Στις 19 Μαΐου είχα την τύχη να βρεθώ στη Βουλγαρία, στα πλαίσια του προγράμματος Comenius.
Μετά από μιάμιση ώρα ταξίδι με αεροπλάνο και τέσσερεις ώρες διαδρομής με το λεωφορείο έφθασα στο Sliven της Βουλγαρίας.
Η διαδρομή ήταν πολύ ευχάριστη, οι εικόνες που αντίκρισα μου θύμισαν τις εκδρομές που έκανα όταν ήμουνα παιδί. Πράσινα λιβάδια, κάρα που τα σέρνουν άλογα, σπίτια πέτρινα με κεραμίδια και αχυρώνες.
Η πόλη του Sliven χαρακτηρίζεται από μεγάλες εργατικές πολυκατοικίες, με φαρδύς δρόμους, λίγα αυτοκίνητα και καθόλου κυκλοφοριακό. Υπάρχουν μεγάλα υπερκαταστήματα με πολλά προϊόντα της τελευταίας τεχνολογίας. Οι τιμές δεν διαφέρουν από την Ελλάδα, αλλά για τους Βούλγαρους είναι πανάκριβα, αν σκεφτεί κανείς πως ένας εκπαιδευτικός παίρνει 400? το μήνα.
Εκείνο που ήταν συγκινητικό και συγχρόνως ενδιαφέρον ήταν ότι στη περιοχή ζουν πολλοί Σαρακατσάνοι. Μιλούν πολύ καλά την ελληνική γλώσσα ακόμα και τα παιδιά τους. Γενικά οι Έλληνες είναι ευπρόσδεκτοι και οι ντόπιοι είναι πολύ φιλικοί απέναντί μας.
Το σχολείο συνεργάτης μας ήταν στο Shivachevo μια μικρή πόλη 3000 κατοίκων 35 χιλ. από το Sliven.
Στο σχολείο μας υποδέχθηκαν με παραδοσιακούς χορούς, και κεράσματα. Γνωριστήκαμε με τους καθηγητές του σχολείου και τον Διευθυντή. Το σχολείο στεγάζονταν σε ένα παλιό κτίριο και συστεγάζει δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο.
Μεγάλη εντύπωση μου έκανε η επίδραση που έχει ο Διευθυντής του σχολείου στους καθηγητές. Ελέγχει τα πάντα, ποιους καθηγητές θα προσλάβει, τι μάθημα θα διδάξουν, ποιος θα είναι ο μισθός τους. Έτσι υπάρχει μεταξύ καθηγητών και διεύθυνσης μια σχέση εξάρτησης , και υποτέλειας. Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα μια ανελευθερία έκφρασης που ήταν διάχυτη κάθε στιγμή, μέσα από μια υποκριτική ευγένεια και τυπικότητα.
Οι μαθητές διψούν για επικοινωνία. Θέλανε να έρθουν σε επαφή με όλους τους μαθητές, και επίμονα με ρωτούσαν γιατί δεν υπήρχαν Έλληνες στην ομάδα ( ας είναι καλά οι εξετάσεις). Στις μετακινήσεις μας συχνά τραγουδούσαν ελληνικά τραγούδια, και πολύ απ’ αυτούς μιλούσαν ελληνικά μια και οι γονείς τους δούλευαν στην Ελλάδα. Ήταν πολύ συγκινητικό.
Σαν ταξίδι είχε πολύ ενδιαφέρον. Τώρα που δημιουργήθηκαν δεσμοί με το σχολείο νομίζω πως πολύ σύντομα θα τους επισκεφθούμε ξανά, αυτή τη φορά όμως με μαθητές.
Η πόλη του Sliven χαρακτηρίζεται από μεγάλες εργατικές πολυκατοικίες, με φαρδύς δρόμους, λίγα αυτοκίνητα και καθόλου κυκλοφοριακό. Υπάρχουν μεγάλα υπερκαταστήματα με πολλά προϊόντα της τελευταίας τεχνολογίας. Οι τιμές δεν διαφέρουν από την Ελλάδα, αλλά για τους Βούλγαρους είναι πανάκριβα, αν σκεφτεί κανείς πως ένας εκπαιδευτικός παίρνει 400? το μήνα.
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.