Σήμερα εξάωρη απογευματινή εργασία στο σχολείο. Παρατηρούσα καθώς περνάγαμε τις βαθμολογίες στις καρτέλες των μαθητών κάποιες περίεργες αποκλίσεις. Φυσικά δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι κάποιος μαθητής συγκεντρώνει στα γραπτά κάμποσα δυάρια και βλέπεις σε ένα μάθημα ξαφνικά να διαπρέπει με 20 στα τετράμηνα. Πολλοί συνάδελφοι επιλέγουν τον εύκολο δρόμο, με Μ.Ο. -ας πούμε -16 σαν κατώτερο βαθμό τετραμήνου! Μάλιστα υπερασπίζονται με “επιχειρήματα” τη θέση τους. Επικαλούνται κοινωνικά κριτήρια. “Με ενδιαφέρει να περνάνε όλα τα παιδάκια. Τι θα τους προσφέρει η παραπομπή τον Σεπτέμβριο;” Αναρωτιέμαι αν νομίζουν ειλικρινά ότι βοηθούν τους μαθητές τους ή απλά επιλέγουν να αποφεύγουν τις εντάσεις. Η πληθωριστική βαθμολογία σε καμία περίπτωση δεν βοηθά τα παιδιά των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων, ούτε συντελεί στη μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων παρεκτός στην «παραγωγή» λειτουργικά αναλφάβητων και στη διαιώνιση της αναξιοκρατίας. Δυστυχώς η τακτική αυτή, του ωχαδερφισμού σχετίζεται με το γενικότερο ξεχαρβάλωμα (ελάχιστη προετοιμασία για το μάθημα –βάζω βαθμούς αβέρτα – δε με ζαλίζουν οι γονείς – με “αγαπούν” οι μαθητές ) που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στο σχολείο.
Σημερινό πρωτοσέλιδο της Ελευθεροτυπίας Με 6-7 σε ΑΕΙ, με 4-5 σε ΤΕΙ.
Εύγε, και εις ανώτερα!
Στην εικόνα «Ο αναλφάβητος άνθρωπος είναι τυφλός άνθρωπος». Σοβιετική αφίσα του 1920
Άρθρα (RSS)
Δυστυχώς η πλατφόρμα του sch.gr δεν επιτρέπει παρά μόνο σχόλια από εκπαιδευτικούς, δεν ξέρω αν γίνεται και από τους απ’έξω. Σαν εκπαιδευτικός γράφω λοιπόν.
Δυστυχώς έχεις δικιο. Ετσι λέει το ένα μου μισό. Αλλά θα γράψω τον αντίλογο, έτσι για ποικιλία. Γιατί το άλλο μου λέει:
Εχω μαθητές που κάνουν καθε μέρα 60-100 χλμ για να πάνε και να ‘ρθουν σχολείο. Εχω μαθητές που γυρνάνε στο σπίτι και οι γονείς τους στέλνουν να αρμέξουν τα πρόβατα. Εχω μαθητές που δεν μπορούν να πληρώσουν φροντιστήριο (ναι, έτσι είναι, είναι απαραίτητο, γιατί…, να μην απαριθμήσω εδώ τους λόγους και η ΠΔΣ φυτοζωεί για λόγους ανεξάρτητους από τη βούλησή μου). Εχω μαθητές, που ο γονέας δεν βλέπει καθόλου το παιδί του, τρέχει όλη μέρα για ένα μεροκάματο. Εχω μαθητές, που ο γονέας δεν ξέρει ακόμα ούτε και σε ποιά τάξη φοιτά το παιδί του! Εχω, ακόμα, μαθητές που δεν έχουν πάει ποτέ σε μια θεατρική παράσταση, μήτε έχουν δει τίποτ’ αλλο από ποδόσφαιρο στη Τηλεόραση ή χάνονται με τις ώρες στο νυφοπάζαρο της γειτονιάς. Που δεν πάνε διακοπές, γιατί δουλεύουν γκαρσόνια ή σε οικοδομή. Εχω, μαθητές “μαθητές”. περιθώριοποιημένα άτομα, σερνουν τα βήματα προς στο σχολείο, δεν καταλαβαίνουν γρι απ’ όσα λες, τους φαίνονται “κινέζικα”, και το μόνο που σκέφτονται είναι το κουδούνι, να τους απαλλάξει από το “μαρτύριο”. Εχω μαθητές με έντονα ψυχολογικά προβλήματα, θύματα διαλυμένων οικογενειών. Μ’ αυτούς όλους τι κάνεις; Υπάρχουν όμως και άλλοι μαθητές : Αυτοί που το απόγευμα το περνάνε από ιδιαίτερο σε ιδιαίτερο. Κι άλλοι, που ο μπαμπάς θα πληρώσει τα (ακριβά) δίδακτρα του ιδιωτικού, με το λεωφορείο να τον παίρνει και να τον φέρνει, ακόμα είναι μικρός για να οδηγήσει την Cayen, καμιά φορά την παίρνει για κόντρες και εφφέ στα κοριτσάκια, χωρίς δίπλωμα. Που, άμα τη ληξει των εξετάσεων, τον/την περιμένει ένα καλό Πανεπιστήμιο, κατά προτίμηση της Μ. Βρεττανίας. Κι ακόμα το (ανεξέλγκτο, παρόλη την απαγορευτική νομοθεσία) ιδιωτικό “θάβει” τα ενδοσχολικά και δίνει τα θέματα στο τέλος, να μην τα κουράσει τα παιδιά με “αηδίες”, Θρησκευτικά, Κοινωνιολογίες κλπ, ναι, υπάρχουν και τέτοια σχολεία. Που, αν φοιτά σε Δημόσιο σχολείο (μπορεί, γιατί όχι, επιλογή του είναι) σε “σνομπάρει” απροκάλυπτα, “άσε μας, ρε φίλε, εσύ και το μάθημά σου, εγώ θα τα μάθω από τον “καθηγητή” μου” (“καθηγητής” του είναι ο ιδιαιτεράς του, 30-40€/ώρα) και ” άντε, να κάνουμε και λίγο πλάκα στον …, να περάσει η ώρα”. Εγώ δεν έχω τέτοιους μαθητές στο σχολείο μου, άλλοι συνάδελφοι έχουν (και υποφέρουν).
Ε, λοιπόν, εγώ με τους μαθητές της πρώτης κατηγορίας δεν θα εξαντλήσω την αυστηρότητά μου. Ακριβώς, γιατί υπάρχουν οι δεύτεροι. Δεν θα “τσακίσω” τον φτωχό, επειδή ακριβώς στον αγώνα της ζωής ξεκινάει 100 μέτρα πιο πίσω. Δεν θα “χτυπήσω” τον μαθητή μου, όσο μπορώ, γιατί ξέρω οτι η τράπουλα της ζωής γι’ αυτόν είναι ήδη σημαδεμένη. Και ξέρω οτι για να καταφέρει να ξεφύγει από την προδιαγεγραμμένη μοίρα του, πρέπει να κάνει μεγάλες δρασκελιές. Και θα ασκήσω και κοινωνική πολιτική, ακόμα κι αν δεν είναι δικιά μου δουλειά, σε ένα άδικο, άσπλαχνο και βίαιο κράτος, όπου το έλλειμα κοινωνικής δικαιοσύνης διαρκώς μεγαλώνει. Αλλά και για ένα παραπέρα λόγο: Γιατί έχω απεριόριστη εκτίμηση σε όσους εργάζονται χειρωνακτικά. Γιατί, βέβαια, κάποιος πρέπει να σου ξεβουλώσει και την αποχέτευση, να ριχτεί με τη μούρη στα σκ., γιατί χρειάζεται να υπάρχει κι αυτός, και είναι ακριβώς ο δικός μου μαθητής, όχι ο μαθητής του μπαμπά με την Cayen. Και, αν σου πω οτι τον δικό μου μαθητή τον χρειάζομαι περισσότερο από τον μαθητή του LSE, θα ήταν ψέματα. Γιατί ο άλλος με έφτασε να πιάσω πάτο, αυτός εκεί, ο γιάπης με τη γραβάτα, παρ’ όλα τα πτυχία του, ειδικά τώρα, ακριβώς τώρα. Ναι, συνάδελφε, τον αγαπώ τον μαθητή μου, ακριβώς γι’αυτό: Γιατί θα γίνει πολύ πιο χρήσιμος. Κοινωνικά. Και αυτό μετράει.
Η αφίσα από την τέως Σοβιετική ‘Ενωση. Οντως ισχύει. Αλλά πού, σε ποιό σχολείο και σε ποιά χώρα; Πόσο αφορά την Ελλάδα του σήμερα; Ειδικά την Ελλάδα του σήμερα. Vae victis!
Ετσι μιλάνε τα δύο μου μισά, συνάδελφε. Το ποιό απ’ τα δύο έχει δίκιο; Αν το ήξερα, θα στο έγραφα.
Αγαπητέ Στέργιε, για να μην έχουμε παρανοήσεις έχω επιλέξει να υπηρετήσω τα 18 από τα 20 χρόνια υπηρεσίας μου σε ένα σχολείο διαπολιτισμικής εκπαίδευσης επειδή ακριβώς πιστεύω στις ίσες ευκαιρίες. Προσπαθώ όλα αυτά τα χρόνια να μην κάνω εκπτώσεις στο μάθημα μου επειδή ακριβώς αυτά τα παιδιά αξίζουν όχι την εύκολη λύση, του να τους χαρίσουμε το απολυτήριο, αλλά την έκθεση στο διαφορετικό, μήπως και ανοίξει το μυαλό τους. Γι΄αυτό ίσως δεν τους κάνω πιο εύκολη την καθημερινότητά τους έχοντας από αυτούς απαιτήσεις.
Υπάρχει και ο ανάποδος ρατσισμός για μένα στον οποίο υποκύπτουν αρκετοί συνάδελφοι. “Το κακόμοιρο το παιδάκι να το βοηθήσω” κι έτσι χαμηλώνουν διαρκώς τον πήχη. Αποτέλεσμα δίνουμε απολυτήρια σε λειτουργικά αναλφάβητους. Η πολιτεία βοηθάει σε αυτήν την κατεύθυνση με ένα κουτσό νομοθετικό πλαίσιο.
Πιστεύω λοιπόν ότι είναι καλύτερα να βοηθάς το μαθητή σου κατά τη διάρκεια της χρονιάς με όποιον τρόπο θεωρείς κατάλληλο ώστε το “χαρτί” του να έχει ένα αντίκρυσμα.
Μάλλον συμφωνούμε ότι διαφωνούμε.