Κατηγορία: ΤΕΧΝΗ Σελίδα 3 από 6

“Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία”. Αυτός ήταν ο τίτλος του θεατρικού δρώμενου που παίξαμε φέτος στο νηπιαγωγείο μας. Ο τίτλος μας είναι δάνειο από την ωδή (μελωδικό ποίημα) «Εις Σάμον» του Ανδρέα Κάλβου. Ας δούμε όμως ένα απόσπασμα από την εξαιρετική αυτή ωδή:

ΕΙΣ ΣΑΜΟΝ

Όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας ας έχωσι·
θέλει αρετήν και τόλμην
η ελευθερία.

Αυτή (και ο μύθος κρύπτει
νουν αληθείας) επτέρωσε
τον Ίκαρον· και αν έπεσεν
ο πτερωθείς κ’ επνίγη
θαλασσωμένος·

Αφ’ υψηλά όμως έπεσε,
και απέθανεν ελεύθερος

Σύνδεσμος:

http://www.cslab.ntua.gr/~phib/hellas/kalvos.htm

«Βρισκόμαστε στο 50 π.Χ. Όλη η Γαλατία βρίσκεται υπό ρωμαική κατοχή… Όλη; ΟΧΙ! Ένα χωριό ανυπότακτων Γαλατών αντιστέκεται ακόμη και θα αντιστέκεται για πάντα στους εισβολείς. Και η ζωή δεν είναι εύκολη για τους Ρωμαίους λεγεωνάριους που φρουρούν τα οχυρά στρατόπεδα Πετιμπόνουμ, Ακουάριουμ, Λάβδανουμ και Μπαμπαόρουμ…»

Έτσι αρχίζει το κάθε τεύχος από την σειρά κόμικ «ΑΣΤΕΡΙΞ».

Αυτό το μικρό Γαλατικό χωριό που αντιστέκεται στους Ρωμαίους το αγαπήσαμε όλοι μας. Ποια η σχέση των Γαλατών με την Επανάσταση των Ελλήνων; Και οι δύο λαοί εναντιώθηκαν σε μια μεγάλη αυτοκρατορία (Ρωμαϊκή και Οθωμανική). Παρά την αναλογία, η αιτία που θυμηθήκαμε τους Γαλάτες στο σχολείο, ήταν μία ερώτηση των παιδιών:

«Γιατί αμέσως μετά την Επανάσταση, οι Έλληνες άρχισαν να πολεμούν και μεταξύ τους; Γιατί έγινε ο εμφύλιος πόλεμος;»

Στην προσπάθεια να βρούμε απαντήσεις, θεωρούμε ότι θα συμβάλουν με το χιούμορ τους οι Ρενέ Γκοσινί (συγγραφέας) και Αλμπέρ Ουντερζό (σκιτσογράφος), δηλαδή οι δύο δημιουργοί του Αστερίξ, με το τεύχος «Η Διχόνοια». Την Τετάρτη λοιπόν θα ‘διαβάσουμε’ τη Διχόνοια στο νηπιαγωγείο μας.

Η υπόθεση είναι η ακόλουθη:

Ο Ιούλιος Καίσαρας, ένας από τους γνωστότερους και σημαντικότερους καίσαρες της Ρώμης, θέλει να κατακτήσει το μικρό Γαλατικό χωριό, αλλά ό,τι σχέδιο και να κάνει, όσο στρατό κι αν στείλει, δεν τα καταφέρνει. Οι Γαλάτες έχουν το μαγικό ζωμό. Μόλις πιουν το ζωμό γίνονται ανίκητοι. Έτσι ο Καίσαρας συγκεντρώνει τους πιο έμπιστους συμβούλους του, για να βρουν έναν τρόπο να κατακτήσουν το χωριό.

Κάποιος προτείνει να εξαγοράσουν τους Γαλάτες. Όμως η πρόταση απορρίπτεται: Οι Γαλάτες δεν ενδιαφέρονται για τον πλούτο. Σε αντίθετη περίπτωση θα εμπορεύονταν το μαγικό ζωμό και θα γινόντουσαν πλούσιοι.

Κάποιος άλλος λέει: «Η ενότητα είναι η δύναμή τους. Εάν φέρναμε τη διχόνοια στο χωριό, ο ζωμός θα τους ήταν άχρηστος!». Η ιδέα αρέσει στον Καίσαρα και στέλνει να του φέρουν έναν φυλακισμένο, τον Φούλιους Ζιζάνιους, ο οποίος όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, σπέρνει τη διχόνοια. Πράγματι, μόλις μπαίνει ο Φούλιους Ζιζάνιους στην αίθουσα, οι Ρωμαίοι αρχίζουν να μαλώνουν μεταξύ τους.

Ο Καίσαρας στέλνει τον Φούλιους Ζιζάνιους στη Γαλατία. Στη διαδρομή, το καράβι που μεταφέρει τον Φούλιους Ζιζάνιους είναι έτοιμο να βουλιάξει γιατί οι ναύτες σκοτώνονται μεταξύ τους. Η διχόνοια μεταφέρεται και σε ένα πειρατικό καράβι που συναντούν στο δρόμο, το οποίο βουλιάζει κανονικά.

Έτσι, μετά από όλους αυτούς τους καυγάδες, ο Φούλιους Ζιζάνιους καταφέρνει να φτάσει στη Γαλατία. Χτυπάει την πύλη του χωριού και λέει: «Φέρνω ένα δώρο στον σημαντικότερο άνδρα του χωριού». Όλοι πιστεύουν ότι θα δώσει το δώρο στον αρχηγό τους, τον Μαζεστίξ, αλλά αυτός το παραδίδει στον Αστερίξ!

Ε, αυτό είναι η αιτία για να ξεκινήσουν οι τσακωμοί: «Γιατί να το πάρει ο Αστερίξ και όχι εγώ; Ποιος είναι καλύτερος; Ποιος είναι ο αρχηγός; Μήπως ο Αστερίξ δωροδόκησε για να πάρει το δώρο; Μήπως πούλησε τη συνταγή του μαγικού ζωμού στους Ρωμαίους;» Ο Αστερίξ, ο Οβελίξ και ο Πανοραμίξ, ο Δρυίδης, που είναι οι μόνοι ψύχραιμοι και λογικοί, αγωνίζονται να ηρεμίσουν τους συγχωριανούς τους. Μάταια. Η καχυποψία, η συκοφαντία και η έλλειψη εμπιστοσύνης έχουν επικρατήσει. Έτσι οι τρεις τους αποφασίζουν να εγκαταλείψουν το χωριό μέχρι να ηρεμήσουν τα πνεύματα.

Στο ρωμαϊκό στρατόπεδο, ο Φούλιους Ζιζάνιους μαθαίνει ότι οι Γαλάτες τους παρακολουθούν για να διαπιστώσουν εάν έχουν πράγματι το μαγικό ζωμό. Τότε αποφασίζει να ξεκινήσει έναν ψυχολογικό πόλεμο. Λέει στους Ρωμαίους να πιουν βραστό νερό, αλλά να παριστάνουν ότι πίνουν μαγικό ζωμό. Για να πεισθούν μάλιστα οι Γαλάτες παρατηρητές, βάζει δύο ρωμαίους λεγεωνάριους να παίξουν θέατρο: ο μικρόσωμος στρατιώτης πίνει τον ψευτοζωμό, δίνει μια ψεύτικη μπουνιά στον μεγαλόσωμο στρατιώτη, και εκείνος προσποιείται ότι πέφτει κάτω, ‘ξερός’!

Οι Γαλάτες είναι πια σίγουροι ότι οι Ρωμαίοι έχουν τον μαγικό ζωμό. Αναμενόμενο. Το μη αναμενόμενο είναι ότι ακόμα και οι Ρωμαίοι πιστεύουν ότι τον έχουν! Πόσο ισχυρότερος μπορεί να είναι ένας ψυχολογικός πόλεμος από έναν κανονικό!

Τελικά βέβαια, όταν οι Ρωμαίοι επιτίθενται κατά των Γαλατών, ο Αστερίξ, ο Οβελίξ και ο Πανοραμίξ επιστρέφουν στο χωριό, και όλοι οι Γαλάτες, ενωμένοι, κερδίζουν τους Ρωμαίους. Και όπως πάντα η ιστορία τελειώνει με ένα μεγάλο βραδινό γλέντι στην πλατεία του χωριού!

Υ/Γ. 1. Ψυχολογικός πόλεμος: Είναι ο πόλεμος που δε γίνεται με συμβατικά όπλα, αλλά με ψυχολογικά. Στοχεύει να επιδράσει στην ψυχολογία μας, και ορίζοντάς την να μας εξουσιάσει, χωρίς μάλιστα να έχουμε επίγνωση αυτής της εξουσίας. Ο ψυχολογικός πόλεμος μπορεί να γίνει (και τις περισσότερες φορές γίνεται) ακόμη και σε καιρό ειρήνης. Επειδή τα μέσα που χρησιμοποιεί δεν είναι ορατά (όπως τα συμβατικά όπλα), δεν γίνεται εύκολα αντιληπτός και για αυτό είναι πολλές φορές πιο επικίνδυνος, αφού αφαιρεί από τον αντίπαλο (πρόσωπο, ομάδα, κοινωνία) ακόμη και τη διάθεση της αντίστασης.

Υ/Γ.2. Μπορείτε να βρείτε όλο το τεύχος στο διαδίκτυο και θα μπορούσα να δώσω τον σύνδεσμο αλλά δεν το θέλω. Η τιμή του κάθε τεύχους είναι πολύ μικρή και άποψή μου είναι ότι το κόμικ μπορείς να το απολαύσεις μόνο όταν έχεις την έντυπη έκδοση και μπορείς να μείνεις όση ώρα θέλεις μπροστά σε κάθε εικόνα.

Σύνδεσμος:

http://www.mamouthcomix.gr/asterix/as-06.html

Στην ερώτηση: «Γιατί ζωγραφίζουμε;», τα παιδιά απάντησαν: «Γιατί έτσι μας αρέσει».

Ο Χόμο Σάπιενς είχε βολευτεί μια χαρά. Είχε τροφή, σπίτι, ρούχα, προστασία. Οργανώνοντας τη ζωή του στην κοινότητα, κατάφερε να κάνει όλες τις απαραίτητες για την επιβίωσή του δουλειές και να του περισσεύει κάποιος χρόνος, να έχει δηλαδή ελεύθερο χρόνο. Τι ήταν το πρώτο που έκανε μόλις βρήκε το χρόνο; Έκανε τέχνη!

Γιατί ζωγράφισε; Γιατί το είχε ανάγκη. Γιατί, όπως είπαν και τα παιδιά, έτσι ήθελε, έτσι του άρεσε. Αλλά και για έναν άλλο, εξίσου σημαντικό λόγο: για να επικοινωνήσει. Οι ζωγραφιές των σπηλαίων δεν είναι μόνο δείγματα τέχνης, αλλά και η πρώτη γραφή (γραφή της ζωής = ζω+γραφική). Μέσω της ζωγραφικής ο Χόμο Σάπιενς επικοινωνεί με τα άλλα μέλη της ομάδας αλλά και μαζί μας, ‘περιγράφοντας’ τη ζωή του.

Ο Χόμο Σάπιενς πήρε ένα καμένο κλαδί και άρχισε να ζωγραφίζει στο εσωτερικό των σπηλαίων, στις πλατιές πέτρες, στα δέρματα. Με τον καιρό θέλησε να βάλει χρώμα στη ζωγραφιά του για να αποδώσει καλύτερα το θέμα. Έτσι έξυσε πέτρες, μάζεψε χώμα από διάφορες περιοχές, το ανακάτεψε με ξερά τριμμένα φύλλα και έφτιαξε τα πρώτα του χρώματα. Η πρώτη παλέτα της ανθρωπότητας είχε στηθεί. Το ταξίδι στη μαγεία της ανθρώπινης δημιουργίας είχε αρχίσει.

Τα πρώτα δείγματα της ανθρώπινης τέχνης είναι μαγευτικά!

Τι ζωγράφιζε ο Χόμο Σάπιενς; Το πιο σημαντικό και έντονο στοιχείο της ζωής του, το κυνήγι. Οι περισσότερες από τις σπηλαιογραφίες απεικονίζουν ζώα (βίσωνες, ελάφια, τάρανδους και αγριοκάτσικα), και κάποιες από αυτές τους κυνηγούς και τα ζώα.

Η εξέλιξη της λεπτής κινητικότητας είναι τρομερή. Τώρα ο Χόμο ελέγχει την λεπτή κίνηση των δαχτύλων του και μας δίνει εξαιρετικά δείγματα τέχνης.

Η παλέτα του πρώτου ζωγράφου είχε περιορισμένα χρώματα. Κύριο χαρακτηριστικό είναι το μαύρο περίγραμμα. Εκτός από αυτό είχε ώχρα, κεραμιδί, καφέ και τις αποχρώσεις μεταξύ κόκκινου και κίτρινου. Χρησιμοποιεί λοιπόν ζεστά χρώματα της γης, αφού στη γη (στο χώμα) τα βρίσκει. Βεβαίως δεν έχει πινέλα, για αυτό χρησιμοποιεί τα ξύλα, την παλάμη και τα δάχτυλά του.

Τα πιο παλιά δείγματα της ανθρώπινης ζωγραφικής χρονολογούνται περίπου στα 35.000 χρόνια π.Χ.. Οι περισσότερες και ωραιότερες ζωγραφιές των σπηλαίων βρέθηκαν στη ΝΔ Γαλλία (Λασκό – 15.000 π.Χ., Λορτέ, Νιό) και στη βόρεια και ανατολική Ισπανία (Αλταμίρα – 10.000 π.Χ.), αλλά και στη Σαχάρα (Τασίλι). Δείγματα αυτών των βραχογραφιών κοσμούν το άρθρο μας.

Ο άνθρωπος των σπηλαίων μας αποδεικνύει ότι η ζωγραφική δεν είναι μια τέχνη για τους λίγους, δεν είναι η τέχνη των επιδέξιων και ικανών, αλλά η τέχνη των ανθρώπων. Έτσι αποκαθιστά τη σχέση μας με την τέχνη και σπάει τη λόγια διαμεσολάβησή της, αυτή που την έχει κλείσει στα μουσεία και μόνο ως τέτοια την αποδέχεται. Ο άνθρωπος των σπηλαίων σπάει τη σχέση της τέχνης με το χρηματιστήριο αξιών αλλά και με οποιαδήποτε αρχή και εξουσία, για να την αποδώσει αυτούσια στους κοινούς θνητούς. Γιατί η τέχνη είναι ανάγκη, έκφραση, δημιουργία και κτήμα όλων των ανθρώπων.

Σύνδεσμος: Θα ξανανοίξει το σπήλαιο της Αλταμίρα; http://www.archaiologia.gr/blog/2011/10/27/%CE%B8%CE%B1-%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF%CE%BE%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%80%CE%AE%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%BB%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%AF%CF%81%CE%B1/

Ο Αρκάς είναι από τους σπουδαιότερους έλληνες σκιτσογράφους με ευφάνταστο, οξυδερκές και ανατρεπτικό χιούμορ.

Το σκίτσο που παρουσιάζουμε εδώ είναι από μία ενότητα σκίτσων, τις ‘Χαμηλές Πτήσεις’, στην οποία πρωταγωνιστούν δύο σπουργίτια, ο πατέρας και ο γιος. Το σπουργιτάκι, με τις πράξεις και ιδιαίτερα το λόγο του, σπάει τα στερεότυπα και ανατρέπει όλα τα δεδομένα. Επερωτά τα πάντα, αμφισβητεί την καθεστηκυία τάξη, αντιστέκεται σε κάθε επιβολή, κρίνει όποιον και ό,τι έχει γίνει καθεστώς, αρνείται να αποδεχθεί οτιδήποτε δεν καταλαβαίνει. Ο λόγος του μας κλονίζει γιατί είναι ο λόγος της αλήθειας ενάντια στο λόγο της σύμβασης.

Τα σκίτσα του Αρκά τα αγαπήσαμε από το περιοδικό ΕΨΙΛΟΝ της εφημερίδας ‘Ελευθεροτυπία’, της εγκυρότερης (κατά τη γνώμη μας πάντα) εφημερίδας που είχαμε στην Ελλάδα, που δυστυχώς έπαψε να κυκλοφορεί, με τον τρόπο που ξέρουμε όλοι.

Τα σκίτσα του, συγκεντρωμένα σε θεματικές ενότητες, έχουν εκδοθεί και κυκλοφορούν στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις ‘γράμματα’.

Σύνδεσμος:

Η ιστοσελίδα του Αρκά: http://www.arkas.gr/index.php/gr/1

Η Δόμνα Σαμίου έχει κάνει εξαιρετική δουλειά πάνω στην καταγραφή και διάσωση της μουσικής μας παράδοσης.
Τώρα που είναι απόκριες, είναι ευκαιρία να ακούσουμε ένα σκωπτικό (αυτό που εμπαίζει) τραγούδι της Αποκριάς από την Πελοπόννησο, από την Δόμνα Σαμίου και την παιδική της χορωδία. 

Παντρεύουνε τον κάβουρα και του δίνουν τη χελώνα
Ντράγκα ντρούγκα τα όργανα, ώρε τα όργανα
Καλέσαν και τον πόντικα, τα συμβόλαια να γράψει
Καλέσαν το σκαντζόχοιρο, γιε μ’ τα στέφανα ν’ αλλάξει
Καλέσαν και τον τζίτζικα, για να παίξει το βιολί του
Καλέσαν και το γάιδαρο, για να πάει να τραγουδήσει
Καλέσαν και το μέρμυγκα, τα προικιά να κουβαλήσει
Καλέσαν και την αλεπού, γιε μ’ τις κότες να μαδήσει
Καλέσαν και το βάτραχο, το νερό να κουβαλήσει

Δουλέψαμε το τραγούδι μας με τον ακόλουθο τρόπο:

Δράση 1
Ακούσαμε, τραγουδήσαμε και χορέψαμε το τραγούδι.

Δράση 2
Γράψαμε το τραγούδι σε ένα χαρτί και το τοιχοκολλήσαμε. Στην συνέχεια αφηγηθήκαμε την ιστορία του, σαν παραμύθι.

Δράση 3
Παρακολουθήσαμε με προσοχή το βίντεο. Προσέξαμε πότε και πώς τραγουδάει ο καθένας, πότε μπαίνει η χορωδία, ποια όργανα (ένα κρουστό) συνοδεύουν το τραγούδι. Στη συνέχεια φτιάξαμε κρουστά όργανα από μεταλλικά κουτιά του καφέ, τα οποία γεμίσαμε με ρύζι και διακοσμήσαμε εξωτερικά.

 

Ο Πάμπλο Πικάσο (Pablo Picasso) είναι από τους σπουδαιότερους ζωγράφους στην ιστορία της ζωγραφικής. Γεννήθηκε το 1881 στην Ισπανία και από το 1900 μέχρι το τέλος (1973) του, ζούσε στη Γαλλία.

Στο παραμύθι μας, ο μπαμπάς του Πάμπλο, λέει πως η ζωή είναι αλλαγή και κίνηση. Τα λόγια του μπαμπά θα μπορούσε να τα έχει πει ο ίδιος ο Πικάσο. Καθοριστικό στοιχείο του έργου του Πικάσο είναι η αλλαγή και η κίνηση.

Ο Πικάσο ήταν ένας ανατρεπτικός ζωγράφος που δεν αμφισβήτησε μόνο την κυρίαρχη τεχνοτροπία, αλλά δεν δίστασε να ανατρέψει και να αλλάξει ακόμη και το δικό του έργο. Έτσι, μπορούμε να περιγράψουμε τη ζωγραφική του Πικάσο, μόνο αν τη χωρίσουμε σε περιόδους.

Ο κυριότερες από τις περιόδους αυτές είναι:

Μπλε ή Γαλάζια περίοδος (1901 – 1904): Το όνομά της το πήρε από το μπλε χρώμα που κυριαρχεί στους πίνακες αυτής της περιόδου. Κατά την μπλε περίοδο ο Πικάσο ζωγραφίζει φτωχούς και περιθωριοποιημένους ανθρώπους της εποχής του. Οι λεπτές και όρθιες (δείγμα της επιρροής του Θεοτοκόπουλου) μορφές του, κινούμενες σε ένα κλειστό και κρύο τοπίο (λόγω της ψυχρότητας του μπλε), με την ένταση και τη σκληρότητα των γραμμών τους, καταγγέλλουν την εξαθλίωση και την εγκατάλειψη της κοινωνίας.

Ροζ ή Ρόδινη περίοδος (1905 – 1907): Το όνομά της το πήρε και πάλι από τους ρόδινους-γήινους (ώχρα, κεραμιδί, καφέ, κίτρινα, κόκκινα, πορτοκαλί κλπ) τόνους που κυριαρχούν στα έργα. Οι πίνακες αυτής της περιόδου είναι πιο φωτεινοί και χαρούμενοι από τους προηγούμενους, οι μορφές συνεχίζουν να είναι ισχνές αλλά είναι και αιθέριες, έχουν λεπτή κίνηση και αποπνέουν έντονο συναίσθημα. Αν τα έργα της πρώτης περιόδου είναι καταγγελτικά (καταγγέλλουν μία κατάσταση), τώρα γίνονται λυρικά (γεμάτα συναίσθημα). Θέμα των έργων του είναι οι εργαζόμενοι στο τσίρκο, οι αρλεκίνοι, οι χορεύτριες και οι ακροβάτες του. Κάποια από τα έργα αυτής της περιόδου ενέπνευσαν και εικονογραφούν το παραμύθι μας.

Αναλυτικός κυβισμός (1907 – 1912): Μαζί με τον ζωγράφο Ζωρζ Μπρακ (Georges Braque), ο Πικάσο αναπτύσσει την τεχνοτροπία του Κυβισμού. Σύμφωνα με τον Κυβισμό, ο ζωγράφος, δεν ζωγραφίζει μόνο τη μία όψη του αντικειμένου του, αλλά όλες τις όψεις του, από κάθε οπτική γωνία. Είναι σαν να παίρνουμε πολλές φωτογραφίες γύρω από ένα αντικείμενο και μετά να τις κόβουμε, να τις ενώνουμε και να τις συνθέτουμε σε ένα έργο. Ο Πικάσο ήθελε μέσω του κυβισμού να αποδράσει από το ένα επίπεδο του πίνακα αποδίδοντας τον όγκο του αντικειμένου, όχι όμως ξεγελώντας το μάτι, αλλά δίνοντας του ό,τι θα έβλεπε σε ένα γλυπτό. Ταυτοχρόνως, ήθελε μέσω του κυβισμού να απελευθερωθεί από τα στενά όρια της πιστής απόδοσης, ανασυνθέτοντας με ελεύθερο τρόπο, αναδημιουργώντας το αντικείμενο.

Συνθετικός κυβισμός (1912 – 1915): Η περίοδος κατά την οποία ο Πικάσο και ο Μπρακ εξέλιξαν τον κυβισμό, χρησιμοποιώντας την τεχνική του κολάζ (μικτή τεχνική κατά την οποία επάνω στο έργο κολλάμε διάφορα υλικά, με συνηθέστερο το χαρτί).

Παρά το γεγονός ότι ο κυβισμός τον έκανε γνωστό σε όλο τον κόσμο, ο Πικάσο άλλαξε και πάλι την τεχνική του, αναζητώντας νέους τρόπους έκφρασης μέσω της τέχνης του.

Στο ύστερο έργο του επηρεάστηκε από την πριμιτίβ (πρωτόγονη) τέχνη αφρικανικών φυλών, από την ναΐφ (φυσική, αδιαμεσολάβητη, απλή) ζωγραφική ζωγράφων όπως ο Ρουσώ, αλλά και από τα πιο ανατρεπτικά έργα των σύγχρονών του ζωγράφων, δημιουργώντας πάντα νέες φόρμες, αναζητώντας νέες μορφές έκφρασης.

Το έργο του Πικάσο δεν περιγράφεται μέσα σε μία σελίδα, και αυτό γιατί ήταν ο ορισμός του επαναστάτη στην τέχνη.

Σύνδεσμοι:

http://www.e-telescope.gr/el/arts-and-culture/211-picasso

http://www.all-art.org/art_20th_century/picasso5.html

http://www.abcgallery.com/P/picasso/picasso.html

Σχετικά άρθρα:

τα έργα των παιδιών ή “τρία πουλάκια κάθονταν…”, οι σαλτιμπάγκοι

 

Κλείνω τα μάτια. Βλέπω μπλε. Μπλε σε όλους τους τόνους, σε όλες τις αποχρώσεις: από το πράσινο μέχρι το μοβ. Ανοίγω τα μάτια. Βλέπω το νερό στην παλέτα του Μονέ.

Μα το νερό είναι διάφανο. Πώς να το ζωγραφίσεις; Έτσι, όπως ο Μονέ!

Τα νερά του Μονέ έχουν όλες τις αποχρώσεις του μπλε και όχι μόνο. Το νερό είναι καθρέφτης. Καθρεφτίζει ό,τι το περιβάλλει. Έτσι τα νερά του Μονέ δεν είναι μόνο μπλε, αλλά και κόκκινα, και κίτρινα και …

Ο Κλοντ Μονέ ήταν ένας σπουδαίος Γάλλος ιμπρεσιονιστής ζωγράφος. Μάλιστα εικάζεται ότι ο Ιμπρεσιονισμός (Impressionism) πήρε το όνομά του από το έργο του Μονέ «Εντύπωση, Ηλιοβασίλεμα» (Impression, Sunrise).

«Το ζήτημα είναι να γνωρίζεις πώς να χρησιμοποιήσεις τα χρώματα» λέει ο Μονέ. «Εγώ στην παλέτα μου έχω μόνο λίγα χρώματα: άσπρο, κίτρινο (καδμίου), κόκκινο (βερμιγιόν), βαθύ κόκκινο (μάντερ), μπλε (κοβαλτίου) και πράσινο (έμεραλντ, σμαραγδί).»

Συνθέτοντας τα λίγα χρώματα της παλέτας του, ο Μονέ μας δίνει αυτό τον απερίγραπτο πλούτο των χρωμάτων.

Μα δεν έχει μαύρο στην παλέτα του; Όχι. Το μαύρο είναι η απουσία του φωτός, και ο Μονέ ζωγραφίζει το φως.

Ο Μονέ είχε φτιάξει ένα εργαστήριο μέσα στον μεγάλο κήπο του. Εκεί περνούσε τις ώρες, τις μέρες, τα χρόνια της ζωής του ζωγραφίζοντας.

Από το 1890 μέχρι το 1926 ο Μονέ ζωγράφιζε ‘υδάτινα κρίνα’ (έτσι λένε στα αγγλικά τα νούφαρα, water lilies).

«Είχα κάποτε την ιδέα να ζωγραφίσω μόνο νούφαρα σε ένα ολόκληρο δωμάτιο. Η λιτότητα του ενός μοτίβου σε όλους τους τοίχους θα δημιουργούσε την εντύπωση μιας ολότητας νερού δίχως τέλος, χωρίς ορίζοντα και ακτή. Στο χώρο αυτό θα μπορούσαν να χαλαρώσουν τα τεντωμένα νεύρα, καθησυχασμένα από το θέαμα των γαλήνιων νερών. Για όποιον ζούσε εκεί, το δωμάτιο θα λειτουργούσε ως καταφύγιο ηρεμίας, στο κέντρο ενός ανθισμένου ενυδρείου. Φανταστείτε ένα κυκλικό δωμάτιο νερού διάσπαρτου με νούφαρα, διαφανείς οθόνες άλλοτε πράσινες κι άλλοτε μοβ. Ήρεμα γαλήνια νερά και διάσπαρτα λουλούδια, μια γεύση ονείρου.»

Μπορεί ο Μονέ να μην ζωγράφισε το δωμάτιο των ονείρων του, έφτιαξε όμως πίνακες μεγάλων διαστάσεων. Στην φωτογραφία που ακολουθεί βλέπουμε τον Μονέ σε μεγάλη ηλικία δίπλα στα νούφαρά του.

Κάποια από αυτά τα νούφαρα εκτίθενται στο μουσείο Ορανζερί (Musee de l‘Orangerie), στο Παρίσι. Πατώντας το σύνδεσμο θα δείτε οχτώ από τα έργα του.

Αλλά τα νούφαρα του Μονέ δεν θα τα βρείτε μόνο εκεί. Το αγαπημένο μου μουσείο Ορσέ (Musée d’Orsay) στο Παρίσι έχει πολλά έργα του Μονέ, όπως και το Μουσείο μοντέρνας τέχνης της Νέας Υόρκης (MOMA), ή εθνική πινακοθήκη του Λονδίνου. Σε όλα τα μεγάλα μουσεία σε όλο τον κόσμο έχουν έργα του Μονέ. Πατώντας στον σύνδεσμο θα βρείτε έναν κατάλογο με τα μουσεία αυτά.

Στο άρθρο μας παρουσιάζουμε μόνο κάποια από τα νούφαρα του Μονέ (ζωγράφισε περισσότερους από 200 πίνακες με νούφαρα). Θα επανέλθουμε λοιπόν σε αυτόν τον σπουδαίο ζωγράφο σε κάποιο επόμενο άρθρο, για να γνωρίσουμε όλο το έργο του.  

Σύνδεσμοι:

http://www.sedefscorner.com/2011/05/claude-monet-water-lilies-series.html

http://www.intermonet.com/

http://roadartist.blogspot.com/2009/11/blog-post_14.html

http://lykeio6o.blogspot.com/2008/04/blog-post_22.html

Παρακολουθήστε το ταξίδι μιας σταγόνας μέσα από αυτό το πολύ όμορφο ανιμέισον.

Το ανιμέισον αυτό, είναι δημιουργία του Βιζιτ Αρουνρατανανοντ (Wisit Arunrattananont – Media Arts & Design), που σίγουρα χρησιμοποιεί ψευδώνυμο, γιατί ένα τέτοιο όνομα είναι γλωσσοδέτης! Η μουσική, όπως μας πληροφορεί στο τέλος ο δημιουργός, ανήκει στον Τζορτζ Γουίνστον (George Winston).

Καλή διασκέδαση!

Ακούστε ένα αγγλικό τραγούδι που αναφέρεται στους παλαιοντολόγους και τις ανασκαφές. Παιδιά, προσπαθήστε να καταλάβετε τι λένε τα λόγια του τραγουδιού, ‘διαβάζοντας’ τις εικόνες.

Τίτλος τραγουδιού: «Είμαι ένας παλαιοντολόγος» ( I am a paleontologist)

Στοιχεία του έργου:

Επίσημο βίντεο των TMBG (αρκτικόλεξο του They Might Be Giants) – Official TMBG video

από τον μπασίστα του γκρουπ Danny Weinkauf

Πληροφορίες για τους TMBG εδώ

Επίσημη σελίδα των TMBG εδώ

Τώρα που μιλάμε για το χρόνο, είναι ευκαιρία να ακούσουμε ένα πολύ όμορφο τραγούδι που αναφέρεται στους δώδεκα μήνες του χρόνου.

Τίτλος: Δώδεκα μήνες αθλητές

Στιχουργός: Μαριανίνα Κριεζή

Συνθέτης / ενορχηστρωτής: Δημήτρης Μαραγκόπουλος

Ερμηνευτές: Α. Κοντογεωργίου – Σ. Σακκάς

Διεύθυνση ορχήστρας: Μάνος Χατζιδάκις

Όπως γράψαμε και αλλού, πιστεύουμε ότι η Λιλιπούπολη είναι η πιο αξιόλογη δουλειά που έγινε στην ελληνική δισκογραφία για παιδιά. Ποια είναι η ιστορία της Λιλιπούπολης;

Το «Εδώ Λιλιπούπολη» ήταν μια παιδική ραδιοφωνική σειρά που ξεκίνησε το 1976 και διήρκεσε μέχρι το 1980.

Το 1975 ο Μάνος Χατζιδάκις ανέλαβε τη διεύθυνση του Τρίτου Προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Ανάμεσα στα σχέδιά του ήταν η δημιουργία μιας παιδικής εκπομπής, τη δημιουργία της οποίας ανέθεσε στη Ρεγγίνα Καπετανάκη. Η Καπετανάκη, με τη βοήθεια της παιδοψυχολόγου Ελένης Βλάχου, έφτιαξε ένα αρχικό πλάνο του κόσμου της Λιλιπούπολης, το οποίο παρουσίασε στον Χατζιδάκι. Ο Χατζιδάκις ενθουσιάστηκε με την ιδέα και έδωσε την άδεια για τη νέα σειρά. Έτσι ξεκίνησαν οι εκπομπές της Λιλιπούπολης.

Αργότερα εκδόθηκε ένας δίσκος με τα τραγούδια της σειράς, που ήταν συνθέσεις του Δημήτρη Μαραγκόπουλου, της Λένας Πλάτωνος και του Νίκου Κυπουργού, πάνω σε στίχους της Μαριανίνας Κριεζή.

«Η ‘Λιλιπούπολη’ υπήρξε γέννημα μιας φιλελεύθερης και πειραματικής ραδιοφωνίας από τη μια, κι από την άλλη, μιας ομάδας νέων ανθρώπων με πολύ ταλέντο που συγκεντρώθηκαν στο Τρίτο και δούλεψαν ελεύθερα με κέφι, με αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό.»

Μάνος Χατζιδάκις

“Δώδεκα μήνες αθλητές”

Δώδεκα μήνες αθλητές
στο γήπεδο του χρόνου,
δώδεκα μήνες αθλητές
κάνουν αγώνα δρόμου

Ο Γενάρης με μποτίνια κι ο Φλεβάρης με παλτό
και ο Μάρτης με σορτσάκι ριγωτό

Ο Απρίλης με κασκέτο και με άσπρες ελβιέλες
και ο Μάης κι ο Ιούνης με τις ξώπλατες φανέλες

Δώδεκα μήνες στη γραμμή
τινάζουνε τα πόδια
κι όλοι πηδάνε με ορμή
του δρόμου τα εμπόδια

Ο Ιούλιος ο χίπις με μπλου τζην και χαϊμαλιά
και ο Αύγουστος με ψάθα και γυαλιά

Ο Σεπτέμβρης κι ο Οκτώβρης με αδιάβροχα σακάκια
κι ο Νοέμβρης κι ο Δεκέμβρης με πουλόβερ και σκουφάκια

Διαβάστε περισσότερα για τη Λιλιπούπολη:

http://www.kypourgos.gr/gr/music/disc/edw_lilipoupoli

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=36072

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=226283

Βρισκόμαστε σε ένα σχολείο δεινοσαύρων. Ο δάσκαλος δεινόσαυρος θέλει να μάθει στα παιδιά δεινοσαυράκια τα είδη των δεινοσαύρων. Έτσι φτιάχνει ένα αλφαβητάρι με δεινόσαυρους (για κάθε γράμμα του αλφάβητου βρίσκει και ένα είδος δεινόσαυρου του οποίου το όνομα αρχίζει από το γράμμα αυτό).

Με το αλφαβητάρι αυτό φτιάχνει ένα τραγουδάκι που λέει στο ρεφρέν: «Ει ει, ελάτε μαζί μου, να απομνημονεύσουμε τους δεινόσαυρους από το Α μέχρι το Ω». Τώρα είναι πολύ εύκολο για τα παιδιά δεινοσαυράκια να αποστηθίσουν τα ονόματα όλων των ειδών.

Αν θέλετε να ακούσετε το τραγουδάκι πατήστε εδώ.

Αυτό το σχολείο δεινοσαύρων βρίσκεται στην Αγγλία και για αυτό μιλάνε αγγλικά. Όμως θα μπορούσαμε κι εμείς να φτιάξουμε ένα αλφαβητάρι στα ελληνικά, όχι βέβαια με είδη δεινοσαύρων (είναι πολλά και δεν υπάρχει κανένας λόγος να τα μάθουμε όλα), αλλά με ζώα.

Ένα αλφαβητάρι μπορεί να είναι το ακόλουθο:

Αρκούδα, βόας, γάτα, δρυοκολάπτης, ελάφι, ζαρκάδι, ήμερο ζώο, θράψαλο, ιππόκαμπος, κότα, λαγός, μουλάρι, νυχτερίδα, ξιφίας, ορνιθόρυγχος, ποντικός, ρινόκερος, σκύλος, τάρανδος, ύαινα, φάλαινα, χαμαιλέοντας, ψαροπούλι (αλκυόνα), ωοτόκο ζώο (το ζώο που γεννά αυγά)

Επειδή δεν μπορούσα να βρω εύκολα ένα ζώο από η κι ένα από ω, έβαλα στη θέση τους κατηγορίες ζώων (ήμερα ζώα, ωοτόκα ζώα). 

Παιδιά, ποια άλλα ζώα ξέρετε; Από ποιο γράμμα αρχίζει το όνομά τους;