Τα 22 μαγικά αστέρια της Γ΄τάξης ντυμένα γιορτινά έλαμψαν στις 2/12/2016 στο Αρχοντικό Πυρσινέλλα, στο «Αρχοντικό των παραμυθιών» και φώτισαν την αυλή του θεάτρου.
Αφηγήθηκαν το δικό τους μαγικό παραμύθι και άναψαν ένα αστέρι μέχρι τη νύχτα των Χριστουγέννων.
Με οδηγό τ΄ αστέρια που λάμπουν στο σκοτάδι ως μοναδικά σύμβολα αγάπης και κλασικά σύμβολα των Χριστουγέννων, οι μαθητές μάς προσκάλεσαν με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο να αναζητήσουμε και εμείς οι μεγάλοι το δικό μας αστέρι των Χριστουγέννων, για να ανακαλύψουμε το φως!
Το άστρο της μικρής μας πόλης
από τους μαθητές της Γ΄τάξης
Ηλέκτρα: Αυτό εδώ το παραμύθι μιλάει για ένα μέρος που μοιάζει παραμυθένιο, αλλά δεν είναι. Είναι αληθινό. Είναι μια πόλη πάνω από τα σύννεφα. Κι όσοι την ξέρουν νιώθουν καλά. Είναι κοντά. Εκεί που φαντάζεστε… Πολύ κοντά. Πάρα πολύ κοντά. Πάρα μα πάρα μα πάρα πολύ κοντά.
Γιώργος: Και το αστροπαραμύθι μας αρχίζει, όπως όλα τα παραμύθια …
Φάνης: Μια φορά κι έναν καιρό, σε έναν τόπο κοντινό, εδώ, στη μικρή μας πόλη, δεν υπήρχε φως. Κι ας ήταν όλες οι λάμπες αναμμένες.
Νεφέλη: Πλησίαζαν Χριστούγεννα, μα δεν υπήρχε φως. Και ένα αστέρι στον ουρανό, το αστέρι των Χριστουγέννων, ήταν πολύ λυπημένο, γι΄αυτό και η πόλη μας δεν ήταν αστροφωτισμένη!
Γιάννης: Τα παιδιά κοίταξαν ψηλά στον ουρανό και άκουσαν ένα μελωδικό μουρμουρητό. Άκουσαν μια λυπημένη αστροφωνούλα.
Αθηνά (Αστέρι): Οι άνθρωποι δεν έχουν πια ευχές να κάνουν. Η πόλη δεν είναι στολισμένη. Τα παιδιά δεν τραγουδάνε. Δεν έχω κανένα φίλο και οι άνθρωποι αυτής της πόλης μισούν τα Χριστούγεννα!
Σοφία: Κάθε μέρα το αστεράκι κοίταζε με αγωνία κάτω στην πόλη μας, λες και κάτι έψαχνε να βρει. Αλλά όσο πιο προσεκτικά κοίταζε, τόσο πιο λυπημένο γινόταν.
Ανδρεάνα: Ο κόσμος έτρεχε και όλο έτρεχε, χωρίς να χαμογελάει. Τα παιδιά πατούσαν συνέχεια όλο κάτι κουμπιά και έπαψαν να κοιτάζουν το ένα το άλλο, έπαψαν να μιλάνε και να παίζουν. Το αστέρι έβλεπε ανθρώπους σε σκηνές και παιδικά προσωπάκια λυπημένα. Άκουγε κάτι αλλόκοτα πράγματα και το χειρότερο, οι άνθρωποι δεν είχαν πια ευχές.
Γεωργία: Τα παιδιά έπρεπε να προλάβουν. 23 μέρες για τα Χριστούγεννα και στην πόλη δεν ήταν τίποτα στολισμένο, γιατί δεν υπήρχε φως! Έπιασαν αμέσως δουλειά, για να το κάνουν χαρούμενο. Αποφάσισαν να αστροδιακοσμήσουν το δωμάτιό του, γιατί τα αστροέπιπλα βοηθάνε στην παραγωγή ευτυχίας.
Ιάσονας: Έι, αστεράκι! Σ΄αρέσει να χουζουρεύεις;
Αθηνά (Αστέρι): Μ’ αρέσει.
Ιάσονας: Θα σου βάλουμε χουχουλιάστρες και αστροέπιπλα.
Χρήστος: Έι, αστεράκι! Σ΄αρέσει να διαβάζεις;
Αθηνά (Αστέρι): Μ’ αρέσει.
Χρήστος: Θα σου βάλουμε αστρομπλαμπλαθήκες.
Κωνσταντίνος: Έι, αστεράκι! Σ΄αρέσει να ξαπλάρεις;
Αθηνά (Αστέρι): Μ’ αρέσει.
Κωνσταντίνος: Θα σου βάλουμε συννεφοκρέβατα.
Λάμπρος: Όμως το αστεράκι συνέχιζε να είναι λυπημένο. Τότε τα παιδιά σκέφτηκαν να του αφιερώσουν από ένα ποιηματάκι, μπας και λάμψει το προσωπάκι του και έρθουν επιτέλους τα Χριστούγεννα στην πόλη τους.
Βασίλης: Αστερούλη μου γλυκέ, που είσαι στον ουρανό
φώτισε απόψε τη γη και κάνε μια ευχή,
για να πραγματοποιηθεί και να είμαστε όλοι μαζί.
Κωνσταντίνος: Μη στενοχωριέσαι πολύ
για τους ανθρώπους που δεν στολίζουν ακόμη την πόλη αυτή.
Ματίνα: Κάνε τη δική σου ευχή, για να πραγματοποιηθεί.
Γιώργος: Και πριν προλάβει το αστεράκι να σκεφτεί, συνεχίζει να απαγγέλλει μια δεύτερη ομάδα παιδιών.
Χρήστος: Ένα αστεράκι στον ουρανό
έμεινε ολομόναχο και σκεφτικό.
Φάνης: Λυπημένο τώρα το αστεράκι
ετοιμάζεται ν’ ακούσει το δικό μας τραγουδάκι.
Σοφία: Εμείς οι μαθητές του 16ου δημοτικού
είμαστε το μονοπάτι σου,
για να γίνεις το αστέρι του δικού μας χωριού.
Αποστόλης: Τα παιδιά το ένα μετά το άλλο βλέποντας ένα μικρό χαμόγελο στο πρόσωπο του αστεριού, προσπάθησαν να του πουν ότι πρέπει να είναι χαρούμενο, γιατί τώρα έχει φίλους.
Γιάννης: Αστεράκι, τώρα πια μη φοβάσαι,
γιατί θα στολίσουμε όλοι μαζί
Μαρίνα: και θα σου κάνουμε εμείς τώρα μια ευχή
να είναι όλο ο κόσμος ενωμένος
και ας είναι αγχωμένος.
Βαγγέλης: Αστεράκι, έχεις παρέα κάθε παιδάκι
γι’ αυτό είμαστε εμείς εδώ
με ευχές και χαμόγελα σορό.
Λυδία: Θα καθαρίσουμε την πόλη μας
θα τραγουδήσουμε δυνατά
και εσύ θα είσαι καλά,
γιατί θα σε προσέχουμε παντοτινά!
Ματίνα: Και τότε το αστεράκι σήκωσε το κεφαλάκι του και άρχισε να σιγοψιθυρίζει με απορία.
Αθηνά (Αστέρι): Είμαι το δικό σου μονοπάτι.
Θα βρω τον δρόμο.
Είμαι το δικό σου μονοπάτι.
Θα βρω τον δρόμο.
Λυδία: Και τότε το αστεράκι απορημένο ρώτησε τα παιδιά:
Αθηνά (Αστέρι): Και πώς θα γίνουν όλα αυτά που λέτε;
Ιάσονας: Φαντάζομαι πως μπορείς να φανταστείς ότι τα έχεις.
Αθηνά (Αστέρι): Πώς;
Ιάσονας: Απλό. Φαντάσου τα!
Κλείνεις τα μάτια και χρησιμοποιείς τη φαντασία σου.
Αλεξάνδρα:
Τριαλαρί τριαλαρό, είμαστε μαζί με το αστέρι το μαγικό!
Μόλις φτάσεις στ΄αστέρια
νιώσε αγάπη, νιώσε χαρά
και πες τριαλαλά!
Μπήκες. Είσαι στα σύννεφα. Τι χαρά!
Νεφέλη: Το αστέρι άρχισε να χαμογελά, να γελά, να αστράφτει, να φεγγοβολά. Και τώρα δεν άκουγε αλλόκοτους ήχους από την πόλη. Σίγουρα δεν ήταν όλοι οι κάτοικοι της μικρής πόλης ευτυχισμένοι. Ούτε όλα τα προβλήματα είχαν λυθεί, αλλά οι άνθρωποι είχαν τώρα ευχές να κάνουν.
Σοφία: Και να! Η πόλη αρχίζει να φωτίζεται και τα χριστουγεννιάτικα δέντρα στολίζουν και τα σπίτια και τα λαμπιόνια φωτίζουν τους δρόμους και τα παιδιά όλα μαζί ετοιμάζονται να που τα κάλαντα…
Βασίλης: Γελάτε; Ε, τότε σίγουρα μένετε εδώ. Γιατί, αν γελάτε ή έστω χαμογελάτε με όλα όσα σας αφηγηθήκαμε, τότε ζείτε εδώ.
Μαρίνα: Εδώ στα σύννεφα, εδώ που αρχίζει η μικρή μας πόλη, εδώ που ξεκινάνε τα φωτισμένα Χριστούγεννα.
Λυδία: Να σκέφτεστε συχνά το παραμύθι μας. Όσο περισσότερο το σκέφτεστε τόσο πιο φούξια γίνονται τα όνειρά σας.
Αστέρι: Κάθε πότε;
Λυδία: Όταν είσαι άρρωστος, όταν νιώθεις απογοήτευση, όταν δε σου ΄ρχεται να χαμογελάσεις, όταν φοβάσαι, όταν σου λείπει κάποιος, όταν τσακώθηκες με τον συμμαθητή σου, όταν νιώθεις μόνος, όταν δεν έχεις φως στη ζωή σου…
Λάμπρος: Όσο περισσότερο σκέφτεσαι το παραμύθι μας τόσο πιο αληθινό γίνεται.
Βάκη: Πίσω απ΄τις μεγάλες κορφές της Πίνδου ανεβαίνει ο ήλιος. Ξημερώνει σε λίγο. Ό,τι κι αν ζητήσεις θα μπορείς να το βρεις κοιτώντας το αστέρι στον ουρανό.
Φάνη, Ηλέκτρα, Νεφέλη, Χρήστο, Αντρεάνα, Γιώργο, Σοφία, Ιάσονα, Γιάννη, Μαρίνα, Κωνσταντίνε, Λυδία, Γεωργία, Αλεξάνδρα, Αποστόλη, Βαγγέλη, Λυδία, Ματίνα, Βασίλη, Αθηνά, Λάμπρο και Νεφέλη!
Σε σας γυρίζει η τελευταία σκέψη…
– Φκιάξτε τον, φκιάξτε τον κόσμο καλύτερο!… Με παραμύθια και ιστορίες που διώχνουν τη στενοχώρια και γίνονται αληθινά …
Χρόνια καλά και αστροφωτεινά! Καλές γιορτές να έχουμε!
Βάκη Παπακωστοπούλου (ΠΕ70)
