Ήταν η πρώτη ποδηλασία της φετινής Άνοιξης. Κράτησε στο σύνολό της μία ώρα και 45 λεπτά. Ο ρυθμός ήταν εκδρομικός με στάσεις για φωτογραφίες κι απόλαυση του τοπίου.
Εκκινήσαμε από την πλατεία Αιανής στις 4 το απόγευμα, κάτω από έναν καταπληκτικό ήλιο και μέσα σε μία δροσερή αύρα. Το σχετικά πρόσφατο καλντερίμι του Δήμου, απογοητευτικό για πεζούς κι οχήματα, ήταν ιδανικό για τα ορεινά μας ποδήλατα.
Σε δύο δεκάδες δευτερόλεπτα οδεύοντας με ανατολική κατεύθυνση μπήκαμε στο χωματόδρομο στη θέση Τουρκουμνήμουρου όπου οικοδομήθηκε το Αρχαιολογικό Μουσείο Αιανής, πιθανόν πάνω στους οθωμανικούς τάφους που δηλώνονται στην παλαιά ονομασία. Η λίμνη και η λωρίδα των Σερβίων πρόβαλε συνεχώς μπροστά και μακριά μας.
Κατηφορίσαμε ως τη θέση Χαμζά του Γιουφύρ(ι), την οποία διαπερνά ο λάκκος που έρχεται από τη Ροδιανή. Γεφύρι σήμερα δεν υπάρχει. Αν ήταν ξύλινο ή πέτρινο δεν έχει διαπιστωθεί, αλλά η ενθύμηση του ονόματος του μουσουλμάνου Χαμζά που το κατασκεύασε έφθασε ζωντανή ως σήμερα.
Αφήνοντας αριστερά το σκουπιδότοπο της Καισαρειάς φτάσαμε στην ασφαλτοστρωμένη Παραεγνατία. Τη διασχίσαμε με έναν πρωτότυπο τρόπο: κρατώντας τα ποδήλατα στα χέρια κατεβήκαμε το πρανές κι ανεβήκαμε το αντιπρανές –το τελευταίο τόλμημα ήταν κουραστικό με τις σαθρές μάργες να γλιστρούν επικίνδυνα.
Μπήκαμε στο μαλακό χωματόδρομο που οδηγεί στη θέση Παλιόκαστρου ποδηλατώντας δυνατά κι απολαμβάνοντας τα πράσινα σταροχώραφα που μας κύκλωναν. Ακόμα κι ο πιο αδαής θα καταλάβαινε ότι εδώ κατοικούσαν παλαιότερα άνθρωπου, αφού παντού κείτονται κεραμικά όστρακα και περίγυρα χάσκουν γούρνες από παλαιές επίσημες τομές και νεότερες προφανώς λαθρανασκαφές.Το αρραγές πράσινο χαλί της αγριάδας διέκοπταν σε μερικά σημεία κίτρινα σύνολα λουλουδιών. Μπροστά μας η λίμνη και στη μέση της μία ομάδα πελεκάνων. Προς το μέρος του φράγματος μαύριζε το νέφος των εργοστασίων της ΔΕΗ, το οποίο έφθανε εκεί περνώντας ΒΑ της Ζαρκαδόπετρας. Από τα περίγυρα βουνά μόνο οι κορυφές του Σινιάτσικου και των Πιερίων φαίνονταν καθαρά.
Δεν αργήσαμε να πέσουμε επάνω σε μία ακανόνιστη, βαριά σιδερένια μάζα, που ξεπρόβαλε μέσα από τα χόρτα. Καταλήξαμε ότι επρόκειτο για θραύσμα από γερμανικό κιλλίβαντα, τον οποίο διέλυσε κι ένα τμήμα του παραμόρφωσε πυροβόλο του ANZAC τον Απρίλιο του 1941, όταν οι Γερμανοί προσπαθούσαν να περάσουν τον Αλιάκμονα.
Τη θέση όπου έστεκαν τα τείχη της ρωμαϊκής πόλης Καισάρειας όλοι δύνανται να επισημάνουν ακολουθώντας το εμφανές χαντάκι που σχηματίστηκε όταν οι παλαιότεροι κάτοικοι της σημερινής Κισαργιάς τα λιθολόγησαν εξαντλητικά ανά τους αιώνες για να κατασκευάσουν τα σπίτια τους.Τρία τα εγειρόμενα ερωτήματα: γιατί οι αρχαιολόγοι δεν ανασκάπτουν τη σημαντική αρχαία πόλη Καισάρεια, έδρα Επισκοπής αργότερα; Ποιο είναι άραγε το πρότερο όνομά της πριν (μετ)ονομαστεί Καισάρεια; Ποιες οι πιθανότητες να αποκαλούνταν Αιανή;
Το βέβαιο πάντως είναι ότι οι κάτοικοι της αρχαίας Καισάρειας βγήκαν επί Βυζαντίου έξω από τα τείχη και οικοδόμησαν το σημερινό χωριό μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά προς τα ΒΔ. Η σημερινή Κισαργιά, όπως αποκαλείται στο φθίνον τοπικό ιδίωμα -αν εξαιρεθούν τα Σέρβια που ονοματίστηκαν αργότερα- είναι ο μόνος οικισμός στην περιοχή, και μάλλον ο μοναδικός στη Δυτική Μακεδονία, που διατήρησε το αρχαίο όνομά του σχεδόν απαράλλακτο έως σήμερα.
Επιστρέψαμε από τον ίδιο δρόμο.
