Είδα σήμερα μια παλαιά φωτογραφία, της κεντρικότερης πλατείας της Άρτας
και τα καθίσματα που καθόμασταν με τις ώρες…
και θυμήθηκα…
Ολόκληρη η πόλη μια γειτονιά…
Και η πλατεία,
σαν εσωτερική αυλή φυλακής,
γύρω – γύρω τοίχοι, κτίρια …
και κάθε μέρα, κάθε ώρα,
ίδια πρόσωπα,
ίδια πράγματα
ίδιες εικόνες…
και εμείς συνεχώς να αγωνιζόμασταν,
να ψάχνουμε τρόπους να βγάλουμε φτερά,
να πετάξουμε ποιό μακρυά,
να δούμε περισσότερα πράγματα ,
να γνωρίσουμε ολόκληρο τον κόσμο …
Και σκεφτόμασταν όλα αυτά,
καθώς έκανε μία ώρα να έρθει ο σερβιτόρος
και άλλη μία για να φέρει την παραγγελία…
και με πενήντα δραχμές ο καθένας μας…
Δίπλα σου να ακούς κουτσομπολιά
και συκοφαντίες και πειράγματα του ενός για τον άλλον ,
ανούσιες κομματικές συζητήσεις ,
χαζές αθλητικές αψιμαχίες!
Καθημερινές επαναλήψεις,
των ιδίων συζητήσεων,
με το ίδιο πάθος κάθε φορά …
– Ε! Ορέεε! Τι κάνς?
– Μιγαλόσαμ Κώτσιο ,
– Πότε πιράσαν τόσα χρόνια απτό στρατό Μήτσιουμ? …
-Μιγάλοσαμαν Κώτσιουμ!
-Περάσαμαν τα τριάντα Μήτσιουμ
-Άστα μιγαλόσαμαν Κώτσιουμ…
Συνεχώς τα ίδια και τα ίδια,
Άπειρες επαναλήψεις…
Μετά
Να φεύγεις από την πλατεία,
να μπαίνεις στην οδό Σκουφά…
Και όταν ύψωνες τα μάτια σου,
ποιο ψηλά από τις βιτρίνες,
τρόμαζες από τα ερείπια,
που βρίσκονταν απειλητικά,
πάνω από το κεφάλι σου…
Τόσα χρόνια πέρασαν…
Από τότε άλλαξαν …
Η τιμή του καφέ πλέον
στα 3 ευρώ
και οι σερβιτόροι έρχονται να παραγγείλεις,
χωρίς να τους φωνάξεις….
Χριστόφορος Κατσίμπρας
