Μάνα, ξέρω ότι με αγαπάς. Σου αρέσω όμως;
«ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, δυσκολεύομαι να σου μιλήσω από τότε που μπήκες στην εφηβεία. Έχω μπερδευτεί τελείως. Σου λέω να φέρεσαι πιο ώριμα, να είσαι πιο υπεύθυνος, αλλά εσύ γίνεσαι έξαλλος. Από την άλλη, όταν σε αντιμετωπίζω σαν παιδί, πάλι έξαλλος γίνεσαι. Πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να σκέπτεται τι καλά που ήταν, όταν ήσουν μικρός, αλλά αμέσως τη διώχνω αυτή τη σκέψη. Είναι όμως αλήθεια ότι δεν αναγνωρίζω εκείνο το λατρεμένο μου παιδάκι, παρά μόνο όταν κάποιες φορές έρχομαι και σε χαζεύω την ώρα που κοιμάσαι, όπως τότε. Η επικοινωνία μας οδηγεί πάντα σε σύγκρουση και εγώ πονάω κάθε φορά. Και όσο και αν οι αλλαγές στο κορμάκι σου έγιναν σταδιακά και δεν τις κατάλαβα, οι αλλαγές στη συμπεριφορά σου με αιφνιδίασαν και τώρα είμαι τελείως αμήχανη και μπερδεμένη. Και ενώ είχα ενημερωθεί, είχα διαβάσει, είχα συζητήσει για αυτό που θα συνέβαινε, τώρα νιώθω ότι έχει φύγει η γη κάτω από τα πόδια μου.
Ξέρω ότι πρέπει να σταματήσω να καθαρίζω για σένα κάθε φορά που νιώθω ότι απειλείσαι ή ότι σε αδικούν. Σου υπόσχομαι να μην σε καταπιέζω όσον αφορά τα μαθήματα και την εκπαίδευσή σου, αν και ξέρεις ότι δεν θα πάψω ποτέ να πιστεύω ότι είναι απαραίτητα. Ξέρω ότι πρέπει να είμαι δυνατή για να αντέξω την φυσιολογική εφηβική σου επιθετικότητα, αλλά είναι άλλο πράγμα στη θεωρία και άλλο στη πράξη. Ξέρω πολύ καλά ότι έχεις δικά σου όνειρα και σχέδια και, αλήθεια σου λέω, θα προσπαθήσω αυτά να γίνουν και οι δικές μου προσδοκίες από σένα. Ξέρω ότι πρέπει να σταματήσω να φοβάμαι μην πάθεις κάποιο κακό, να τρέμω. Ξέρω ότι μόνο άμα σε αφήσω να κάνεις τα δικά σου λάθη θα μάθεις, ότι μόνο εάν ρισκάρεις θα ωριμάσεις, αλλά δεν μου είναι εύκολο. Πρέπει επίσης να κόψω τη ακατανίκητη συνήθεια να θυμώνω με τα δικά σου λάθη. Nα μην είμαι τόσο πολύ από πάνω σου και να σου δώσω περισσότερο χώρο δικό σου. Εσύ πάντα μου τα έλεγες όλα. Τώρα δυσκολεύομαι να σε αφήσω να έχεις μυστικά από μένα και πράγματα αφανέρωτα. Τρέμω μην μπλέξεις, μην σε πληγώσουν, δεν θα το αντέξω αυτό.
Τώρα τελευταία νιώθω ότι σου είμαι αχρείαστη, ότι τα κάνω όλα λάθος. Βλέπω ότι και που σου κάνω όλα τα χατίρια δεν ωφελεί, δεν το εκτιμάς. Βλέπεις, σου έχτιζα τη φωλίτσα σου όλα αυτά τα χρόνια με υπομονή και με λαχτάρα και τώρα μου λες ότι δεν σου αρέσει. Μου ζητάς να σε αφήσω ήσυχο, ότι δεν έχεις τίποτα, αλλά εγώ νιώθω ότι φεύγεις μακριά μου. Εγώ είμαι η μαμά. Γιατί δεν με αγκαλιάζεις πια; Το ξέρω ότι το μωράκι έγινε αντράκι, αλλά τουλάχιστον άσε με εμένα να σε αγκαλιάζω. Για λίγο. Σε αγαπώ πιο πολύ και από τη ζωή μου, το ξέρεις αυτό;»
«ΜΑΝΑ, ξέρω ότι φέρομαι περίεργα τελευταία αλλά και εσύ δεν πας πίσω. Νιώθω όμως και περίεργα. Έχω νεύρα, ξέρεις τώρα, εφηβεία, βρε μάνα. Ξέρω ότι ξεσπάω συνέχεια απάνω σου χωρίς να μου φταις πάντα εσύ. Αλλά που θες, βρε μάνα, να ξεσπάσω; Δες με, βρε μάνα, μεγαλώνω και όσο και αν αυτό πάντα λαχταρούσα, τώρα φοβάμαι. Όσο και αν με ενοχλείς πολλές φορές, άλλο τόσο μου τη σπάει που σε έχω ακόμα ανάγκη, μάνα. Αλλά όχι όπως παλιά, αλλιώτικα. Και θέλω από καιρό να σε ρωτήσω κάτι. Ξέρω ότι με αγαπάς, αλλά πες μου, σου αρέσω; Σου αρέσω, βρε μάνα; Γιατί για μένα αυτό έχει μεγάλη σημασία, μεγαλύτερη ίσως από και από την αγάπη σου. Στο λέω, γιατί δεν φαίνεται να μου κάνεις και πολλά like τελευταία. Σαν να σε ενοχλούν όλα απάνω μου και θέλεις να τα αλλάξω. Και όσο σε βλέπω να αγωνιάς για την καλή μου εικόνα και την γνώμη του κόσμου, ένα πράγμα περνάει επίμονα από το μυαλό μου: πως θα στο χαλάσω. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτή είναι η αλήθεια.
Θα σου πω μερικά πράγματα που θέλω να αλλάξεις: Δεν θέλω άλλα κηρύγματα, άλλα πρέπει και άλλα μη. Όχι άλλα γιατί έβηξες, ποιος σε πείραξε, αν μου αρέσει καμιά κοπέλα. Σταμάτα να χρησιμοποιείς πληθυντικό για πράγματα που αφορούν εμένα (χτες σε άκουσα να λες ότι πήγαμε καλά στα μαθήματα του τριμήνου). Φρικάρω, όταν με φωνάζεις με υποκοριστικά: και καλά να είναι με κατάληξη -άκης, αλλά με κατάληξη –ούλης, ρε μάνα; Και προπαντός, μην με ξαναγκαλιάσεις μπροστά σε φίλο μου. Βρε μάνα, θες να με λένε βουτυρόπαιδο ή μαμάκια; Και μην κάνεις συνέχεια κριτική για πράγματα που μου αρέσουν. Δεν είμαι χαζός να πιστεύω ότι οι φίλοι στο facebook μπορούν να αντικαταστήσουν τους πραγματικούς φίλους, αλλά έχει πλάκα και είναι μόδα. Σάμπως εσείς στην ηλικίας μας δεν είχατε τη disco; Τι κιτσιά, αλήθεια, Θεέ μου. Θα ήθελα να συζητάμε, αλλά πειράζει να μην είναι πάντα για σοβαρά πράγματα;
Εγώ, από τη μεριά μου, σου υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω να σταματήσω να βρίζω, ότι θα μαζεύω πιο συχνά το δωμάτιό μου, ότι θα τρώμε μαζί το μεσημέρι, ότι θα προσέχω τις παρέες μου και την υγεία μου. Τώρα θα σου φανεί λίγο περίεργο αυτό που θα σου πω: θέλω να μου το λες, όταν κάνω λάθος, αλλά βρες ένα τρόπο να το αντέχω και άσε να φαίνεται ότι είναι δική μου η τελική απόφαση. Να με ακούς και όχι μόνο να μου λες. Δεν σε θέλω ούτε υπερπροστατευτική αλλά ούτε και αδιάφορη. Σου βάζω δύσκολα, ε μάνα; Θέλω να είσαι εκεί, αλλά άσε με να έρχομαι εγώ σε σένα, όταν έχω ανάγκη τη βοήθειά σου. Θέλω να με ενθαρρύνεις, ειδικά όταν μερικές φορές χάνω την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Με βοηθάει να σε βλέπω σίγουρη απέναντί μου και σταθερή. Νιώθω και εγώ σιγουριά έτσι και δεν φοβάμαι. Με τρελαίνει όμως, βρε μάνα, να σε βλέπω τόσο ανασφαλή. Και αυτή σου η ανασφάλεια είναι που με πιέζει και που με κάνει να ξεσπάω απάνω σου. Και, βρε μάνα, έχεις κάνει καλή δουλειά όλα αυτά τα χρόνια, οπότε έχε μου λίγη εμπιστοσύνη παραπάνω. Δεν θα σε απογοητεύσω. θα το δεις. Επίσης θέλω να φροντίζεις τον εαυτό σου, να είσαι χαρούμενη και να ψάξεις και άλλα πράγματα να κάνεις πέρα από το να φροντίζεις εμένα. Μη νομίζεις, όμως, ότι σου ζητάω να είμαστε παράλληλα σύμπαντα μέσα στο ίδιο σπίτι. Καιρός δεν είναι όμως να σταματήσεις να είσαι δικός μου δορυφόρος; Δεν θα ήτανε πιο καλά να γίνουμε τεμνόμενα σύμπαντα;
Να ξέρεις ότι δεν μπορώ να στα λέω όλα, όπως παλιά – τα πιο πολλά δεν θα τα καταλάβαινες, αλλά άμα βρεθώ σε αδιέξοδο ή σε κίνδυνο, θα είσαι η πρώτη που θα το μάθεις. Αυτό στο υπόσχομαι. Αυτό με τις αγκαλιές που δεν σου κάνω πια και εμένα με παραξενεύει, αλλά δεν μπορώ να το νικήσω, είναι κάτι πάνω από μένα. Σε παρακαλώ να μη σε στεναχωρεί, δεν το κάνω επίτηδες και μάλλον είναι γιατί μεγαλώνω. Επειδή, όμως, δεν σε εμπιστεύομαι στο συγκεκριμένο, φρόντισε να είναι σύντομες και χωρίς ξένους παρόντες. Επίσης, αυτό το αστείο με τη φωλίτσα, βρε μάνα, να σταματήσει, γιατί πλέον μου πέφτει και λίγο στενή. Μην φοβάσαι ότι θα με χάσεις, αλλά τώρα που έμαθα να πετάω, ίσως πηγαίνω και πιο μακρινές βόλτες. Πάντα, όμως, θα επιστρέφω, έστω και για λίγο. Ακόμα και όταν θα φτάσει η ώρα να κτίσω δικό μου σπιτικό, δεν θα ξεχάσω ότι εδώ μεγάλωσα, ….μαζί σου. Και θα έρχομαι. Και ….μαμά, άκου κάτι να χαρείς: θα σου φέρνω και άλλους μαζί μου.»
Δημήτρης Τσιριγώτης, φυσικός
Προέλευση: alfavita.gr
