Επιδιώκοντας να προσεγγίσουμε το θέμα της επετείου του Πολυτεχνείου με αυτή την ευαίσθητη ηλικία των νηπίων μιλάμε αρχικά για τον κύριο Δήμο και τον κύριο Τυραννάκη. Τα παιδιά καθηλώνονται από το θράσος του κυρίου Τυραννάκη και πιθανολογούν τις εξελίξεις της ανάρμοστης συμπεριφοράς του.
Ευκαιρία να εισάγουμε τις λέξεις Δημοκρατία – Τυραννία και να δώσουμε τους δικούς μας ορισμούς και όχι μόνο…Τα παιδιά “φωτογραφίζουν” στην πλειοψηφία τους ως τυράννους τα αδέλφια τους!!!
Συνεχίζουμε με το παραμύθι της Ευγενίας Φακίνου ” Ντενεκεδούπολη” Το διαβάζουμε κι ύστερα το παρακολουθούμε σε ταινιούλα υπό μορφή κουκλοθέατρου που είχαμε παίξει προηγούμενες χρονιές στα νηπιαγωγεία μας οι εκπαιδευτικοί του 13ου και του 17ου νηπιαγωγείου. Τα παιδιά ενθουσιάζονται και θέλουν να παίξουν κι αυτά.
…και φυσικά θέλουμε να ζωγραφίσουμε τους ήρωες του παραμυθιού και να δώσουμε τις δικές μας διαστάσεις στα γεγονότα αυτής της πόλης αλλά και στα συναισθήματα των ηρώων πριν και μετά την αρχηγία του Λαδένιου. Να χαρίσουμε πλατιά χαμόγελα για την Δημοκρατία και την Ελευθερία και να τονίσουμε τη θλίψη στους αγαπημένους μας ήρωες όταν ζούσαν στην τυραννία του Λαδένιου.
Κι αφού πια τα παιδιά έχουν εξοικειωθεί με τις έννοιες Τυραννία – Δημοκρατία ερχόμαστε στην δική μας πραγματικότητα δηλαδή στα γεγονότα του Πολυτεχνείου του 1973. Μέσα από ηχητικά ντοκουμέντα και φωτογραφίες της εποχής τα παιδιά μαθαίνουν ένα κομμάτι της ιστορίας της νεώτερης Ελλάδας. Το πολυτεχνείο , οι φοιτητές, τα συνθήματα της εποχής γίνονται το κέντρο του ενδιαφέροντός μας. Φτιάχνουμε μια καρτούλα για να την πάρουμε μαζί μας στο σπίτι έτσι ώστε να βρούμε μια καλή ευκαιρία για συζήτηση και με τους γονείς μας.
Τι είναι όμως Πολυτεχνείο; Η άσκηση στα μαθηματικά σχετικά με τη διαδοχή και την εξέλιξη ξεκαθαρίζει την έννοια. Τα παιδιά όταν μεγαλώνουν πάνε πρώτα στον παιδικό σταθμό στη συνέχεια στο νηπιαγωγείο στο δημοτικό κλπ κλπ κι όταν μεγαλώσουν πολύ και δεν είναι πια μαθητές γίνονται φοιτητές και πηγαίνουν στο πανεπιστήμιο ή στο πολυτεχνείο για να σπουδάσουν. Οι εικόνες των σχολείων που χρησιμοποιήσαμε είναι οικείες οι περισσότερες για τα παιδιά μας αφού είναι η εικόνα του δικού μας νηπιαγωγείου η εικόνα του πρώτου δημοτικού που βρίσκεται δίπλα μας και η εικόνα του τρίτου γυμνασίου που κάποια από τα νήπιά μας έχουν αδέλφια που φοιτούν εκεί.
Κλείνοντας τη σημερινή παρουσίαση αυτής της ενότητας αυτό που πρέπει να μείνει σε όλους μας είναι ότι τα παιδιά μπορούν και πρέπει να τα ξέρουν όλα αρκεί να τους τα παρουσιάζουμε με τον τρόπο που αντέχουν να τα ακούσουν και να τα αφομοιώσουν χωρίς να τους δημιουργούμε άθελά μας παρερμηνείες και φοβίες . Και φυσικά αφού το στοιχείο του ανιμισμού είναι και πρέπει να είναι τόσο έντονο στην ηλικία τους ο καλύτερος τρόπος για να τους πούμε ακόμα και τα πιο σκληρά πράγματα είναι διαμέσου του παραμυθιού και του παιχνιδιού.
