Κατ’ αρχήν να πω οτι το συγκεκριμένο άρθρο το έγραψα γιατί μου το ζήτησε μια φίλη….οπότε…… Κατά δεύτερον αγαπημένοι μου αναγνώστες επειδή και εγώ ζω σε αυτόν τον πλανήτη, νιώθω την ανάγκη να σας επισημάνω το γεγονός οτι το θέμα είναι η αγάπη και όχι ο έρωτας. Μη μπερδευόμαστε. Ο έρωτας είναι εγωιστικό συναίσθημα, η αγάπη όχι. Εμείς με την αγάπη ασχολούμαστε, από εκεί και πέρα η αγάπη μπορεί να έχει διάφορες μορφές…..ξέρετε εσείς ! 😉 Αγάπη ε ;;; Η αγάπη είναι περίεργο πράγμα. Είναι αυτό που θα έδινες τα πάτνα για αυτούς που αγαπάς. Είναι αυτό που θα άφηνες τα πάντα, θα έχανες τα πάντα, θα έκανες τα πάντα για να τους δεις ευτυχισμένους. Η αγάπη είναι περίεργο πράγμα, πολλές φορές αυτός που αγαπάς και αυτός που σ’ αγαπάει δεν είναι το ίδιο πρόσωπο, αλλά δε βαριέστε ? Τουλάχιστον υπάρχει κάποιος που μας αγαπάει ! Αλλά δεν είναι περίεργο μόνο από αυτήν την άποψη (οτι δηλαδή γίνονται κάτι ωραία μιξ και κάτι υπέροχες παρεξηγήσεις…. όλα τα λεφτά !), αλλά είναι περίεργο και σαν συναίσθημα. Δεν έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί αγαπάμε ? Τι στο καλό είναι αυτό που μας κάνει να νιώθουμε ένα τόσο μεγάλο πλήθος θετικών συναισθημάτων για έναν άνθρωπο ? Τι είναι αυτό που μας κάνει πάντα να τους σκεφτόμαστε και να νοιαζόμαστε για αυτούς ακόμα και τις πιο άκυρες στιγμές ? (Όποιος έχει τις απαντήσεις σας παρακαλώ ας τις πει και σε εμένα να μαθαίνω…. Thanks !). Πέρα όμως απο τα παραπάνω που ακούγονται κάπως, ρε παιδιά δεν είναι ωραίο συναίσθημα το να αγαπάς τους άλλους ; Να μπορείς να τους δίνεις αγάπη και να τους κάνεις να καταλαβαίνουν πως για ‘σένα είναι ξεχωριστοί ; Το ότι κάνετε τους άλλους ευτιχισμένους δεν είναι ένα συναίσθημα που γεμίζει με ευτυχία όλα τα κύτταρά σας ; Είναι ωραίο να δίνεις στους άλλους παραπάνω από όσα περιμένουν και εννοείται να το κάνεις με γούστο !!!! Λοιπον ναι ! Στην ερώτηση της συγκεκριμένης φίλης, η απάντηση είναι ναι ! Υπάρχει αγάπη και στις μέρες μας ! Παρά το γεγονός οτι η κοινωία μας έχει υποστεί τεράστιες και μάλιστα αρνητικές αλλαγές υπάρχει αγάπη. Απο τη στιγμή που εγώ νιώθω τόσο δυνατά συναιθήματα για 10 ανθρώπους σε αυτόν τον πλανήτη, νομίζω οτι αυτό συμβαίνει και στον υπόλοιπο κόσμο.     Τώρα για όλους εσάς (για τα αγγελοκρουσμένα μιλάω, αυτά τα υπερβολικά ευαίσθητα πλασματάκια που ξέρω καλά οτι υπάρχουν και πληγώνωνται εύκολα) 2 βασικές συμβουλές : α) Να ξέρετε οτι υπάρχουν μερικές σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους που είναι σαν τα πυροτεχνήματα. Κάνουν όμορφα σχέδια στον ουρανό και εξαφανίζονται πριν καλά καλά προλάβεις να τα θαυμάσεις απο το μπαλκόνι σου. Απλά όσοι νομίζετε οτι ανοίκετε στην παραπάνω περιγραφή, να είστε λίγο πιο επιφυλακτικοι. ΟΧΙ αντικοινωνικοί, απλώς επιφυλακτικοί. Να μη λέτε και πολλά απο αυτά που νιώθετε στους άλλους αν δεν είστε σίγουροι οτι είστε έτοιμοι να το κάνετε.  β) Αν σας πληγώσουν μη διανοηθείτε να τη δείτε πρίγκιπες και πριγκίπισες του κάστρου. Κλεινόμαστε πίσω απο τα τείχη και δεν αφήνουμε κανέναν να μας πλησιάσει. Γιατί ακόμα και αν υποθέσουμε οτι κλείνεστε μέσα στο “καστρο” σας, τι νομίζετε ? Θα έχει κανείς τόσα αποθέματα υπομονής ωστε να σας πλησιάσει ? Θα χτυπάει συνεχώς το κεφάλι του στον τοίχο, το κεφάλι θα ματώνει, ο τοίχος δεν θα υποχωρεί και όταν εσείς διαπιστώσετε οτι δεν έχετε κανέναν πολύ απλά γιατί εσείς το επιλέξατε θα καταλήξετε να πηδιέστε καθημερινά απ’ τα παράθυρα !!!!!!!!!!! Το λέω αυτό για το καλό σας. Έτσι κι αλλιώς και να το κάνετε δεν θα αντέξετε και πολύ…..η μοναξιά είναι σαν την πείνα !!! Όσες φορές και να σας πληγώσουν εσείς στο κόσμο σας !!! Συνεχίστε. Χρόνος υπάρχει αρκεί να το πάρετε απόφαση. Άλλωστε όπως λέει και ένας καλός μου φίλος “Η ζωή είναι ένας μεγάλος και μερικές φορές δύσβατος δρόμος. Δεν έχει σημασία αν θα πέφτεις στη διαδρομή αλλά έχει μεγάλη σημασία να μάθεις να ξανασηκώνεσαι”. Είναι κάτι που εμένα τουλάχιστον με έχει σημαδέψει και απλά το μεταφέρω σε όλους σας…..Σε γενικές γραμμές πάντως (για όλους πάει αυτό) μη σταματήσετε να αγαπάτε. Μπορεί να έχει και τις δυσκολίες του το πράγμα, αλλά μη σταματάτε να αγαπάτε και να ελπίζετε.Αν υπάρχει κάποιος που θέλει να πει κάτι, ή να ανοίξουμε συζήτηση γενικά, (από αυτούς που μετράει η γνώμη τους για εμένα εννοείται) δεν έχω κανένα πρόβλημα.   Υ.Γ. Αυτό πάει προς τη φιλόλογό μου : Είχα χωρίσει παραγράφους αλλά στο blog δεν αφήνει με τίποτα κενά, ό,τι κόλπο δοκίμασα δεν πιάνει.  Γεωργιάδη Ανθή, Γ1΄