Ανάσκητος για ένα δίμηνο, με πόνους στον ώμο και διάθεση ολίγη για εκρήξεις κάπως αναγκαστικά εξέδραμα στο Ρετζίκι (νέο όνομα Πεύκα), προάστιο της Θεσσαλονίκης. Θερμοκρασία 12 βαθμοί, όμως το αναρριχητικό πεδίο λουσμένο στο φως και υπήνεμο. Ομίχλες στο βάθος της πεδιάδας, οι οποίες καθάριζαν όσο πλησίαζαν στο χωριό.
Χωρίς ουδεμία προγύμναση μπήκα στη διαδρομή 6 (5c+), σχισμή στην αρχή, μετά επικλινής εξέδρα, τέλος τοίχος. Δυο μέτρα πριν από το ρελέ έμεινα από δυνάμεις, τα πιασίματα γλιστρούσαν υπερβολικά όπως και τα υποδήματα. Εγκατέλειψα. Την εκτέλεσε ολόκληρη ο Ηλίας.
Σειρά έπειτα είχε η 7 (5c), αδύνατον να προωθηθώ πέρα από την πρώτη ασφάλεια. Την εκτέλεσε ο Ηλίας άψογα, ακολούθησα τοπ ρόουπ, μάταια! Παλαιότερα αμφότερες τις είχα σκαρφαλώσει με ταχύτητα κι άνεση, τώρα όμως η ανάμνηση δε βοηθούσε!
Μπήκε ο Ηλίας επικεφαλής στην 7,5 (6b+), αδυνατώντας όμως να προωθηθεί πέρα από τη μέση, πέρασε σε διπλανή ευρεία σχισμή και βρήκε το ρελέ. Δεν είχα διάθεση να επιχειρήσω και μαζέψαμε το σχοινί.
Στάση για γεύμα. Έπειτα επίσκεψη στη δυτική πλευρά του πεδίου όπου διαδρομές χωρίς ονομασία. Άρχισε επικεφαλής ο Ηλίας σε μία, αρχικά πλάκα, μετά ένα σημείο ανυπέρβλητο και τέλος αρνητικό με καλά όμως πιασίματα. Την έβγαλα κι εγώ τοπ ρόουπ.
Έπειτα μπήκα επικεφαλής στη γειτονική της, κι αυτή πλάκα με μια μικρή διαχωριστική σχισμή, αλλά μόνο μέχρι τη δεύτερη ασφάλεια κράτησαν τα δάχτυλα. Την ανέλαβε εξ ολοκλήρου επιτυχώς ο Ηλίας, παρόλο που δυσκολεύτηκε τρομερά προς το τέλος!
Είχε έρθει το δειλινό, όταν κατηφορίσαμε στο καφέ Moi του Ρετζικίου για φραπέδες. Στοχασμός για τα πεπραχθέντα και υποσχέσεις για ενδιάμεση άσκηση, ώστε η επόμενη φορά να συνοδεύεται από ρωμαλέο σώμα και δυνατόν ομού πνεύμα!
