Καθώς οι ανάγκες είναι αυξημένες και οι τιμές πρέπει να διατηρηθούν χαμηλές, οι εταιρείες, διατηρούν τα εργοστάσια παραγωγής τους σε αναπτυσσόμενες χώρες. Στις χώρες αυτές, οι μισθοί είναι ιδιαίτερα χαμηλοί και τα σωματεία εργαζομένων ανύπαρκτα. Τα αιτήματα των εργαζομένων αγνοούνται διαρκώς όπως και τα εργασιακά τους δικαιώματα.  Στα λεγόμενα sweatshops, τα ανθρώπινα δικαιώματα μπροστά στην μόδα και την παραγωγή έχουν μικρή αξία. Σήμερα οι εταιρείες  όπως H&M, INDITEX, GAP έχουν τα μεγαλύτερα κέρδη χαρης των sweatshops. O  Amancio Ortega ιδρυτής της εταιρείας ZARA είναι ο πλουσιότερος στο τομέα ένδυσης με 64,3 δολάρια δισεκατομμύρια για το 2018. την στιγμή που ο μισθός ενός εργαζομένου σε εργοστάσιο ρούχων στο Μπαγκλαντές είναι 63 δολάρια  το μήνα. Η Κίνα και το Μπαγκλαντές είναι οι μεγαλύτεροι εξαγωγείς ρούχων. Το φτηνό εργατικό δυναμικό,η  ανυπαρξία ασφάλειας και σωματείων τις έχουν φέρει στις πρώτες θέσεις. Η ανθρώπινη εκμετάλλευση μπροστά στο κέρδη στον χώρος της μόδας έχει μικρή άξια.

Η έλλειψη ασφάλειας στους εργασιακούς χώρους είχε ως αποτέλεσμα στο Μπαγκλαντές το 2013 το sweatshop Rana Plaza να καταρρεύσει λόγω αγνόησης εντολών εκκένωσης διότι ο χώρος ήταν ακατάλληλος και έτοιμος να καταρρεύσει. Η ανυπαρξία ασφάλειας οδήγησε σε πάνω από 100 θανάτους και χιλιάδες τραυματισμούς και ακρωτηριασμούς. Οι εργάτες η πιο ευάλωτη βαθμίδα στην πυραμίδα παραγωγής ενδυμάτων πληρώνουν το τίμημα των φθηνών ρούχων. Ένα έτος αργότερα το 2014 ήταν η πιο επικερδής χρονιά για τη βιομηχανία ρούχων με 3 τρις δολάρια.

Αυτό δείχνει πως οι θάνατοι των  εργαζομένων ξεχνιούνται από το κοινό με την προβολή της επόμενης διαφημιστικής καμπάνιας. Παραγράφονται θα μπορούσαμε τα πούμε τα σφάλματα αυτά όσο οι συνθήκες χειροτερεύουν. Οι εταιρίες και οι καταναλωτές ενδιαφέρονται μόνο για το τελικό προϊόν και όχι τι έχει προηγηθεί από αυτό.

Για την γρήγορη παραγωγή και τους διαρκώς υψηλότερους στόχους που θέτουν οι εταιρείες, οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να δουλεύουν 15 ώρες τη μέρα με απλήρωτες υπερωρίες. Εκατομμύρια άνθρωποι εργάζονται σε υποβαθμισμένες εργασιακές συνθήκες, σε ανθυγιεινά περιβάλλοντα και δέχονται σωματική κακοποίηση.

Οι  γυναίκες αποτελούν το 80% των εργαζομένων στην βιομηχανία ρούχων. Παρόλου που αποτελούν το μεγαλύτερο ποσοστό βιώνουν διακρίσεις με τους άνδρες συναδέλφους τους που παίρνουν υψηλότερους μισθούς. Οι μισθοί δεν επαρκούν ώστε να καλυφθούν οι βασικές βιοτικές ανάγκες. Στον βωμό της “γρήγορης” μόδας οι εργαζόμενες είναι αναγκασμένες να δουλεύουν κάτω από πίεση με την άσκηση  σωματικής βίας, πέρα από ψυχολογικής που είναι αυτονόητη. Για τις ανάγκες της μόδας που αλλάζει διαρκώς, οι εργασιακές συμβάσεις καταπατούνται, η εργασία υποβιβάζεται. Οι συνθήκες γίνονται ακόμα πιο δύσκολες για τους πρόσφυγες και τα παιδιά που εργάζονται παράνομα και με την παντελή έλλειψη δικαιωμάτων.εργασιακή εκμετάλλευση