της μαθήτριας Καραβά Αγγελίνας (Γ1)
Έχουν υπάρξει φορές που όλοι έχουμε αισθανθεί απογοητευμένοι νιώθοντας ψυχικά καταβεβλημένοι. Θεωρούμε πως βρισκόμαστε σε έναν αχανή κόσμο που όλα αλλάζουν και μεταβάλλονται ραγδαία. Παρόλα αυτά, αντικρίζουμε τον εαυτό μας ως μια άβουλη φιγούρα που μένει ανεπηρέαστη από τις εξελίξεις. Βλέπουμε τους περαστικούς να κινούνται αγχωτικά στα πεζοδρόμια κοιτώντας ασταμάτητα τα ρολόγια τους .Παρατηρούμε τα χιλιάδες αυτοκίνητα να σταματούν στα φανάρια προκαλώντας σαματά Αντικρίζουμε εξουθενωμένους ανθρώπους που περιμένουν ανυπόμονα να εξυπηρετηθούν στις Κρατικές Υπηρεσίες.Τότε είναι που αποδεχόμαστε πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι ταλαιπωρούνται για να φτάσουν κάποιον απραγματοποίητο στόχο τους .Εκείνη τη στιγμή, μπαίνουμε στον κόπο να αναζητήσουμε το δικό μας άπιαστο ιδανικό.