Σχολικός Οδηγός για τους γονείς και κηδεμόνες των μαθητών και μαθητριών των Δημόσιων Νηπιαγωγείων και Δημοτικών Σχολείων

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ…;

Να μια ερώτηση που οι περισσότεροι γονείς ακόμη και σήμερα δεν μπορούν να απαντήσουν… Αν και οι πληροφορίες πλέον ταξιδεύουν με απίστευτη ταχύτητα είναι πραγματικά ανεξήγητο πώς πολλοί γονείς ακόμη και σήμερα δεν γνωρίζουν τι είναι το νηπιαγωγείο.

Ας ξεκινήσουμε όμως με το τι δεν είναι το νηπιαγωγείο.

Σίγουρα δεν είναι ένας παιδικός σταθμός ή προέκτασή του. Δεν περιμένουμε από το νηπιαγωγείο να έχει το πρόγραμμα ενός παιδικού σταθμού, γιατί πολύ απλά δεν είναι αυτός ο σκοπός του.

Δεν είναι χώρος «παρκαρίσματος» των παιδιών, που επειδή δεν έχουμε που να τα αφήσουμε τα αφήνουμε εκεί… Δεν είναι ένα μέρος, όπου αφήνουμε τα παιδιά μας για να μας τα ταΐσουν , να τα διασκεδάσουν να τα αφήσουν να παίξουν και με τα άλλα παιδάκια και να γυρίσουν στο σπίτι ήρεμα και υπάκουα. Δεν είναι ένα μέρος, που τα παιδιά μας μαθαίνουν τραγουδάκια, παιχνιδάκια και περνάνε την ώρα τους έτσι απλά χωρίς νόημα και ουσία…

Δεν είναι δημοτικό σχολείο με βιβλία, γραψίματα και διαβάσματα με καθημερινές υποχρεώσεις για το σπίτι και ούτε πρέπει να γίνεται.

Και τότε τι είναι; Γιατί στέλνουμε τα παιδιά μας στο νηπιαγωγείο; Σε τι χρησιμεύει; Ποιος είναι ο σκοπός και ο ρόλος του στη ζωή του παιδιού μας;

Είναι το μέρος εκείνο, που συνήθως καθορίζει το αν το παιδί μας θα αποκτήσει θετική ή αρνητική στάση για το σχολείο και τη γνώση γενικότερα. Είναι ίσως η μόνη βαθμίδα εκπαίδευσης που θα του δοθεί η ευκαιρία να μάθει βιωματικά, να κοινωνικοποιηθεί, να γελάσει και να μάθει παίζοντας γιατί το παιχνίδι γίνεται μέσο μάθησης και κυρίως να μάθει πώς να μαθαίνει. Να κάνει λάθη χωρίς να φοβάται και να μαθαίνει από αυτά. Άλλωστε τα λάθη στο νηπιαγωγείο όχι απλά επιτρέπονται, αλλά χρησιμεύουν ως μέσο μάθησης.

Το νηπιαγωγείο είναι η ευκαιρία για το παιδί να αποκτήσει γενικές γνώσεις, την ικανότητα να τα πηγαίνει καλά με άλλα παιδιά και να αρχίσει να ενδιαφέρεται για το πώς θα βγει στον έξω κόσμο στηριζόμενο στις δυνάμεις του.

Μπορεί το νηπιαγωγείο να είναι ένα μεταβατικό στάδιο από τον παιδικό σταθμό ή το σπίτι στο δημοτικό σχολείο, να είναι το μέρος εκείνο που το παιδί μας θα αποκτήσει τις δεξιότητες και τις ικανότητες που θα το βοηθήσουν να προχωρήσει στο επόμενο βήμα του, αλλά είναι πολύ σημαντικό τα παιδιά να παραμείνουν παιδιά. Δε σημαίνει λοιπόν ότι περιμένουμε από το παιδί μας να αποκτήσει με το ζόρι τις γνώσεις και τις δεξιότητες της πρώτης δημοτικού.

Στο νηπιαγωγείο τα παιδιά έχουν συγκεκριμένη ώρα για φαγητό και ξεκούραση, αλλά και συγκεκριμένες ώρες κατά τις οποίες δουλεύονται ομαδικά και ατομικά εκπαιδευτικές δραστηριότητες . Σταδιακά -όταν η δουλειά στο νηπιαγωγείο γίνεται όπως πρέπει- τα παιδιά αναπτύσσουν την αυτοεκτίμησή και τηναυτοπεποίθησή τους, την πολιτιστική τους ταυτότητα, την ανεξαρτησία τους και την προσωπικότητά τους, ως μοναδικές οντότητες ξεχωριστά από την οικογένεια και το οικείο τους περιβάλλον. Στο νηπιαγωγείο τα παιδιά θα προσπαθήσουν να αποκτήσουν τον έλεγχο της δικής τους συμπεριφοράς με τη βοήθεια και την καθοδήγηση των νηπιαγωγών.

Είναι το μέρος που καλύπτει την ανάγκη των παιδιών για μάθηση , το μέρος που ανταποκρίνεται στην έμφυτη και έντονη περιέργειά τους. Το νηπιαγωγείο είναι το μέρος που ακούγεται συνέχεια ένα «γιατί» και ένα «πως».

Τα παιδιά καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας έχουν πρόσβαση σε διάφορων ειδών δραστηριότητες όπως χτίσιμο με τουβλάκια, παιχνίδια ρόλων, διάβασμα βιβλίων, ζωγραφική, επιτραπέζια παιχνίδια με κανόνες και παζλ.

Τα παιδιά μαθαίνουν τους αριθμούς (συνήθως μέχρι το 20 ) να αριθμούν και να απαριθμούν να προσθέτουν και να αφαιρούν κυρίως εμπειρικά. Επίσης, εξερευνούν τον κόσμο των γραμμάτων και αποκτούν μια πρώτη επαφή με την αλφαβήτα και δειλά δειλά αρχίζουν να γράφουν λεξούλες και το όνομά τους όπως μπορούν και χωρίς πίεση. Εξερευνούν το φυσικό κόσμο, τα ζώα, επιχειρούν να μαγειρέψουν και ασχολούνται με δραστηριότητες που έχουν γι’ αυτά νόημα.

Χρειάζονται όμως και παιχνίδι γι΄ αυτό και παίζουν τουλάχιστον μια ώρα στην τάξη και αν ο καιρός το επιτρέπει και έξω στην αυλή. Το να συμπληρώνουν φύλλα εργασίας δεν πρέπει να είναι η πρωτεύουσα δραστηριότητά τους.

Δεν υπάρχουν βιβλία, ούτε και αυστηρά καθορισμένο πρόγραμμα για το νηπιαγωγείο, όπως στις υπόλοιπες βαθμίδες. Αυτό κάνει τη δουλειά της νηπιαγωγού ακόμη πιο δύσκολη και πιο σύνθετη καθώς καλείται να φτιάχνει το πρόγραμμά της καθημερινά με βάση τις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες των παιδιών στην τάξη της.

Οι νηπιαγωγοί δεν είναι κάποια κορίτσια που απλά αγαπούν τα παιδιά και βρέθηκαν σε μια τάξη για να υποκαταστήσουν την νταντά στο σπίτι… Έχουν σπουδάσει στο πανεπιστήμιο για τις βιολογικές ανάγκες, την ψυχολογία και την ανάπτυξη των παιδιών σ’ αυτήν την τρυφερή ηλικία. Έχουν σπουδάσει επίσης, τον τρόπο με τον οποίο μαθαίνουν τα παιδιά   σ΄ αυτήν την ηλικία και οφείλουν να εφαρμόζουν αυτά που έχουν διδαχθεί. Το project και η Διαθεματική Προσέγγισηείναι δυο τρόποι με τους οποίους προσεγγίζουν τα θέματα στο νηπιαγωγείο. Πολλές φορές χρειάζεται να μελετούν αρκετά προτού ξεκινήσουν να ασχολούνται με ένα θέμα με τα παιδιά. Εκτός αυτού οφείλουν να είναι «ετοιμοπόλεμες» για κάθε «γιατί» που θα ακουστεί από τους λιλιπούτειους μαθητές τους. Οι νηπιαγωγοί δουλεύουν – εκ περιτροπής – ξεχωριστά με το κάθε παιδί, με μικρές ομάδες και με ολόκληρη την τάξη.

Και πάνω απ’ όλα οι νηπιαγωγοί είναι υπεύθυνες για την ασφάλεια του κάθε παιδιού ξεχωριστά σε αίθουσες και αυλές, που πολλές φορές είναι το λιγότερο ακατάλληλες και ίσως και επικίνδυνες για νηπιαγωγεία.

Αυτό λοιπόν είναι με πολύ απλά λόγια το νηπιαγωγείο…

Ένας χώρος που γίνεται πραγματική δουλειά με αγάπη και σεβασμό για το παιδί, για το κάθε παιδί και το δικό σας παιδί. Και εμείς οι νηπιαγωγοί κάνουμε ο ,τι πιστεύουμε καλύτερο για το κάθε παιδί και το δικό σας παιδί…

20 ΤΡΟΠΟΙ ΝΑ ΕΝΘΑΡΡΥΝΟΥΜΕ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ

Επινοητικότητα είναι η ικανότητα να αντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις με πολλούς τρόπους,  είναι ένα υποπροϊόν της καλλιτεχνικής νοημοσύνης. Όπως τα παιδιά αναπτύσσουν την επινοητικότητα μαθαίνουν να εμπιστεύονται το ένστικτό τους και τις μοναδικές τους ικανότητες. Αποκτούν μια θετική στάση απέναντι στην επίλυση προβλημάτων. Τα επινοητικά παιδιά ωριμάζοντας γίνονται άτομα γεμάτα αυτοπεποίθηση και αγάπη για τη δουλειά. Και ακόμη πιο σημαντικό είναι σε θέση να αντιλαμβάνονται και να χαίρονται τις χαρές της ζωής.

Η ικανότητα του να είναι κανείς επινοητικός πηγάζει από το μυαλό, αλλά όχι από οποιοδήποτε μυαλό… Η δημιουργικότητα μπορεί να υπάρξει μόνο σε καλά «αναθρεμμένα» μυαλά, που συνδυάζουν τους γενετικούς παράγοντες με περιβάλλον που αποτελείται από πρόθυμους ενήλικες να ανταποκριθούν και να προσφέρουν ερεθίσματα.

Αν μεγαλώνουμε αρκετά γενναία τα παιδιά μας ώστε να είναι δημιουργικά τους προσφέρουμε ένα δώρο που τα χρήματα δεν μπορούν κι ούτε θα μπορέσουν ποτέ να αγοράσουν.

Παρακάτω θα βρείτε κάποιες συμβουλές για να αναπτύξετε τη φαντασία των παιδιών σας. Απολαύστε την να «ανθίζει» και μακάρι η «συγκομιδή» να είναι δίχως τέλος…

ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΕΝΘΑΡΡΥΝΟΥΜΕ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΝΟΗΤΙΚΟΤΗΤΑ

·          Ενθαρρύνουμε την περιέργεια και το να ζητάνε απαντήσεις για κάθε τι. Ένας πολύ καλός τρόπος για να απαντήσουμε στις ερωτήσεις των μικρών παιδιών είναι « Δεν ξέρω ούτε κι εγώ. Πως νομίζεις ότι μπορούμε να μάθουμε;»

·          Δεν καταπνίγουμε τη δημιουργικότητα των παιδιών με ατελείωτα έτοιμα παιχνίδια του εμπορίου. Αντιστεκόμαστε στο να αγοράζουμε στο παιδί μας κάθε καινούριο παιχνίδι που βγαίνει στην τηλεόραση ή στα μαγαζιά, ώστε η επινοητικότητά τους να βρει χώρο να ανθίσει. Οι κούκλες είναι ωραίο παιχνίδι αλλά δεν βοηθάμε τη φαντασία των παιδιών όταν τους αγοράζουμε κάθε ρούχο και αξεσουάρ που κυκλοφορεί στο εμπόριο για τις κούκλες τους. Ας αφήσουμε τα παιδιά να βρουν τον τρόπο για να τις ντύσουν, τι υλικά θα χρειαστούν πώς μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν για να φτιάξουν αυτό ή το άλλο…

·          Να εκτιμάμε τις διαφορετικές ιδέες και γνώμες. Να ενθαρρύνουμε τον καταιγισμό-ιδεών λέγοντας: «Ωραία αυτός είναι ένας τρόπος για να το κάνουμε, μπορείς να σκεφτείς κάτι άλλο;» ή «Τι υπέροχη ιδέα, δεν το είχα σκεφτεί πιο πριν ας το δοκιμάσουμε…»

·          Ενθαρρύνουμε την εξερεύνηση. Μπορούμε να κάνουμε συγκεκριμένα σχόλια, που παρακινούν τα παιδιά όπως: «Πολύ ενδιαφέρον! Έκανες ένα μυστικό πέρασμα με τα τουβλάκια σου» ή «Ο τρόπος που ανέμειξες τα διάφορε πράσινα για να φτιάξεις τα φύλλα κάνει το δέντρο να μοιάζει τόσο αληθινό!»

·          Να αποφεύγουμε να ντροπιάζουμε και να κάνουμε να αισθάνονται άσχημα τα παιδιά που έχουν δοκιμάσει κάτι και έχουν κάνει λάθη. Δεν λέμε: «Τι στο καλό σκεφτόσουνα όταν το έκανες αυτό;» Αντίθετα καλό είναι να προσφέρουμε τη στήριξή μας λέγοντας: «Καλύτερα να δοκιμάσεις κάτι άλλο αν νομίζεις ότι αυτό είναι λάθος, πιστεύω ότι θα τα καταφέρεις.» Ενθαρρύνουμε το να παίρνουν ρίσκα (σε λογικά πλαίσια) που θα τα οδηγήσουν στην  δημιουργικότητα.

·          Να τονώνουμε τη γεμάτη  φαντασία, ανεξάρτητη σκέψη κάνοντας ερωτήσεις. ΝΑ αποφεύγουμε να λέμε στα παιδιά τι ακριβώς πρέπει να κάνουν σε μια εργασία.

·          Να αποφεύγουμε τις αποθαρρυντικές και γεμάτες αρνητισμό φράσεις. Τα γεμάτα κριτική σχόλια είναι σαν να τιμωρούν τη δημιουργικότητα. Για παράδειγμα να μην λέμε «Όχι δεν είναι σωστός ο τρόπος που το κάνεις αυτό, ασε με να σου δείξω το σωστό τρόπο.» ή «Αυτό που κάνεις δεν πρόκειται να γίνει ποτέ…» ή ακόμα χειρότερα «Καλά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα σωστό πια;»

·          Αντιστεκόμαστε στην τελειομανία. Δεν κάνουμε εμείς κάτι που μπορεί να κάνει το παιδί ή πρέπει να κάνει το παιδί απλά επειδή το κάνουμε πιο γρήγορα και πιο σωστά. (Φυσικά και μπορούμε να το κάνουμε και πιο γρήγορα και πιο σωστά!) Σεβόμαστε τη διαδικασία μάθησης που προκύπτει από την ενασχόληση του παιδιού με το κάθε τι. Είναι η διαδικασία αυτή καθαυτή που είναι σημαντική παρά το τελικό αποτέλεσμα. Με την εξάσκηση, ας μην ξεχνάμε ότι το παιδί θα βελτιώνεται συνεχώς.

·          Δείχνουμε σεβασμό σε κάθε δημιουργική προσπάθεια του παιδιού. Μπορούμε να αναρτούμε στο ψυγείο ή σε πίνακες από φελλό ή στο γραφείο μας τα έργα των παιδιών μας. Τα παιδιά το λατρεύουν αυτό σαν ένδειξη αποδοχής της αγάπης και της εκφραστικότητάς τους.

·          Αποφεύγουμε να συγκρίνουμε και μάλιστα με καθόλου κολακευτικά σχόλια τις εργασίες των παιδιών μας μεταξύ τους. Καλό είναι να μην λέμε: «Ο αδερφός σου λέει καλύτερες ιστορίες από σένα.» ή «Γιατί δεν μπορείς να ζωγραφίσεις όμορφες ζωγραφιές σαν την αδερφή σου; Πάντα χρησιμοποιείς αυτά τα μουντά και σκοτεινά χρώματα»

·          Ενθαρρύνουμε το πηγαίο χιούμορ. Το χιούμορ βοηθάει τα παιδιά να αναπτύξουν τη δημιουργικότητά τους. Γελάμε μαζί τους συχνά και βρίσκουμε τα αστεία τους πετυχημένα.

·          Διευκολύνουμε και απλοποιούμε το παιχνίδι, δεν το περιορίζουμε σε κανόνες. Τα παιδιά λατρεύουν να παίζουμε μαζί τους στο πάτωμα. Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού προσπαθούμε να ακολουθούμε τα παιδιά στο παιχνίδι τους. Το παιχνίδι θα πρέπει να είναι σαν ένας χορός μεταξύ σας και όχι σαν ένα κονσέρτο που εσείς είστε ο μαέστρος.

·          Παίζουμε παιχνίδια που απαιτούν διαφορετικές απαντήσεις. Μπορούμε να παίξουμε το «Τι θα γινόταν αν…» Αφήνουμε τα παιδιά να πάρουν αποφάσεις για το πώς θα φτιάξουν κάτι και δεν επιβάλλουμε τη γνώμη μας γιατί απλά θεωρούμε ότι αυτό είναι το σωστό.

·          Παίζουμε παιχνίδια που συνδυάζουν τη φαντασία με το λόγο. Για παράδειγμα να βρούμε τρόπους να χτίσουμε ένα σπίτι αν προσγειωνόμασταν στο φεγγάρι.

·          Παίζουμε παιχνίδια ρόλων. Αλλά τα διανθίζουμε με τρελά και φανταστικά σενάρια όπως ότι είμαστε κάποιο ζώο ή φύλλα στον άνεμο ή μηχανές του ποπ-κορν.

·          Προσφέρουμε ένα ασφαλές αλλά γεμάτο προκλήσεις περιβάλλον όπου τα παιδιά μπορούν να εξερευνήσουν μια ποικιλία από υλικά. Από ανακυκλώσιμα υλικά, μαρκαδόρους, χαρτιά, χαρτόνια, κόλλες, αυτοκόλλητα, δαχτυλομπογιές, κιμωλίες, λαδοπαστέλ κλπ.

·          Φτιάχνουμε χειροποίητα μουσικά όργανα και παίζουμε το δικό μας κονσέρτο. Αποδεχόμαστε όλες τις συνθέσεις. Και εννοείται ότι αφήνουμε χώρο στα παιδιά να εκφραστούν μέσω της κίνησης αν το επιθυμούν.

·          Φτιάχνουμε τις δικές μας ιστορίες. Ένας ξεκινάει την ιστορία και ο επόμενος προσθέτει κι από κάτι… Αυτό είναι πολύ διασκεδαστικό είτε γίνεται μέσα στην τάξη είτε με τα μέλη μιας οικογένειας.  

·          Αλλάζουμε το τέλος γνωστών ιστοριών και παραμυθιών.

·          Παίζουμε διάφορα παιχνίδια μυαλού και προκαλούμε τη σκέψη των παιδιών να πάει ένα βήμα πιο πέρα. Για παράδειγμα, που θα μπορούσαν να μοιάζουν ένα ρολόι και μια κουκουβάγια ή τι θα μπορούσαν να έχουν κοινό μια γάτα με έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή. Όσο πιο τρελοί οι συνδυασμοί τόσο το καλύτερο!

ΧΤΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ

Προκειμένου να είμαστε σίγουροι ότι κάνουμε το καλύτερο για το παιδί μας πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι δουλεύουμε και το θέμα του αυτοσεβασμού και της αυτοεκτίμησης. Όσο σημαντικό είναι να φροντίσουμε για τη μόρφωση και το βιοτικό επίπεδο του παιδιού μας άλλο τόσο σημαντικό (αν όχι περισσότερο) είναι να φροντίσουμε να αναπτύξει αυτοσεβασμό και αυτοεκτίμηση. Δυο λέξεις που όσο κι αν ακούγονται απλές δεν είναι. Τις περισσότερες φορές η έλλειψη αυτών των δυο χαρακτηριστικών ακολουθεί τον άνθρωπο σε όλη του τη ζωή και μάλιστα την καθορίζει σε μεγάλο βαθμό.

Ένα παιδί που διαθέτει αυτοεκτίμηση ξέρει να παλεύει, να παίζει για τη νίκη αλλά να αποδέχεται και την ήττα χωρίς να αποθαρρύνεται.

Ξέρει να λέει όχι όταν είναι απαραίτητο.

Ξέρει να στηρίζεται στον εαυτό του και δεν ψάχνει ψεύτικα δεκανίκια εξαρτώμενο από άλλους ανθρώπους ή ουσίες που νομίζει ότι θα το κάνουν καλύτερο και πιο δυνατό.

Ένα παιδί που διαθέτει αυτοεκτίμηση γνωρίζει ότι οι γονείς του το αγαπούν όπως κι αν είναι και το αποδέχονται ακριβώς γι ‘ αυτό που είναι κι αυτό του δίνει τη δύναμη να συνεχίζει και να μην τα παρατάει ακόμη κι αν αποτυγχάνει.

Ένα παιδί με αυτοεκτίμηση είναι ικανό να δημιουργεί σταθερές σχέσεις στη ζωή του να δίνει και να παίρνει μέσα από αυτές, χωρίς να φοβάται μήπως δεν είναι αρκετό για τους άλλους…

Ένα παιδί με αυτοεκτίμηση είναι το παιδί που όλοι θέλουμε για παιδί μας, αλλά καμιά φορά ξεχνάμε ότι εμείς είμαστε υπεύθυνοι (γονείς και δάσκαλοι) για το αν θα την αποκτήσει.

Ας δούμε λοιπόν 10 απλούς τρόπους που θα βοηθήσουν τα παιδιά μας να αναπτύξουν την αυτοεκτίμησή τους:

-ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ ΑΓΑΠΗ

Όταν το παιδί μας κάνει μια αταξία δεν πρέπει να μπερδεύουμε την συμπεριφορά του με την αξία του σαν παιδί. Καλό είναι να του ξεκαθαρίζουμε ότι το αγαπάμε και πάντα θα το αγαπάμε ακόμη κι όταν διαφωνούμε με τη συμπεριφορά του. Ουσιαστικά πρέπει να καταλάβει ότι η συμπεριφορά του και η πράξη του είναι πρόβλημα και όχι το ίδιο.

-ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΜΗ

Χρησιμοποιούμε λέξεις με θετικό περιεχόμενο και όχι λέξεις αποθάρρυνσης. Οι αρνητικές λέξεις μπορούν πραγματικά να κολλήσουν στο μυαλό του παιδιού μας και να καταστρέψουν την αυτοεκτίμησή του. Οπότε ακούμε το παιδί μας και υποστηρίζουμε τις ανησυχίες και τις ιδέες του. Αν εμείς πιστεύουμε στο παιδί μας είναι πολύ πιθανό να πιστέψει και το ίδιο στον εαυτό του!

-ΔΙΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΕΠΟΥΣΑ ΣΗΜΑΣΙΑ – ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΑ ΣΩΣΤΑ ΣΧΟΛΙΑ

Όταν το παιδί μας, μας δείχνει μια ζωγραφιά του ή μια εργασία του αντί να πούμε γενικά και αόριστα «Μπράβο! Τέλειο!» για να βγούμε από την υποχρέωση καλό είναι να γίνουμε συγκεκριμένοι. Μπορούμε να πούμε: «Μου αρέσουν τα χρώματα είναι τόσο ζωντανά!» «Χαίρομαι που τελείωσες τόσο γρήγορα μια τόσο δύσκολη εργασία… Μπράβο!» «Τι ωραία που το σκέφτηκες να ζωγραφίσεις εδώ το σπίτι…» Όσο περισσότερες λέξεις χρησιμοποιούμε για να επιβραβεύσουμε το παιδί μας τόσο μεγαλύτερη αξία παίρνει η δουλειά που έχει κάνει στα ίδια του τα μάτια…

-ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ

Δεν προσπαθούμε να κάνουμε το παιδί μας αυτό που εμείς θέλουμε ή έχουμε φανταστεί. Αν δε θέλει να γίνει αυτό που εμείς επιθυμούμε πάντα θα νιώθει ενοχές και την αίσθηση του ανικανοποίητου, ότι ποτέ δε θα είμαστε περήφανοι γι αυτό ό,τι και να κάνει… Κι αυτό μπορεί να καταστρέψει την αυτοεκτίμησή του. Αντί γι’ αυτό μπορούμε να του προσφέρουμε το περιβάλλον και τις εμπειρίες που χρειάζεται για να ανακαλύψει τι πραγματικά θέλει και να αναπτύξει τη δική του μοναδική προσωπικότητα. Ας γίνουμε από κριτές υποστηρικτές!

-ΑΓΑΠΗ ΑΓΑΠΗ ΑΓΑΠΗ!

Δε χρειάζεται να καταφέρει κάτι το παιδί μας για να του δείξουμε την αγάπη μας. Τη δείχνουμε επειδή τη νιώθουμε χωρίς να υπάρχει λόγος και χωρίς να γίνεται ανταμοιβή για κάποιο κατόρθωμα του. Περνάμε χρόνο μαζί του, το αγκαλιάζουμε του λέμε «Σε Αγαπώ». Αυτές οι δυο μικρές λεξούλες κρύβουν τεράστια δύναμη!

-ΣΕΒΑΣΜΟΣ

Οφείλουμε πρώτα εμείς να σεβαστούμε το παιδί μας για να μάθει κι αυτό να σέβεται τον εαυτό του. Αν το συγκρίνουμε συνέχεια με συμμαθητές ή τα αδέρφια του είναι πολύ πιθανό να αισθάνεται αίσθημα κατωτερότητας απέναντι στα άλλα παιδιά και απέναντι τους άλλους για την υπόλοιπη ζωή του. Οπότε αντί να το συγκρίνουμε ας αναγνωρίσουμε τις δυνάμεις και τις αδυναμίες του και ας του δείξουμε ότι το αγαπάμε για όλα αυτά!

-ΔΕΝ ΤΑ ΠΑΡΕΧΟΥΜΕ ΟΛΑ ΕΤΟΙΜΑ

Δίνουμε τη δυνατότητα στο παιδί μας να νιώσει αυτάρκες και ότι μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί. Κάθε μέρα του δίνουμε και μι καινούρια ευκαιρία να καταφέρει και κάτι καινούριο και δεν τα ετοιμάζουμε όλα για εκείνο χωρίς εκείνο. Του ζητάμε τη βοήθειά του για να ετοιμάσουμε το τραπέζι ή το φαγητό και το αφήνουμε να ντυθεί μόνο του, να συμμαζέψει τα παιχνίδια του και να νιώθει ότι συμμετέχει ενεργά μέσα στο σπίτι και την οικογένεια μας.

-ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΤΑ ΛΑΘΗ

Αντί να προσπαθούμε να σώζουμε το παιδί μας από κάθε τι δυσάρεστο και από κάθε δύσκολη κατάσταση του δίνουμε την ευκαιρία να αναπτύξει τρόπους να αντιμετωπίζει όλες αυτές τις καταστάσεις. Καλό είναι να γνωρίζει ότι είμαστε εκεί αν μας χρειαστεί αλλά πρώτα να προσπαθήσει να λύσει μόνο του το κάθε μικρό καθημερινό πρόβλημα. Η ανεξαρτησία στην επίλυση των προβλημάτων θα το βοηθήσει να χτίσει την αυτοεκτίμησή του.

-ΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ

Ότι και να λέμε με τα λόγια οι πράξεις μας «μιλάνε» πάντα πιο δυνατά. Ας φερόμαστε λοιπόν ανάλογα με το πώς θέλουμε το ίδιο μας το παιδί να φέρεται. Ασυνείδητα είμαστε το μοντέλο για τα παιδιά μας, για την κάθε είδους συμπεριφορά τους.

-ΞΕΧΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ

Ένα μικρό παιδί δε χρειάζεται μόνο επιλογές χρειάζεται και κανόνες. Όσο σημαντικό είναι να του δίνουμε επιλογές και να σεβόμαστε την απόφαση που θα πάρει, άλλο τόσο σημαντικό είναι να οριοθετούμε τη συμπεριφορά του με κανόνες, που η μη τήρησή τους θα έχει κάποιες συνέπειες. Για να νιώσει σίγουρο για τον εαυτό του ένα παιδί πρέπει να γνωρίζει και τα όριά του.