Τα παιδιά πηγαίνουν στα σχολεία για να μάθουν πράγματα που θα τους φανούν χρήσιμα στη ζωή τους. Γραμματική, Ανάγνωση, Αριθμητική, πηγαίνουν όμως για να μάθουν και άλλα πράγματα. Πηγαίνουν για να μάθουν να σέβονται τους συνανθρώπους τους, να μάθουν να δημιουργούν διάλογο μεταξύ τους, να μάθουν να ακούν, και γενικότερα να μάθουν να λειτουργούν μέσα σε ένα οργανωμένο (λέμε τώρα…) κοινωνικό σύνολο, για να μπορέσουν μια ημέρα να ανταποκριθούν στις κοινωνικές ανάγκες της ενήλικης ζωής τους.

Ένα φαινόμενο όμως που παρατηρείται συχνά στο σχολικό προαύλιο είναι η βίαιη συμπεριφορά των νέων μεταξύ τους. Χτυπούν ο ένας τον άλλον, φωνάζουν, βρίζουν, και οι καθηγητές να προσπαθούν με κάποιο τρόπο να τους σταματήσουν και να τους εξηγήσουν οτι υπάρχει και άλλος τρόπος να λύσεις τις διαφορές σου με τους άλλους. Αλλα δεν φαίνετε να πετυχαίνουν και πολλά. Το ερώτημα είναι γιατί να επιλέγουν να χτυπιούνται ? Και άμα τους ρωτήσεις κιόλας θα σου πούνε “Παίζουμε…”. Παίζουνε ! Εκεί έχει φτάσει η “πολιτισμένη” κοινωνία των ανθρώπων της σύγχρονης εποχής, η βία να θεωρείται παιχνίδι. Και όμως εγώ δεν νομίζω οτι απλά παίζουνε. Το ξύλο πλέον έχει καταντήσει να θεωρείται γλώσσα επικοινωνίας. Η μόνη γλώσσα επικοινωνίας των ανθρώπων γιατι ας μην ξεχνάμε πως η βία δεν είναι μόνο σωματική, υπάρχει και λεκτική.  Παιχνιδι ειναι το κρυφτό, το κυνηγητό, το μπάσκετ, το βόλεϊ, το ποδόσφαιρο αλλά όχι το να πλακώσω στις φάπες το διπλανό μου ή να τον βρίζω. Τα παιδιά μιμούνται τους μεγάλους. Αυτό βλέπουν να συμβαίνει γύρω τους. Βλέπουν ανθρώπους που αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες με το χειρότερο τρόπο. Βλέπουν ανθρώπους που δε χαμογελάνε πια, που το μόνο που κάνουν είναι να μαζεύουν συνεχώς αρνητικά συναισθήματα μέσα τους και τελικά να τα ξεσπάνε σε ανθρώπους που αγαπούν. Μια σειρά απο τέτοιες συγκρούσεις με δικούς μας ανθρώπους το μόνο που μπορεί να μας επιφέρει είναι η μοναξιά. Όταν πλέον θα τους έχουμε απομακρύνει όλους απο κοντά μας στο τέλος μια δύσκολης ημέρας δεν θα έχουμε κανέναν να μας χαμογελάσει και να μας πει πως όλα θα πάνε καλά, κανέναν να μας δώσει δύναμη για να συνεχίσουμε. Οι άνθρωποι πλέον δεν ενδιαφέρονται πλέον για κανέναν αν δεν είναι φίλος ή οικογένειά τους. Όλα αυτά ξεκινούν απο τους μεγάλους και όμως περνάνε και στα παιδιά τα οποια επηρεάζονται και ξεκινούν να έχουν μια τέτοια στάση απο τα 15 τους χρόνια, γιατί όλη αυτή τη συμπεριφορά έχουμε φτάσει να τη λέμε “οργανωμένη κοινωνία”. Έχω μια φράση να σας πω τι είναι αλλά το άρθρο είναι για σχολική εφημερίδα και δεν θα ηταν σωστό να εκφραστώ έτσι.

Να μου επιτρεψετε τώρα να πω κάτι στους νέους ανθρώπους. (Ελάτε τώρα, αφού το ξέρω όλοι με το που ακούσατε “νέους” θα διαβάσετε και παρακάτω…) 

Πιαδια, παρά τον όλο χαμό που επικρατεί αυτή τη στιγμή στις ανθρώπινες κοινωνίες, όλοι μας μπορούμε να κάνουμε μια αλλαγή. Εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να κάνουμε την αλλαγή, να αρχίσουμε να λύνουμε τις διαφορές μας πολιτισμένα. Πρέπει να αρχίσουμε να φροντιζουμε τους συνανθρώπους μας ανεξάρτητα απο την ηλικία, το χρώμα και τη θρησκεια τους (γιατί ας μην ξεχνάμε οτι κάποιοι κάποιοι δεν είναι ρατσιστές καλέ, απλά δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να κάνουνε παρέα με έναν αλλόθρησκο και έναν αλλοεθνή). Έτσι είναι. Εμείς είμαστε αυτοί που καλούμαστε να βρούμε τον “πολιτισμό”, που κάποτε οι άνθρωποι φτιάξανε για να πάψουν να είναι πια πρωτόγονοι και που κάποιοι άλλοι πριν απο εμάς φρόντισαν να τον χάσουμε, γιατι αν δεν το κάνουμε θα συνεχίσουμε να βλέπουμε για πολλά χρόνια ακόμα παιδια και νέους ανθρωπους που θεωρούν τη βία παιχνίδι και που η μόνη λύση για όλα είναι οι φωνές και το ξέσπασμα σε άλλους ανθρώπους. Θα συνεχίσουμε να βλέπουμε μια κοινωνία που για να πετύχει κάποιος είναι έτοιμος να κατασπαράξει τον άλλον για να πάρει τη θέση του. Μόνο που αυτό το τελευταίο είναι κοινωνία λιονταριών και όχι κοινωνία ανθρώπων. Μόνο τα λιοντάρια σκοτώνουν το ένα το άλλο για να δουνε πιο τελικά θα επικρατήσει στην αγελη. Αν δεν αλλάξουμε όλοι μας κάτι τέτοιο θα είμαστε. Κάτι που απεχει πολύ απο τον άνθρωπο, ή μάλλον απο τον άνθρωπο με ΚΑΡΔΙΑ ! ΠΟΥ ΧΤΥΠΑΕΙ !

Θα ήθελα να σας παρακαλέσω όλους όσους το διαβάζετε, μαθητες και καθηγητές να αφήσετε σχολια (comments) στο άρθρο (μια που το blog μας δινει αυτή τη δυνατότητα)  για να δημιουργηθεί μια συζήτηση, και να μοιραστούμε όλοι τις απόψεις μας επι του θέματος.

Πηγές : Δεν υπήρχαν συγκεκριμένες πηγές. Μόνη μου το έγραψα το άρθρο λαμβάνοντας υπ’ όψη μου το μάθημα της Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής, και τις συζητήσεις που κάναμε με την κ. Μπρούσαλη.

Γεωργιαδη Ανθη, Γ1′