Τη νύχτα της 6ης Δεκεμβρίου ένα 15χρονο παιδί δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από έναν ένστολο φονιά.
Όλη η χώρα ανατρίχιασε από το αποτρόπαιο γεγονός. Νέοι και μεγαλύτεροι εξέφρασαν με πολλούς τρόπους την οργή τους.
Ο πολιτικός κόσμος καταδίκασε το φόνο.
ΟΛΟΣ;
Όχι ακριβώς.
Ένας υπουργός δεν θεώρησε σκόπιμο να διακόψει το γλέντι του σε σκυλάδικο της Αθήνας. Ο ίδιος υπουργός είχε το ΘΡΑΣΟΣ την επομένη να παρακολουθήσει ένα ποδοσφαιρικό αγώνα (ή, όπως ισχυρίζεται, για να δει τους ψηφοφόρους του). Η “θλίψη” του δηλώθηκε καθυστερημένα, και με κροκοδείλιο τρόπο, 2 μέρες μετά το περιστατικό κι ενώ όλη η χώρα ήταν στο πόδι.
Αυτός ήταν ο υπουργός Παιδείας Ευρυπίδης Στυλιανίδης. Ο πρώτος που θα έπρεπε να έχει συγκινηθεί και κινητοποιηθεί.
Οι πολιτικοί του προϊστάμενοι όχι μόνο τον κράτησαν στη θέση του (όπως και τους προϊσταμένους του δολοφόνου που, είτε υποκριτικά είτε επειδή ήταν σίγουροι για το αποτέλεσμα, υπέβαλλαν τις παραιτήσεις τους) αλλά τον στηρίζουν κιόλας.
Έτσι για να μη μένει αμφιβολία για τις προτεραιότητες τους. Και την αντιλαϊκή πολιτική τους.
Να τον χαίρονται. Κι οι ψηφοφόροι να χαίρονται εκείνους που εξέλεξαν για να τους κυβερνούν.
Η λέξη “αίσχος” είναι πολύ μικρή για να αποτυπώσει τα έργα και της ημέρες τους.

Κλείνοντας αυτό το σύντομο σημείωμα, ας ευχηθούμε πως ο 15χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος

που έπεσε νεκρός από τις σφαίρες του Επαμεινώνδα Κορκονέα

θα είναι ο τελευταίος σ’ αυτό το μακάβριο κατάλογο των εν ψυχρώ δολοφονιών πολιτών από κείνους που, κατά τα άλλα, τάχθηκαν να τους προστατεύουν.