της μαθήτριας Δημακοπούλου Ελένης (Β2)
Τα Χριστούγεννα έρχονται στο μυαλό όλων μας αναμνήσεις από οικογενειακές στιγμές καθώς η ημέρα αυτή φέρνει κοντά την οικογένεια για το πατροπαράδοτο τραπέζι. Πριν από ένα χρόνο, ένα ευτράπελο επεισόδιο που δημιούργησα άθελά μου στο σπίτι της θείας Μερόπης, έκανε εκείνα τα Χριστούγεννα αξέχαστα.
Είχα να συναντηθώ με την ξαδέρφη μου τη Χαρούλα χρόνια και ζαμάνια και ήθελα να την εντυπωσιάσω με την εμφάνισή μου. Φόρεσα, λοιπόν, την… ¨Άρτα και τα Γιάννενα¨ και πήρα τη μεγάλη απόφαση να βγάλω τα γυαλιά οράσεως! Σημειωτέον, δε βλέπω τίποτα χωρίς αυτά, αλλά… μπρος τα κάλλη τι είναι πέντε βαθμοί μυωπίας! Απολαύσαμε τη διαδρομή…(οι άλλοι δηλαδή, γιατί αν μιλήσω για εμένα… μαύρα μεσάνυχτα!) και φτάνοντας στο σπίτι αναφώνησα: «Χαρούλα πόσο ψήλωσες! Μάκρυναν τα μαλλιά σου, μια κούκλα έγινες!» Παρεμπιπτόντως, η Χαρούλα 1.50 με τα χέρια στην ανάταση, μαλλί αγορίστικο από τότε που τη θυμάμαι (ο φίλος μου ο Βαγγέλης πιο πολύ μαλλί έχει). Όλα τα βλέμματα στράφηκαν μεμιάς πάνω μου και όλοι άρχισαν να γελούν. Ξαφνικά, συνειδητοποίησα ότι μπροστά μου στεκόταν η θεία Μερόπη και όχι η Χαρούλα. Πραγματικά, ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί, αν και να άνοιγε δε θα έβλεπα καν την τρύπα να μπω μέσα!
Ανάμεικτα συναισθήματα μού δημιουργήθηκαν εκείνη τη στιγμή! Ντροπή, αμηχανία και στενοχώρια που μπέρδεψα άθελά μου τα δύο αγαπημένα μου πρόσωπα. Στην συνέχεια ,ωστόσο, παρασύρθηκα από την εύθυμη διάθεση των υπολοίπων και ξαναβρήκα το κέφι μου. Η αστεία αυτή παρεξήγηση με οδήγησε, τελικά, ένα βήμα πιο κοντά στο …κατάστημα οπτικών της γειτονιάς μου και στο να αντιμετωπίσω έναν από τους μεγαλύτερους φόβους μου, να βάλω φακούς επαφής για ομορφιά με «αετίσια όραση».
Πολύ φρέσκα ματιά!