της μαθήτριας Καραβά Αγγελίνας (Γ1)
Έχουν υπάρξει φορές που όλοι έχουμε αισθανθεί απογοητευμένοι νιώθοντας ψυχικά καταβεβλημένοι. Θεωρούμε πως βρισκόμαστε σε έναν αχανή κόσμο που όλα αλλάζουν και μεταβάλλονται ραγδαία. Παρόλα αυτά, αντικρίζουμε τον εαυτό μας ως μια άβουλη φιγούρα που μένει ανεπηρέαστη από τις εξελίξεις. Βλέπουμε τους περαστικούς να κινούνται αγχωτικά στα πεζοδρόμια κοιτώντας ασταμάτητα τα ρολόγια τους .Παρατηρούμε τα χιλιάδες αυτοκίνητα να σταματούν στα φανάρια προκαλώντας σαματά Αντικρίζουμε εξουθενωμένους ανθρώπους που περιμένουν ανυπόμονα να εξυπηρετηθούν στις Κρατικές Υπηρεσίες.Τότε είναι που αποδεχόμαστε πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι ταλαιπωρούνται για να φτάσουν κάποιον απραγματοποίητο στόχο τους .Εκείνη τη στιγμή, μπαίνουμε στον κόπο να αναζητήσουμε το δικό μας άπιαστο ιδανικό.
Τότε ο χρόνος για εμάς σταματά κι όλα παγώνουν.
Επικεντρωνόμαστε σε αυτή μας την αναζήτηση αγνοώντας παντελώς τι συμβαίνει γύρω μας. Μα το αποτέλεσμα είναι πάντοτε αρνητικό. Όσο κι αν προσπαθούμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας καταλήγουμε σε ένα “κενό”.
Νομίζουμε πως όλα γύρω μας είναι ανούσια και αντιμετωπίζουμε τους υπόλοιπους ανθρώπους σαν εχθρούς. Σταματάμε να αναρωτιόμαστε αδυνατώντας να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα που μας παρουσιάζονται. Μένουμε απαθείς στα συμβάντα τριγύρω μας και παραγκωνιζόμαστε από τη κοινωνία. Παύουμε να ενδιαφερόμαστε για τα κοινά και αποκρύβουμε την διασκέδαση από τη ζωή μας .Χωρίς να το κατανοούμε γινόμαστε εσωστρεφείς και απορρίπτουμε τον ανθρώπινο τρόπο ζωής.Μετατρεπόμαστε σε σκιές των άλλων αφού σταματούμε να έχουμε άποψη για οτιδήποτε αφορά στη κοινωνία. Το μόνο που αποζητούμε είναι η ψυχική μας ηρεμία αλλά ποτέ δεν κατορθώνουμε να τη βρούμε. Στο μυαλό μας τριγυρίζει ο μεγάλος αυτός προβληματισμός: Γιατί άραγε δεν ανακαλύπτουμε κάποιο ιδανικό μας? Γιατί δεν αγωνιζόμαστε για να φτάσουμε στην κορυφή σαν όλους τους άλλους? Γιατί δεν θέσαμε τον πήχη ψηλά?
Ερωτήματα αναπάντητα που τις περισσότερες φορές δε σταματούν να μας βασανίζουν. Ερωτήματα που οφείλονται στο λανθασμένο τρόπο που ανατραφήκαμε από το σχολείο αλλά και από την οικογένεια μας. Εάν είχαμε γαλουχηθεί από την παιδική μας ηλικία με κάποιες αξίες αναζητώντας το καλύτερο για τον εαυτό μας, δε θα είχαμε καταλήξει έτσι. Εάν είχαμε φροντίσει να ξεκαθαρίσουμε τις επιδιώξεις μας πιθανότατα δε θα είχαμε αμφιβολίες για το ποιοι είμαστε και το τι κάνουμε σε αυτήν τη ζωή!
Αγγελίνα μου,
πιστεύω πως τα ‘εάν…’ δεν βοηθούν. Η θέση μας ποια είνα;οι πράξεις μας; Το προσωπικό μας στοίχημα να αλλάξουμε καταστάσεις… Σίγουρα θα αναθεωρήσουμε στη ζωή μας αλλά η μαγική ‘πείρα’ που αποκτιέται με τη ζωή, όχι με τη θεωρία, μας καθοδηγεί.
Θέλω να πω, δοκίμασε, πράξε! μην αναλώνεσαι σε γκρίνια για τους άλλους. Είμασε άνθρωποι, όχι θεοί. Αρα θα δοκιμάσουμε, θα πετύχουμε, θα αποτύχουμε. Καλοδεχούμενο, αρκεί να μάθουμε. Ας πούμε σαν τις ασκήσεις στα μαθηματικά… Λύνουμε,ξαναλύνουμε κάποτε θα μας βγεί και η δύσκολη άσκηση…
με αγάπη
μια λύτρια εξισώσεων…
Μου φαίνεται κάπως υπερβολικό. Νομίζω πως είναι και ακραίο εν μέρη. Πιστεύω πως τα παραπάνω δεν ισχύουν σε όλες τις περιπτώσεις και πως αρκετοί έφηβοι έχουν καθορίσει τους σκοπούς και τα ιδανικά τους.
Ηλιάνα μου αναφέρομαι στο ποσοστο των νεων που δεν εχουν αποφασισει τι θα κανουν στο μέλλον τους λογω λανθασμένης διαπαιδαγώγησης…εχουν παρακλίνει απο τον σωστο δρομο… καποιοι αλλοι μπορεί όπως λες να έχουν γαλουχηθεί με κάποιεσ αξίες…αλλά πρέπει να αναρωτηθεις αυτες οι αξιες ειναι απαραιτητα σωστες? θα συμβάλλουν στην προσωπική τους ανάπτυξη και κάποτε στην επιλογή ενοσ καταλληλου επαγγέλματος?Φαινομενικα ο καθενας εχει καποιες αξιες αλλα στην πραγματικότητα αυτο μπορεί να διαψευσθει…Ας κοιταξουμε γύρω μας τους εκατοντάδες νέους που ειναι άνεργοι και καταληγουν να παραγκοιζονται απο την κοινωνια..Απέφυγε το να ζεις σε ένα ροζ συννέφακι…Κοιτα λίγο γυρω σου σε τι δυσμενής συνθήκες ζουμε?