Η ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΕ ΜΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ… Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΙΑ.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ
«Ο Ραφτάκος των λέξεων», ένα σύγχρονο παραμύθι που έχει κερδίσει τις καρδιές μικρών και μεγάλων, τρυφερό, συγκινητικό και επίκαιρο όσο ποτέ, μιλά για τη δύναμη των λέξεων, για την ανάγκη της ανθρώπινης επικοινωνίας, για την αγάπη, την παρηγοριά και τη ζεστασιά που προσφέρει ο ανθρώπινος λόγος. Η θεατρική ομάδα Μικρός Νότος ζωντανεύει μπροστά στα μάτια μας ένα πολύ αγαπημένο βιβλίο μικρών και μεγάλων. Με αγνά υλικά – ζωντανή μουσική, κίνηση, διάδραση, παντομίμα- η θεατρική ομάδα Μικρός Νότος δημιουργεί μία χειροποίητη παράσταση τόσο ζεστή και τόσο πολύχρωμη, όσο και η κουβέρτα του Ραφτάκου που τύλιξε και ζέστανε τελικά όλους τους κατοίκους της πόλης του.
Στην επίσκεψη μας στη Δημοτική βιβλιοθήκη του Ηρακλείου συναντήσαμε την συγγραφέα παιδικών βιβλίων κα Ελπίδα Μηναδάκη .Μας διάβασε το βιβλίο της,
Τα φανταστικά κουμπιά και η βροχή των αστεριών
εκδόσεις Λιβάνη και εικονογράφηση Μάγια Τζούριτς.
Η 6η Μαρτίου έχει καθιερωθεί από το Υπουργείο Παιδείας ως Πανελλήνια Ημέρα κατά της σχολικής βίας και του εκφοβισμού.
Η Σαρλότ πηγαίνει σχολείο. Υπάρχουν κι εκεί λύκοι. Σαν την Άγκνες και την… αγέλη της. Την κοροϊδεύουν. Την ταπεινώνουν. Η Σαρλότ νιώθει έναν κόμπο που όλο μεγαλώνει. Μια μέρα αποφασίζει να γίνει κι αυτή «λύκος». Εμφανίζεται ο Σάιμον και η Σαρλότ του βάζει τις φωνές μπροστά στην Άγκνες και την αγέλη της. «Φύγε από δω, άχρηστε! Αλλιώς θα σε κάνουμε μια χαψιά!». Ήταν το διαβατήριο για να την αποδεχτεί η αγέλη της Άγκνες. Αλλά ο κόμπος δεν έφυγε από την Σαρλότ. Τώρα ο κόμπος ήταν για τον Σάιμον. Ήξερε πώς ένιωθε. Είχε νιώσει κι εκείνη έτσι.
Η Αμελί Ζαβό κάνει μια μεστή, δυναμική αποτύπωση του φαινομένου του σχολικού εκφοβισμού, έτσι όπως την εισπράττει ένα κορίτσι. Η επιλογή της να δέχεται bullying από κορίτσια είναι μια πρώτη αντισυμβατική και κατά των στείρων στερεοτύπων επιλογή. Έξοχη είναι η συνεργασία της με την εικονογράφο Ανίκ Μασόν η οποία δημιουργεί έναν πραγματικό οπτικό δυναμίτη που εκρήγνυται όταν αποτυπώνει την σκιά της Άγκνες με τη μορφή λύκου, στήνοντας δεξιοτεχνικά το σώμα και τα μαλλιά της. Αυτή η θαυμάσια οπτική εξίσωση της Άγκνες με λύκο, του κειμένου με την εικόνα, είναι δυναμική και επιθετικά διεισδυτική.
Η ιστορία της Ζαβό είναι ρεαλιστική. Ένα κορίτσι δέχεται εκφοβισμό και λεκτική βία και φοβάται να πάει σχολείο. Σωματοποιεί τον φόβο της, δυσκολεύεται να τον μοιραστεί με τη μητέρα της πιστεύοντας ότι θα πάψει να υφίσταται, αλλά δεν κατορθώνει τίποτα. Όταν μια μέρα αποφασίζει να νικήσει τον φόβο της, κάνει σε ένα άλλο παιδί αυτό ακριβώς που της έκαναν: εκφοβίζει, φέρεται επιθετικά, με αναίδεια. Η αγέλη αμέσως υποχωρεί μπροστά στη συμπεριφορά της∙ την αποδέχεται. Η λεκτική επίθεση σε αδύναμο είναι ο κοινός κώδικας που μοιράζονται πια, ένα διαβατήριο ότι «ανήκεις σ’ εμάς». Η Σαρλότ όμως έχει την ενσυναίσθηση και τη δεξιότητα να αποκηρύξει αυτήν την συμπεριφορά, να απαρνηθεί την αποδοχή της Άγκνες και της αγέλης της και να δώσει χείρα βοηθείας στον Σάιμον. Να κάνει δηλαδή αυτό που δεν έκανε κανείς με εκείνη. Αυτό είναι ρεαλισμός. Να μπορείς να δείξεις την πραγματικότητα μέσα από μια ιστορία, να δώσεις στο παιδί-αναγνώστη όψεις της, όψεις που έχει ζήσει ή που είναι πιθανό να ζήσει ο ίδιος/η ίδια ή κάποιος/-α άλλος-η μπροστά του, δίπλα του.
Όμως, η Ζαβό, παρότι γράφει μια άκρως ρεαλιστική ιστορία, δεν συνθλίβει την ομορφιά της. Δεν πηγαίνει κατά μέτωπο, γραμμικά, πάνω της. Αφήνει τα συναισθήματα να φανούν. Αφήνει τα γεγονότα να δείξουν την σκληρότητά τους και φροντίζει να δώσει μεγάλο χώρο στην εικονογράφο για να μεγαλουργήσουν μαζί. Μέσα από την Σαρλότ, τον Σάιμον και την Άγκνες, η συγγραφέας προσπαθεί να δείξει τους δρόμους και τις λύσεις του εκφοβισμού δίχως να γίνει ηθικοδιδακτική, δίχως να στηλιτεύει από απόσταση, πλησιάζοντας τον κόσμο και τον ψυχισμό θυμάτων και θυτών μέσα σε ελάχιστες λέξεις.
τ
Παραμύθια με πρωταγωνιστή το λύκο
– Κλασικά με το λύκο στη φυσιολογική ζωώδη δραστηριότητά του (π.χ. «Η
Κοκκινοσκουφίτσα», «Τα τρία γουρουνάκια»).
-Σύγχρονα με την ανατρεπτική εκδοχή του λύκου (π.χ. «Ο καλόκαρδος λύκος»,
«Τα τρία μικρά λυκάκια»)
Tα παραμύθια με θέμα τον κακό λύκο είναι, στην κλασική και στη
σύγχρονη μορφή τους, πολλά, αρκετά από αυτά ήδη γνωστά στα παιδιά και
προσφέρονται για το βασικό σκοπό του προγράμματος. Εμπεριέχουν πολλούς
φόβους, προσφέρονται για να γίνουν συγκρίσεις, να ανατραπούν τα στερεότυπα, να
εξαχθούν συμπεράσματα, να γίνουν αναγωγές στην πραγματικότητα
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΔΙΑΛΕΓΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΜΕ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗ ΤΟ ΛΥΚΟ
1.Ο ΛΥΚΟΣ ΚΑΙ ΤΑ 7 ΚΑΤΣΙΚΑΚΙΑ
2.Ο ΛΥΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΠΡΩΤΟΣ.
3.Ο ΛΥΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ. ELISABETH DYVAL
4.ΟΛΥΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΚΑΙ ΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ .ELISABETH DYVAL
5.ΤΑ ΤΡΙΑ ΜΙΚΡΑ ΛΥΚΑΚΙΑ.ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΤΡΙΒΙΖΑΣ
6.Ο ΛΥΚΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΙΑ ΓΟΥΡΟΥΝΑΚΙΑ.
7.Ο ΛΙΛΙΚΟΣ.ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΣΟΛΟΤΑΡΕΦ
8.Ο ΛΥΚΟΣ ΠΑΕΙ ΣΧΟΛΕΙΟ.ELISABETH DYVAL
9.Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑ ΚΙ ΕΓΩ <<ΛΥΚΟΣ>>.AMELIE JAVAUX
ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ:
ΠΑΙΧΝΙΔΙ-ΔΡΑΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ-ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΙΣΗ-ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΚΟΥΚΛΑΣ-ΚΟΥΚΛΟΘΕΑΤΡΟ-ΑΝΑΔΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΜΟΥΣΙΚΗ ΥΠΟΚΡΟΥΣΗ-ΓΛΩΣΣΑ-ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ
Το Καρναβάλι των Ζώων είναι ένα χιουμοριστικό έργο.
Ο συνθέτης μιμείται 13 ζώα (μεταξύ των οποίων και τους… πιανίστες!) με τη μουσική. Όταν ο συνθέτης θέλει να περιγράψει κάτι συγκεκριμένο με τη μουσική, τότε μιλάμε για “περιγραφική μουσική”.
Ο Saint-Saëns συνέθεσε το έργο αυτό το 1886 για να διασκεδάσει με τους φίλους του, με αφορμή τον εορτασμό της Τρίτης πριν τη Σαρακοστή (αγγλικά: Shrove Tuesday, γαλλικά: Mardi Gras), μέρα που γιορτάζεται με ιδιαίτερο τρόπο στην πατρίδα του.
Ζήτησε να μην δημοσιευθεί το έργο όσο ζούσε γιατί πίστευε πως θα έχανε το κύρος του ως συνθέτης. Πού να φανταστεί πως μετά τον θάνατό του Το Καρναβάλι των Ζώων θα αποτελούσε ένα από τα βασικά έργα του κλασικού ρεπερτορίου και θα τον έκανε διάσημο σε όλον τον κόσμο!
Είναι μια σύνθεση για μια μικρή ορχήστρα (ορχήστρα δωματίου) με τα εξής όργανα:
Τα έγχορδα και το πιάνο υποδέχονται τον βασιλιά των ζώων. Το λιοντάρι περπατά περήφανο. Πού και πού ανοίγει το στόμα και βρυχάται – όπως το πιάνο!
Μα τι κουτσομπόλικα ζώα! Ακούστε πως κακαρίζει το κοτέτσι:
Τα βιολιά, η βιόλα, δύο πιάνα και ένα κλαρινέτο.
Δύο πιάνα τρέχουν πέρα-δώθε.
Ένα τρελό κυνηγητό!
Έχετε δει ποτέ χελώνες να χορεύουν; Για φανταστείτε: η οικογένεια του βιολιού και το πιάνο παίζουν μια πολύ γνωστή μελωδία σε ταχύτητα… χελώνας!
Γνωρίζετε το χοντραμπάσο; Εεε, συγνώμη, κοντραμπάσο! Αυτό το βιολί-γίγαντας δεν είναι τόσο βαρύ όσο φαίνεται. Από μέσα είναι κούφιο, αέρας κοπανιστός δηλαδή. Μόνο η φωνή του είναι βαριά, αλλά το τραγούδι του χαριτωμένο, όπως ο ελέφαντας! Μαζί του παίζει το πιάνο.
Πότε τρέχει και χοροπηδά, πότε κοντοστέκεται και κοιτά δεξιά-αριστερά. Το ακούτε; Πόσα μουσικά όργανα παίζουν;
Μέσα στο νερό όλα είναι πιο ελαφριά. Μήπως γι αυτό λείπει το κοντραμπάσο με την βαριά φωνή του; Τα υπόλοιπα έγχορδα, τα δύο πιάνα, το φλάουτο και η glass harmonica κολυμπούν μέσα στο νερό. Κλείστε τα μάτια και κολυμπήστε κι εσείς. Με την φαντασία σας δίπλα στα μικρά και μεγάλα ψάρια!
«Δυο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα». Ή δυο δοξάρια που γκαρίζουν…
Κού-κου, κού-κου…. Ησυχία στο δάσος (πιάνο). Μόνο η φωνή του κούκου ακούγεται (κλαρινέτο). Πόσα «κού-κου» ακου-κούτε;
Το φλάουτο, φυσικά! Ανάλαφρο σαν πουλί. Τα δύο πιάνα του κάνουν παρέα κελαηδώντας, και τα έγχορδα, με δοξάρια που φτερουγίζουν.
Να και κάποια ζώα από τα χρόνια τα παλιά. Έχουν μείνει μόνο οι σκελετοί τους απολιθωμένοι πάνω σε πέτρες: ψάρια και κοχύλια, αλλά και οστά από ελέφαντες και δεινόσαυρους! Το ξυλόφωνο παρέα με δύο πιάνα και ένα κλαρινέτο.
Το πιάνο παίζει για το νερό, το δοξάρι πάνω στις τέσσερις χορδές του τσέλου κινείται με την ευγένεια του όμορφου και κομψού κύκνου. Κοιτάξτε λίγο, και μετά κλείστε τα μάτια και πηγαίνετε με τη φαντασία σας δίπλα στην λιμνούλα για να απολαύσετε την εικόνα.
Όλη η ορχήστρα παίζει εδώ, κανείς δεν μένει παραπονεμένος από τη γιορτή!
Τρελός χορός και ξεφάντωμα για όλους!
Θέλετε να μιμηθείτε το λιοντάρι,τον ελέφαντα .το καγκουρό; Τα ψαράκια ή την χελώνα;
Διαλέξτε το ζωάκι που σας εμπνέει, και ακολουθείστε τη μουσική με το σώμα σας!
Ο ΓΛΕΝΤΖΟΦΛΕΒΑΡΟΣ
Ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας φαίνεται ότι δεν αγαπούσε αρκετά τον εαυτό του, καθώς εστίαζε μόνο στις αδυναμίες του, μέχρι που συνειδητοποίησε με τη βοήθεια των αδερφών του, πόσο σπουδαίος και σημαντικός μήνας ήταν, αλλά και πόσα πολλά χαρίσματα είχε.
Έπειτα από συζήτηση καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι όλοι έχουμε δυνατότητες και συμφωνήσαμε ότι για να μας αγαπήσουν οι άλλοι, θα πρέπει εμείς πρώτα να αγαπήσουμε αυτό που είμαστε. Σκεφτήκαμε σε τι είμαστε καλοί, γιατί είμαστε σπουδαίοι, τι είναι αυτό που μας κάνει ξεχωριστούς, για ποιο λόγο θαυμάζουμε τον εαυτό μας, ποιες είναι οι αρετές μας.
Έτσι λοιπόν αποφασίσαμε να φτιάξουμε μια κάρτα αγάπης, για να τη χαρίσουμε σε εμάς τους ίδιους και να την φορέσουμε σαν “μενταγιόν”. “Αγαπώ εμένα” την ονομάσαμε. Χρωματίσαμε το μπροστινό μέρος της κάρτας και έπειτα την κόψαμε.
(ακολουθούν φωτο από την μπροστινή όψη της κάρτας)
Στην πίσω όψη ζωγραφίσαμε αυτό που πιστεύουμε ότι μας κάνει σημαντικούς.
