Οι Χόκλα – Μπόκλα ήταν μια ομάδα παιδιών σαν κι εμάς, μόνο που δεν είχαν πατρίδα και αποφάσισαν να βρουν μία. Έτσι, ντυμένοι με απλά ρούχα και με καρδούλες στα μάγουλα για να δείχνουν ότι τους οδηγεί η αγάπη, ξεκίνησαν το μεγάλο τους ταξίδι.

Πρώτος σταθμός τους ο καταυλισμός των Τσιγγάνων. Οι Χόκλα – Μπόκλα είδαν μια ομάδα Τσιγγάνων που είχε μαζευτεί γύρω από μια φωτιά. Ο Αρχηγός τους καλωσόρισε και αφού τα παιδιά εξήγησαν πού πηγαίνουν και τι ψάχνουν, ο Αρχηγός τους είπε πως κι οι Τσιγγάνοι  έχουν τον ίδιο σκοπό. Έτσι, έγιναν όλοι μια παρέα κι  άρχισαν οι χοροί που κράτησαν μέχρι αργά. Μετά κοιμήθηκαν και την επόμενη μέρα ξεκίνησαν όλοι μαζί τραγουδώντας και χορεύοντας για την άγνωστη γη…

Το παρδαλό καραβάνι λοιπόν κάποια στιγμή βρέθηκε στην περιοχή των Ινδιάνων. Και ο θόρυβος που προκαλούσαν οι χοροί και τα γέλια τους ξύπνησε τους Ινδιάνους. Ο Αρχηγός, ο Ελεύθερος Αετός,  κάλεσε έκτακτο συμβούλιο τους Ινδιάνους και καπνίζοντας την πίπα του τους είπε να πάνε να τους φέρουν εκεί μπροστά του.

Και έτσι οι Χόκλα – Μπόκλα με τους Τσιγγάνους βρέθηκαν μπροστά στον Αρχηγό, ο οποίος κατάλαβε πως έρχονταν με καλό σκοπό και άρχισαν όλοι μαζί να χορεύουν. Αφού συζήτησαν, κατέληξαν όλοι πως αναζητούν μια πατρίδα που θα βασιλεύει η αγάπη, η ελευθερία και ο αλληλοσεβασμός. Και  η μεγάλη πλέον παρέα ξεκίνησε για μια νέα πατρίδα.

Και έφτασαν στους Κινέζους. Έβαλαν τα χέρια τους στο μέρος της καρδιάς για να δείξουν πως έρχονται με καλό σκοπό και οι Κινέζοι υποκλίθηκαν και όταν έγιναν όλοι μαζί μια παρέα, οι Κινέζοι τους ρώτησαν πού πηγαίνουν. Και όταν άκουσαν την απάντησή τους τούς είπαν πως κι οι ίδιοι αναζητούν  ακριβώς τα ίδια πράγματα!

Και όλοι μαζί πια, Οι Χόκλα – Μπόκλα, οι Τσιγγάνοι, οι Ινδιάνοι και οι Κινέζοι, σχημάτισαν μια μεγάλη αλυσίδα μπλέκοντας τα χέρια τους και το έριξαν στο τραγούδι, έχοντας βρει πλέον αυτό που έψαχναν!

Το θεατρικό λέγεται «Το Καραβάνι της Ελπίδας» της Γωγώς Αγγελοπούλου, από το περιοδικό «Παράθυρο στην εκπαίδευση του παιδιού» τεύχος 13.