Για όλους εμάς τους συναδέλφους και φίλους σου από το εξήντα δημοτικό ήσουν η Μαίρη μας για κάποιους ήσουν η Μαιρούλα. Για τους μαθητές μας ήσουν η miss Μαίρη ή ίσως πιο σωστά θα έπρεπε να πούμε η κυρία miss Μαίρη όπως σε έλεγαν πολλοί από τους μαθητές μας. Τους αγαπούσες και σ’ αγαπούσαν. Κάποιες φορές μπορεί να παραπονιόταν ότι «μας βάζει πολλά», αλλά η αγάπη ήταν εκεί. Όσοι παλιοί μαθητές του σχολείου ερχόταν να μας δουν στο σχολείο, πάντα είχαν μια καλή κουβέντα για σένα και πάντα σ’ έψαχναν να σου μιλήσουν και να σ’ αγκαλιάσουν. Ακόμα κι αυτοί που έχουν τελειώσει το σχολείο πάνω από δύο δεκαετίες σε θυμούνται κι έχουν να πουν ιστορίες για σένα. Και πόσο πολλοί ήταν αυτοί οι μαθητές. Γιατί ήσουν στο σχολείο μας, το 60, από την πρώτη μέρα λειτουργίας του εκεί στις αρχές του 90. Ήσουν εκεί μέχρι πριν λίγα χρόνια και είσαι ταυτισμένη με το σχολείο μας. Και τ’ αγαπούσες πολύ το σχολείο μας. Με το χαμόγελό σου, την καλοσύνη σου και την αυθεντική σου αγάπη για τους μαθητές σου, το έκανες έναν καλύτερο χώρο. Στεκόσουν δίπλα στους μαθητές σου, και τους ενθάρρυνες να πιστεύουν στον εαυτό τους και να προσπαθούν για το καλύτερο.
Η Μαίρη μας έδειξε τι σημαίνει να αγαπάς τη ζωή, ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές! Ήταν ανέκαθεν η ψυχή της παρέας στη διασκέδαση και παρά τις πολλές δυσκολίες των τελευταίων χρόνων, δεν έπαψε ούτε μέχρι αυτές τις τελευταίες μέρες να λέει ότι «η ζωή είναι ωραία»
Η Μαιρούλα ήταν η προσωποποίηση της δύναμης και της ελπίδας και πάλεψε γενναία με την ασθένειά της όλα αυτά τα χρόνια Η μνήμη της θα ζει για πάντα στις καρδιές μας και στις ιστορίες που θα συνεχίσουμε να λέμε για εκείνη. Ας κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη της, όχι με θλίψη, αλλά με την αγάπη και την αισιοδοξία που τόσο γενναιόδωρα μας χάρισε.
Καλό ταξίδι Μαιρούλα! Ήσουν μαχήτρια! Αγαπούσες πολύ τη ζωή κι ας σε ταλαιπώρησε τα τελευταία χρόνια! Καλή ξεκούραση Μαιρούλα, τη χρειάζεσαι, αλλά κοίτα να το γλεντήσεις εκεί στου παραδείσου τα μπουζούκια…
