Η ελληνική Βουλή με τον νόμο 3218/2004 καθιέρωσε την 27η Ιανουαρίου ως ημέρα μνήμης των Ελλήνων Εβραίων μαρτύρων και ηρώων του Ολοκαυτώματος.
Στο πλαίσιο αυτών των εκδηλώσεων και με αφορμή το βιβλίο “Έρικα” προβληματιστήκαμε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις διακρίσεις, τον ρατσισμό, την προστασία της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας, τον τρόπο με τον οποίο το μικρό και τυχαίο γίνεται μεγάλο, τις προκαταλήψεις και τις αντιφατικές πλευρές της ανθρώπινης φύσης.
Δύσκολα ερωτήματα, δύσκολες απαντήσεις! Ακόμα όμως και αν δεν παίρνουμε απαντήσεις, είναι πολύ σημαντικό να μάθουμε να θέτουμε ερωτήματα…
Από τις ζωγραφιές και τα μηνύματα των μαθητών φάνηκε ότι τους έκανε ιδιαίτερη εντύπωση μία συγκεκριμένη σκηνή του βιβλίου με την αντίστοιχη συνταρακτική φράση που τη συνόδευε: “Πηγαίνοντας προς τον θάνατο, η μητέρα μου με πέταξε πίσω στη ζωή”.
Το Ολοκαύτωμα δεν είναι μόνο μια υπόθεση καταστροφής. Είναι, κατά κύριο λόγο, μια υπόθεση ενός κόσμου παθητικότητας και αδράνειας, αλλά ταυτόχρονα είναι και μια υπόθεση εξαιρετικού θάρρους και γενναιότητας.
Η Έρικα κλείνει την ιστορία της με τα ακόλουθα λόγια: “Είπαν κάποτε πως ο λαός μου θα πλήθαινε όπως τ’ αστέρια στον ουρανό. Από το 1933 μέχρι το 1945 έξι εκατομμύρια από αυτά τ’ αστέρια έσβησαν για πάντα. Κάθε αστέρι κι ένας δικός μου που η ζωή του χάθηκε και το οικογενειακό του δέντρο ξεριζώθηκε. Σήμερα, το δικό μου δέντρο έχει και πάλι ρίζες”.
Έρικα, 2015, Ruth Vander Zee, εκδ. Καλειδοσκόπιο, μτφρ. Μαρίζα Ντεκάστρο
Βάκη Παπακωστοπούλου, ΠΕ70
Οι μαθητές του ολοήμερου στην ώρα της Πληροφορικής αποφάσισαν να ασχοληθούν με το βιβλίο “Η δυστυχία του να είναι κανείς μαθητής” της Στέργιας Κάββαλου. Ένα βιβλίο με θέμα τον σχολικό εκφοβισμό.
Ο Κάρολος φοράει γυαλιά, είναι χλωμός και έχει απαίσιο (κατά τη γνώμη του) όνομα. Για όλους αυτούς τους λόγους είναι ο περίγελος του σχολείου. Οι συμμαθητές του τον λένε ασπρουλιάρη και φάντασμα, του πετάνε χώματα, του σπάνε ξανά και ξανά τα γυαλιά. Κι εκείνος δεν μπορεί να αντιδράσει και δεν μπορεί να μιλήσει σε κανέναν. Ο Κάρολος είναι δυστυχισμένος. Όταν όμως βρει το κουράγιο να εμπιστευτεί το πρόβλημά του, τότε όλα θα αλλάξουν. Θα αλλάξουν για όλους. Και για μικρούς και για μεγάλους.
Οι μαθητές έγραψαν τα κείμενα του βιβλίου, ζωγράφισαν με αφορμή το βιβλίο και τέλος το διάβασαν με μεγάλη θεατρικότητα. Το αποτέλεσμα της δουλειάς τους παρουσιάζεται στο ακόλουθο βίντεο.
1η ομάδα (Λυδία Θ., Κωνσταντίνος, Γεωργία, Γιάννης, Μαρίνα)
Πήγαμε με την οικογένειά μου
στον Επιτάφιο του χωριού
και τα τραγούδια άκουγα
καθενός κοριτσιού.
Άντρας όμως δεν ερχότανε
τον Επιτάφιο να κρατήσει
και ο μπαμπάς έτσι
ήταν έτοιμος να ρωτήσει.
Έξω από την εκκλησία
τον Επιτάφιο έβγαλαν τελικά
στολισμένο με λουλούδια
και κεριά που ήταν φωτεινά.
Και οι γιαγιάδες τσακωνόταν
ποια θα πάρει το κερί
και ο παπάς μας τότε τους λέει:
“περιμένετε μια στιγμή!”.
Όλα ήταν σκοτεινά μαζί με τα μπαλκόνια
και η μανούλα μου η καλή
μου είπε: “Πρόσεχε,
γιατί θα με κάψεις με το κερί”.
Σαν φτάσαμε στην εκκλησιά μετά την περιφορά
οι άντρες σήκωσαν τον Επιτάφιο με χαρά
και περάσαμε από κάτω
σαν να παίζαμε το … “περνά, περνά …”.
Κι έτσι όλοι πήραμε κερί
τη μέρα της Μεγάλης Παρασκευής!
2η ομάδα (Λάμπρος, Νεφέλη Ζ., Ματίνα, Αθηνά, Βασίλης)
Μια φορά κι έναν καιρό
ήταν ένα αγόρι μικρό
πήγε στην εκκλησία με χαρά
με τον μπαμπά και τη μαμά.
Από τον Επιτάφιο λουλούδια έπαιρνε πολλά
και ο παππούλης δεν τον μάλωνε συχνά
τα κορίτσια άκουγε προσεκτικά
και μάλιστα με πολλή χαρά.
Τον Επιτάφιο έκαναν περιφορά
κι ο παππούλης μάλωσε τις γριές αυστηρά,
γιατί έπαιρναν κεριά
κατά την περιφορά.
Μα τον μάλωσε τον μικρό και η μαμά,
γιατί θα της έκαιγε τα μαλλιά
και φοβήθηκε πολύ
κι έτσι έσβησε το κερί.
Νύχτωσε τελικά
και τα αστέρια άναψαν ψηλά
πήγανε σπίτι με χαρά
κι έτσι τέλειωσε αυτή η βραδιά.
3η ομάδα (Λυδία Σ., Αποστόλης, Αλεξάνδρα, Βαγγέλης)
Ένα μικρό παιδί
με την οικογένειά του περπατεί
και στον Επιτάφιο πάει,
για να πάρει ένα κερί.
Του άρεσε η εκκλησία
που ήτανε τόσο μικρή,
αλλά εκείνη τη μέρα δε χωρούσε
ούτε ακόμη ένα παπί.
Έξω από την εκκλησία
περίμεναν όλοι να πάρουν το κερί
αλλά οι γριές ήθελαν πρώτες να το πάρουν,
γιατί βιάζονταν πολύ.
Στον Επιτάφιο λουλούδια υπήρχαν
γύρω-γύρω μαζί με τα κεριά
και φύλλα πεταμένα
μάζεψαν τα παιδιά.
Έτσι το παιδί γύρισε σπίτι
με το αναμμένο κερί
και άναψε ένα καντήλι,
για να θυμάται τη γιορτή.
4η ομάδα (Νεφέλη Ξ., Φάνης, Ηλέκτρα, Χρήστος)
Μια φορά ήταν ένα μικρό παιδί
που πήγαινε στον Επιτάφιο
εκείνη τη Λαμπρή.
Κι έπιανε στο χέρι του κερί
και οι σταγόνες του
το έκαιγαν πολύ.
Κανένας το τραγούδι του δεν ήξερε
μονάχα αυτός το τραγουδούσε
“Θ΄αναστηθεί ο Χριστούλης”
έλεγε και γελούσε.
Μετά την εκκλησία βγήκαν όλοι έξω
κι έκαναν τον γύρο του χωριού
και στο τέλος γέμισαν τον ουρανό
με φως φωτεινό!
5η ομάδα (Γιώργος, Ανδρεάνα, Ιάσονας, Σοφία)
Ένα παιδάκι πήγε στην εκκλησία
τη Μεγάλη Παρασκευή
και του άρεσε πολύ
παρ΄όλο που ήταν μικρή.
Δίπλα από τον Επιτάφιο
που ήταν στολισμένος
κορίτσια τραγουδούσανε
κι ο μικρός ήταν ενθουσιασμένος!
Τότε οι ψάλτες σήκωσαν
τον Επιτάφιο ψηλά
κι ο παπάς ζήτησε έναν νέο,
για να κρατά τον Σταυρό μπροστά.
Μετά ήρθε η στιγμή της περιφοράς
και φέραμε τον Επιτάφιο βόλτα
ενώ όλα ήταν σκοτεινά.
Όταν γυρίσαμε στην εκκλησία,
οι ψάλτες σήκωσαν τον Επιτάφιο
και όλοι περάσαμε από κάτω
εκείνη τη Μεγάλη Παρασκευή.
Τα δέντρα άνθισαν και έβγαλαν πανέμορφα λουλούδια. Η μικρή Ροζέτα άνοιξε το παράθυρό της και μύρισε την άνοιξη. Κατέβηκε τρέχοντας τα σκαλοπάτια του σπιτιού της και πήγε στην αυλή, για να θαυμάσει τα δέντρα. Εκεί βρήκε τον σκύλο της, τον Ρόκι, να παίζει με το αγαπημένο της παπούτσι, αλλά δεν τον μάλωσε, παρόλο που είχε νευριάσει, γιατί είδε γύρω της τα πανέμορφα λουλούδια! Αμέσως πήρε τηλέφωνο τους φίλους της, για να παίξουν όλοι μαζί στον κήπο. Και τι δεν έπαιξαν! Κρυφτό και κυνηγητό γύρω από τα πανέμορφα δέντρα, ξάπλωσαν στο γρασίδι, απόλαυσαν το άρωμα των λουλουδιών και είπαν φανταστικές ιστορίες. Τελικά, η άνοιξη είχε ξεκινήσει πολύ ωραία για τη Ροζέτα και τους φίλους της!
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μικρή κοπέλα, που την έλεγαν Σίση. Αυτή κάθε μέρα έπαιζε με τις φίλες της στην αυλή ενός παλιού σπιτιού. Τα παιχνίδια που έπαιζαν, τα σκέφτονταν μόνες τους. Μια μέρα όμως μια από τις κοπέλες σκέφτηκε να φυτέψουν μικρούς σπόρους, για να ανθίσουν μεγάλα δέντρα με πολύχρονα λουλούδια.
Κάθε μέρα τα παιδιά συναντιόταν στην ίδια αυλή και πότιζαν τους σπόρους. Οι μέρες περνούσαν και τα παιδιά συνέχιζαν να περιποιούνται τους σπόρους. Είχε γίνει η μόνη τους έγνοια!
Οι σπόροι, καθώς είχε έρθει πια η άνοιξη, άρχισαν να φυτρώνουν και να προβάλουν τα πρώτα βλαστάρια. Τα παιδιά χάρηκαν πάρα πολύ και έτρεξαν να φωνάξουν και τους γονείς τους. Εκείνοι έμειναν έκπληκτοι βλέποντας την αυλή καταπράσινη.
Έγιναν όλοι μαζί μια ομάδα και αποφάσισαν να φροντίζουν τα μικρά βλαστάρια. Τελικά, οι βλαστοί έγιναν δέντρα, τα δέντρα άνθισαν και έβγαλαν πανέμορφα λουλούδια!
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κορίτσι. Το κορίτσι ήταν όμορφο. Το όμορφο κορίτσι λοιπόν, που είχε και ένα σκυλάκι, ήταν ερωτευμένο με ένα πριγκιπόπουλο (όπως συμβαίνει στα περισσότερα … παραμύθια). Το πριγκιπόπουλο αυτό ήταν από ένα μακρινό βασίλειο. Το βασίλειο ήταν στολισμένο με πολύ όμορφα λουλούδια. Τα λουλούδια ήταν όμορφα, όπως και το βασίλειο. Το βασίλειο διοικούνταν από το παλάτι, που ήταν τεράστιο και διέθετε είκοσι κρεβατοκάμαρες και δέκα σαλόνια. Τα σαλόνια είχαν πάρα πολλούς και αναπαυτικούς καναπέδες. Οι καναπέδες μπορούσαν να μπουν και στο μπαλκόνι. Το μπαλκόνι έβλεπε στο σπίτι της κοπέλας. Η κοπέλα ζούσε με τη γιαγιά της. Η γιαγιά της ήταν πολύ ενθουσιασμένη γι’ αυτό. Γι’ αυτό η γιαγιά αγαπούσε πολύ την κοπέλα, αλλά και τον σκύλο της. Ο σκύλος ήταν ένα μικρό και όμορφο κουταβάκι. Το κουταβάκι λοιπόν μια μέρα πέταξε την μπάλα που έπαιζε, μέσα στο ποτάμι. Το ποτάμι ήταν βρόμικο και η μπάλα έγινε βρόμικη και αυτή. Αυτή, με την ορμή του ποταμού, χτύπησε ένα ψάρι. Το ψάρι νευρίασε και πέταξε την μπάλα έξω. Έξω από το ποτάμι υπήρχε ωραίο γρασίδι. Το γρασίδι ήταν πολύ βρεγμένο. Βρεγμένο και πράσινο. Το πράσινο ήταν το αγαπημένο χρώμα της κοπέλας. Η κοπέλα, που έτυχε να περπατάει στο γρασίδι, είδε την μπάλα και την πήρε σπίτι της, για να παίξει με τον σκύλο της. Ο σκύλος, χαρούμενος που έπαιζε με την κοπέλα, γάβγιζε τόσο δυνατά, ώστε τον άκουσε το πριγκιπόπουλο που καθόταν στο μπαλκόνι του. Από το μπαλκόνι όμως είδε και το όμορφο κορίτσι. Κορίτσι και πριγκιπόπουλο από εκείνη τη μέρα αγαπήθηκαν και … τη συνέχεια τη γνωρίζετε! … Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!
1η ομάδα (Νεφέλη Ξ., Φάνης, Ηλέκτρα, Χρήστος)
Τι να έγιναν άραγε η Μελτέμ και ο Αχμέτ; Μπορείς να συνεχίσεις το παραμύθι του παππού;
Μέσα στη φούρια, της ξέφυγε το πασουμάκι κι έμεινε στην αυλή! Το πήρε ο σκύλος του Αχμέτ και άρχισε τα παιχνίδια δίπλα στη θάλασσα. Ο δυνατός όμως άνεμος και το κύμα που σηκώθηκε, πήραν το πασουμάκι μέσα στη θάλασσα και το πήγαν στην απέναντι πλευρά, στην Ελλάδα.
Ο Αχμέτ, όσο και αν προσπάθησε να τραβήξει έξω από τη θάλασσα το πασουμάκι της αγαπημένης του Μελτέμ, δεν μπόρεσε. Ήξερε πως η Μελτέμ θα είναι πολύ στενοχωρημένη. Έτσι, πήγε κρυφά στην αυλή του σπιτιού της και βρήκε το άλλο της πασουμάκι. Μέσα εκεί της άφησε ένα σημείωμα:
Αγαπημένη μου Μελτέμ,
σε προσκαλώ σε ένα ταξίδι στην Ελλάδα, για να βρούμε το πασουμάκι σου. Στο ταξίδι αυτό θα πρέπει να πάρεις όχι μόνο τα καλά σου ρούχα, αλλά τους γονείς σου και όλους τους συγγενείς σου. Αν βρούμε το πασουμάκι σου, θα έχεις ένα τέλειο ζευγάρι παραδοσιακά παπούτσια για τον γάμο μας. Αν δεν το βρούμε, θα αγοράσουμε παπούτσια από την Ελλάδα.
Περιμένω την απάντησή σου!
Με αγάπη Αχμέτ
Ο γάμος της Μελτέμ και του Αχμέτ έγινε στη Μυτιλήνη και κουμπάρα ήταν η Λενιώ, που είχε βρει το τούρκικο πασουμάκι. Έτσι η Μελτέμ δεν χρειάστηκε να πάρει καινούργια παπούτσια για τον γάμο της και έζησαν όλοι μαζί αγαπημένοι!
2η ομάδα (Γιώργος, Ανδρεάνα, Ιάσονας, Σοφία)
Φανταστείτε ότι ο παππούς της Μελτέμ στην Τουρκία βρήκε ένα πασουμάκι της Ελένης.
Τι θα έλεγε στην εγγονή του;
Μια μέρα ο παππούς πήγε βόλτα στο χωριό με την εγγονή του, τη Μελτέμ. Ήταν ωραία να κάνεις βόλτα την άνοιξη δίπλα στη θάλασσα και να βλέπεις απέναντι τη Μυτιλήνη. Ξαφνικά ο παππούς παρατήρησε κάτι παράξενο κάτω από ένα δέντρο. Ήταν ένα πασουμάκι! Το πήρε και το έδειξε στην εγγονή του, τη Μελτέμ. Η Μελτέμ το πήρε στα χέρια της και ρώτησε τον παππού της:
– Σε ποιον ανήκει; Από πού να ήρθε;
Ο παππούς είδε ότι πάνω του είχε μια επιγραφή με ελληνικά γράμματα. Και τότε απάντησε στην εγγονή του ότι το πασουμάκι το είχαν φέρει από την Ελλάδα τα κύματα. Τα πασουμάκια ήταν της Λενιώς. Τα φορούσε συνέχεια τα πασουμάκια της, γιατί ήταν τα αγαπημένα της. Η μαμά της βέβαια της έλεγε να τα φοράει μόνο στις βόλτες, στην πλατεία της Μυτιλήνης, αλλά εκείνη δεν άκουγε. ‘Ετσι, μια μέρα που έπαιζε στην παραλία με τις φίλες της, φύσηξε ένας δυνατός άνεμος και της πήρε το ένα πασουμάκι.
– Τώρα, Μελτέμ, έχεις εσύ το ένα πασουμάκι της Λενιώς. Τι σκέφτεσαι να το κάνεις; ρώτησε ο παππούς την εγγονή του.
– Θα το έχω για να θυμάμαι τη Λενιώ από την Ελλάδα και εύχομαι να τη συναντήσω κάποτε, για να γίνουμε φίλες, απάντησε η Μελτέμ.
3η ομάδα (Λυδία Θ., Κωνσταντίνος, Γεωργία, Γιάννης, Μαρίνα)
Πώς νιώθει ο παππούς και η εγγονή;
Ζωγραφίζω τα συναισθήματά τους.
Οι άλλες ομάδες προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν τις εικόνες.
Ποια συναισθήματα αναγνωρίζω;
4η ομάδα (Λυδία Σ., Αποστόλης, Αλεξάνδρα, Βαγγέλης)
Αν η Ελένη έστελνε ένα γράμμα στη Μελτέμ, τι θα της έγραφε;
Μυτιλήνη, 27 Απριλίου 2017
Αγαπητή μου Μελτέμ,
Σου γράφω αυτό το γράμμα, για να σου πω ότι βρήκα το πασουμάκι σου. Είναι πολύ ωραίο! Επιθυμώ πάρα πολύ να σε δω και να σου πω ότι θέλω να γίνουμε φίλες και να σου δώσω πίσω και το πασουμάκι σου.
Θα ήθελα τόσα πολλά πράγματα να μάθω για σένα. Είσαι μικρή σαν κι εμένα; Τι σου αρέσει να κάνεις; Ποια είναι τα αγαπημένα σου πρόσωπα και πράγματα; Όλα αυτά θέλω να τα πούμε στη συνάντησή μας
Ελπίζω μια μέρα να γίνουμε πραγματικές φίλες!
Με αγάπη
η φίλη σου Ελένη
5η ομάδα (Λάμπρος, Νεφέλη Ζ., Ματίνα, Αθηνά, Βασίλης)
Να γράψετε ένα παραμύθι με ήρωες έναν παππού και το εγγόνι του
για το “Παραμυθοβιβλίο” της τάξης μας
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας παππούς και ο εγγονός του, που αγαπιόντουσαν πολύ. Μια μέρα με καλό καιρό πήγαν βόλτα στην πλατεία του χωριού, για να δουν τα περιστέρια και να κάνουν μια ευχή στο συντριβάνι. Η ευχή που έκαναν ήταν “να είναι όλος ο κόσμος υγιής και ευτυχισμένος”. Και η ευχή τους πραγματοποιήθηκε, αφού όλα μπορούν να γίνουν στα παραμύθια!
Ξαφνικά είδαν ότι δεν υπήρχαν πια νοσοκομεία και όλοι οι άνθρωποι γύρω τους ήταν ευτυχισμένοι όλοι μαζί. Τότε ο παππούς και ο εγγονός κατάλαβαν ότι η ευχή τους είχε πραγματοποιηθεί!
– Εγγονάκι μου, η ευχή μας πραγματοποιήθηκε.Όλος ο κόσμος είναι ευτυχισμένος και υγιής, είπε ο παππούς.
– Είναι ωραίο να κάνεις ευχές, συμπλήρωσε ο εγγονός.
Όταν γύρισαν στο σπίτι, τα είπαν όλα στη γιαγιά, όμως εκείνη τους αποπήρε και τους είπε ότι όλα αυτά ήταν … ανοησίες!
– Δεν πραγματοποιούνται οι ευχές στο συντριβάνι, είπε η γιαγιά νευριασμένη.
Μα μόλις κοίταξε έξω από το παράθυρο, είδε ότι το νοσοκομείο που έβλεπε από το σπίτι της δεν υπήρχε πια και ότι οι άνθρωποι ήτα διαφορετικοί εκείνη τη μέρα, ευτυχισμένοι και γελαστοί. Έτσι, αναγκάστηκε να αλλάξει γνώμη και να πιστέψει στα παραμύθια του παππού και του εγγονού της.
Η δημιουργική γραφή θα πρέπει να είναι “προαιρετική”με την έννοια ότι, εφ΄ όσον οι μαθητές δεν επιθυμούν να ασκηθούν στο γράψιμο, έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν μια άλλη δραστηριότητα του λογοτεχνικού γραμματισμού, που έρχεται ως παραπλήρωμα της δημιουργικής γραφής: φωναχτή ανάγνωση και κριτική ακρόαση απαγγελιών, εικονογράφηση, τυπογραφία, βιβλιοδεσία …
Βάκη Παπακωστοπούλου ΠΕ70
Στα πλαίσια του μαθήματος Τεχνολογία Πληροφορικής και Επικοινωνιών οι μαθητές της Γ τάξης (2016-2017) εργάστηκαν σε ομάδες και έγραψαν τα ποιήματα από το βιβλίο «Μια τρελή τρελή ΑΒ» της Ράνιας Μπουμπουρή. Ένα βιβλίο που αφιερώνεται σε όλα τα παιδιά, με την ευχή να ανακαλύψουν την ομορφιά της γλώσσας μας και να την αγαπήσουν τρελά!
Η συγκεκριμένη δραστηριότητα υλοποιήθηκε με τη χρήση του λογισμικού επεξεργασίας κειμένου LibreOffice Writer. Σκοπός ήταν οι μαθητές να μάθουν τους βασικούς κανόνες πληκτρολόγησης κειμένου και μορφοποίησής του (τύπος γραμματοσειράς, μέγεθος, χρώμα, στυλ, στοίχιση). Στη συνέχεια πρόσθεσαν στα ποιήματά τους περιγράμματα σελίδας, εικόνες και χρώμα στο φόντο. Ζωγράφισαν για τα ποιήματα που έγραψαν και το αποτέλεσμα της δουλειάς τους παρουσιάζεται στο ακόλουθο βίντεο. Απολαύστε τις δημιουργίες τους!
Η μουσική που ακούγεται στο βίντεο είναι από το CD που περιέχει το βιβλίο σε μουσική του Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλου.
Το ερώτημα αυτό, που τέθηκε σε όλους μας σήμερα 30/3/2017 την ώρα της Φιλαναγνωσίας, έγινε η αφορμή, για να εκφραστούν πολλά συναισθήματα! “Άνοιξαν” 23 καρδιές και είπαν τόσα πολλά πράγματα! Κάποια αποφασίσαμε να γίνουν “τα μυστικά” της τάξης μας, ενώ κάποια άλλα είμαστε έτοιμοι να τα μοιραστούμε μαζί σας.
Α.Κ. Εγώ με την καρδιά μου βλέπω ότι η οικογένειά μου είναι μοναδική, γιατί με αγαπάνε και τους αγαπώ πολύ, γιατί με φροντίζουν και νοιάζονται για μένα. Τους γονείς μου και τον αδερφό μου τους αγαπάω πολύ!
Λ.Μ. Βλέπω με την καρδιά μου τους ανθρώπους να αγαπιούνται, τα παιδιά να παίζουν και να μην τσακώνονται, τους ανθρώπους να γνωρίζουν φίλους, να παίζουν όλοι μαζί και να ζουν όλοι αγαπημένοι!
Γ.Π. Εγώ βλέπω με την καρδιά πόσο με αγαπάνε οι φίλοι μου. Βλέπω εμένα και την ξαδερφή μου, όταν μαλώνουμε, ενώ είμαστε αχώριστες και αγαπημένες. Έχω εμπιστοσύνη σε όλους, φίλους και συγγενείς. Αυτό βλέπω εγώ με την καρδιά!
Σ.Π. Εγώ έχω στη γιαγιά μου ένα καναρίνι που είναι ίδιο με τα υπόλοιπα καναρίνια. Όμως εγώ που το κοιτάζω με την καρδιά μου, νομίζω ότι είναι το μοναδικό στον κόσμο, σαν να μην υπάρχει κανένα άλλο καναρίνι!
Α.Σ. Εγώ με την καρδιά μου βλέπω πόσο πολύ με αγαπάνε οι γονείς μου, τα αδέρφια μου και οι συγγενείς μου. Επίσης με την καρδιά μου βλέπω πόσο πολύ με αγαπάνε οι φίλοι μου.
Λ.Σ. Βλέπω με την καρδιά μου πόσο με αγαπάνε οι φίλοι μου και η οικογένειά μου. Με τα μάτια μου όμως βλέπω παιδιά να μαλώνουν!
Ν.Ζ. Εγώ βλέπω με την καρδιά μου το σκυλάκι-αρκουδάκι μου. Αν το δεις με τα μάτια, φαίνεται ίδιο με όλα τα άλλα αρκουδάκια, αλλά αν το δεις με την καρδιά, φαίνεται μοναδικό!
Η.Κ. Εγώ με τα μάτια μου βλέπω τη μαμά μου να είναι χαρούμενη. Όμως με την καρδιά μου τη βλέπω στεναχωρημένη. Αυτό καταλαβαίνω εγώ με την καρδιά μου!
Μ.Φ. Με την καρδιά βλέπω δύο φίλους να αγκαλιάζονται και να παίζουν και η φιλία τους να κρατάει για πάντα!
Ν.Ξ. Αυτό που βλέπω εγώ με τα μάτια μου είναι τη μαμά μου να με φωνάζει. Με την καρδιά μου όμως βλέπω ότι η μαμά μου με αγαπάει!
Λ.Θ. Εγώ με την καρδιά μου βλέπω μια κυρία και έναν κύριο να αγαπιούνται.
Φ.Μ. Με τα μάτια βλέπω τα παιδιά να τσακώνονται, ενώ με την καρδιά τα βλέπω να παίζουν.
Χ.Π. Με την καρδιά μου βλέπω δύο φίλους που μοιράζονται τα πράγματά τους και που βοηθάει ο ένας τον άλλον. Δε θέλω να βλέπω δύο φίλους να τσακώνονται!
Ι.Β.Εγώ βλέπω την οικογένειά μου με την καρδιά μου. Καμιά φορά με μαλώνουν, αλλά με την καρδιά μου τους βλέπω να με αγαπάνε. Την αγαπάω την οικογένειά μου, όπως και εκείνοι αγαπάνε εμένα!
Γ.Ζ. Εγώ με την καρδιά μου βλέπω δύο παιδιά που αγαπιούνται και παίζουν μαζί στην πισίνα.
Β.Π. Με την καρδιά βλέπω κάθε φορά τους μαθητές μου να είναι “μοναδικοί”. Αφού εκείνους προστατεύω, τους ακούω προσεκτικά κάθε μέρα, άλλοτε να παραπονιούνται και άλλοτε να σωπαίνουν, γελάω μαζί τους και παρασύρομαι στις ιστορίες τους, τους φωνάζω με αγάπη ειλικρινή και πηγαία. Αφού είναι οι μαθητές μου! Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν. Και πράγματι, το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό τα παιδιά μου!
Βάκη Παπακωστοπούλου ΠΕ70
Αλεξάνδρα
Χάραζε ο τόπος με βουνά πολλά
κι ανάτελλε τα ζωντανά του,
καλούς ανθρώπους και κακούς, νυφίτσες,
αλεπούδες, μια λίμνη ως κόρην οφθαλμού
και κάστρα πατημένα.
Σοφία
Θα ‘ναι τα Γιάννενα, ψιθύρισα,
στο χιόνι και στον άγριο καιρό
γυάλινα και μαλαματένια.
Κι όσο πήγαινε η μέρα,
σαν το βαπόρι σε καλά νερά,
είδα και μιναρέδες
κι άκουσα
τα μπακίρια να βελάζουν.
Νεφέλη (δασκάλα)
Η απελευθέρωση της πόλης των Ιωαννίνων αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα του Α΄ Βαλκανικού πολέμου, γεγονός το οποίο προκάλεσε έντονο ενδιαφέρον σε πανευρωπαϊκό –και όχι μόνο- επίπεδο.
104 χρόνια από την κατάληψη του Μπιζανίου και την απελευθέρωση των Ιωαννίνων.
104 χρόνια από την 21η Φεβρουαρίου του 1913.
104 χρόνια ελεύθερα Γιάννενα, ελεύθερα από τη φρίκη και την ένταση του πολέμου.
104 χρόνια Γυάλινα Γιάννενα!
Για να δούμε όμως τι γνωρίζουν οι μαθητές μου!
– Ποιος θα μας πει τι γιορτάζουμε στις 21 Φεβρουαρίου;
Χρήστο!
Χρήστος: Γιορτάζουμε την απελευθέρωση της πόλης μας. Κυρία,
Τα πήραμε τα Γιάννενα
μάτια πολλά το λένε,
μάτια πολλά το λένε,
όπου γελούν και κλαίνε.
Δασκάλα: Ναι, αλλά από ποιους τα πήραμε;
Κωνσταντίνος: Από τους Τούρκους; Ναι, από τους Τούρκους!
Το λεν πουλιά των Γρεβενών
κι αηδόνια του Μετσόβου,
που τα ’καψεν η παγωνιά
κι ανατριχίλα φόβου.
Δασκάλα: Επομένως, παιδιά, το γεγονός αυτό δεν αφορά μόνο τα Γιάννενα, αλλά και άλλες περιοχές, όπως τα Γρεβενά και το Μέτσοβο και πολλές άλλες, όπως είπε ο Κωνσταντίνος.
Ιάσονας (σηκώνεις χέρι)
Κυρία, κυρία …
Το λένε κι οι Γιαννιώτισσες
που ζούσαν χρόνια βόγγου,
το λένε κι οι Σουλιώτισσες
στις ράχες του Ζαλόγγου.
Δασκάλα: Σωστά, Ιάσονα.
Ξεφτέρια μου! Στα τραγούδια, πρώτοι είστε!
Λοιπόν, την 21η του Φλεβάρη, και κάθε τέτοια μέρα, όχι μόνο η Ήπειρος, αλλά ολάκερη η Ελλάδα πανηγυρίζει την ιστορική επέτειο της απελευθέρωσης από τον τουρκικό ζυγό, της πόλης που έγινε συνώνυμο του αγώνα για τη λευτεριά.
Πώς όμως ξεκίνησε ο πόλεμος;
(σιωπή)
Σιγά, ένας – ένας …
Λάμπρος: Κυρία, θυμάμαι πως κάθε χρόνο μιλάμε για τα χιονισμένα βουνά της Ηπείρου και τις μάχες που έγιναν στο Μπιζάνι και τη Μανωλιάσσα.
Δασκάλα: Θυμάστε κάποιους ήρωες, που πολέμησαν για να ελευθερωθούν τα Γιάννενα και έδωσαν τη ζωή τους; (σιωπή)
Νομίζω πως έφτασε η στιγμή να αναζητήσουμε πληροφορίες. Θα χωριστούμε σε τρεις ομάδες και η κάθε ομάδα θα αναλάβει να μελετήσει ένα θέμα.
Φάνη, Ηλέκτρα, Χρήστο, Αθηνά, Γιώργο, Ανδρεάνα και Ιάσονα θα αναλάβετε να μελετήσετε τα ιστορικά γεγονότα της εποχής, τι προηγήθηκε και τι έγινε.
Σοφία, Γιάννη, Μαρίνα, Κωνσταντίνε, Λυδία, Βαγγέλη και Γεωργία θα ασχοληθείτε με τους πρωτεργάτες των γεγονότων και τα βιογραφικά τους στοιχεία.
Αλεξάνδρα, Αποστόλη, Λυδία, Βασίλη, Νεφέλη, Λάμπρο και Ματίνα θα αναλάβετε να συνδέσετε το χθες με το σήμερα. Θα μας παρουσιάσετε τι κάνουμε εμείς γι’ αυτούς τους ήρωες, ώστε η θύμησή τους να παραμένει ζωντανή.
Σε λίγο ξεκινάμε.
Φάνης
Τα Γιάννενα καταλαμβάνονται από τους Οθωμανούς το 1431 από τον Σινάν Πασά και εγκαθιδρύεται η τουρκική κυριαρχία που διαρκεί 482 χρόνια. Πολλές γενιές Ηπειρωτών γεννήθηκαν και πέθαναν σε καθεστώς σκλαβιάς. Ο δημοσιογράφος και λογοτέχνης Γιώργος Χατζής γράφει σε ένα άρθρο του στην εφημερίδα «Ήπειρος», στο πρώτο φύλλο της στις 3 Μαρτίου 1913:
Ηλέκτρα
«Πεντακόσια ολόκληρα χρόνια. Πεντακόσια λυπημένα Χριστούγεννα και πεντακόσιες θλιβερές Πασχαλιές, κανένας Ηπειρώτης δεν χάρηκε το ψωμί που έτρωγε και φαρμάκι τού γίνονταν το νερό στα χείλη, εφόσον σε ένιωθε Εσένα, ώ φιλτάτη και κλαμένη πόλη, πόλη πληγωμένη, να κάνεις δεήσεις στον Εσταυρωμένο Χριστό, να σου λυπηθεί την αγωνία και τον θρήνο».
Γιώργος
Για το φρόνημα των Ηπειρωτών και την αγάπη τους και την πίστη τους στην πατρίδα, στην ίδια εφημερίδα, διαβάζουμε ανατριχιαστικές περιγραφές. Παρά τα φοβερά μαρτύρια των φυλακισμένων, η καρδιά τους χτυπούσε στον ρυθμό των κανονιών που σφυροκοπούσαν το Μπιζάνι:
Αθηνά
«Οι συλλήψεις γίνονταν μαζικά. Χωρίς διακρίσεις πολίτες και χωρικοί ρίχνονταν στις φυλακές ύστερα από βασανιστήρια και αφάνταστες ταλαιπωρίες. Οι φυλακές γέμισαν από ανθρώπους που υπέφεραν πολύ. Τα μπουντρούμια του Αλή Πασά δε χωρούσαν πλέον άλλους. Κι όμως οι φυλακισμένοι είχαν ακμαίο το φρόνημά τους και ήρεμη την ψυχή τους, και δε ρωτούσαν ούτε αν θα κρεμαστούν κι αυτοί, ούτε αν θα ζήσουν, ούτε αν θα πεθάνουν. Η σκέψη τους πετούσε πάνω στα χιονισμένα βουνά της Ηπείρου, στο Μπιζάνι και τη Μανωλιάσσα».
Ιάσονας
Ο αρχηγός της ηπειρωτικής στρατιάς Κωνσταντίνος Σαπουντζάκης παίρνει διαταγή να εισβάλει στο ηπειρωτικό έδαφος. Σώματα εθελοντών φτάνουν από την Αμερική και την Κρήτη. Ο στρατηγός Ριτσιώτης Γαριβάλδης, αμέσως μόλις κηρύχθηκε ο πόλεμος, σπεύδει από την Ιταλία, παρά τα γηρατειά του, και ιδρύει το Σώμα Ελλήνων Ερυθροχιτώνων με αρχηγό τον Αλέξανδρο Ρώμα. Η Γαριβαλδινή φάλλαγγα στάλθηκε στο Μέτσοβο.
Ηλέκτρα
Στη μάχη του Δρίσκου, στις 28 Νοεμβρίου 1912 μια τουρκική σφαίρα θανατώνει τον ευγενή Κερκυραίο βουλευτή και ποιητή Λορέντζο Μαβίλη. Η ευαίσθητη αυτή μορφή πρόφερε ξεψυχώντας την αθάνατη φράση:
– Δεν την έλπιζα τέτοια τιμή, να δώσω τη ζωή μου για την Ελλάδα!
Ανδρεάνα
Η συμμετοχή στον απελευθερωτικό αγώνα είναι καθολική.
Η Γκυ Σαντεπλέρ, σύζυγος του Γάλλου Προξένου στα Γιάννενα την περίοδο εκείνη, γράφει στο βιβλίο της «Τα Ιωάννινα πολιορκημένα»:
Χρήστος
«Στις 5 Δεκεμβρίου 1912 ο διοικητής των Ιωαννίνων Εσάτ Πασάς με μια δύναμη 40.000 ανδρών επιτίθεται στο δεξιό του Ελληνικού Στρατού, με σκοπό να περάσουν τον Άραχθο και ν’ αναγκάσουν τους Έλληνες να υποχωρήσουν. Η ηρωική αντίσταση των ταγμάτων που πολεμάνε σκληρά 10 ολόκληρες μέρες στα υψώματα της Αετοράχης, ματαιώνει το σχέδιό του.
Ανδρεάνα
Ο Μέραρχος Καλλάρης θρηνεί τις φοβερές απώλειες κι ανάμεσά τους τον γιο του, που πολεμούσε στην πρώτη γραμμή. Τρεις ολόκληρες μέρες ο γιος ήταν άρρωστος. Στις 5 Δεκεμβρίου, όταν έμαθε τα όσα γίνονταν στις μάχες, παρόλο που είχε υψηλό πυρετό, ζήτησε από τον Στρατηγό πατέρα του να του επιτρέψει να πάει στη μονάδα του. Κι ο Μέραρχος, παρά την αντίδραση του γιατρού που δε συμφωνούσε, του επέτρεψε.
Χρήστος
Στις 7 Ιανουαρίου η 6η Μεραρχία και η Μεραρχία Ηπείρου κυριεύουν το χωριό Αετοράχη. Στις 10 Ιανουαρίου 1913 φτάνει στο μέτωπο ο νέος αρχηγός του Αγώνα, ο διάδοχος Κωνσταντίνος, που στήνει το στρατηγείο του στο Χάνι του Εμίν Αγά. Το Μπιζάνι έγινε το οχυρό-θρύλος. Λέγεται ότι όταν το παρέδωσε ο Γερμανός μηχανικός στον Τούρκο φρούραρχο, του είπε: «Το οχυρό αυτό θα γίνει ο τάφος των Ελλήνων, αν ποτέ επιχειρήσουν να καταλάβουν τα Γιάννενα».
Ηλέκτρα
Μα το Μπιζάνι ακόμα κρατάει. Αχ, αυτή η παγωνιά, τα χιόνια, ο δεύτερος αυτός εχθρός! Μέχρι που έφτασε η μεγάλη στιγμή, η ιστορική εκείνη μέρα της 20ής Φεβρουαρίου 1913. Στο Μπιζάνι έχουν ριχτεί περισσότερες από 30.000 οβίδες.
Φάνης
Ώρα 7 το πρωί. Κυριεύεται η Τσούκα και τα υψώματα της Μανωλιάσας. Αιχμαλωτίζεται ολόκληρο τάγμα με τα πολυβόλα του. Οι Τούρκοι υποχωρούν άτακτα προς τα Γιάννενα. Ο Βελισσαρίου κι ο Ιατρίδης τους κυνηγάνε ολοένα κι από πιο κοντά. Οι Τούρκοι παραδίδονται χωρίς όρους!
Χρήστος
Το ξημέρωμα της 21ης Φεβρουαρίου 1913, όταν οι Έλληνες πολεμιστές είδαν να κυματίζουν άσπρες σημαίες στα οχυρά των Τούρκων, ακούστηκε βροντόφωνο το «Ζήτω!».
– Χριστός ανέστη!
Ιάσονας και Φάνης
-Αληθώς ανέστη!
Γιώργος
Ώρα 9 το πρωί. Υπογράφεται το πρωτόκολλο παράδοσης.
Τα Γιάννενα είναι Ελληνικά!
Νεφέλη Δασκάλα
Μέσα στη χαρά της νίκης, οι Έλληνες δεν ξεχνούν τους νεκρούς τους. Κάθε Φλεβάρη, τέτοιες μέρες, οι μνήμες μάς ταξιδεύουν σ’ εκείνους τους ματοβαμμένους τόπους, που ποτίστηκαν με το αίμα των γενναίων.
Σοφία
Κυρία, εμείς αναζητήσαμε στοιχεία για τους πρωτεργάτες της Επανάστασης, γνωστούς και άγνωστους.
Μαρίνα
Όπως ξέρετε, κάθε ξεκίνημα αλλά και κάθε τέλος επισφραγίζεται με ένα πρωτόκολλο. Το ίδιο συνέβη και με την απελευθέρωση της πόλης μας!
Πρωτόκολλον
Μεταξύ των υπογεγραμμένων, λοχαγού Μεταξά και λοχαγού Στρατηγού και του Βεχήτ πασά, συμφωνήθηκαν τα εξής:
Κωνσταντίνος
Η οχυρωμένη τοποθεσία των Ιωαννίνων παραδίδεται στον Ελληνικό Στρατό.
Μαρίνα
Τα στρατεύματα παραδίδονται ως αιχμάλωτοι πολέμου.
Κωνσταντίνος
Όλο το υλικό πολέμου, όπλα, σημαίες και άλογα θα παραδοθούν στον Ελληνικό Στρατό στην κατάσταση στην οποία βρίσκονται σήμερα.
Μαρίνα
Όλοι οι αξιωματικοί, στρατιώτες, τραυματίες και ασθενείς υπόκεινται στο Νόμο του πολέμου.
Κωνσταντίνος
Ήδη ακούστηκαν πολλά από τα ονόματα των πρωτεργατών της απελευθέρωσης από την πρώτη ομάδα.
Ο Κωνσταντίνος Σαπουντζάκης από το Ρέθυμνο της Κρήτης, το 1912 ήταν αρχηγός του στρατού Ηπείρου και διηύθυνε τις στρατιωτικές επιχειρήσεις μέχρι το 1913.
Ο Ιωάννης Βελισσαρίου καταγόμενος από το Πλοέστι της Ρουμανίας, διακρίθηκε ιδιαίτερα στη Μάχη του Μπιζανίου, όπου η ελληνική νίκη οφείλεται στην αποφασιστικότητά του και … στην ανυπακοή του.
Γεωργία
Λορέντζος Μαβίλης, Κωνσταντίνος Γερακάρης, Αριστοτέλης Τοπάλης, Βραχνός, Χαϊδεμενάκης, Μακρής και τόσοι άλλοι, ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ (και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία) έδωσαν τη ζωή τους στη μάχη του Δρίσκου, η οποία αν και αρχικά ήταν νικηφόρα, τελικά χάθηκε για τους Έλληνες.
Βαγγέλης
Στον πόλεμο πήραν μέρος Έλληνες και ξένοι εθελοντές Γαριβαλδινοί. Λέγονταν επίσης και Ερυθροχίτωνες από το χρώμα του ερυθρού χιτωνίου που φορούσαν. Το όνομά τους προέρχεται από τον ιδρυτή του εθελοντικού αυτού σώματος, τον Ιταλό Τζιουζέπε Γκαριμπάλντι.
Γεωργία
Το 1912 ο Τζιουζέπε Γκαριμπάλντι αποφάσισε να πολεμήσει στους Βαλκανικούς πολέμους και σχημάτισε σώμα από 1.200 Ιταλούς και Βρετανούς εθελοντές, οι οποίοι με επικεφαλής τον γιο του, βοήθησαν στην απελευθέρωση των Ιωαννίνων από τους Τούρκους. Όταν ο Γκαριμπάλντι ξεκίνησε να έρθει στην Ελλάδα, οι ιταλικές αρχές προσπάθησαν να τον εμποδίσουν και τότε εκείνος απάντησε «όποιος με πλησιάσει θα τον χτυπήσω».
Γιάννης
Ο Λορέντζος Μαβίλης γεννήθηκε το 1860 στην Ιθάκη έχοντας όμως Ισπανική καταγωγή. Η κήρυξη του πολέμου βρίσκει τον βουλευτή και ποιητή Λορέντζο Μαβίλη σε ηλικία 53 χρονών, ηλικιωμένος για εκείνη την εποχή, γι’ αυτό ο ελληνικός στρατός τον απέκλεισε. Έτσι βρήκε θέση στο σώμα των Γαριβαλδινών. Στις 28 Νοεμβρίου του 1912 γίνεται επικεφαλής του λόχου των εθελοντών Γαριβαλδινών και την επόμενη μέρα σκοτώνεται στη Μάχη του Δρίσκου.
Λυδία
Ο Αλέξανδρος Ρώμας, γεννήθηκε στη Ζάκυνθο. Με δικά του χρήματα εξόπλισε το σώμα των Γαριβαλδινών.Ο ‘Ελληνας βουλευτής, κόμης Αλέξανδρος Ρώμας βρέθηκε στην πρώτη γραμμή και πήρε μέρος στη φονική Μάχη του Δρίσκου τον Νοέμβριο του 1912. Οι εθελοντές ήταν τόσοι πολλοί που δεν μπορούσαν να τους εξοπλίσουν και αναγκάζονταν να τους διώχνουν. Καθημερινά 3000 εθελοντές πολιορκούσαν το σπίτι του Ρώμα, για να καταταγούν εθελοντικά.
Μαρίνα
Η Ασπασία Ράλλη ήταν κόρη του Πρωθυπουργού Κυριακούλη Μαυρομιχάλη και ανεψιά του Αλέξανδρου Ρώμα. Και αυτή ήταν στο σώμα των Γαριβαλδινών, στην αρχή σα νοσοκόμα. Στο ημερολόγιό της περιγράφει τη στιγμή που ανακοινώνει την απόφασή της.
Γεωργία
«Μαμά, πρέπει να δώσουμε πρώτοι εμείς το παράδειγμα. Πρέπει το ταχύτερο να εργαστούμε σε ένα νοσοκομείο».
Σοφία
Αφανείς ήρωες αυτού του αγώνα ήταν οι Έλληνες κατάσκοποι, που με κίνδυνο της ζωής τους, ξεπερνούσαν κάθε εμπόδιο. Πολλές φορές, οι πληροφορίες τους αποδείχτηκαν πιο σημαντικές από τις εφόδους των στρατιωτών. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ανθρώπου που βοήθησε τον αγώνα με τις πληροφορίες του, ήταν αυτό του Νικολάκη Εφέντη.
Ο ελληνικής καταγωγής, Νικολάκη Εφέντης, ήταν υπασπιστής του Τούρκου διοικητή στο οχυρό του Μπιζανίου και γνώριζε πολύ καλά τη διάταξη των τουρκικών πυροβόλων. Όταν οι Έλληνες αποφάσισαν να προσεγγίσουν τον Νικολάκη Εφέντη, έστειλαν σαν μεσολαβητή τον δεσπότη Γερβάσιο. Ο Νικολάκη Εφέντης, αν και βοήθησε τους Έλληνες, είχε ένα τραγικό τέλος που οφείλεται στην επιπολαιότητα ενός δημοσιογράφου της εποχής, που τον πρόδωσε …κατά λάθος.
Νεφέλη Δασκάλα
483 χρόνια σκλαβιάς, μας γεμίζουν μνήμες …
104 χρόνια λευτεριάς, μας γεμίζουν ευθύνες …
Λάμπρος
Εψὲς ήμουν στα Γιάννενα, ψηλὰ στη Λιθαρίτσα. Βρέθηκα σε μια μικρὴ πλατεία, που ήταν ολόκληρος εξώστης για την πόλη. Υπέροχο ήταν το θέαμα, που απλώθηκε μπροστά μου. Ολόγυρά μου, αριὰ και δεντροστόλιστα, ησύχαζαν τα Γιαννιώτικα σπίτια. Κάτω η λίμνη αγκάλιαζε το κατάφυτο, ξακουσμένο νησί. Απέναντι υψωνόταν, ψηλὸ κι ολόγυμνο, το Μιτσικέλι, προστατεύοντας στοργικὰ την πόλη απὸ τον Θεσσαλικὸ βοριά. Και μπροστά μου, βαρὺ κι επιβλητικό, ακουμπούσε στη λίμνη το Κάστρο, το ξακουσμένο Κάστρο, που πέρασε όλη τη ζωή του ο Αλής. Μέσα στὴ σιγαλιὰ της νύχτας και στο αχνὸ φως του φεγγαριού, μου φάνηκε πως περιπλανιόταν όλη η ιστορία.
Πώς λοιπὸν μπορούσα να νιώθω τα Γιάννενα σκλαβωμένα;
Και το βλέμμα μου καρφώθηκε στον λόφο του Δρίσκου, που ποτίστηκε με το αίμα τόσων παλικαριών!
Αποστόλης
Η ιστορία είναι γύρω μας. Τη βλέπουμε καθημερινά σε γιορτές του σχολείου, καλά φυλαγμένη στα βιβλία μας, σε μουσεία, σε εικόνες, σε φωτογραφίες, σε εφημερίδες αλλά και στους δρόμους, στα αγάλματα και στις οδούς.
Το Στρατιωτικό Μουσείο Στρατηγείου Πολέμου στεγάζει ένα κομμάτι της ιστορίας. Στη γύρω περιοχή υπάρχει μεγάλος αριθμός ιστορικών Μνημείων και Ηρώων από τον πόλεμο του 1912-1913. Το μουσείο στεγάζεται στο Χάνι Εμίν Αγά, το οποίο χρησιμοποιήθηκε ως Στρατηγείο του Ελληνικού Στρατού κατά τις επιχειρήσεις για την απελευθέρωση της Ηπείρου στον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο.
Βασίλης
Τα δημοτικά τραγούδια μάς θυμίζουν και αυτά την ιστορία. Οι ανώνυμοι ποιητές αυτών των αριστουργημάτων ας είναι το πρότυπό μας. Ας τους αφιερώσουμε λίγων λεπτών σιγή. Ας ξεχάσουμε το εγώ μας, ειδικά σήμερα που το Εγώ, με έψιλον κεφαλαίο, γιγαντώθηκε τόσο, ώστε να εξαφανίσει το Εμείς, για να μας οδηγήσει εδώ που βρισκόμαστε.
Σ’ ούλο τον κόσμο ξαστεριά, σ’ ούλο τον κόσμο ήλιος
και στα καημένα Γιάννενα όλο βροχή κι αντάρα …
Λυδία
Την Ιστορία μελέτα παιδί μου, γιατί έτσι όχι μόνο τον εαυτό σου και τη ζωή σου θα κάμεις ένδοξη και χρήσιμη στην ανθρώπινη κοινωνία, αλλά και το μυαλό σου οξυδερκέστερο και διαυγέστερο…
Δρόμοι των Ιωαννίνων γεμάτοι ιστορία… αλλά και ζωή!
Η οδός Γαριβάλδη, μεταμορφώνει την παλιά περιοχή των Ταμπάκικων σε πολύβουο νεανικό τοπίο.
Ο λοξός πεζόδρομος της Καλλάρη μάς οδηγεί σε ακόμη μία από τις δυναμικές περιοχές της πόλης, την περιοχή της παλιάς Αγοράς. Σε ένα από τα στενά μαγευτήκαμε από τις σταθερές κινήσεις μιας μεσήλικης σιδηρουργού που έφτιαχνε μια λαβίδα για το τζάκι. «Τώρα πλέον κανείς δεν κάνει χειροποίητα τέτοια εργαλεία».
Οδός Παναγιώτη Δαγκλή, ως ενθύμιο του πρώτου Προέδρου του ιστορικού σωματείου της “Ηπειρωτικής Εταιρείας”, που ιδρύθηκε στα Γιάννενα και συνέβαλε στην απελευθέρωση της Ηπείρου.
Η Δουρούτη και οι οδοί Μανωλιάσσης και Μπιζανίου μας θυμίζουν τα φυσικά οχυρά υψώματα.
Οδός Βελισσαρίου και ας θυμηθούμε τα λόγια του Ηπειρώτη πεζογράφου μας Χριστόφορου Μηλιώνη: «Ο Βελισσάριος που είχε ενεργήσει αστόχαστα και χωρίς διαταγή, γλίτωσε το Στρατοδικείο. Αλλά φαίνεται πως τα μεγάλα κατορθώματα μόνο οι αστόχαστοι τα πετυχαίνουν».
Ματίνα
Τιμή σε σας που πέσατε
στης Νίκης τον αγώνα.
Η κάθε μια απ΄το αίμα σας που χύθηκε σταγόνα,
τη Λευτεριά θεμέλιωσε
σ’ ατσάλινη ασπίδα,
για να μας δώσει ελεύθερη,
μεγάλη την Πατρίδα.
Ματίνα
Δεν πεθαίνουν ποτέ
Λάμπρος-Αποστόλης
όσοι πέφτουνε στη μάχη για τη Νίκη.
Ματίνα
Δεν πεθαίνουν ποτέ
Λάμπρος-Αποστόλης
είν’ αθάνατοι κι η δόξα τούς ανήκει.
Ματίνα
Δεν πεθαίνουν ποτέ
του πολέμου όσοι γεύτηκαν τη φρίκη
Βασίλης
και θα ζουν νικητές
της φυλής οδηγητές.
Σοφία
Θα ΄ναι τα Γιάννενα, ψιθύρισα,
στο χιόνι και στον άγριο καιρό
γυάλινα και μαλαματένια.
Κι όσο πήγαινε η μέρα,
σαν το βαπόρι σε καλά νερά,
είδα και μιναρέδες κι άκουσα
μπακίρια να βελάζουν.
Νεφέλη
Τα πήραμε τα Γιάννενα λοιπόν. Διώξαμε τους Τούρκους που είχαν στρογγυλοκάτσει στην Ήπειρο κοντά 500 χρόνια. Παρά τις προσπάθειες του Στρατηγού Κατσιμήτρου και των γενναίων μαχητών του, την περίοδο που ονομάστηκε αργότερα έπος του ’40, τα χάσαμε τα Γιάννενα τον πόλεμο, για να τα ξαναπάρουμε το 1944. Είχαμε χάσει εν τω μεταξύ ολόκληρη σχεδόν την εβραϊκή κοινότητα.
Αναρωτιέται κανείς πώς θα ήταν η πόλη των Ιωαννίνων μετά από αυτό το τρομακτικό κενό που δημιουργήθηκε. Πώς θα ήταν, όχι μόνο οι άνθρωποι, αλλά και οι δρόμοι, τα καφενεία και τα μαγαζιά, τα χάνια και οι βρύσες, οι νερουλάδες και οι ζητιάνοι, ακόμη και το Κάστρο, το Μιτσικέλι και η Παμβώτιδα.
Αλεξάνδρα
Να θυμόμαστε τα έργα και το ήθος των προγόνων μας. Είμαστε από καλή γενιά που τραγούδησε την αγάπη, που έχτισε γεφύρια, για να φέρει κοντά τους ανθρώπους, έστω κι αν χρειάστηκε να θυσιάσει ό,τι αγαπούσε περισσότερο, που δούλεψε σκληρά, που πρόκοψε και καζάντησε, διάβασε, έγραψε, κράτησε άσβεστη τη φλόγα της ελληνικής ψυχής.
Λάμπρος
Να θυμόμαστε και να παίρνουμε δύναμη, για να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες που έχουμε μπροστά μας.
Είμαστε υποχρεωμένοι – καταδικασμένοι θα έλεγα – να τα καταφέρουμε και μπορούμε να το κάνουμε, αν πιστέψουμε στη δύναμη της ελληνικής ψυχής.
Νεφέλη
Πολλά χρόνια αργότερα και καθώς η Ιστορία γράφει νέες σελίδες, ο μεγάλος μας ποιητής Γιώργος Σεφέρης υποβάλλει το ίδιο αίτημα, αυτό που σημαδεύει κάθε εποχή, τον ίδιο καημό που μας έκαιγε και τότες, μας καίει και σήμερα:
Νεφέλη και Αλεξάνδρα
Σύνταξη και επιμέλεια: Βάκη Παπακωστοπούλου
Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος καλούμαστε να προσεγγίσουμε, με τα παιδιά της Γ΄τάξης αυτή τη φορά, τις ύψιστες αρχές και αξίες που διακήρυξαν, τόσο με τον προφορικό όσο και με τον γραπτό τους λόγο, οι Τρεις Ιεράρχες, αρχές και αξίες, που ήταν ο καρπός της σύζευξης και εναρμόνισης της αρχαίας ελληνικής σοφίας και της χριστιανικής αλήθειας.
Ταυτόχρονα οφείλουμε να προβληματιστούμε για τον σκοπό και τον χαρακτήρα της σύγχρονης εκπαίδευσης και να αντλήσουμε διδάγματα, που θα μας οδηγήσουν σε σκέψεις και αποφάσεις.
Έχοντας ως στόχο οι μαθητές μας να αγαπήσουν τη γνώση και την αναζήτησή της μέσα από βιβλία που θα τους παροτρύνουν για μια περαιτέρω διερεύνηση, το σχέδιο εργασίας επιδιώκει τη διατύπωση μιας καλά τεκμηριωμένης άποψης από την πλευρά των μαθητών.
1η δραστηριότητα
Γιατί πρέπει να διαβάζουμε βιβλία;
Να δημιουργήσεις ένα δικό σου κείμενο, που να πείθει για την αξία του βιβλίου.
Μου αρέσει να διαβάζω, γιατί
είναι ωραίο και διασκεδαστικό. Ταξιδεύεις στη φαντασία των δημιουργών των βιβλίων. Διαβάζεις τη φαντασία των βιβλίων (Νεφέλη Ζ.)
περνάει η ώρα μου, χαλαρώνω και μαθαίνω πράγματα για τη φύση και πολλά άλλα (Ανδρεάνα)
η φαντασία μου μεγαλώνει. Μαθαίνω να διαβάζω πιο γρήγορα και πιο ωραία. Επίσης μαθαίνω πάρα πολλά πράγματα (Σοφία)
μαθαίνουμε πολλά πράγματα, διασκεδάζουμε και γεμίζει το μυαλό μας με φαντασία και γνώση (Γεωργία)
μαθαίνουμε να γράφουμε σωστά και να μιλάμε καλύτερα. Πολλά βιβλία έχουν κάποιες λέξεις που δεν ξέρουμε. Στο σχολείο μου αρέσει πολύ την ελεύθερη ώρα να διαβάζω βιβλία από τη βιβλιοθήκη της τάξης μου. Είναι πολύ ωραίο (Αλεξάνδρα)
μπορώ να πλάσω μια φανταστική ιστορία και ήρωές της να είμαστε εμείς. Έτσι το διάβασμα γίνεται πιο απολαυστικό και διασκεδαστικό (Μαρίνα)
μας κάνει καλό. Μαθαίνουμε να μιλάμε πολύ όμορφα και επίσης μαθαίνουμε να ζωγραφίζουμε, να σχεδιάζουμε και να κάνουμε χειροτεχνίας (Λυδία Θ.)
είναι διασκεδαστικό. όταν τελειώνουμε τα μαθήματα, μπορούμε να διαβάζουμε ένα ωραίο βιβλίο (Αθηνά)
μαθαίνω καινούριες λέξεις και μπορώ να γράψω τη δική μου ιστορία. Γινόμαστε καλύτεροι και πιο ευγενικοί και το πιο σημαντικό μαθαίνουμε να συνεργαζόμαστε (Λυδία Σ.)
μαθαίνω δύσκολες λέξεις, παίρνω ιδέες από τις λέξεις, εξασκώ τη μνήμη μου και ζωγραφίζω μόνος μου τις εικόνες ενός βιβλίου (Χρήστος)
έτσι μορφωνόμαστε και μαθαίνουμε τα πάντα για όλο τον κόσμο και πώς ζούσαν οι αρχαίοι (Λάμπρος)
με τα βιβλία μας περνάει ο χρόνος ευχάριστα. Τα βιβλία μας κάνουν καλύτερους μαθητές και μας βοηθάνε να μην κάνουμε λάθη (Ματίνα)
αν δε διαβάζεις, δε θα ξέρεις τι να κάνεις στη ζωή σου και στη δουλειά σου (Φάνης)
κάνει καλό και για τα μαθήματα (Βαγγέλης)
καθαρίζει το μυαλό μας (Γιάννης)
μαθαίνουμε περισσότερα πράγματα και γράφουμε σωστά (Νεφέλη Ξ.)
πρέπει να μάθουμε γράμματα. Πώς θα διαβάσω ένα άρθρο στην εφημερίδα; (Βασίλης)
διαβάζω βιβλία που δεν έχω ξαναδιαβάσει. Μαθαίνω καινούρια πράγματα και δεν κάνω λάθη στα γραπτά μου. Μπορώ επίσης να παίξω θεατρικά παιχνίδια και να διασκεδάσω (Αποστόλης)
μαθαίνω να μιλάω σωστά. Διαβάζουμε βιβλία, για να συμμορφωθούμε (Ιάσονας)
2η δραστηριότητα
Η γιορτή των Τριών Ιεραρχών ονομάστηκε γιορτή της παιδείας και των γραμμάτων, γιατί οι Τρεις Ιεράρχες ήταν σπουδαίοι δάσκαλοι.
Εσύ πώς φαντάζεσαι τον καλό δάσκαλο ή την καλή δασκάλα;
Θέλω η δασκάλα μου να με αγαπάει, να είναι ευγενική, να καταλαβαίνω όλα τα μαθήματα και να είναι πάντα χαμογελαστή (Αλεξάνδρα).
Η δασκάλα που φαντάζομαι είναι όμορφη, καλόκαρδη, έξυπνη, καλή και παιχνιδιάρα. Να είναι καλή με τα παιδιά και να με αγαπάει (Νεφέλη Ξ.).
Η καλή δασκάλα θέλω να έχει καλούς τρόπους, να μας αγαπάει και να μας βάζει καλές ασκήσεις (Βαγγέλης).
Θέλω να με αγαπάει, να είναι καλή, να μη βάζει πολλά μαθήματα, αλλά να βάζει συχνά ορθογραφία (Βασίλης).
Εγώ την καλή δασκάλα τη φαντάζομαι ευγενική, καλή, να μας μαθαίνει πράγματα και να έχει καλούς τρόπους μέσα στην τάξη. Μου αρέσει έτσι όπως είναι (Αθηνά).
Μια δασκάλα είναι καλή, όταν μας εξηγεί και δε βάζει τιμωρίες (Φάνης).
Την καλή δασκάλα τη φαντάζομαι να έρχεται το πρωί χαμογελαστή, να μπαίνει μέσα στην τάξη και να λέει καλημέρα σε όλους τους μαθητές. Επίσης να μη φωνάζει πολύ, να εξηγεί όλες τις απορίες μας και να έχει υπομονή. Επειδή η δασκάλα είναι η μαμά μας στο σχολείο, θέλω να μας αγαπάει και να μας προστατεύει (Μαρίνα).
Τη φαντάζομαι να βάζει για το σπίτι λίγα μαθήματα, καθόλου τιμωρίες και να παίζουμε παιχνίδια (Λυδία Θ.).
Η καλή δασκάλα έχει καλούς τρόπους και διαβάζει σωστά (Γιάννης).
Να αγαπάει τα παιδιά, να είναι χαρούμενη, ευγενική, να μαθαίνει πολλά πράγματα στα παιδιά και να τα συμβουλεύει (Γεωργία).
Θέλω η δασκάλα μου να μη βάζει μαθήματα για το σπίτι, να μας πηγαίνει κάθε μέρα εκδρομή και να μας κάνει συνέχεια μαθηματικά (Ματίνα).
Για μένα η καλή δασκάλα είναι αυτή που με αγαπάει, δε μας βάζει πολλές ασκήσεις για το σπίτι και παίζουμε πολλά παιχνίδια την ώρα της ευέλικτης ζώνης (Αποστόλης).
Η καλή δασκάλα έχει καλούς τρόπους, δε μας μαλώνει, όταν είμαστε ζωηροί, αλλά συζητάει μαζί μας. Δε βάζει τιμωρίες, μας αγαπάει πολύ και μας φροντίζει. Δε βάζει πολλά διαβάσματα, μας πηγαίνει πολλές εκδρομές και κάνουμε χειροτεχνίες (Νεφέλη Ζ.).
Η καλή δασκάλα πρέπει να φέρεται με καλό τρόπο στους μαθητές, να μας βάζει να ζωγραφίζουμε, να παίζουμε παιχνίδια και να μην κάνουμε πολύ δύσκολες ασκήσεις. Να μοιράζει δίκαια τα πράγματα, να μας βοηθάει στα δύσκολα και να μας μαθαίνει πράγματα. Επίσης να μας δίνει μολύβι, όταν δεν έχουμε. Να κάνουμε δικά μας βιβλία και να μας διαβάζει στις ελεύθερες ώρες (Χρήστος).
Φαντάζομαι τον καλό δάσκαλο ή την καλή δασκάλα να μας φωνάζει μόνο όταν μιλάμε, να μας αγαπάει και να με φωνάζει κι εμένα, όταν κάνω ανοησίες (Σοφία).
Φαντάζομαι την καλή δασκάλα να μας βάζει λίγα μαθήματα, να παίζουμε πιο πολύ, να γελάμε και να λέμε αστεία. Φαντάζομαι να μην γράφουμε πολύ την ώρα του μαθήματος, να μη μας μαλώνει πολύ, να παίζουμε με τον άβακα πολλή ώρα και να μας αγαπάει πολύ και τα 22 παιδιά (Ανδρεάνα).
Τον φαντάζομαι μορφωμένο, ευγενικό και με καλούς τρόπους. Να κάνει καλά γράμματα και να μας διδάσκει να παίζουμε παιχνίδια. Επίσης να είναι καλός στη ζωγραφική (Λάμπρος).
Φαντάζομαι μια καλή δασκάλα να με αγαπάει, να μας βάζει πολλά μαθήματα και στην ευέλικτη ζώνη να μας διαβάζει ωραία παραμύθια και να μας αφήνει να παίζουμε στο προαύλιο (Λυδία Σ.).
Εγώ θέλω ένα δάσκαλο που να μας μαθαίνει πολλά γράμματα κάθε μέρα και καινούρια πράγματα (Ιάσονας).
Σύνταξη και επιμέλεια: Βάκη Παπακωστοπούλου
Ηλέκτρα: Αυτό εδώ το παραμύθι μιλάει για ένα μέρος που μοιάζει παραμυθένιο, αλλά δεν είναι. Είναι αληθινό. Είναι μια πόλη πάνω από τα σύννεφα. Κι όσοι την ξέρουν νιώθουν καλά. Είναι κοντά. Εκεί που φαντάζεστε… Πολύ κοντά. Πάρα πολύ κοντά. Πάρα μα πάρα μα πάρα πολύ κοντά.
Γιώργος: Και το αστροπαραμύθι μας αρχίζει, όπως όλα τα παραμύθια …
Φάνης: Μια φορά κι έναν καιρό, σε έναν τόπο κοντινό, εδώ, στη μικρή μας πόλη, δεν υπήρχε φως. Κι ας ήταν όλες οι λάμπες αναμμένες.
Νεφέλη: Πλησίαζαν Χριστούγεννα, μα δεν υπήρχε φως. Και ένα αστέρι στον ουρανό, το αστέρι των Χριστουγέννων, ήταν πολύ λυπημένο, γι΄αυτό και η πόλη μας δεν ήταν αστροφωτισμένη!
Γιάννης: Τα παιδιά κοίταξαν ψηλά στον ουρανό και άκουσαν ένα μελωδικό μουρμουρητό. Άκουσαν μια λυπημένη αστροφωνούλα.
Αθηνά (Αστέρι): Οι άνθρωποι δεν έχουν πια ευχές να κάνουν. Η πόλη δεν είναι στολισμένη. Τα παιδιά δεν τραγουδάνε. Δεν έχω κανένα φίλο και οι άνθρωποι αυτής της πόλης μισούν τα Χριστούγεννα!
Σοφία: Κάθε μέρα το αστεράκι κοίταζε με αγωνία κάτω στην πόλη μας, λες και κάτι έψαχνε να βρει. Αλλά όσο πιο προσεκτικά κοίταζε, τόσο πιο λυπημένο γινόταν.
Ανδρεάνα: Ο κόσμος έτρεχε και όλο έτρεχε, χωρίς να χαμογελάει. Τα παιδιά πατούσαν συνέχεια όλο κάτι κουμπιά και έπαψαν να κοιτάζουν το ένα το άλλο, έπαψαν να μιλάνε και να παίζουν. Το αστέρι έβλεπε ανθρώπους σε σκηνές και παιδικά προσωπάκια λυπημένα. Άκουγε κάτι αλλόκοτα πράγματα και το χειρότερο, οι άνθρωποι δεν είχαν πια ευχές.
Γεωργία: Τα παιδιά έπρεπε να προλάβουν. 23 μέρες για τα Χριστούγεννα και στην πόλη δεν ήταν τίποτα στολισμένο, γιατί δεν υπήρχε φως! Έπιασαν αμέσως δουλειά, για να το κάνουν χαρούμενο. Αποφάσισαν να αστροδιακοσμήσουν το δωμάτιό του, γιατί τα αστροέπιπλα βοηθάνε στην παραγωγή ευτυχίας.
Ιάσονας: Έι, αστεράκι! Σ΄αρέσει να χουζουρεύεις;
Αθηνά (Αστέρι): Μ’ αρέσει.
Ιάσονας: Θα σου βάλουμε χουχουλιάστρες και αστροέπιπλα.
Χρήστος: Έι, αστεράκι! Σ΄αρέσει να διαβάζεις;
Αθηνά (Αστέρι): Μ’ αρέσει.
Χρήστος: Θα σου βάλουμε αστρομπλαμπλαθήκες.
Κωνσταντίνος: Έι, αστεράκι! Σ΄αρέσει να ξαπλάρεις;
Αθηνά (Αστέρι): Μ’ αρέσει.
Κωνσταντίνος: Θα σου βάλουμε συννεφοκρέβατα.
Λάμπρος: Όμως το αστεράκι συνέχιζε να είναι λυπημένο. Τότε τα παιδιά σκέφτηκαν να του αφιερώσουν από ένα ποιηματάκι, μπας και λάμψει το προσωπάκι του και έρθουν επιτέλους τα Χριστούγεννα στην πόλη τους.
Βασίλης: Αστερούλη μου γλυκέ, που είσαι στον ουρανό
φώτισε απόψε τη γη και κάνε μια ευχή,
για να πραγματοποιηθεί και να είμαστε όλοι μαζί.
Κωνσταντίνος: Μη στενοχωριέσαι πολύ
για τους ανθρώπους που δεν στολίζουν ακόμη την πόλη αυτή.
Ματίνα: Κάνε τη δική σου ευχή, για να πραγματοποιηθεί.
Γιώργος: Και πριν προλάβει το αστεράκι να σκεφτεί, συνεχίζει να απαγγέλλει μια δεύτερη ομάδα παιδιών.
Χρήστος: Ένα αστεράκι στον ουρανό
έμεινε ολομόναχο και σκεφτικό.
Φάνης: Λυπημένο τώρα το αστεράκι
ετοιμάζεται ν’ ακούσει το δικό μας τραγουδάκι.
Σοφία: Εμείς οι μαθητές του 16ου δημοτικού
είμαστε το μονοπάτι σου,
για να γίνεις το αστέρι του δικού μας χωριού.
Αποστόλης: Τα παιδιά το ένα μετά το άλλο βλέποντας ένα μικρό χαμόγελο στο πρόσωπο του αστεριού, προσπάθησαν να του πουν ότι πρέπει να είναι χαρούμενο, γιατί τώρα έχει φίλους.
Γιάννης: Αστεράκι, τώρα πια μη φοβάσαι,
γιατί θα στολίσουμε όλοι μαζί
Μαρίνα: και θα σου κάνουμε εμείς τώρα μια ευχή
να είναι όλο ο κόσμος ενωμένος
και ας είναι αγχωμένος.
Βαγγέλης: Αστεράκι, έχεις παρέα κάθε παιδάκι
γι’ αυτό είμαστε εμείς εδώ
με ευχές και χαμόγελα σορό.
Λυδία: Θα καθαρίσουμε την πόλη μας
θα τραγουδήσουμε δυνατά
και εσύ θα είσαι καλά,
γιατί θα σε προσέχουμε παντοτινά!
Ματίνα: Και τότε το αστεράκι σήκωσε το κεφαλάκι του και άρχισε να σιγοψιθυρίζει με απορία.
Αθηνά (Αστέρι): Είμαι το δικό σου μονοπάτι.
Θα βρω τον δρόμο.
Είμαι το δικό σου μονοπάτι.
Θα βρω τον δρόμο.
Λυδία: Και τότε το αστεράκι απορημένο ρώτησε τα παιδιά:
Αθηνά (Αστέρι): Και πώς θα γίνουν όλα αυτά που λέτε;
Ιάσονας: Φαντάζομαι πως μπορείς να φανταστείς ότι τα έχεις.
Αθηνά (Αστέρι): Πώς;
Ιάσονας: Απλό. Φαντάσου τα!
Κλείνεις τα μάτια και χρησιμοποιείς τη φαντασία σου.
Αλεξάνδρα:
Τριαλαρί τριαλαρό, είμαστε μαζί με το αστέρι το μαγικό!
Μόλις φτάσεις στ΄αστέρια
νιώσε αγάπη, νιώσε χαρά
και πες τριαλαλά!
Μπήκες. Είσαι στα σύννεφα. Τι χαρά!
Νεφέλη: Το αστέρι άρχισε να χαμογελά, να γελά, να αστράφτει, να φεγγοβολά. Και τώρα δεν άκουγε αλλόκοτους ήχους από την πόλη. Σίγουρα δεν ήταν όλοι οι κάτοικοι της μικρής πόλης ευτυχισμένοι. Ούτε όλα τα προβλήματα είχαν λυθεί, αλλά οι άνθρωποι είχαν τώρα ευχές να κάνουν.
Σοφία: Και να! Η πόλη αρχίζει να φωτίζεται και τα χριστουγεννιάτικα δέντρα στολίζουν και τα σπίτια και τα λαμπιόνια φωτίζουν τους δρόμους και τα παιδιά όλα μαζί ετοιμάζονται να που τα κάλαντα…
Βασίλης: Γελάτε; Ε, τότε σίγουρα μένετε εδώ. Γιατί, αν γελάτε ή έστω χαμογελάτε με όλα όσα σας αφηγηθήκαμε, τότε ζείτε εδώ.
Μαρίνα: Εδώ στα σύννεφα, εδώ που αρχίζει η μικρή μας πόλη, εδώ που ξεκινάνε τα φωτισμένα Χριστούγεννα.
Λυδία: Να σκέφτεστε συχνά το παραμύθι μας. Όσο περισσότερο το σκέφτεστε τόσο πιο φούξια γίνονται τα όνειρά σας.
Αστέρι: Κάθε πότε;
Λυδία: Όταν είσαι άρρωστος, όταν νιώθεις απογοήτευση, όταν δε σου ΄ρχεται να χαμογελάσεις, όταν φοβάσαι, όταν σου λείπει κάποιος, όταν τσακώθηκες με τον συμμαθητή σου, όταν νιώθεις μόνος, όταν δεν έχεις φως στη ζωή σου…
Λάμπρος: Όσο περισσότερο σκέφτεσαι το παραμύθι μας τόσο πιο αληθινό γίνεται.
Βάκη: Πίσω απ΄τις μεγάλες κορφές της Πίνδου ανεβαίνει ο ήλιος. Ξημερώνει σε λίγο. Ό,τι κι αν ζητήσεις θα μπορείς να το βρεις κοιτώντας το αστέρι στον ουρανό.
Φάνη, Ηλέκτρα, Νεφέλη, Χρήστο, Αντρεάνα, Γιώργο, Σοφία, Ιάσονα, Γιάννη, Μαρίνα, Κωνσταντίνε, Λυδία, Γεωργία, Αλεξάνδρα, Αποστόλη, Βαγγέλη, Λυδία, Ματίνα, Βασίλη, Αθηνά, Λάμπρο και Νεφέλη!
Σε σας γυρίζει η τελευταία σκέψη…
– Φκιάξτε τον, φκιάξτε τον κόσμο καλύτερο!… Με παραμύθια και ιστορίες που διώχνουν τη στενοχώρια και γίνονται αληθινά …
Χρόνια καλά και αστροφωτεινά! Καλές γιορτές να έχουμε!
Βάκη Παπακωστοπούλου (ΠΕ70)
