The Breakfast Club  (1985)

Σενάριο: John Hughes, Σκηνοθεσία: John Hughes

Πέντε άσχετοι μαθητές μεταξύ τους, τρία αγόρια και δύο κορίτσια, θα αναγκαστούν να περάσουν τιμωρημένοι το Σάββατο τους στο σχολείο, ένα αμερικάνικο λύκειο των 80s,  9 ώρες όμηροι του άδειου κτιρίου και κεκλεισμένων των θυρών, υπό την επίβλεψη του αυστηρού τους  καθηγητή. Κανείς από τους πέντε δεν γνωρίζει για ποιον λόγο έχουν τιμωρηθεί οι υπόλοιποι, γεγονός που εξάπτει την περιέργεια του ενός για τον άλλον. Το χειρότερο είναι πως στο τέλος της ημέρας θα πρέπει ο καθένας ξεχωριστά να παραδώσει μια έκθεση με θέμα Who do you think you are?( Ποιος νομίζεις ότι είσαι;)

Πέντε διαφορετικές προσωπικότητες, πέντε διαφορετικές κοσμοθεωρίες, θα αναγκαστούν να επιβιώσουν από την μεταξύ τους αλληλεπίδραση. H  γλυκιά πριγκίπισσα του σχολείου με το sushi για κολατσιό. Ο  αθλητής του σχολείου με την επιθετική συμπεριφορά και τον επικριτικό πατέρα. Η  εσωστρεφής και εκκεντρική μαθήτρια που δεν εμπιστεύεται κανέναν ( χρειάζεται να περάσει μισή ώρα για να μιλήσει ο ρόλος της) .Ο  περιθωριακός αλήτης του σχολείου και ο  καλός μαθητής, το  nerd, που βρίσκεται εκεί επειδή έφερε στο σχολείο ένα όπλο για φωτοβολίδες ( ο ίδιος αφήνει να εννοηθεί πως ήθελε να αυτοκτονήσει…).

Αυτά τα παιδιά είναι προφανές ότι  δεν έχουν τίποτα κοινό, παρά μόνο την επιθετική επιθυμία να μην έχουν τίποτα κοινό!  Με έναν συγκεκριμένο τρόπο για τους εφήβους, οι οποίοι μερικές φορές έχουν μια επιπόλαια αδιαφορία για οτιδήποτε έρχεται σε αντίθεση με την εικόνα τους, αυτά τα παιδιά δεν είναι καν περίεργα για τους άλλους! Τουλάχιστον όχι στην αρχή! Γιατί στο τέλος αυτοί οι πέντε νέοι θα ανακαλύψουν πως οι ανησυχίες τους, οι φόβοι τους για το μέλλον είναι απλά ίδιοι!                                                                                                                                                                                       Η ταινία σε πείθει αρχικά ότι αυτά τα στερεότυπα μαθητών υπάρχουν στην πραγματικότητα και μετά τα γκρεμίζει, αποδεικνύοντας ότι ακόμα και τόσο διαφορετικοί άνθρωποι-μαθητές μπορούν να έρθουν κοντά, αν ξεπεράσουν τις προκαταλήψεις.                                                                                                                                              

Το σχολείο, αυτό το καταναγκαστικό δεύτερο σπίτι τους, στο οποίο περνούν ένα μεγάλο μέρος της έφηβης ζωής τους χωρίς να το επιθυμούν, μετατρέπεται σε χώρο ιερής εξομολόγησης.

Το The Breakfast Club παραμένει μέχρι σήμερα  μια ταινία υπόδειγμα ψυχολογικής ανάλυσης της εφηβείας! Μίλησε για τους teenagers κάνοντας την διαφορά από τις μέχρι τότε teen movies και αλλάζοντας για πάντα το κινηματογραφικό τοπίο στο συγκεκριμένο είδος.

Στην δεκαετία του ’60 το να είσαι νέος-κινηματογραφικά- σήμαινε πως τρέχεις και χορεύεις στις παραλίες. Στην δεκαετία του ’70 θα σφαγιαζόσουν από κάποιον δολοφόνο στα αμέτρητα θρίλερ .

Στα 80’ς ο John Hughes έδειξε πως ακριβώς σκέφτονται και αισθάνονται οι νέοι . Κυρίως απέφυγε να κουνήσει το δάχτυλο στους ήρωες του-και στο κοινό- και απλά τους έδειξε πως το πιο σημαντικό είναι να αποδεχθούν τον ίδιο τους τον εαυτό. Μία ταινία character development για πέντε διαφορετικούς νέους, για μια γενιά ολόκληρη. The Breakfast Club.

Έξτρα κίνητρο για εμάς , γονείς και καθηγητές που ζήσαμε , περισσότερο ή λιγότερο τα 80΄ς είναι το εκπληκτικό τραγούδι των Simple minds  “Don’t you forget about me”

Love’s strange, so real in the dark
Think of the tender things that we were working on
Slow change may pull us apart
When the light gets into your heart, baby

Don’t you forget about me
Don’t, don’t, don’t, don’t
Don’t you forget about me

ΕΥΔΟΚΙΑ ΣΚΙΑΔΑ