Κάθε πρωί που έβλεπα τον αδερφό μου να παίρνει την τσάντα του και να φεύγει για το σχολείο, είχα έναν κρυφό καημό να πάω κι εγώ μαζί του. Αλλά τα σκυλάκια δεν τα γράφουν στο σχολείο… Έτσι τον περίμενα να γυρίσει το μεσημέρι για να τον βοηθήσω στα μαθήματα.
Ώσπου μια μέρα μου ανακοίνωσαν ότι είμαι καλεσμένη στην τάξη του στα πλαίσια ενός φιλοζωικού προγράμματος! «Φέρνω το κατοικίδιό μου στην τάξη» λέει η δράση και… να΄ μαι κι εγώ στα θρανία!
Πρώτη ώρα πέτυχα την επανάληψη του Πελοποννησιακού πολέμου! Πολύ κακό που πολεμούσαν Έλληνες με Έλληνες… Ας μαθαίνουμε από την ιστορία να μη μαλώνουμε μεταξύ μας. Βοήθησα τα παιδάκια να κάνουν τις εργασίες τους. Μετά ήρθαν οι διαιρέσεις! Όλοι με φώναζαν πάλι για βοήθεια! «Πεπίτα, έχασα ένα κρατούμενο» ο ένας, «Πεπίτα, βρήκα κάτι υπόλοιπο» ο άλλος, κι εγώ έτρεχα από θρανίο σε θρανίο! Πολλή κούραση… Για να μ΄ ευχαριστήσουν μου έκαναν δώρο ζωγραφιές!
Στα διαλείμματα ήμουν στο γραφείο των δασκάλων! Όλοι θαύμασαν την ομορφιά και την εξυπνάδα μου! Την τελευταία ώρα πέρασα κι από τον διευθυντή να τον βοηθήσω στις εγγραφές των νέων μαθητών! Συνεργαστήκαμε τέλεια! Έχει κι αυτός κατοικίδιο, τον Φοίβο, και τον λατρεύει!
Στο σχόλασμα η δασκάλα της τάξης με αποχαιρέτησε συγκινημένη! Ήμουν η καλύτερη βοηθός, μου είπε! Αυτή τη μέρα δε θα την ξεχάσω ποτέ!
η εκπαιδευτικός
Αφροδίτη Πιπεράρη