Τα πορίσματα όμως μια νέα μελέτης που έγινε για λογαριασμό του Πανεπιστήμιου της Ουάσιγκτον εμφανίζονται να προειδοποιούν για το ακριβώς αντίθετο, προβλέποντας νέες απειλές στην παγκόσμια οικονομική και κοινωνική τάξη εξαιτίας της αναμενόμενης μείωσης του πληθυσμού μέχρι το τέλος του αιώνα.

Ο παγκόσμιος πληθυσμός ανέρχεται σήμερα στα 7,8 δισεκατομμύρια, ενώ μόλις πριν από πενήντα χρόνια ήταν κατά 3,5 δισεκατομμύρια μικρότερος. Σύμφωνα με προηγούμενους υπολογισμούς, θα περνούσαν πολλές γενεές μέχρι την υποχώρηση αυτής της αυξητικής τάσης, μέχρι να φτάσουμε δηλαδή στην αποκαλούμενη «πληθυσμιακή κορύφωση» (“peak population”). Οι τελευταίες σχετικές προβολές του ΟΗΕ έδειχναν ότι η αύξηση του πληθυσμού θα σταματούσε γύρω στα 11 δισεκατομμύρια λίγο πριν το τέλος του 21ου αιώνα.

Σύμφωνα με τη νέα αυτή έρευνα όμως, η πληθυσμιακή κορύφωση θα σταματήσει στα 9,7 δισεκατομμύρια το 2064 –πολύ νωρίτερα από προηγούμενες

Σύμφωνα με αυτές τις παρατηρήσεις, η παγκόσμια ιστορία μπορεί να χωριστεί σε τρεις περιόδους που χαρακτηρίζονται από ξεχωριστές τάσεις στην πληθυσμιακή ανάπτυξη. Η πρώτη περίοδος, πριν από τον εκσυγχρονισμό, ήταν μια πολύ μεγάλη εποχή πολύ αργής αύξησης του πληθυσμού.

Η δεύτερη περίοδος, ξεκινώντας από την αρχή της νεωτερικότητας – η οποία χαρακτηριζόταν από την αύξηση του βιοτικού επιπέδου και τη βελτίωση της υγείας – είχε έναν αυξανόμενο ρυθμό ανάπτυξης που συνέχισε μέχρι το 1962. Σήμερα, η δεύτερη περίοδος τελείωσε και η τρίτη περίοδος ξετυλίγεται.

Ο ρυθμός αύξησης του πληθυσμού μειώνεται και πιθανότατα θα συνεχίσει να μειώνεται, τερματίζοντας την αύξηση του πληθυσμού προς τα τέλη του αιώνα. Πριν από το 1800, ο παγκόσμιος ρυθμός αύξησης του πληθυσμού ήταν πάντα αρκετά κάτω από το 1%. 
Ο πατριωτικός χώρος  που αντιδρά στην μετανάστευση και την εγκατάσταση στην Ευρώπη άλλων πληθυσμών, βλέποντας μόνο τι συμβαίνει στον περίγυρό του και μην κατανοώντας τις διεθνείς εξελίξεις στον τρίτο κόσμο δεν μπορεί να δει τα αίτια της μετακίνησης των πληθυσμών και την μονιμότητα αυτή της τάσης.

Τι απομένει λοιπόν;  Αυταρχικές  προτάσεις από νεοφιλελεύθερους όπως είναι αυτή της εμπορίας του δικαιώματος των γεννήσεων ή οι new age προτάσεις  των αντιναταλιστικών  ρευμάτων που έρχονται να  συναντήσουν την αδυναμία αγάπης του σύγχρονου ανθρώπου και την διάθεση αποφυγής της μητρότητας και της πατρότητας. Όμως στην Αφρική και στην Ασία και στον μουσουλμανικό  κόσμο οι τάσεις είναι εντελώς διαφορετικές. Εκεί οι πληθυσμοί αυξάνονται και διεκδικούν μία καλύτερη ζωή στις πλούσιες χώρες. Έτσι μοιάζει αναπόφευκτη η υποκατάσταση του πληθυσμού της δύσης από άλλους πολιτισμούς, οι οποίοι δεν αφομοιώνονται πλέον αλλά λειτουργούν σε γκέτο και διεκδικούν έκφραση και κυριαρχία στις χώρες όπου εγκαθίστανται.

Όπως είχε δείξει ο Μάλθους: η αύξηση του πληθυσμού  με γεωμετρική πρόοδο και η ταυτόχρονη αύξηση της  τροφής με αριθμητική πρόοδο οδηγεί αναπόφευκτα σε πείνα.

Ωστόσο, κατά τη διάρκεια των πρώτων πενήντα χρόνων του 20ού αιώνα, η ετήσια ανάπτυξη αυξήθηκε σε ποσοστό έως 2,1%,  ο υψηλότερος ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης στην ιστορία, ο οποίος καταγράφηκε το 1962. Από το σημείο αυτό, ο ρυθμός ανάπτυξης συρρικνώνεται συστηματικά, με προβλέψεις που υπολογίζουν ετήσιο ρυθμό 0,1% για το 2100. προβλέψεις– και στη συνέχεια θα ξεκινήσει η μείωση του παγκόσμιου πληθυσμού (η εκτίμηση της μελέτης κάνει λόγο για περίπου 8,8 δισ. ανθρώπους το 2100). 

Όπως είχε γράψει ο φιλόσοφος Κώστας Αξελός στο βιβλίο του «Το Παιχνίδι του κόσμου»: «Όλος ο κόσμος μπορεί να το επαληθεύσει: μπροστά σε κάθε καυτό πρόβλημα, όλοι το βάζουν στα πόδια. Τα περισσότερα από τα μεγάλα προβλήματα ακυρώνονται και αποφεύγονται, περνούν μέσα σε άλλα προβλήματα, χωρίς να λύνονται. Φαίνεται συχνά ότι η απάντηση (αδύνατη, άλλωστε) δεν είναι καν επιθυμητή.»

Το ζήτημα του υπερπληθυσμού στον πλανήτη είναι άβολο και κυριαρχείται από προκατάληψη διότι:

Οι περισσότερες εκκλησίες βασιζόμενες σε πολύ παλιά δόγματα βρίσκονται στην γραμμή του “αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και κατακυριεύσατε την Γη”  ενώ αυτή η κατακυρίευση έχει συμβεί εδώ και δύο αιώνες, όταν ο πλανήτης είχε φτάσει στα 2 δισεκατομμύρια.

Οι μαρξιστές, ευθυγραμμιζόμενοι με την  επίθεση του Μαρξ στον Μάλθους και στην πίστη στην τεχνική που διαπνέει τον μαρξισμό αποκρύπτουν το πρόβλημα ή το ξεπερνάνε πολύ γρήγορα για να εστιάσουν μόνο στην ταξική αντίθεση και την άνιση ανάπτυξη. Διότι είναι φανερό ότι η μεγέθυνση είναι συνυφασμένη με τον πυρήνα της σκέψης τους. Το ότι ο πληθυσμός στον πλανήτη διπλασιάστηκε απ’ όταν γεννήθηκαν δεν τους λέει τίποτα φαίνεται.

Οι αντιεξουσιαστές, είτε ακολουθώντας την πρωτόγονη σκέψη του Προυντόν  και παραβλέποντας την ακριβώς αντίθετη στάση της Έμμα Γκόλντμαν,  είτε ακολουθώντας την σκέψη του Φουκώ σχετικά με την βιοπολιτική, την παρέμβαση δηλαδή του Κράτους την ζωή των πολιτών, αντιτίθενται σε κάθε ρύθμιση αλλά και κάθε συζήτηση για το θέμα.

Οι οικολόγοι στην πλειοψηφία τους, ακολουθώντας παλιότερα τον Μάραιη Μπούκτσιν και την «κοινωνική οικολογία» του, εναντίον της  «βαθιάς οικολογίας» και στην συνέχεια εστιάζοντας σε ζητήματα όπως η κλιματική αλλαγή και παραβλέποντας την ανάγκη διατήρησης της βιοποικιλότητας καταλήγουν στις περισσότερες περιπτώσεις στην άρνηση να δουν την  επέκταση του ανθρώπου στα φυσικά οικοσυστήματα. Ακόμα και η πολύ αδύναμη, στην Ελλάδα, τάση  της αποανάπτυξης υποβαθμίζει το ζήτημα του υπερπληθυσμού στον πλανήτη, αν και είναι αναπόφευκτο να αναφερθούν σε αυτό.  Συχνά όμως σε κείμενα ξεπερνιέται πολύ γρήγορα με τρόπο που διακρίνει κανείς ότι δεν έχουν ξεφύγει από την μαρξιστική οπτική ή την σκέψη ότι η τεχνική θα λύσει όλα τα ζητήματα.

Οι βασικές τάσεις που διέπουν την αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού, όπως αναφέρεται στην εισήγηση, συνίστανται στο ότι ο παγκόσμιος πληθυσμός γίνεται «πιο γηραιός και πιο κινητικός, ενώ συγκεντρώνεται περισσότερο παρά ποτέ σε πόλεις». Εκτός των άλλων, αναμένεται ότι η αύξηση του πληθυσμού μπορεί να επιφέρει μείωση των φυσικών πόρων και να επιβαρύνει το οικοσύστημα του πλανήτη.