Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973 ήταν η κορυφαία αντιδικτατορική εκδήλωση και ουσιαστικά προανήγγειλε την πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών, η οποία είχε επιβάλλει καθεστώς στυγνής δικτατορίας στη χώρα. Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε, όταν ξεσηκώθηκαν οι φοιτητές της Αθήνας και συγκεντρώθηκαν στο Πολυτεχνείο, έχοντας ως αίτημα το σύνθημα “ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”.
Αρχικά εμείς στο νηπιαγωγείο μας, είδαμε εποπτικό υλικό, φωτογραφίες και βίντεο για την Επέτειο του Πολυτεχνείου.
Διαβάσαμε το παραμύθι “ο Λουδοβίκος ο Πρώτος, Βασιλέας των προβάτων” του Olivier Tallec. Το παραμύθι μας ξεκινούσε ως εξής: “Στην κορυφή του λόφου, εκεί που φυσάει πολύ, μια κορώνα έρχεται και κάθεται στο κεφάλι του Λουδοβίκου Αρνή, που βόσκει παρέα με τα υπόλοιπα πρόβατα”. Ο συγγραφέας του παραμυθιού παρουσιάζει στο υπέροχο αυτό βιβλίο το θέμα της εξουσίας και με ποιο τρόπο την αποκτάει κανείς, πώς τη διαχειρίζεται, αλλά και πώς τη χάνει.
Αφού διαβάσαμε το παραμύθι μας, κάναμε την αναδιήγηση με τη σειροθέτηση εικόνων, καθώς και την ταύτιση των λέξεων- κλειδιών του παραμυθιού αυτού.
Παίξαμε και το αντίστοιχο παιχνίδι με τον Λουδοβίκο τον Αρνή και το ζάρι.
Ακόμη, διαβάσαμε το παραμύθι “Ο κύριος Δήμος κ ο κύριος Τυράννης”, το οποίο μιλούσε για τον κύριο Δήμο που ζούσε στη Δημοκρατούπολη και τον κύριο Τυράννη που ήταν δύστροπος και κακομαθημένος και δεν είχε κανένα φίλο στη Δημοκρατούπολη. Τι θα συμβεί όμως όταν θα πάρει σύνταξη ο δήμαρχος της πόλης και θα γίνουν εκλογές; Με ποιο τρόπο θα αλλάξει ο κύριος Τυράννης τη Δημοκρατούπολη σε Τυραννούπολη; Έτσι, σε αυτό το εκπληκτικό παραμύθι είδαμε με κατανοητό τρόπο τις έννοιες της δημοκρατίας και της δικτατορίας.
Στην συνέχεια, κάναμε ομαδοποίηση των εικόνων της Δημοκρατίας και της Δικτατορίας, ενώ κατηγοριοποιήσαμε και τις καταστάσεις της δημοκρατίας και της δικτατορίας, κάνοντας ταύτιση των σχετικών λέξεων.
Έπειτα, κάναμε την κατασκευή μας με τίτλο “ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”.
Ακόμη, μας έκαναν εντύπωση και παρατηρήσαμε τα έργα του καλλιτέχνη Γιάννη Γαΐτη. Ο Έλληνας αυτός ζωγράφος εκφραζόταν μέσα από τα χαρακτηριστικά «Ανθρωπάκια» του, που αποτελούνταν από μορφές, οι οποίες δεν είχαν ατομικά χαρακτηριστικά και ήταν ανέκφραστες. Ωστόσο, είχαν πανομοιότυπο ντύσιμο με ριγέ κοστούμι και καπέλο, δείχνοντας με αυτό τον τρόπο τη διαμαρτυρία του καλλιτέχνη για την αλλοτρίωση του σύγχρονου ανθρώπου. Εμπνευστήκαμε και εμείς λοιπόν από τον μεγάλο αυτόν ζωγράφο και αποδώσαμε με το δικό μας τρόπο “Το περιστέρι της ελευθερίας”.
Παρακολουθήσαμε την αγαπημένη μας ιστορία της Ντενεκεδούπολης, γιατί μέσω αυτής τα γεγονότα του Πολυτεχνείου γίνονται πιο εύκολα κατανοητά από τα παιδιά.
