Φρικαντέλα – Η μάγισσα που μισούσε τα κάλαντα (Ευγένιος Τριβιζάς)
Η µάγισσα Φρικαντέλα µισεί αφάνταστα όλα τα καλά. Δε χορεύει καλαµατιανό. Χορεύει µόνο κακαµατιανό. Δεν τρώει ποτέ της καλαµαράκια. Τρώει µόνο κακαµαράκια. Δεν πίνει πορτοκαλάδα, µόνο πορτοκακάδα. Αλλά, πάνω απ’ όλα, µισεί τα κάλαντα. Όταν, λοιπόν, παραµονές πρωτοχρονιάς ακούει τα παιδιά της γειτονιάς να τραγουδάνε τα κάλαντα, γίνεται έξω φρενών, τους κλέβει τις φωνές τους και τις φυλακίζει σε µπαλόνια. Η απολαυστική περιπέτεια συνεχίζεται στους χιονισµένους δρόµους της πόλης και στο κάστρο της µάγισσας …
Το πάρτι του Ακτύπη, που του είχε οργανώσει η μητέρα του με την ευκαιρία των γενεθλίων του, ήταν αχτύπητο Παραβρέθηκαν πολλοί φίλοι και φίλες του από το σχολείο και πέρασαν ωραία. Έφαγαν, ήπιαν και έπαιξαν πολλά παιχνίδια στον κήπο του σπιτιού.
Πως γράφουμε μια πρόσκληση ΚΛΙΚ ————->>>
Κάνε κλικ —>εδώ<—για να εκτυπώσεις προσκλήσεις για το πάρτι σου!
Προσέξτε τη διαφορά με προσκλήσεις όπως η παρακάτω:
ΕΥΘΥΣ ΛΟΓΟΣ-ΠΛΑΓΙΟΣ ΛΟΓΟΣ
ΕΥΘΥ ΛΟΓΟ έχουμε όταν τα λόγια ενός προσώπου εκφράζονται άμεσα από το ίδιο το πρόσωπο. Π. χ. – Φέτος θα γιορτάσω τα γενέθλιά μου στον παιδότοπο μαζί με όλες τις φίλες μου(μιλάει η Ελένη)
ΠΛΑΓΙΟ ΛΟΓΟ έχουμε όταν τα λόγια ενός προσώπου εκφέρονται έμμεσα, μέσω δηλαδή ενός άλλου προσώπου Π. χ. Η Ελένη είπε ότι φέτος θέλει να γιορτάσει τα γενέθλιά της στον παιδότοπο με όλες τις φίλες της.(κάποιος άλλος μας λέει τι θέλει η Ελένη)
Στον ευθύ λόγο τα λόγια του προσώπου βρίσκονται ή μέσα σε εισαγωγικά(“”) ή υπάρχει μπροστά παύλα διαλόγου(-). Στον πλάγιο λόγο τίποτα από αυτά δεν υπάρχουν
Για να μετατρέψουμε τον ευθύ σε πλάγιο αλλάζουμε το πρόσωπο από πρώτο σε τρίτο και το αντίθετο Π. χ. -Αύριο θα πάω εκδρομή(ευθύς) Είπε ότι αύριο θα πάει εκδρομή(πλάγιος)
Τέσσερα χρόνια ξενητιά στον πέμπτο μπαίνω τώρα – αν είναι να ‘ρθουν αλλα δυό καλιό να μπώ στο χώμα.
Ακόμη και της… τεχνολογίας!!!
Οι μαντιναδολόγοι ή ριμαδόροι ήσαν περιζήτητοι στις παρέες. Όταν στο ίδιο γλέντι τύχαινε να συναντηθούν δύο ή και περισσότεροι ριμαδόροι τότε υπήρχαν φοβερές κόντρες, τα λεγόμενα «ντρακαρίσματα» ή «κοντραρίσματα». Στα ντρακαρίσματα κάθε μαντινάδα έρχεται σαν απόκρουση ή γελοιοποίηση εκείνης που ειπώθηκε από τον αντίπαλο πρωτύτερα.
Η επικοινωνία των σχολείων της χώρας μας μεταξύ τους ή με σχολεία του εξωτερικού είναι πολύ χρήσιμη. Βοηθά στην ανάπτυξη φιλικών σχέσεων και δίνει την ευκαιρία για αλληλογνωριμία των μαθητών και ανταλλαγή απόψεων Με την επικοινωνία αυτήν οι μαθητές έρχονται πιο κοντά ο ένας με τον άλλον, γνωρίζουν τα πολιτιστικά στοιχεία των χωρών τους ή των πόλεών τους , τα προγράμματα των σχολείων τους και τη λειτουργία τους. Η επικοινωνία αυτή γινόταν παλαιότερα με την αλληλογραφία μέσω του ταχυδρομείου, όπως έκαναν οι μαθητές του 8ου Δημοτικού Σχολείου Χίου με τους μαθητές του Δημοτικού Σχολείου του Λιτλ της Νέας Υόρκης . Οι μαθητές, εκτός από τις επιστολές, αντάλλασσαν μεταξύ τους και διάφορα αναμνηστικά δώρα.
Το 8ο Δημοτικό Σχολείο Χίου και η επίσημη ιστοσελίδα του εδώ
Το σχολείο “Λιτλ Τορ” Νέας Υόρκης .
Πώς γράφω μια επιστολή
Ένα είδος του γραπτού λόγου είναι η επιστολή(γράμμα). Αυτός που στέλνει την επιστολή ονομάζεται αποστολέας και αυτός που την δέχεται παραλήπτης. Σε μια επιστολή αναφέρουμε απόψεις, ιδέες, σκέψεις, πληροφορίες για ένα θέμα που μας απασχολεί ή μας ενδιαφέρει.
Στοιχεία που πρέπει να περιέχει μια επιστολή:
α) Στοιχεία παραλήπτη (σε επίσημη επιστολή)
β) Χώρος και χρόνος (πού βρισκόμαστε/ημερομηνία)
γ) Προσφώνηση
δ) Κείμενο
ε) Επιφώνηση
στ) Υπογραφή
Τι πρέπει να προσέχουμε όταν γράφουμε μια επιστολή:
– Επάνω, στο δεξί μέρος της σελίδας μας γράφουμε τον τόπο (που βρισκόμαστε) και την ημερομηνία.
π.χ.
Θεσσαλονίκη, 29/11/2011
– Στο αριστερό μέρος της σελίδας γράφουμε την προσφώνηση (φράση με την οποία απευθυνόμαστε στον παραλήπτη της επιστολής).
π.χ.
Αγαπημένε μου φίλε…
Αγαπητέ/ή κύριε ή κυρία…
Κύριε ή κυρία…
Προσοχή!
Η προσφώνηση που χρησιμοποιούμε εξαρτάται από το πρόσωπο στο οποίο απευθυνόμαστε.
– Μετά από την προσφώνηση ακολουθεί το κείμενο όπου αναφέρουμε ότι θέλουμε να πούμε στον παραλήπτη. Το κείμενο πρέπει να είναι χωρισμένο σε παραγράφους.
– Στο κάτω δεξί μέρος της επιστολής σημειώνουμε την επιφώνηση (το χαιρετισμό) και την υπογραφή μας. Έτσι, κλείνουμε την επιστολή μας.
π.χ.
Σε φιλώ
Φιλιά
Με αγάπη
Με τιμή
Μετά τιμής
Με σεβασμό
Με εκτίμηση
Όταν γράφουμε μια επιστολή πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στο ύφος που χρησιμοποιούμε. Αν η επιστολή μας απευθύνεται σε κάποιο φίλο ή γνωστό μας, χρησιμοποιούμε απλό και φιλικό ύφος. Όταν απευθυνόμαστε σε κάποιον μεγαλύτερο μας ή άγνωστο χρησιμοποιούμε επίσημο, τυπικό και ευγενικό ύφος.
Πηγή : http://paidio.blogspot.gr/
Διάβασε το παρακάτω απόσπασμα αλληλογραφίας της εποχής εκείνης και σύγκρινε τη γλώσσα που χρησιμοποιεί με αυτήν που χρησιμοποιούμε σήμερα. Εντοπίζεις κάποιες διαφορές; Ποιες;
«…Δέματα και επιστολές διπλού ενδιαφέροντος αντηλλάγησαν το πρώτο έτος. Στην Ελλάδα εστάλησαν νομίσματα αμερικάνικα, μικρές εθνικές πέτρες, φωτογραφίες τοπικές, μικρά ανθοδοχεία και μικροί προσωπικοί θησαυροί. Από την Ελλάδα έφθασαν μικρά πακέτα της τσίχλας παραγωγής Χίου, τεμάχια άγευστων κρυστάλλων εκ των οποίων έγινε η μαστίχα, φωτογραφίες της νήσου Χίου και χρωματιστά βιβλία…».
ΚΑΘΑΡΕΥΟΥΣΑ
Η καθαρεύουσα είναι λόγια μορφή της Ελληνικής γλώσσας η οποία προτάθηκε τον 18ο αιώνα και χρησιμοποιήθηκε εκτεταμένα κατά τον 19ο και τον 20ο αιώνα στην Ελλάδα από συγγραφείς, εφημερίδες και τον κρατικό μηχανισμό.
Τη μορφή αυτή πρότεινε ο Αδαμάντιος Κοραής (1748-1833), Έλληνας φιλόλογος επηρεασμένος από τις ιδέες του διαφωτισμού. Σκοπός του με την καθαρεύουσα ήταν να «καθαριστεί» η ελληνική γλώσσα από τις ξένες επιδράσεις (τουρκικές και σλαβικές) που είχε δεχτεί κατά τη μακρά παραμονή αυτών των δυο εθνοτικών ομάδων στην ελληνική χερσόνησο.
Η καθαρεύουσα έχει πολλά στοιχεία από την αρχαία ελληνική γλώσσα και αποτελεί ένα ενδιάμεσο κρίκο με την ελληνική δημοτική γλώσσα. Στην καθαρεύουσα χρησιμοποιείται αποκλειστικά το πολυτονικό σύστημα.
Χρησιμοποιήθηκε από το επίσημο Ελληνικό κράτος μέχρι το 1976 οπότε και καταργήθηκε από τον τότε υπουργό Παιδείας Γεώργιο Ράλλη η χρήση της και επιβλήθηκε η χρήση της νεοελληνικής γλώσσας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και στη διοίκηση. Αρκετά στοιχεία της πέρασαν στη δημοτική αν και ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκε μαζικά από το λαό.(από την Βικιπαίδεια)
Παραμονές του Πάσχα μάς φέρανε δώρο από ένα χωριό ένα υπέροχο μικρό κατσικάκι.
– Τι θα το κάνουμε τώρα αυτό; έλεγε απελπισμένη η μαμά μου.
Έπειτα το βάλαμε στην πίσω αυλή. Μόλις το αφήναμε μόνο του, βέλαζε συνέχεια και σου έκαιγε την καρδιά. Μόνο όταν το χάιδευες και το έπαιρνες αγκαλιά σταματούσε.
– Θέλει να αισθάνεται τη ζεστασιά σου, νομίζει πως είναι η μάνα του, είπε η μητέρα μου. Πέρασα όλη τη μέρα μαζί του. Έλα όμως που ήρθε και η νύχτα…
Όλη την ώρα που τρώγαμε το βραδινό μας, αυτό βέλαζε, κι ο πατέρας μου αγρίευε.
– Αύριο θα πάει στον χασάπη! είπε θυμωμένος. Δεν πρόκειται να μας αφήσει να κλείσουμε μάτι όλη τη νύχτα!
Εκείνο το βράδυ δεν μπορούσα να ηρεμήσω. Σηκώθηκα, και στις μύτες των ποδιών κατέβηκα τη σκάλα. Βγήκα απ’ την κουζίνα στην πίσω αυλή. Πήρα το κατσικάκι, άνοιξα την πόρτα του αυτοκινήτου, το έβαλα μέσα, μπήκα κι εγώ. Το αγκάλιασα και κοιμηθήκαμε εκεί, μαζί, όλη τη νύχτα.
Ο πατέρας μου είχε καλή καρδιά. Έτσι, το σπίτι μας απέκτησε τώρα ένα κατσικάκι. Όταν, πολύ σπάνια, πηγαίναμε καμιά εκδρομή όλοι μαζί, εγώ καθόμουνα πίσω στο αυτοκίνητο με το κατσικάκι μου αγκαλιά, σαν να ‘τανε σκυλάκι. «Είμαστε η ποιμενική ασυμφωνία» έλεγε ο πατέρας μου.
Σοφία Ζαραμπούκα, “Φίλοι φίλοι καρδιοφίλοι”
ΤΑ ΑΡΘΡΑ(ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΟΡΙΣΤΑ)
Άρθρο λέμε τη μονοσύλλαβη λέξη που μπαίνει μπροστά από το όνομα για να μας δείξει τι γένος είναι. Τα άρθρα είναι δύο ειδών: 1) ΟΡΙΣΤΙΚΟ: ο, η, το και 2)ΑΟΡΙΣΤΟ: ένας, μία, ένα
Οριστικό άρθρο: Το χρησιμοποιούμε όταν μιλάμε για γνωστά και ορισμένα πρόσωπα, ζώα, ή πράγματα. Π. χ. Ο κήπος του θέλει πότισμα( αναφερόμαστε σε έναν συγκεκριμένο κήπο και όχι κάποιον τυχαίο) Μερικές φορές όταν το άρθρο εννοείται μπορεί να παραληφθεί. Π. χ. βγήκε με φίλους(εννοείται τους φίλους του)
Αόριστο άρθρο: Το χρησιμοποιούμε όταν αναφερόμαστε σε άγνωστα και αόριστα πρόσωπα,ζώα και πράγματα. π. χ. Ένας σκύλος γαβγίζει στο δρόμο(μιλάμε για κάποιον σκύλο που δε γνωρίζουμε).
