“Ήταν μια μέρα που μύριζε χαρά,
με μια βαλίτσα όνειρα και μια καρδιά γεμάτη.
Ξεκινήσαμε σαν κύμα μαθητικό κι η πόλη των Ιωαννίνων μας περίμενε σιωπηλά.
Τα πλακόστρωτα μιλούσαν ιστορίες και η λίμνη, ήρεμη, καθρέφτιζε στιγμές.
Καθίσαμε στα πέτρινα παγκάκια και γελάσαμε χωρίς λόγο, σαν παιδιά.
Οι φωτογραφίες… μικρές παγίδες του χρόνου.
Ένα χαμόγελο, μια ματιά, ένα φευγαλέο βλέμμα.
Τις κοιτώ τώρα και μοιάζουν αλλιώτικες, σαν να τραβήχτηκαν σε κάποιον παλιό, γλυκό καιρό.
Πόσα ειπώθηκαν και πόσα έμειναν σιωπηλά… κάποιο βλέμμα, κάποια σκέψη, ένα «αν».
Μα όλα ενώθηκαν σε εκείνη τη στιγμή, σε μια εκδρομή που έγινε μνήμη.
Κι αν πέρασαν μήνες ή και χρόνια μετά, τα Γιάννενα θα είναι πάντα εκεί, να θυμίζουν πώς κάποτε ζήσαμε μια μικρή αιωνιότητα μες στη νεανική σιωπή.
(Μαρία Καποδίστρια)- μαθήτρια Γ΄ Γυμνασίου.
“Τα Γιάννενα ωραία σαν ουρανός λευκός, πήγαμε εκδρομή για να δούμε εκεί το φως.
Έβρεχε, χιόνιζε, ο ήλιος ήταν καυτός,
Παγωσαμε και σκάσαμε μα το χαμόγελο εμπρός.
Είδαμε εποχές σε μόλις λίγες μέρες, βουνά, ποτάμια, λίμνες μα και θαλασσιές.
Περάσαμε υπέροχα μα όλα τώρα τέλος,
Οι αναμνήσεις στο μυαλό θα ζουν ως το τέλος.”
(Λυδία Αλεξανδρή) – μαθήτρια Γ΄ Γυμνασίου.
