e-εφημερίδα 5ου Γυμνασίου Γαλατσίου 

του μαθητή Παναγόπουλου Στυλιανού (Α4)

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΖΩΑΚΙ

Γεια σας! Με λένε Τσίου Τουίτι και κατάγομαι από τα δάση της Λακωνίας. Απ’ ό,τι καταλάβατε, είμαι ένα καναρίνι. Θα σας μιλήσω λίγο για μένα και πώς βρέθηκα στην οικογένεια που ζω μέχρι και σήμερα.

Στα δάση της Λακωνίας ζούσα από τη στιγμή της γέννησής μου, μέχρι τη μεταφορά μου από κάποιους ανθρώπους σε ένα μεγάλο κατάστημα κατοικιδίων. Το μόνο στενάχωρο για μένα – που μου πήρε κάποιες μέρες να το συνηθίσω – ήταν το κλείσιμό μου στο κλουβί. Με στεναχώρησε πολύ τις πρώτες μέρες, γιατί ένιωθα πως φυλακίστηκα σ’ αυτό. Είχα, βλέπετε, συνηθίσει να πετάω ελεύθερο στα δάση που ζούσα.

Καθώς όμως οι μέρες περνούσαν κατάλαβα τελικά πως το κλουβί ήταν η προστασία μου για να επιβιώσω. Θα  μου άρεσε βέβαια να είχα ένα μεγαλύτερο κλουβί για να μπορώ να πετάω πιο άνετα.

του μαθητή Κεχρή Δημήτρη (Γ2)

3ο Βραβείο στο παραμύθι

στα πλαίσια του Λογοτεχνικού Μαθητικού Διαγωνισμού που προκηρύχτηκε και φέτος από το φορέα « Δράση για την Κοινωνία, τον Πολιτισμό και την Ποιότητα ζωής»

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

       Μια φορά και έναν καιρό, στην εποχή της θεοκρατορίας χιλιάδες χρόνια πριν, οι ουράνιοι θεοί κατέβηκαν στη γη, για να μοιραστούν τη σοφία και τη γνώση που διέθεταν με τους ανθρώπους. Αυτή η ειρηνική εποχή συνύπαρξης των ανθρώπων με τους ουράνιους θεούς ονομάστηκε «Χρυσή Εποχή της Ανθρωπότητας ». Όλοι ήταν χαρούμενοι και οι πόλεις ευημερούσαν. Πρώτη φορά στη γη θεοί και άνθρωποι εργάζονταν μαζί, δημιουργούσαν με τη δύναμη των χεριών και του μυαλού τους, χρησιμοποιώντας μόνο τα υλικά που τους έδινε η φύση. Δεν είχαν χρήματα ούτε στόχευαν στην απόκτησή τους.

       Δυστυχώς όμως δεν έμειναν τα πάντα τέλεια και ειρηνικά για πολύ καιρό. “Του κύκλου τα γυρίσματα που ανεβοκατεβαίνουν”, λέει ο ποιητής. Έκαναν την εμφάνισή τους δύο φυλές όντων, οι Κρόνιοι και οι Άτλαντες. Αντί για χαμόγελο στο άσχημο πρόσωπό τους χαράζονταν μόνιμα η οργή και ο θυμός. Η καρδιά τους χτυπούσε στους ρυθμούς όχι της αγάπης και της καλοσύνης αλλά στους τρομακτικούς ήχους του μίσους, της βίας και του πολέμου. Από τα χέρια τους δεν έβγαιναν έργα χαράς, ειρήνης και προσφοράς αλλά έργα αδικίας. Στόχος τους ήταν η δύναμη, η εξουσία …… Έτσι, ξεκίνησε ο πόλεμος.

της μαθήτριας Κατσιμάνη Βασιλικής (Γ2)

3ο Βραβείο στο διήγημα

στα πλαίσια του Λογοτεχνικού Μαθητικού Διαγωνισμού που προκηρύχτηκε και φέτος από το φορέα «Δράση για την Κοινωνία, τον Πολιτισμό και την Ποιότητα ζωής»

1.

Πολλοί πιστεύουν πως ο έρωτας είναι το δυνατότερο συναίσθημα. Δεν τους κατηγορώ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κερδίσει ποτέ τον τελευταίο πόντο σ’ έναν κρίσιμο αγώνα βόλεϊ…

                ~~~

Το σκορ είναι 25-24. Η ομάδα της Ελπίδας προηγείται και χρειάζονται άλλον έναν πόντο για να κερδίσουν το ματς. Σερβίς κάνει η αντίπαλη ομάδα. Με μεγάλη επιτυχία ο αμυντικός βγάζει υποδοχή. Ο πασαδόρος τρέχει και κάνει μια εξαιρετική πάσα δύο βήματα πιο μπροστά από την Ελπίδα. Είναι έτοιμη, το νιώθει πως έχει έρθει η μεγάλη ώρα. Παίρνει μια βαθιά ανάσα, κάνει στα γρήγορα δύο βήματα, πηδάει όσο πιο ψηλά μπορεί και καρφώνει την μπάλα…

Φωνές, χειροκροτήματα, χαμός…! Τι συνέβη; Η Ελπίδα τα ‘χει χαμένα τώρα. Ρίχνει μια ματιά γύρω της. Όλοι οι άνθρωποι που κάθονταν στις κερκίδες, τώρα έχουν σηκωθεί όρθιοι, ζητωκραυγάζοντας και χειροκροτώντας. Οι συμπαίκτριές της τρέχουν πάνω της και την αγκαλιάζουν. Γέλια, πανηγυρισμοί, τραγούδια…! Όλα αυτά αντηχούσαν στο μυαλό της Ελπίδας κάθε φορά που η ομάδα της κέρδιζε έναν τέτοιο αγώνα. Ακόμα δεν μπορεί να το πιστέψει…, αλλά ναι, τα είχαν καταφέρει και τώρα! Η τελευταία της επίθεση ήταν τόσο δυνατή και το γύρισμα του χεριού της τόσο απότομο που η αντίπαλη παίκτρια δεν πρόλαβε καν να αγγίξει την μπάλα πριν πέσει στο έδαφος!

της μαθήτριας Καπετάνου Νεφέλης (Γ2)

1ο Βραβείο στην ποίηση 

στα πλαίσια του Λογοτεχνικού Μαθητικού Διαγωνισμού που προκηρύχτηκε και φέτος από το φορέα « Δράση για την Κοινωνία, τον Πολιτισμό και την Ποιότητα ζωής»

Ακίνητη στέκω στη γωνία μόνη και γυμνή.

Όχι, δεν είμαι εκτεθειμένη σε κάτι· δεν με ανάγκασε κανείς.

Το μυαλό και η καρδιά σιωπηλά, αν και μου έχουν πει πως δεν ακούγονται.

Δεν ξέρω, δεν το έμαθα ποτέ μου.

Μια φορά μόνο νομίζω κατάφερα να αναγνωρίσω έναν ήχο -ίσως ήταν της φαντασίας μου.

Οι αλυσίδες με έσφιγγαν, πόναγαν,

ήταν λένε καλοί φίλοι με την Γη. Για καιρό δεν με άφηναν,

με αγαπούσαν αλλά εγώ όχι. Δεν τους το έλεγα όμως μήπως τις θυμώσω και με δέσουν ακόμα πιο σφικτά.

Δεν ξέρω τι τους άρεσε τόσο πάνω μου, τι μου άρεσε πάνω μου.

Ξαφνικά κάπου στο σκοτάδι μια λαμπερή όψη ήρθε και φανέρωσε το κρυμμένο καλά μέσα στα χέρια μου δέρμα.

Δεν ήξερα τι ήταν· αυτό που ξέρω είναι ότι με αποκάλυψε.

της μαθήτριας Καπετάνου Νεφέλης (Γ2)

Παρατηρώ το κόκκινο παλτό να κρέμεται από τον τοίχο της.

Τι παλτό και αυτό˙ κόκκινο.

Της το είχε φέρει ο άντρας του περσινού ονείρου της

ακόμα και αν εκείνη τον έβλεπε κάθε βράδυ.

Το κρατούσε όμως κρυφό.

Ήθελε να σκεπάζει το αστραφτερό δέρμα της.

Έβλεπε άστρα πάνω του και χάρτες ονείρων.

Από εκεί προέρχεται και ο ίδιος.

Μα γιατί; Γιατί να μην με περιμένεις;