Για όλους εκείνους που έφυγαν άδικα, για εκείνους που έφυγαν νωρίς, για τα όνειρα που χάθηκαν, για τη ζωή που δεν έζησαν, τη νιότη που έσβησε, για τον τρόμο που βίωσαν, για τους γονείς που μηδένισε η ζωή τους, τ΄ αδέλφια, τα παιδιά, τους συντρόφους, για την Ελλάδα που πενθεί, οι μαθητές του 1ου ΓΕΛ σχημάτισαν με τις τσάντες τους το αιώνιο ερώτημα προς κάθε ταξιδιώτη.

Αυτή τη φορά, η απάντηση είναι “‘Οχι, δε πρόκειται να φτάσω ποτέ!”.

Φύγαν τα παιδιά/έχετε γεια, θάλασσα πλατιά/βάθυνε το κύμα/μάνα η Παναγιά/σβήνει στο τζάκι η φωτιά

Φρύγανο μου κάψαν την καρδιά/φύγαν τα παιδιά/πήρανε το δρόμο πικρό πρωί/δρόμο μαύρο κι όπου βγει

Παίζανε στα ζάρια τη ζωή/είκοσι χρονώ/περιμένω να ‘ρθεί που είν’ η αυγή/δάκρυ και παράπονο

Γέλιο και τραγούδι/ένας καημός λάδι στην πληγή/Στέγνωσε στα χείλια ο γυρισμός/Μάκρυνε η νύχτα πολύ

Στήσανε στο τοίχο τ’ όνειρο/είκοσι χρονώ/Ρίξανε φαρμάκι στο νερό/πίσω να ‘ρθω δεν μπορώ

(Β. Γκούφας-Σ. Ξαρχάκος)