Την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940, μια ένδοξη σελίδα της ελληνικής ιστορίας, τη γιορτάσαμε και φέτος, αποδίδοντας την τιμή που ταιριάζει στους ήρωες που πολέμησαν για την ελευθερία της πατρίδας μας. Μέσα από ποικίλο υλικό, το χρονικό “ξεδιπλώθηκε”, δίνοντας παράλληλα την ευκαιρία να σχολιάσουμε τον άνισο αγώνα των Ελλήνων απέναντι στους κατακτητές, το υπέρμετρο θάρρος τους, τον πατριωτισμό τους και την αυτοθυσία τους!

Αρχικά, είδαμε βίντεο με πληροφορίες για τα γεγονότα του 1940, εντοπίσαμε στον ευρωπαϊκό χάρτη την Ελλάδα, την Ιταλία και την Γερμανία. Επίσης, μιλήσαμε για το ιστορικό «Όχι» του ελληνικού λαού, μια λέξη μικρή και αποφασιστική, που έκρυβε μέσα της όλο το πάθος για ελευθερία, για εθνική ενότητα και αντίσταση απέναντι στον φασισμό, όπως και τη πολεμική κραυγή “αέρα”. Έτσι, πραγματοποιήσαμε ανασύνθεση της λέξης ΟΧΙ στην παρεούλα και κάναμε και το σχετικό φύλλο εργασίας μας.

Ακολούθησε το γλωσσικό παιχνίδι, όπου παίξαμε με τις λέξεις Όχι, Αέρα και 1940 και

επιλέξαμε τη σωστή σημαία βάσει ερωτήσεων κατανόησης.

Λόγος έγινε επίσης για το πολύτιμο και πολυπόθητο αγαθό της “ειρήνης”, που εμείς σήμερα έχουμε τη χαρά να απολαμβάνουμε. Είδαμε βίντεο για την “ειρήνη” και τον “πόλεμο” και κατηγοριοποιήσαμε το τι μπορούμε να κάνουμε τόσο στην ειρήνη και όσο στον πόλεμο, ενώ επίσης τους ζωγραφίσαμε κιόλας.

και δραματοποιήσαμε τα γεγονότα της 28ης Οκτωβρίου 1940.

Ο Χίτλερ βάλθηκε να κατακτήσει τον κόσμο. Μέσα σε αυτό τον κόσμο δυστυχώς ήταν και η Ελλάδα μας.

Οι Ιταλοί που συνεργάζονταν με τους Γερμανούς και τους βοηθούσαν στον πόλεμο, έστειλαν ένα τελεσίγραφο στην Ελλάδα.

Ο τορπιλισμός της ‘Έλλης’ από τέσσερις υποβρύχιες ιταλικές τορπίλες.

Ήταν 28η Οκτωβρίου 1940. Ο Μεταξάς ήταν στο γραφείο του και τον πήρε ο ύπνος. Χαράματα χτύπησε η πόρτα… και μπήκε ο Ιταλός Πρέσβης Εμμανουέλλε Γκράτσι.

κι ακολούθησε ο παρακάτω διάλογος:

-Μεταξάς: “Κύριε Πρέσβη, τι ζητάτε τέτοια ώρα;”

-Γκράτσι: “Εξοχότατε, ένα τελεσίγραφο σας φέρνω. Δύσκολη η θέση μου… ”

-Μεταξάς: “Δηλαδή μου ζητάτε να παραδώσω την πατρίδα μου; ΟΧΙ , λοιπόν, ΟΧΙ κύριε”

Σκηνή αποχαιρετισμού: “Φεύγουν οι άντρες μας στρατιώτες για την Αλβανία” και τους αποχαιρετούν γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι.

Η Ελλάδα σε πόλεμο με την Ιταλία.

Οι γυναίκες Ηπειρώτισσες στον πόλεμο του ’40 βοηθούν στον αγώνα των Ελλήνων για την κατάκτηση της ελευθερίας.

Έπειτα, ήρθε η Άνοιξη και ο πόλεμος έστησε στους Έλληνες απαίσιο καρτέρι. Οι Γερμανοί εισέβαλαν στην Ελλάδα και πέρασαν τριάμισι χρόνια ως την απελευθέρωση, ως του κατακτητή την τελική εξουδετέρωση. Τριάμισι χρόνια πείνας, αντοχής και κατοχής. Μα όταν υψώθηκε ξανά η ελληνική σημαία γιόρτασαν όλοι σαν μια παρέα!!!

Ακολούθησε η ομαδική κατασκευή μας με τίτλο ¨οι Έλληνες στρατιώτες στα βουνά της Πίνδου το 1940″.

Και έπειτα ασχοληθήκαμε το Ο, ο του Όχι μέσα από διάφορες δραστηριότητες.

Έπειτα, διαβάσαμε, δραματοποίησαμε και αξιοποιήσαμε διδακτικά μέσω κατασκευής το αντιπολεμικό παραμύθι των Νταβίντε Καλί και Σερζ Μπλοκ ‘Ο ΕΧΘΡΟΣ’,  με το οποίο μεταφερθήκαμε σε ένα μέρος με πόλεμο που θα μπορούσε να είναι έρημος. Μέσα στην έρημο, υπήρχαν δυο τρύπες και μέσα στις οποίες υπήρχαν δυο στρατιώτες που ήταν εχθροί. Στην συνέχεια, το κυρίως κείμενο αναπαριστούσε λεκτικά και εικαστικά, την “καθημερινότητα” του πολέμου, άρα τον παραλογισμό του, τις σκέψεις και τα συναισθήματα των εχθρών, που είναι εν αγνοία τους αλίμονο πανομοιότυπα. Έτσι, μέσα από την ιστορία των δύο στρατιωτών οδηγηθήκαμε στη συνειδητοποίηση των ολέθριων επιπτώσεων του πολέμου.

Αφού κατασκευάσαμε το σήμα της ειρήνης με στεφάνι και τουβλάκια από την γωνιά του οικοδομικού υλικού, δραματοποιήσαμε το τραγούδι “Πες μου και που είναι πιο καλά;” του Μ. Θεοδωράκη σε στίχους Βασίλη Ρώτα και όλοι μαζί τραγουδήσαμε με ρυθμό τον παρακάτω στίχο του υπέροχου αυτού τραγουδιού:

“Όπου είν’ υγεία και χαρά
κι όπου κανένας δεν πεινά
και κανένας δεν κρυώνει
ούτε πονάει εκεί είναι πιο καλά!”

Και η εβδομάδα μας έκλεισε με τον εορτασμό της επετείου του Όχι στο σχολείο μας.  Πραγματοποιήσαμε την ανασύνθεση της ελληνικής σημαίας μας, τα παιδιά τραγούδησαν και κατασκεύασαν την γαλανόλευκη σημαία. Έπειτα, βγήκαμε στην αυλή του σχολείου, κάναμε παρέλαση, μας καμάρωσαν οι γονείς, φίλοι και συγγενείς μας, είπαμε τον εθνικό μας ύμνο και ευχόμαστε και του χρόνου με υγεία!