Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από τη σχολική μας ζωή;
Την “διά ζώσης διδασκαλία”, τα διαλείμματα, τις εκδρομές μας, τις εκπαιδευτικές επισκέψεις μας, τις θεατρικές παραστάσεις που παρακολουθούσαμε μανιωδώς, το φεστιβάλ ταινιών για παιδιά, τις διαλέξεις εκπαιδευτικού χαρακτήρα που διοργανώναμε τόσο συχνά, τις γιορτές μας , τα αφιερώματά μας σε παγκόσμιες ημέρες, τις συμμετοχές μας σε διαγωνισμούς , την πρωτοβουλία μας για να βοηθήσουμε άτομα άπορα και άτομα ΑΜΕΑ, τα λογοτεχνικά μας αφιερώματα, τα προγράμματα που εκπονούσαμε, την αδελφοποίησή μας με γαλλικό σχολείο, τις ποικίλες πρωτοβουλίες μας για να δημιουργήσουμε κλίμα ευχάριστο και αγαπητό στους μαθητές και τις μαθήτριές μας,
πολλά , πάρα πολλά είναι αυτά που έχει κάποιος να αναπολήσει!
Και ξαφνικά μας προέκυψε ο κορονοϊός και μας αποσυντόνισε όλους μικρούς και μεγάλους. Στην αρχή θεωρήσαμε ότι θα είναι κάτι προσωρινό, αλλά να που πέρασε σχεδόν ένας χρόνος που βασανιζόμαστε με την παρουσία του.
Και να πάλι που τα σχολεία έκλεισαν και άρχισε η τηλεκπαίδευση που βέβαια όσο καλή και να είναι , με τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την διά ζώσης διδασκαλία.
Εμείς όμως είμαστε εδώ, υγιείς και αγωνιζόμαστε για τη μέρα που θα έρθει πάλι η ΄Ανοιξη στη ζωή μας , γιατί όπως λέει και ο Ελύτης , ο καθένας μας κρύβει μέσα του τη δική του ΄Ανοιξη , που κάποια στιγμή θα βγει στην επιφάνεια.
Καλό κουράγιο παιδιά μου , συνάδελφισσες /οι, γονείς και κηδεμόνες!
΄Ολγα Παπαργυρίου
