Καλεσμένος σήμερα ως ομιλητής στο χωριό μου Αιανή για την εορτή της 1οοής “Επετείου Απελευθέρωσης της Αιανής από τον Τουρκικό ζυγό στις 13 Οκτωβρίου 1912” -βλ. πρόγραμμα.
Εκκλησιασμός στο κατάμεστο ισόγειο του ναού του Αγίου Γεωργίου και μετά κατευθείαν στην πλατεία. Λίγοι μαθητές Δημοτικού και Γυμνασίου με τις σημαίες τους, ενώ ο περίγυρος κόσμος πύκνωνε. Οι επίσημοι αμφιθεατρικά καθισμένοι σε πλαστικές άσπρες καρέκλες. Καιρός δροσερός.
Άρχισε η δοξολογία με “Επιμνημόσυνη Δέηση για τους πεσόντες στον Απελευθερωτικό Αγώνα του 1912-1913”. Τα παιδιά του Γυμνασίου έψαλλαν χωρίς μικρόφωνα τον Εθνικό Ύμνο κι έπειτα κατατέθηκαν στεφάνια στο Μνημείο των Ηρώων.
Προσήλθα στο μικρόφωνο βάζοντας το χρονόμετρο στο κινητό στα 10 λεπτά. Θέμα ομιλίας μου οι “Βαλκανικοί Πόλεμοι 1912- 1913 “.
Λησμόνησα να εκφωνήσω τους επίσημους κι ευχαρίστησα τον αντιδήμαρχο για την επιλογή μου. Ζήτησα μετά συγγνώμη από όσους παριστάμενους δεν θα με καταλάβαιναν, διότι θα συνέχιζα την ομιλία στην τοπική ιδιόλεκτο κι όχι στην αθηναϊκή νόρμα.
Εξέθεσα το επιτελικό σχέδιο στη μάχη του Σαρανταπόρου το 1912, στην εκπόνηση του οποίου συμμετείχε κι ο λοχαγός τότε Ιωάννης Μεταξάς. Ότι είχε μία κύρια επίθεση και τρεις κυκλωτικές. Σε μία από τις τελευταίες έλαβε μέρος η 5η Μεραρχία του Ελληνικού Στρατού που απελευθέρωσε και το χωριό μας.
Συμπλήρωσα πώς η κύρια δυσκολία προώθησής της ήταν ο κατεβασμένος Αλιάκμονας, γι αυτό και άργησαν. Ξεκίνησαν ώρα 4 το πρωί 13η Οκτώβρη 1912 κι έφτασαν στη θέση Λιβάδια όπου κατασκήνωσαν το βράδυ. Προηγούνταν βέβαια μία ημιλαρχία ανιχνευτών, η οποία πέρασε μπροστύτερα απελευθερώνοντας την Αιανή.
Έγινε μία νύξη για τη λέξη παράδοση, που ρίχνουν στον καμβά οι διεθνιστές ή οι βολεμένοι για την περίπτωση της Θεσσαλονίκης. Ακόμα πως θέλουμε την ειρήνη με όλους τους λαούς, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να αφηνόμαστε στην αφελή νωχέλεια.
Συμπλήρωσα πως ήρωες όπως του 1912, αφού είχαμε 200 νεκρούς περίπου στο Σαραντάπορο, υπήρξαν και στα επόμενα έτη ως σήμερα, ακόμα και χωριανοί μας. Είπα και άλλα.
Έπειτα τα δύσκολα: η πρόεδρος της κοινότητας με έδωσε μία αναμνηστική πλακέτα για την προσφορά μου στα γράμματα, στην ιστορία και στο βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄. Αισθάνθηκα αμήχανος. Όταν με είπε δεν θα πεις κάτι στο μικρόφωνο, είπα “αντρέπουμι, τι να πω;”
Ακολούθησαν χοροί από μαθητές. Στο Πνευματικό Κέντρο έκθεση φωτογραφημένου σε μουσαμά αρχειακού υλικού των ΓΑΚ Δυτικής Μακεδονίας.
Η εκδήλωση έκλεισε για μας με τη βρώση ψητών σε ταβερνείο της πλατείας.
Υ.Γ. 15.10.12: για την ίδια εκδήλωση διαβάστε από την πένα της προέδρου της κοινότητας στο http://kozanimedia.gr/?p=100662#more-100662
