ailiadi's blog

Γύρισα στα παλιά μου λημέρια σαν το ληστή που κρυβόταν για μέρες. Η επιστροφή στο “άντρο” μου θάμπωσε τα μάτια μου κι υγράνθηκαν. Ξαφνικά μ’ έπιασε απρόσμενη συγκίνηση. Ο αποχωρισμός απ’ τη συνήθεια, σκέφτηκα…Όμως δεν έσταξε ούτε ένα δάκρυ. Βουβή η θλίψη σκιάζει τα μάτια μου που ανέκφραστα κοιτάζουν το κενό.Τίποτα δεν περιμένουν. Η αγάπη πέθανε εκείνο το ζεστό Σεπτέμβρη και τώρα είναι Γενάρης…Γιατί οι αλκυονίδες μέρες να με βασανίζουν τόσο; Ο δυνατός τους ήλιος θυμίζει καλοκαίρι. Και δεν αντέχεται η καλοκαιριά γιατί χαρίζει ελπίδες η μεγάλη ανταύγεια της. Ελπίδες φρούδες που στην πρώτη συννεφιά, στην πρώτη καταιγίδα χάνονται, ματώνουν… Σκέφτομαι, γιατί οι άνθρωποι να μου φαντάζουν άδειοι; Τα δέντρα, τα πουλιά, ο ήλιος περισσότερη γαλήνη μου χαρίζουν. Κι όλα τ’ άψυχα, το ρόλο τους τον παίζουν άψογα μέσα στην εντελέχειά τους τη μοιραία: Πλήρωση μου προσφέρουν, καθώς πρέπει. Θαρρώ πως μόνο ο άνθρωπος ξεστράτισε και πρόδωσε το ρόλο του, και φίμωσε την εντελέχειά του: Μάτωσε την αγάπη κι έφυγε σαν κλέφτης βιαστικός απ’ τη σκηνή. Το θέατρο εγκατέλειψε. Η μόνη εξαίρεση στη φύση είν’ αυτός. Όλα τ’ άλλα όντα παίζουν το ρόλο τους με αφοσίωση μεγάλη.

Γρεβενά, 7/1/1998

Το άρωμα των γιορτών πλησιάζει. Η φύση αχνίζει. Η υγρασία τα τυλίγει όλα στην ομίχλη της. Βιτρίνες στολισμένες υπογραμμίζουν τη μοναξιά μου, κάθε απόγευμα που περπατώ σ’ έρημα τοπία: σε δρόμους που βγάζουν στα ίδια και στα ίδια. Το άρωμα των γιορτών αναδύεται δυνατό μα εμένα δε με φτάνει εκεί που βρίσκομαι: μες στη σπηλιά των σκέψεών μου. Βουτώ, ξαναβουτώ. Ξεχνιέμαι. Χαίρομαι. Βιώνω τη συμβουλή του Rainer Maria Rilke στα “Γράμματα σ’ ένα νέο ποιητή”. Βουλιάζω στη μόνωσή μου. Γνωρίζω τα όριά μου και νιώθω καλλιτέχνης. Το άρωμα των γιορτών δεν το νιώθω στους δρόμους. Μα στη μοναξιά μου ευωδιάζει. Μα ζαλίζει γλυκά. Μου χαρίζει ήρεμο ύπνο, χαρούμενα ξυπνήματα, Αγάπη. Το άρωμα των γιορτών είναι η Αγάπη που κρύβεται φοβισμένη μέσα μας. Δεν είναι τα στολίδια στις βιτρίνες, ούτε τα προσποιητά χαμόγελα στα πρόσωπα. Είναι η δίψα μας για αποδοχή, προέκταση της ύπαρξής μας στο Υπερπέραν.

(Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα-Γρεβενά, 2/12/1998)

Αμαλία Κ. Ηλιάδη

“Η ιδιωτική μου καθημερινότητα”

Πάνω σε γαλάζια μαξιλάρια απλώνω κάθε μέρα το κορμί, μαζί με την ψυχή μου. Σαν νά’ ναι θάλασσες με σεργιανούν στα πιο κρυφά ταξίδια…Κι εκεί, στον καναπέ μου το μικρό, χωρά όλος ο κόσμος της συλλογής, της ξεγνοιασιάς, του πόνου, της χαράς…Σαν “σαρμανίτσα” κουνιστή που το μωρό το νανουρίζει, έτσι κι ο καναπές μου με κοιμίζει γλυκά, τα κρύα βράδια του Δεκέμβρη…Εκεί, μες στη γωνιά μου τη ζεστή, ξεχειλίζει του κορμιού μου η τρυφερότητα, σύννεφο θαλπωρής προστατευτικό απ’ την παγωνιά του κόσμου…Μόνη μου προστατεύομαι. Μόνη μου αγωνίζομαι. Μόνη μου δικαιώνομαι. Μόνη μου προχωρώ στους δρόμους. Μόνη μου αντικρύζω τις πλατείες. Μόνη μου κλαίω και γελώ. Μόνη μου, σαν και τώρα, πλέκω ύμνους στη μοναξιά και βουλιάζω στην αναπόληση ηδονικά, κάθε πρωί, όταν ξεκούραστη ξυπνώ, απ’ το βαθύ μου ύπνο.

Γρεβενά, 9/12/1998