Στην επίσκεψη μας στη Δημοτική βιβλιοθήκη του Ηρακλείου συναντήσαμε την συγγραφέα παιδικών βιβλίων κα Ελπίδα Μηναδάκη .Μας διάβασε το βιβλίο της,

Τα φανταστικά κουμπιά και η βροχή των αστεριών 

εκδόσεις Λιβάνη και εικονογράφηση Μάγια Τζούριτς.

 Η 6η Μαρτίου έχει καθιερωθεί από το Υπουργείο Παιδείας ως Πανελλήνια Ημέρα κατά της σχολικής βίας και του εκφοβισμού.

Η Σαρλότ πηγαίνει σχολείο. Υπάρχουν κι εκεί λύκοι. Σαν την Άγκνες και την… αγέλη της. Την κοροϊδεύουν. Την ταπεινώνουν. Η Σαρλότ νιώθει έναν κόμπο που όλο μεγαλώνει. Μια μέρα αποφασίζει να γίνει κι αυτή «λύκος». Εμφανίζεται ο Σάιμον και η Σαρλότ του βάζει τις φωνές μπροστά στην Άγκνες και την αγέλη της. «Φύγε από δω, άχρηστε! Αλλιώς θα σε κάνουμε μια χαψιά!». Ήταν το διαβατήριο για να την αποδεχτεί η αγέλη της Άγκνες. Αλλά ο κόμπος δεν έφυγε από την Σαρλότ. Τώρα ο κόμπος ήταν για τον Σάιμον. Ήξερε πώς ένιωθε. Είχε νιώσει κι εκείνη έτσι.

Η Αμελί Ζαβό κάνει μια μεστή, δυναμική αποτύπωση του φαινομένου του σχολικού εκφοβισμού, έτσι όπως την εισπράττει ένα κορίτσι. Η επιλογή της να δέχεται bullying από κορίτσια είναι μια πρώτη αντισυμβατική και κατά των στείρων στερεοτύπων επιλογή. Έξοχη είναι η συνεργασία της με την εικονογράφο Ανίκ Μασόν η οποία δημιουργεί έναν πραγματικό οπτικό δυναμίτη που εκρήγνυται όταν αποτυπώνει την σκιά της Άγκνες με τη μορφή λύκου, στήνοντας δεξιοτεχνικά το σώμα και τα μαλλιά της. Αυτή η θαυμάσια οπτική εξίσωση της Άγκνες με λύκο, του κειμένου με την εικόνα, είναι δυναμική και επιθετικά διεισδυτική.

Η ιστορία της Ζαβό είναι ρεαλιστική. Ένα κορίτσι δέχεται εκφοβισμό και λεκτική βία και φοβάται να πάει σχολείο. Σωματοποιεί τον φόβο της, δυσκολεύεται να τον μοιραστεί με τη μητέρα της πιστεύοντας ότι θα πάψει να υφίσταται, αλλά δεν κατορθώνει τίποτα. Όταν μια μέρα αποφασίζει να νικήσει τον φόβο της, κάνει σε ένα άλλο παιδί αυτό ακριβώς που της έκαναν: εκφοβίζει, φέρεται επιθετικά, με αναίδεια. Η αγέλη αμέσως υποχωρεί μπροστά στη συμπεριφορά της∙ την αποδέχεται. Η λεκτική επίθεση σε αδύναμο είναι ο κοινός κώδικας που μοιράζονται πια, ένα διαβατήριο ότι «ανήκεις σ’ εμάς». Η Σαρλότ όμως έχει την ενσυναίσθηση και τη δεξιότητα να αποκηρύξει αυτήν την συμπεριφορά, να απαρνηθεί την αποδοχή της Άγκνες και της αγέλης της και να δώσει χείρα βοηθείας στον Σάιμον. Να κάνει δηλαδή αυτό που δεν έκανε κανείς με εκείνη. Αυτό είναι ρεαλισμός. Να μπορείς να δείξεις την πραγματικότητα μέσα από μια ιστορία, να δώσεις στο παιδί-αναγνώστη όψεις της, όψεις που έχει ζήσει ή που είναι πιθανό να ζήσει ο ίδιος/η ίδια ή κάποιος/-α άλλος-η μπροστά του, δίπλα του.

Όμως, η Ζαβό, παρότι γράφει μια άκρως ρεαλιστική ιστορία, δεν συνθλίβει την ομορφιά της. Δεν πηγαίνει κατά μέτωπο, γραμμικά, πάνω της. Αφήνει τα συναισθήματα να φανούν. Αφήνει τα γεγονότα να δείξουν την σκληρότητά τους και φροντίζει να δώσει μεγάλο χώρο στην εικονογράφο για να μεγαλουργήσουν μαζί. Μέσα από την Σαρλότ, τον Σάιμον και την Άγκνες, η συγγραφέας προσπαθεί να δείξει τους δρόμους και τις λύσεις του εκφοβισμού δίχως να γίνει ηθικοδιδακτική, δίχως να στηλιτεύει από απόσταση, πλησιάζοντας τον κόσμο και τον ψυχισμό θυμάτων και θυτών μέσα σε ελάχιστες λέξεις.

τ