“…και έφαγαν αυτοί καλύτερα”

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ

οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα έχουν δημιουργήσει ένα διαδικτυακό παιχνίδι για τον υποσιτισμό, μέσω του οποίου οι μαθητές μπορούν, παίζοντας, να ενημερωθούν για αυτή την τόσο σοβαρή ασθένεια και την αντιμετώπισή της.

Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα (MSF) είναι μια διεθνής, ανεξάρτητη, ιατρική ανθρωπιστική οργάνωση που παρέχει επείγουσα βοήθεια σε άτομα που έχουν πληγεί από ένοπλες συγκρούσεις, επιδημίες, αποκλεισμό από την παροχή ιατρικής φροντίδας και φυσικές καταστροφές.

Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα μάχονται εδώ και χρόνια κατά του παιδικού υποσιτισμού προσπαθώντας να κρατήσουν στη ζωή εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά. Δυστυχώς, όμως, τα παιδιά που πάσχουν από υποσιτισμό φτάνουν σήμερα τα 195 εκατομμύρια.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, 20 εκατομμύρια μικρά παιδιά πάσχουν από οξύ υποσιτισμό και κάθε χρόνο, 5 εκατομμύρια παιδιά κάτω των 5 ετών χάνουν τη ζωή τους από αυτή την ασθένεια.

……Θαρρούμε πως με απόφαση και τόλμη θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά…….

Τρώες (1905) – Κ. Π. Καβάφης (C. P. Cavafy – Trojans)

Είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων·
είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε· κομμάτι
παίρνουμ’ επάνω μας· κι αρχίζουμε
νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.

Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.
Ο Aχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
βγαίνει και με φωνές μεγάλες μάς τρομάζει.—

Είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη
θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
κ’ έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε.

Aλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται·
ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει·
κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.

Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,
στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.
Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ’ αισθήματα.
Πικρά για μας ο Πρίαμος κ’ η Εκάβη κλαίνε.

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Trojans

Our efforts are those of men prone to disaster;
our efforts are like those of the Trojans.
We just begin to get somewhere,
gain a little confidence,
grow almost bold and hopeful,

when something always comes up to stop us:
Achilles leaps out of the trench in front of us
and terrifies us with his violent shouting.

Our efforts are like those of the Trojans.
We think we’ll change our luck
by being resolute and daring,
so we move outside ready to fight.

But when the great crisis comes,
our boldness and resolution vanish;
our spirit falters, paralyzed,
and we scurry around the walls
trying to save ourselves by running away.

Yet we’re sure to fail. Up there,
high on the walls, the dirge has already begun.
They’re mourning the memory, the aura of our days.
Priam and Hecuba mourn for us bitterly.