Σε λίγες μέρες οι εκπαιδευτικοί της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης στην Πάτρα καλούνται να εκλέξουν νέο Διοικητικό Συμβούλιο στο συνδικαλιστικό τους φορέα.

Θα ξαναζήσουμε σκηνές απείρου κάλους με τα ίδια πρόσωπα από τις ίδιες παρατάξεις να ζητούν την ανανέωση της εμπιστοσύνης μας για να συνεχίσουν το «έργο» που άφησαν στη μέση τη χρονιά που πέρασε: το ΑΠΟΛΥΤΟ ΤΙΠΟΤΑ!

Θα πουν τα ίδια που έλεγαν πριν ένα χρόνο τέτοιες μέρες. Θα μιλήσουν για την ανάγκη ενδυνάμωσης του Συλλόγου, για διεκδικήσεις, αλλαγές, αναντροπές, ρήξεις, «επαναστάσεις». Και θα μας δώσουν ό,τι μας έδωσαν και τη χρονιά που πέρασε: ΑΔΡΑΝΕΙΑ, ΕΚΦΥΛΙΣΜΟ, ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΡΕΚΛΕΣ.

Όσα και να πουν όσοι ανέλαβαν πέρσι τις τύχες του μεγαλύτερου Συλλόγου της χώρας, ο απολογισμός της «δράσης» τους είναι ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΣ.

Κι όμως! Σε λίγες μέρες θα πουν όσα είπαν και πέρσι. Με περίσσιο θράσος. Πιστεύοντας πως μιλούν σε λοβοτομημένους αμνήμονες.

Πώς, αλήθεια, να πάρουμε στα σοβαρά τις συγγνώμες τους και τη μετάθεση ευθυνών από τον έναν στον άλλο; Πώς να πιστέψουμε πως οι ίδιες παρατάξεις, τα ίδια πρόσωπα, οι ίδιες πολιτικές που χρεοκόπησαν θέλουν και μπορούν να συμβάλλουν στην αναζωογόνηση του Συλλόγου; Πόση καλή θέληση (ή αφέλεια) μπορεί να έχουμε για να τους πιστέψουμε; Να μη σκεφτούμε πως το μόνο μέλημα τους είναι η ψηφοθηρία που θα ικανοποιήσει μικροκομματικές επιβεβαιώσεις, προσωπικές φιλοδοξίες και θα στρώσει σε κάποιους το δρόμο για άλλα «ανώτερα» επίπεδα;

Όλοι τους έδειξαν πως δεν τους ενδιαφέρει η ενίσχυση των συλλογικών διαδικασιών. Πρώτο και μοναδικό τους μέλημα είναι η άγρα ψήφων. Ουδόλως ασχολούνται με το πόσοι θα παρακολουθήσουν τη Γενική Συνέλευση του κλάδου. Το μόνο τους μέλημα είναι να μη χαθεί ούτε ένα «κουκί» από το «τσουβάλι» του Στρούμπειου.

Είναι σε θέση να το πετύχουν; Μόνο αν αποδειχτούμε πως είμαστε αυτό που μας θεωρούν: εκλογική πελατεία.

Συνάδελφοι.

Στις 3 Ιούνη όλοι πρέπει να δώσουμε 2 μάχες:

Η μία είναι η μαζική συμμετοχή στη Γενική Συνέλευση και η άσκηση έντονης κριτικής σε κείνους που ευθύνονται.

Η δεύτερη είναι η ψήφος τιμωρίας σε κείνους που μας θεωρούν δεδομένους και άβουλους.

Και οι δυο μάχες δεν είναι μόνο εναντίον της «συνδικαλιστικής» αριστοκρατίας. Ο κύριος αντίπαλος μας είναι ο ίδιος ο εαυτός μας, η απογοήτευση και η αδράνεια, η νοοτροπία πως τίποτα δεν αλλάζει όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε.

Συνάδελφε συναδέλφισα.

Τώρα είσαι πιο ώριμος και πιο υποψιασμένος από πέρσι.

Τώρα πια ξέρεις ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΝΑ ΠΑΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΥΣ Ν? ΑΦΗΣΕΙΣ!

ΔΩΣΕ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ:

ΑΠΟΔΥΝΑΜΩΣΕ ΤΟΥΣ!

ΑΠΟΜΟΝΩΣΕ ΤΟΥΣ!

ΕΝΙΣΧΥΣΕ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ!

ΣΤΙΣ 3 ΙΟΥΝΗ ΓΥΡΙΣΕ ΣΕΛΙΔΑ!