velipsi65's blog

Αγαπητοί  γονείς ..

στις δύσκολες  μέρες  που ζούμε  η  συνεργασία του  γονέα  με  το σχολείο  και  το  δάσκαλο  κρίνεται  απαραίτητη.

Από σήμερα λοιπόν  στο ιστολόγιό μας θα περιλαμβάνουμε και κείμενα που μπορεί να φανούν χρήσιμα σε εσάς τους γονείς  .

Σάββατο 18-02-2012

Τα οφέλη από τη δημιουργία ενός εκπαιδευτικού ιστολογίου

Διαβάστε όλο  το  άρθρο …

κάνοντας κλικ ΕΔΩ ————–>>Blog-άροντας εκπαιδευτικά

______________________________________________________________________________________

Σάββατο 12-02-2012

ΟΤΑΝ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΡΩΤΟΥΝ…

1) “Κύριε, εάν δεν έχουμε Δημοκρατία, τότε, τί έχουμε;”
2) “Τώρα, που υπάρχει Δημοκρατία, ζούμε καλύτερα (απ’ όταν δεν υπήρχε);”
3) “Εάν φύγουμε από την Ελλάδα, δε θα υπάρχει πια Ελλάδα.”

Ερωτήσεις και διαπιστώσεις δεκάχρονων μαθητών της Ε΄ τάξης. Της δικής μου τάξης!!! Παιδιά μιας γενιάς με απίστευτη ωριμότητα, με αφοπλιστική ειλικρίνεια, με διάθεση να ακούσουν, αλλά και να ακουστούν.
“Κύριε, ο μπαμπάς μου είναι φαρμακοποιός και έχει να πληρωθεί για τις συνταγές από το Δημόσιο, από τον… περασμένο Ιούνιο”!!!
“Εμένα, κύριε, ο μπαμπάς μου είναι καθηγητής Φυσικής και είναι άνεργος”. Η μητέρα μου παίρνει μόλις… 350 € το μήνα. Εσείς, κύριε, θα ζούσατε την οικογένειά σας με… 350 € το μήνα”‘;
ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ, ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ: Τί να απαντήσει κανείς σε αυτά τα αμείλικτα ερωτήματα, βγαλμένα όχι από τα σχολικά βιβλία, αλλά από το αυθεντικό και, συνάμα, ιδιαίτερα σκληρό για την τρυφερότητα και ανεμελιά των παιδικών χρόνων βιβλίο της ζωής; Με ποια λόγια – παυσίπονα να τα καθησυχάσεις, όταν ξέρεις καλά ότι ημερομηνία λήξης τους είναι κάτι παραπάνω από σύντομη; Τί ελπίδα να δώσει κανείς σε αυτά τα παιδιά, όταν η μια μέρα ξημερώνει χειρότερη από την άλλη;
“Δε θέλω, κύριε, να πάω στο εξωτερικό και να αφήσω την πατρίδα μου, τους φίλους μου, το σχολείο μου, τον παππού και τη γιαγιά μου…”. Άφωνος και αμήχανος μένεις, δάσκαλε. Και είναι η στιγμή που θες, περισσότερο ίσως από κάθε άλλη φορά, να ανοίξει η γη να σε καταπιεί… Αυτά, δάσκαλε, δεν στα έμαθαν στο Πανεπιστήμιο. Αυτά, δάσκαλε, δεν στα είπαν στην επιμόρφωση. Αυτά, δάσκαλε, δεν είναι γραμμένα στο αναλυτικό πρόγραμμα. Είναι όμως βαθιά χαραγμένα στην καρδιά και την ψυχή των μικρών αγγέλων που έχεις μπροστά σου. Αυτά σε διδάσκουν τώρα… το μάθημα της ζωής. Μιας ζωής, που θυμίζει άλλες εποχές. Μιας ζωής, που οι πολιτικοί αποφάσισαν ότι αυτή τους αξίζει… Μιας ζωής, για την οποία, οι γονείς τους, δούλεψαν και δουλεύουν –όσοι ακόμα δουλεύουν- πολύ σκληρά, για να μην την έχουν. Αλλά όμως, την έχουν. Κι ας μην την αξίζουν…
Τί κατάσταση είναι αυτή; Τι σόι σχολείο είναι αυτό; Ποια δημόσια εκπαίδευση είναι αυτή; Κάτι σου λέει, δάσκαλε, πως κάποιοι θέλουν τα παιδιά, να μένουν πάντα… παιδιά; Ίσως, γιατί ξέρεις ότι τα παιδιά μεγαλώσανε, όταν κάνουν ερωτήσεις που έχουν απαντήσεις. Ενώ, εσύ, δεν έχεις. Δε σε αφήνουν να έχεις απαντήσεις, γιατί δε σου εξασφαλίζουν κανένα μέλλον λαμπρό και ανθρώπινο για τους μαθητές σου.
Πρότυπα χρειάζονται τα παιδιά. Δηλαδή, ελπίδα. Και πρότυπα δε βλέπουν. Μαύρη αχαριστία βλέπουν μόνο. Γιατί γεννήθηκαν χρεωμένα μωρά. Γιατί συνεχίζουν στο σχολείο, σαν χρεωμένοι μαθητές. Γιατί ξέρουν ότι, και «μεγάλοι» σαν κι εσένα, δάσκαλε, να γίνουν, πάλι γνωρίζουν χρεωμένα θα ‘ναι. Γιατί όλα αυτά; Απλά, γιατί κάποιοι μετέτρεψαν το ηθικό χρέος τους προς τη νέα γενιά, σε οικονομικό χρέος της προς τους ίδιους. Και το χειρότερο: ζητάνε και τα ρέστα…

Χρυσοβαλάντης Δημητρόπουλος
Δάσκαλος

Πηγή ( http://greekteachers.gr/)

______________________________________________________________________________________