Στο πλαίσιο του Πολιτιστικού Προγράμματος Σχολικών Δραστηριοτήτων: «Μύθοι, μύθοι, παραμύθι» ,

αφηγηθήκαμε και δραματοποιήσαμε τον μύθο του Αισώπου “Η Αλεπού και το Κοράκι”.

(Όπως θα διαπιστώσετε, τους ήρωες του μύθου τους υποδύονται πάνω από δύο παιδιά, λόγω της μεγάλης τους επιθυμίας να συμμετάσχουν όλα!)

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε στο δάσος, κοντά σε ένα χωριό, ένας κόρακας. Μια μέρα καθόταν πάνω σε ένα δέντρο και έκρωζε πεινασμένος. Ήταν αδύνατος και κατάμαυρος, με γαμψό ράμφος και φτερούγες σκεπασμένες από μαύρα πούπουλα. Δεν είχε βρει τίποτα να φάει στο δάσος και η πείνα βασάνιζε το στομάχι του. Μη βλέποντας κάποια άλλη λύση για την πείνα του, αποφάσισε να πετάξει μέχρι το χωριό μήπως και βρει εκεί τροφή.

Για καλή του τύχη, στο χωριό εκείνη τη μέρα είχε παζάρι και όλοι οι πραματευτάδες είχαν απλώσει όλων των ειδών τα τρόφιμα στους πάγκους τους. Ο κόρακας, ήταν τόσο πεινασμένος που, αψηφώντας το φόβο του, πέταξε χαμηλά κοντά στους πάγκους και με μια γρήγορη βουτιά, άρπαξε ένα μεγάλο κομμάτι κίτρινο τυρί από τον πάγκο του μπακάλη. Πέταξε γρήγορα πίσω στο δάσος και κάθισε πάνω στο κλαδί ενός μεγάλου δέντρου για να φάει το τυρί με την ησυχία του.

Εκείνη τη στιγμή πέρασε κάτω από το δέντρο η κυρά-Μαργιώ, η πονηρή αλεπού. Ήταν κι εκείνη πεινασμένη και μόλις είδε τον κόρακα με το τεράστιο τυρί στο ράμφος του, άρχισε να ξερογλείφεται.

Και αφού δεν μπορούσε να σκαρφαλώσει στο δέντρο για να κλέψει το τυρί από το στόμα  του, άρχισε να σκέφτεται με ποια πονηριά θα τον ξεγελάσει για να του το πάρει.

Αφού σκέφτηκε καλά-καλά, γύρισε το κεφάλι ψηλά προς τον κόρακα και του είπε:

–     «Καλημέρα κυρ-Κόρακα! Πόσο χαίρομαι που σε βλέπω!»

Ο κόρακας, έχοντας το τυρί στο ράμφος του, δεν μπορούσε να μιλήσει και δεν απάντησε.

–   «Ω κυρ-Κόρακα, τι όμορφος που είσαι… το φτέρωμα σου είναι κατάμαυρο και λαμπερό, το ράμφος σου κοφτερό και δυνατό, και όσο για την εξυπνάδα σου, θα την ζήλευαν όλα τα πουλιά του δάσους!», συνέχισε η αλεπού.

Ο κόρακας άκουγε την αλεπού με προσοχή και του άρεσαν τα παινέματα της. Άρχισε να κορδώνεται πάνω στο κλαδί και να καμαρώνει όλο χαρά. Και η αλεπού συνέχιζε:

–     «Με τόση ομορφιά και εξυπνάδα που έχεις, θα έπρεπε να είσαι ο βασιλιάς όλων των πουλιών. Αχ, και η φωνή σου…. πιο γλυκιά και από του αηδονιού! Σε είχα ακούσει να κελαηδάς τις προάλλες πάνω στη κορυφή του κυπαρισσιού και δεν πίστευα στα αυτιά μου! Και τι δεν θα έδινα να ακούσω ξανά την θεσπέσια φωνή σου!»

Ο κόρακας πίστεψε τα κολακευτικά λόγια της αλεπούς και φούσκωνε από υπερηφάνεια για τον εαυτό του. Έτσι, συνεπαρμένος από τις κολακείες της, άνοιξε το ράμφος του για να τραγουδήσει:

–    «Κρα, κρα, κρα…», το κρώξιμο του αντήχησε μέσα στο δάσος.

Καθώς όμως άνοιξε το ράμφος του, το τυρί που κρατούσε έφυγε και έπεσε κάτω από το δέντρο, στα πόδια της αλεπούς. Η πονηρή αλεπού το άρπαξε γρήγορα και το έκανε μια χαψιά.

Καθώς έφευγε, είπε στον κόρακα γελώντας:

–    «Αλήθεια πίστεψες πως μπορείς να τραγουδήσεις σαν το αηδόνι; Εσύ, το κοράκι, με τη χειρότερη φωνή σε όλο το δάσος; Αν είχες μυαλό, τώρα θα ήσουν εσύ χορτάτος και εγώ νηστική, αλλά εγώ σε κορόιδεψα και σου έφαγα το τυρί. Γεια σου τώρα και άλλη φορά να προσέχεις περισσότερο αυτούς που σε κολακεύουν!»

Διδάγματα του μύθου

Πρέπει να έχουμε αυτογνωσία

Πρέπει στη ζωή μας να έχουμε αυτογνωσία, δηλαδή να γνωρίζουμε καλά τον εαυτό μας, τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία μας, έτσι ώστε η άποψη που έχουμε για τον εαυτό μας να μην εξαρτάται από αυτά που μας λένε οι άλλοι, αλλά από αυτά που εμείς γνωρίζουμε, με την εμπειρία μας, και πιστεύουμε για τον εαυτό μας. Όταν γνωρίζουμε καλά τον εαυτό μας και έχουμε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας και σε αυτό που είμαστε, δεν μπορεί κανείς να μας παρασύρει και να μας κοροϊδέψει.

Το κοράκι, αν είχε αυτογνωσία, θα ήξερε ότι, ενώ έχει άλλες αρετές, η φωνή του δεν είναι όμορφη και μελωδική, και δεν θα παρασυρόταν από τα λόγια και τους ψεύτικους επαίνους της αλεπούς, που ήθελε να τον κοροϊδέψει για να του κλέψει το φαγητό.