Ο καιρός περνά και μαζί του και τα γρόσια και τα δίστηλα εξανεμίζονται. Τα έξοδα για τη διατήρηση και την διαρκή πολεμική ετοιμότητα ενός καραβιού με 16 κανόνια και 140 ναύτες είναι δυσβάσταχτα. Έτσι η «Καλομοίρα» ασυντήρητη δεν είναι πια ικανή να συνεχίσει την ένδοξη δραστηριότητά της. Το 1823 η Βισβίζη αποσύρθηκε από την επαναστατική δράση λόγω έλλειψης πόρων (είχε ξοδέψει όλη την περιουσία του άντρα της υπέρ του Αγώνα). Παραχωρεί την ¨Καλομοίρα¨ στο ελληνικό κράτος λαμβάνοντας ως αντάλλαγμα ένα σπίτι με δυο δωμάτια στο Ναύπλιο χωρίς πόρτες. Η διοίκηση μετέτρεψε το πλοίο σε πυρπολικό το οποίο χρησιμοποιήθηκε για τον εμπρησμό της τούρκικης φρεγάτας που μετέφερε το θησαυροφυλάκιο του τουρκικού στόλου.
Περιπλανιέται τόπο σε τόπο, την Ερμιόνη, το Ναύπλιο, την Ερμούπολη της Σύρου στερημένη, περιφρονημένη, άστεγη με τα πέντε παιδιά της, να προστρέχει «εις το έλεος της σεβαστής επιτροπής της Ελλάδας και να ζητά βοήθεια»… πετυχαίνοντας να της χορηγηθεί σύνταξη αγωνιστή… των 30 δραχμών. Πεθαίνει στον Πειραιά το 1850. Πριν πεθάνει πρόλαβε να δει τον γιο της Θεμιστοκλή αρχικά ακόλουθο του Υπουργείου εξωτερικών και μετέπειτα διοικητή της Νάξου.
Η ηρωική στάση της, η αντρίκια παλικαριά της, η αγέρωχη αντιμετώπιση της μοίρας στις κρίσιμες στιγμές της ζωής της και του αγώνα την αναδεικνύουν πρόσωπο πρωταγωνιστικό. Την υψώνουν σε δυσθεώρητα μεγέθη και την κατατάσσουν τουλάχιστον στην ίδια θέση με την Μπουμπουλίνα και την Μαντώ Μαυρογένους.
