Η χρησιμοποίηση των χρωμάτων ανάγεται σε πολύ παλιά εποχή. Τα πρώτα χρώματα που χρησιμοποιήθηκαν ήταν φυσικά χρώματα, που απαντούσαν στη φύση σαν ορυκτά, όπως π.χ. η ώχρα, το κιννάβαρι, η σανδαράχη κ.α.
Παράλληλα χρησιμοποιήθηκαν χρώματα φυτικής ή ζωικής προέλευσης, όπως π.χ. η πορφύρα και το ινδικό (λουλάκι).
Μέχρι τα μέσα του περασμένου αιώνα χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά φυσικά χρώματα. Το πρώτο συνθετικό χρώμα, που χρησιμοποιήθηκε για το βάψιμο του μεταξιού, ήταν το πικρικό οξύ, που παρασκευάστηκε το 1771. Ο δρόμος για τη σύνθεση οργανικών χρωμάτων ουσιαστικά άνοιξε το 1856, όταν ο Αγγλος Perkin παρασκεύασε τη μωβεϊνη.
Τι κάνει μια ουσία να είναι χρώμα ; Στα μόρια των ουσιών αυτών υπάρχουν ειδικές ομάδες, που ονομάζονται χρωμοφόρες ομάδες και έχουν την ιδιότητα να μετατοπίζουν την περιοχή απορρόφησης του φωτός, έτσι ώστε αυτό να γίνεται ορατό.   Η ικανότητα αυτών των ουσιών να βάφουν π.χ. τις υφάνσιμες ύλες, οφείλεται στην παρουσία άλλων ομάδων στα μόριά τους, που ονομάζονται αυξόχρωμες ομάδες και οι οποίες σχηματίζουν ενώσεις με τα συστατικά των ινών. Ετσι μια έγχρωμη γενικά ουσία δεν μπορεί να θεωρηθεί χρώμα, αν δεν περιέχει στο μόριό της και αυξόχρωμες ομάδες.
Οι αυξόχρωμες ομάδες, αν και δεν έχουν σχέση με το χρώμα της ουσίας, παίζουν ρόλο στην απόχρωση αυτού. Οταν κάνουν το χρώμα βαθύτερο (πιο σκούρο) λέγονται βαθύχρωμες, ενώ όταν το κάνουν πιο ανοιχτό, λέγονται υψόχρωμες.
Ανάλογα με τη φύση του είδους που πρόκειται να βαφεί, χρησιμοποιείται και διαφορετικό χρώμα. Ας μιλήσουμε πρώτα για τη βαφή των υφασμάτων.
Οι βαμβακερές ίνες αποτελούνται από κυτταρίνη και έχουν ουδέτερες ιδιότητες, ενώ το μαλλί και το μετάξι που αποτελούνται από πρωτεϊνες, χαρακτηρίζονται από όξινες και βασικές ιδιότητες ταυτόχρονα.
Τα χρώματα βαφής τους κατατάσσονται σε διάφορες κατηγορίες με κριτήρια :
α) Τη χημική κατασκευή τους και  β) Τον τρόπο βαφής.
Ετσι διακρίνονται σε :
Βασικά χρώματα, που βάφουν απευθείας το μαλλί και το μετάξι, αλλά και το βαμβάκι, μετά από ειδική κατεργασία.
  Οξινα χρώματα, που βάφουν μόνο το μαλλί και το μετάξι.
Χρώματα απευθείας βαφής, που βάφουν χωρίς βοηθητικά μέσα τόσο το μαλλί και το μετάξι, όσο και το βαμβάκι.
Χρώματα με πρόστυψη, που για να πραγματοποιηθεί η στερέωση του χρώματος πρέπει να χρησιμοποιηθούν ορισμένες ουσίες που λέγονται προστύμματα. Ως προστύμματα χρησιμοποιούνται υδροξείδια ορισμένων μετάλλων π.χ. αργιλίου, σιδήρου, χρωμίου, η ταννίνη, το τρυγικό καλιονάτριο κ.λ.π.
Τα προστύμματα σχηματίζουν αδιάλυτες ενώσεις, που ονομάζονται λάκες.
Χρώματα αναπτύξεως, που σχηματίζονται από τα συστατικά τους τη στιγμή της βαφής. Οι ίνες διαποτίζονται με το ένα συστατικό του χρώματος και στη συνέχεια υφίστανται κατεργασία με διάλυμα του άλλου συστατικού, οπότε σχηματίζεται το χρώμα. Η βιομηχανία των οργανικών χρωμάτων έχει γίνει σήμερα μια από τις πιο σημαντικές βιομηχανίες και μας προσφέρει σήμερα χιλιάδες χρωστικές ύλες, που υπερτερούν σε σύγκριση με τις φυσικές σε ποικιλία, αντοχή στο φως, το νερό και τα απορρυπαντικά, ενώ ταυτόχρονα είναι πολύ πιο φτηνές από αυτές.
 Χρώματα επιφανειών

 Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’50, το κύριο συστατικό των βαφών αυτών ήταν το λινέλαιο, το οποίο αραιωνόταν με τερεβινθέλαιο (νέφτι) και το χρώμα οφειλόταν στον βασικό ανθρακικό μόλυβδο, που είναι λευκός και στον οποίο είχαν προστεθεί διάφορες χρωστικές ουσίες.
Τότε κυκλοφόρησαν στην αγορά τα “πλαστικά” χρώματα, που ήταν βασισμένα σε πολυμερή παράγωγα και έγιναν πολύ δημοφιλή. Παράλληλα, οι τεχνικές του βαψίματος βελτιώθηκαν και φτάσαμε στα σημερινά δεδομένα, όπου τα πλαστικά χρώματα όχι μόνον έχουν εκτοπίσει τις λαδομπογιές, αλλά μπορούν άνετα να χρησιμοποιηθούν από οποιονδήποτε.

Λειτουργία των βαφών επιφανειών
Η βασική λειτουργία μιας βαφής, δηλαδή η προστασία μιας επιφάνειας από το φως, το νερό και τον αέρα επιτυγχάνεται με το πέρασμα μιας λεπτής, ανθεκτικής και αδιαπέραστης μεμβράνης πάνω στην επιφάνεια. Η μεμβράνη αυτή περιέχει συνήθως χρωστικές ουσίες για να καλύψει και να διακοσμήσει την επιφάνεια.
Ετσι οι βαφές αυτές έχουν δύο (2) βασικά συστατικά :
1) Το μέσον, το υγρό μέρος της βαφής, το οποίο πολυμερίζεται και παρέχει την προστατευτική μεμβράνη.
2) Τη χρωστική ουσία, ένα στερεό που βρίσκεται διασπαρμένο στο μέσον, που χρωματίζει την μεμβράνη.

Λαδομπογιές
Το βασικό συστατικό τους είναι το λινελαϊκό οξύ, ένα ακόρεστο οργανικό οξύ που αποτελείται από μια μακριά αλυσίδα δεκαοκτώ (18) ατόμων άνθρακα και έχει δύο διπλούς δεσμούς.
Οταν το έλαιο εκτεθεί στον αέρα, το οξυγόνο ενώνεται με τα άτομα του άνθρακα των διπλών δεσμών, σχηματίζοντας υπεροξειδικούς δεσμούς και συνδέοντας τις αλυσίδες μεταξύ τους. Έτσι δημιουργείται η προστατευτική μεμβράνη.
Οι λαδομπογιές έχουν το πλεονέκτημα να εφαρμόζουν σε πορώδεις επιφάνειες, όπως το ξύλο, ενώ το βασικό τους μειονέκτημα είναι ότι αργούν να στεγνώσουν, επειδή η αντίδραση συνεχίζεται για αρκετό χρονικό διάστημα μετά την εφαρμογή τους.

 Πλαστικές βαφές
Οι βαφές αυτές περιέχουν οξικό πολυβινυλεστέρα ή μεθακρυλικό μεθυλεστέρα, που βρίσκονται με τη μορφή γαλακτώματος μέσα στο νερό.
Οι πλαστικές βαφές έχουν πολλά πλεονεκτήματα σε σχέση με τις λαδομπογιές : στεγνώνουν γρήγορα, δεν έχουν έντονη οσμή, διαλύονται με νερό, η πρώτη ύλη είναι άφλεκτη και μη τοξική.
Από την άλλη πλευρά δεν γυαλίζουν και είναι αρκετά μαλακές. Η σκληρότητά τους αυξάνεται με τη χρήση διάφορων πρόσθετων, όπως π.χ. το μεθακρυλικό νάτριο.

Χρώματα παντού . . .
Η Χημεία έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στο να πάρει ο κόσμος μας χρώμα.
Ας ελπίσουμε πως θα συνεχίσει να δίνει χρώμα και στα όνειρά μας για το μέλλον.

DDT : ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΙ ΕΦΙΑΛΤΗΣ

Στις δεκαετίες του ’50 και του ’60 έγινε μεγάλη χρήση εντομοκτόνων του DDT, Aldrine και εξαχλωροβενζόλιο που είναι χλωριωμένα παράγωγα των υδρογονανθράκων, οι οποίες είναι ουσίες τοξικότατες και προκαλούν καρκίνο. Για τους λόγους αυτούς έχουν απαγορευτεί από τη δεκαετία του ’70. Τo DDT, που ανακαλύφθηκε λίγο πριν τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο στην Ελβετία από τον Paul Muller χρησιμοποιήθηκε ως σκόνη για τις ψείρες και ενάντια στον τύφο. Καθώς τα υλικά παρασκευής του ήταν προσιτά και φτηνά, άρχισε να παρασκευάζεται σε τεράστια κλίμακα. Το DDT έμοιαζε με όνειρο : ο κόσμος θ’ απαλλασσόταν απ’ τις μάστιγες των εντόμων, οι σοδειές θα προστατεύονταν, θ’ αυξανόταν η παραγωγή τροφίμων . . . Σε αναγνώριση της ανακάλυψής του, ο Paul Muller τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Ιατρικής το 1948. Λίγα χρόνια αργότερα, φάνηκε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Οι πληθυσμοί των πουλιών άρχισαν να μειώνονται σε περιοχές που υπήρχαν καλλιέργειες, όπως και των ψαριών σε ποτάμια και λίμνες. Το 1962 η Rachel Carson, μια βιολόγος, στο βιβλίο της “Silent Spring” επιτέθηκε ανοιχτά στο DDT, κατηγορώντας ότι απειλούνται οι ζωές όλων των οργανισμών. Εκπρόσωποι της βιομηχανίας εντομοκτόνων την κατηγόρησαν πως έκανε προπαγάνδα, ο επιστημονικός κόσμος διχάστηκε, αλλά αυτό δεν κράτησε πολύ. Η Carson είχε δίκιο. Η χρήση DDT απαγορεύτηκε στις περισσότερες χώρες το 1972. ΤΑ ΠΟΛΥΧΛΩΡΙΩΜΕΝΑ ΠΑΡΑΓΩΓΑ ΤΟΥ ΔΙΦΑΙΝΥΛΙΟΥ (PCB) Τα πολυχλωριωμένα παράγωγα του διφαινυλίου (PCB) είναι μια ομάδα βιομηχανικών χημικών ουσιών που χρησιμοποιούνται κυρίως στη βιομηχανία των πλαστικών για να προσδώσουν ευκαμψία και σαν μονωτικά λάδια σε πυκνωτές και μετασχηματιστές. Στη χώρα μας έγιναν γνωστά με το εμπειρικό τους όνομα “κλοφέν”, όταν η ΔΕΗ άλλαξε τους παλιούς μετασχηματιστές. Σχετικές έρευνες που έγιναν πιστοποίησαν την παρουσία χλωριωμένων ενώσεων στο μητρικό γάλα και στην Ελλάδα.

ΔΙΟΞΙΝΗ Ενα παρόμοιο παράγωγο εξαιτίας του οποίου θορυβήθηκε η κοινή γνώμη στην Ελλάδα λόγω των βομβαρδισμών χημικών βιομηχανιών στη Σερβία είναι η 2,3,7,8-τετραχλωρο-διβενζο-1,4-διοξίνη (TCDD) ή αλλιώς διοξίνη. Διοξίνες γενικά λέμε όλα τα ισομερή της αλλά αυτή είναι η πιο τοξική. Παρασκευάστηκε συνθετικά το 1968. Είναι ένα άσπρο στερεό που μοιάζει με το αλάτι που τρώμε. Είναι αδιάλυτο στο νερό και διαλυτό σε οργανικούς διαλύτες και στο λίπος των ζώων. Η διοξίνη αρχικά ανακαλύφθηκε σαν παραπροϊόν της βιομηχανικής παρασκευής της τριχλωροφαινόλης που χρησιμοποιείται για την παρασκευή εντομοκτόνων. Η διοξίνη άρχισε να προξενεί το ενδιαφέρον του κοινού όταν κάποιοι εργαζόμενοι δηλητηριάστηκαν από τριχλωροφαινόλη η οποία περιείχε και τη διοξίνη. Τη διετία 1969 – 1971, οι Αμερικανοί έριχναν στα δάση του Bιετνάμ     2,4,5-τριχλωροφαινοξυ-οξικό οξύ (Orange Agent) για να τα καταστρέψουν, ώστε να μην καλύπτονται οι Βιετκόγκ. Η διοξίνη υπήρχε σαν πρόσμειξη και ξεσηκώθηκε μεγάλος θόρυβος, όταν έγιναν γνωστές οι συνέπειές της. Σε θερμοκρασίες μεγαλύτερες των 800οC η διοξίνη καταστρέφεται. Ομως στις καύσεις που γίνονται σε πιο χαμηλές θερμοκρασίες και που ενώνονται άνθρακας με χλώριο παρασκευάζονται πολλά ισομερή των διοξινών. Τέτοιες καύσεις είναι οι φωτιές στα δάση και οι φωτιές στα σκουπίδια. Ρύπανση από διοξίνες γίνεται και στα εργοστάσια χαρτιού που χρησιμοποιούν χλώριο ως λευκαντικό. Επίσης η πενταχλωροφαινόλη που χρησιμοποιείται ως συντηρητικό των ξύλων σε σπίτια και βιομηχανίες, θεωρείται ότι περιέχει πολλές ισομερείς διοξίνες. Τα τελευταία 40 χρόνια έχουμε μια μεγάλη αύξηση της βιομηχανικής παρασκευής των οργανοχλωριωμένων προϊόντων και των πλαστικών όπως για παράδειγμα εντομοκτόνα, ζιζανιοκτόνα, PVC, κλπ. Οταν αυτά τα προϊόντα καίγονται με τα σκουπίδια των πόλεων, τα καυσαέρια και η στάχτη μεταφέρονται εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά μπαίνουν στις λίμνες, στα ποτάμια, στις θάλασσες και επικάθονται στις καλλιέργειες. Η διοξίνη δεν διασπάται και αφού καταλήγει στο χώμα, το νερό και τα φυτά μπαίνει στην τροφική αλυσίδα των ζωντανών οργανισμών και καταλήγει στο λίπος των ψαριών και στο λίπος των ζώων. Τελικά με τα είδη καθημερινής κατανάλωσης όπως βούτυρο, τυρί, αυγά, παγωτό, κοτόπουλο, γάλα, η διοξίνη καταλήγει στο λίπος του ανθρώπου. Τώρα ξέρουμε ότι η διοξίνη προκαλεί προβλήματα υγείας όταν φτάσει σε λίγα μέρη στο τρισεκατομμύριο (ppt) στο λίπος του σώματός μας. Η διοξίνη αλλάζει το γενετικό μηχανισμό του κυττάρου με αποτελέσματα : καρκινογενέσεις, εξασθένηση του ανοσοποιητικού συστήματος, διαταραχές στο νευρικό σύστημα και τερατογενέσεις. Δεν υπάρχει “θανατηφόρος δόση”, ούτε αντίδοτο, αλλά και η μικρότερη ποσότητα μπορεί να προκαλέσει καταστροφές και το σώμα μας δεν μπορεί να αμυνθεί. Οταν βρέθηκε ότι κάποιες περιοχές είχαν μολυνθεί από διοξίνες εκκενώθηκαν όπως για παράδειγμα στο Love Canal (στους καταρράκτες του Νιαγάρα), στο Seveso (στην Ιταλία 1976), στο Times Beach (Μισσούρι), Pensacola (Φλώριδα) και όλη η πόλη Midland (Μίτσιγκαν). Παρά το γεγονός ότι οι περισσότερες χώρες του κόσμου έχουν αποφασίσει την υποκατάσταση, μείωση ή και απογόρευση της χρήσης των χλωριωμένων παραγώγων, παραμένουν μεγάλες ποσότητες σε χρήση : 800.000 τόνοι παγκοσμίως, ενώ πάνω από 3.700.000 τόνοι έχουν διαρρεύσει ήδη στο περιβάλλον. Ο χημικός Dr. Otto Hutzinger είπε μετά το ατύχημα στο Σεβέζο : “Ο Θεός δημιούργησε 91 στοιχεία, ο άνθρωπος 15 και ο διάβολος μόνον ένα, το χλώριο”. Η αλήθεια είναι ότι είμαστε κυριολεκτικά εξαρτημένοι από το χλώριο και τα προϊόντα του. Θα υπάρξουν υποκατάστατα των ενώσεων που περιέχουν χλώριο και χρησιμοποιούμε σε καθημερινή βάση ; Αν λάβουμε υπ’ όψη μας και το ότι οι ενώσεις αυτές είναι πολύ σταθερές και περνούν πολλά χρόνια μέχρι να διασπαστούν, είναι σίγουρο πως θα έχουμε για παρέα “τα παιδιά του διαβόλου” για δεκαετίες ακόμα . . .

ΑΝΑΙΣΘΗΤΗ ΧΗΜΕΙΑ

Νάρκωση ή γενική αναισθησία είναι μια κατάσταση, όπου παρατηρείται απώλεια της συνείδησης και των αισθήσεων, όπως και των μυϊκών κινήσεων, χωρίς να επηρεάζονται σε σημαντικό βαθμό η αναπνοή, η κυκλοφορία και άλλες ζωτικές λειτουργίες. Οφείλεται σε παράλυση του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος και είναι αναστρέψιμη. Οταν απομακρυνθεί το αναισθητικό, αποκαθίστανται οι λειτουργίες.
Η ολική νάρκωση ανακαλύφθηκε μεταξύ του 1842 – 1847.
Τα αναισθητικά που προκαλούν ολική νάρκωση, εισπνεόμενα από τον ασθενή, που χρησιμοποιήθηκαν κατά καιρούς είναι :
1) Το υποξείδιο του αζώτου ανακαλύφθηκε από τον Joseph Priestley το 1772 και σύντομα χρησιμοποιήθηκε από την αριστοκρατία σε “πάρτυ με αέριο του γέλιου”, καθώς σε μικρές ποσότητες προκαλεί ευθυμία. Σε μεγαλύτερες ποσότητες προκαλεί αναισθησία, γι’ αυτό και ήταν από τα πρώτα αναισθητικά που χρησιμοποιήθηκαν σε μίγμα με οξυγόνο. Η δράση του είναι γρήγορη, αλλά απαιτούνται μεγάλες ποσότητες. Οταν αντί για οξυγόνο χρησιμοποιηθεί αέρας, δεν εισέρχεται αρκετό οξυγόνο στο αίμα και μπορεί να προκληθεί εγκεφαλική βλάβη.
2) Ο διαιθυλαιθέρας (κοινός αιθέρας) πρωτοχρησιμοποιήθηκε το 1845 στην οδοντιατρική. Είναι δραστικό αναισθητικό και χρησιμοποιήθηκε ευρέως για πολλά χρόνια. Παρενέργειες της δράσης του είναι η ναυτία όταν συνέρχεται ο ασθενής. Ακόμα, επειδή είναι πάρα πολύ εύφλεκτος και σχηματίζει με τον αέρα υπεροξείδια, ενώσεις δηλητηριώδεις και εκρηκτικές, η χρήση του σταμάτησε.
3) Το χλωροφόρμιο ως αναισθητικό πρωτοπαρουσιάστηκε το 1847 από τον Σκώτο Simpson και τον Γάλλο Flourens. Η χρήση του έγινε γρήγορα δημοφιλής, από τη στιγμή που η βασίλισσα Βικτωρία στην Αγγλία γέννησε το όγδοο παιδί της, έχοντας υποστεί αναισθησία με χλωροφόρμιο. Το χλωροφόρμιο δεν είναι εύφλεκτο, προκαλεί την επιθυμητή νάρκωση, αλλά έχει σοβαρά μειονεκτήματα : προκαλεί ζημιά στο σηκώτι και αν έρθει σε επαφή με οξυγόνο, οξειδώνεται στο δηλητηριώδες αέριο φωσγένιο. Ετσι, η χρήση του εγκαταλείφθηκε.
Στην Ελλάδα η πρώτη νάρκωση με αιθέρα έγινε στην Αθήνα τον Απρίλιο του 1847 από τον Βαυαρό γιατρό Treiber, ενώ το 1848 ο επίσης Βαυαρός γιατρός Landerer χρησιμοποίησε χλωροφόρμιο.
4) Ο διβινυλαιθέρας προτάθηκε σαν αναισθητικό το 1930. Είναι πολύ πιο δραστικός από τον κοινό αιθέρα, αλλά μειονεκτεί στο ότι πολύ γρήγορα ο ασθενής φτάνει σε πολύ βαθιά νάρκωση. Οπως και ο διαιθυλαιθέρας, είναι πολύ εύφλεκτος.
5) Το πιο δραστικό αναισθητικό αέριο, το κυκλοπροπάνιο, χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1934. Μικρές ποσότητες γρήγορα προκαλούν αναισθησία χωρίς να μείνει ο ασθενής αναίσθητος για πολύ. Το μεγάλο του μειονέκτημα είναι ότι σχηματίζει εκρηκτικά μίγματα με τον αέρα. Ετσι χρειάζεται απαραίτητα ειδικός εξοπλισμός και πεπειραμένος αναισθησιολόγος.
6) Τα σύγχρονα αναισθητικά είναι οργανικές ενώσεις που περιέχουν φθόριο, όπως το αλοθάνιο. Αυτές οι ενώσεις δεν είναι εύφλεκτες και σχετικά με τις άλλες είναι πιο ασφαλείς για τον ασθενή. Ο μόνος κίνδυνος που υπάρχει με αυτές, όπως και όλα τα παράγωγα που περιέχουν αλογόνα (φθόριο, χλώριο, βρώμιο) είναι χρόνια ηπατική βλάβη.
Το αλοθάνιο χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1956 από τον Raventos και είναι πολύ ακριβό αναισθητικό. Παρ’ όλο τούτο, σε μερικές χώρες (ΗΠΑ, Αγγλία) είναι αυτό που χρησιμοποιείται περισσότερο.
Το νεότερο από τα αναισθητικά που εισπνέονται είναι το μεθοξυφλουράνιο που εισάχθηκε στην αναισθησιολογία το 1962 και συνήθως χρησιμοποιείται σε συνδυασμό με υποξείδιο του  αζώτου και οξυγόνο.

ΤΟΠΙΚΑ ΑΝΑΙΣΘΗΤΙΚΑ

  Τα τοπικά αναισθητικά είναι φάρμακα, τα οποία, όταν έρχονται σε επαφή με τις νευρικές ίνες, αναστέλλουν προσωρινά τη διεγερσιμότητα και την αγωγιμότητά τους, με αποτέλεσμα αναισθησία σε εκείνο το σημείο, χωρίς όμως να προκαλούν αλλοιώσεις στους ιστούς. Στην πράξη πρόκειται για αναστολή κυρίως των περιφερικών νεύρων.
Με τα τοπικά αναισθητικά αναστέλλεται πρώτα η δράση των αισθητικών νεύρων και κατόπιν των κινητικών.
Από χημική άποψη ανήκουν κυρίως σε δύο ομάδες : τα υδροξυ-παράγωγα και τα αζωτούχα παράγωγα. Στα πρώτα ανήκουν η βενζυλική αλκοόλη (C₆H₅CH₂OH), η χλωροβουτανόλη, η φαινόλη, η οκτανόλη κλπ. Αυτά δεν είναι τόσο αποτελεσματικά όσο τα αζωτούχα παράγωγα και επιπλέον, μπορούν να προκαλέσουν νεύρωση στον τόπο της ένεσης.
Τα δραστικότερα τοπικά αναισθητικά ανήκουν στη δεύτερη ομάδα και είναι αμινοεστέρες αρωματικών οξέων.
Μπορούν να υπάρξουν και υποκατεστημένα παράγωγα αιθέρων ή αμιδίων.
Οταν το άζωτο γίνει τεταρτοταγές, τότε δεν δρουν ως τοπικά αναισθητικά, επειδή δεν διαλύονται στα λιποειδή και έτσι δεν εισδύουν στις νευρικές ίνες.
Για την ανεύρεση του ιδανικού τοπικού αναισθητικού παρασκευάστηκαν χιλιάδες παραγώγων. Από ένα τέτοιο φάρμακο επιζητείται έντονη τοπική αναισθητική δράση, η οποία να επέρχεται γρήγορα και να διαρκεί για αρκετό χρονικό διάστημα. Επίσης θα πρέπει να μην έχει τοπική ερεθιστική ενέργεια και να μην προκαλεί αλλεργικές αντιδράσεις.
Τα τοπικά αναισθητικά που χρησιμοποιούνται κυρίως είναι η νοβοκαϊνη (προκαϊνη) και η ξυλοκαϊνη (λιδοκαϊνη).
 Η νοβοκαϊνη χρησιμοποιείται από πολύ παλιά (1905) και είναι πολύ ευδιάλυτη στο νερό. Μετά την απορρόφησή της διασπάται σε π-αμινοβενζοϊκό οξύ και διαιθυλαμινοαιθανόλη. Η αναισθησία διαρκεί 1 – 2 ώρες.

Η ξυλοκαϊνη άρχισε να χρησιμοποιείται το 1946 και έχει εκτοπίσει σχεδόν τελείως τη νοβοκαϊνη επειδή παρουσιάζει πολλά πλεονεκτήματα σε σχέση με αυτή. Εχει διπλάσια τοπική αναισθητική ενέργεια και είναι σταθερότερη ένωση. Η αναισθησία διαρκεί 2 – 4 ώρες.
Μια άλλη κατηγορία τοπικών αναισθητικών είναι πολύ πτητικές ενώσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το αιθυλοχλωρίδιο CH₃CH₂Cl που έχει Σ.Ζ. 12^οC, δηλαδή σε θερμοκρασία δωματίου είναι αέριο, αλλά μπορεί να υγροποιηθεί κάτω από πίεση σε κλειστό δοχείο. Οταν το υγρό ψεκάζεται στο δέρμα, λόγω της γρήγορης εξάτμισής του, η επιφάνεια κρυώνει πολύ γρήγορα και οι ιστοί κοντά στην επιφάνεια παγώνουν. Ετσι γίνονται αναίσθητοι στον πόνο. Συνήθως ψεκάζεται σε ένα τραυματισμένο ιστό, ώστε να νεκρώσει τον πόνο. Χρησιμοποιείται κυρίως σε αθλητικές συναντήσεις για τους αθλητές που τραυματίζονται.

ΝΙΚΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΟΝΟ : 100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΣΠΙΡΙΝΗ

   Ο πατέρας της Ιατρικής, Ιπποκράτης, συνιστούσε το μάσημα φλούδας από ιτιά για ανακούφιση από τον πόνο. 2000 χρόνια αργότερα έγινε δυνατό να απομονωθεί για πρώτη φορά το σαλικυλικό οξύ – η ιτιά στα λατινικά λέγεται salix.
Η συνθετική παρασκευή του έγινε από το Γερμανό Hermann Kolbe το 1859, χρησιμοποιώντας ως πρώτες ύλες φαινόλη, μεταλλικό νάτριο και διοξείδιο του άνθρακα. Μετά από 14 χρόνια, ο Kolbe επανήλθε και χρησιμοποίησε καυστικό νάτριο αντί για νάτριο, οπότε το κόστος παραγωγής ελαττώθηκε 50 φορές.
Το σαλικυλικό οξύ είναι άσχημο στη γεύση και προκαλεί ερεθισμό στο στομάχι. Eτσι, δόθηκε προτεραιότητα στην εξουδετέρωση των ανεπιθύμητων ιδιοτήτων και την ενίσχυση των επιθυμητών.
Πρωτοπαρασκευάστηκε με τη σημερινή μορφή του ακετυλοσαλικυλικού οξέος το 1897 από τους χημικούς
F. Hoffmann και H. Dreser, που εργάζονταν στην φαρμακευτική εταιρεία Bayer, κυκλοφόρησε το 1899 με το εμπορικό όνομα “ασπιρίνη” και γρήγορα έγινε το πρώτο σε πωλήσεις φάρμακο στον κόσμο.
Η ασπιρίνη ανακουφίζει σχετικά μικρούς πόνους, ρίχνει τον πυρετό και εμποδίζει τις φλεγμονές. Η ακριβής δράση της ασπιρίνης έγινε γνωστή πολλά χρόνια μετά την παρασκευή της.
Δεν θεραπεύει ο,τιδήποτε προκαλεί πόνο, απλώς παρεμποδίζει την παραγωγή των “αγγελιοφόρων του πόνου”, των προσταγλανδινών. Αυτό ανακαλύφθηκε το 1969 από τον Αγγλο John Vane που μοιράστηκε το Νόμπελ Φυσιολογίας με τους S. Bergstrom και B. Samuelsson, που επίσης είχαν μελετήσει το ρόλο των προσταγλανδινών.
Οι προσταγλανδίνες είναι ορμόνες που ρυθμίζουν τη λειτουργία των νεφρών, την κυκλοφορία του αίματος, την αναπαραγωγή και μεταφέρουν τα ερεθίσματα του πόνου μέσω των νευρικών συνάψεων. Υπάρχει μια ολόκληρη ακολουθία αντιδράσεων που οδηγούν στη δημιουργία προσταγλανδινών και η πρώτη είναι η απελευθέρωση ενός πολυακόρεστου οξέος, του αραχιδονικού, από μια κυτταρική μεμβράνη, όταν αυτή διαρραγεί. Η ασπιρίνη παρεμποδίζει τη δράση του ενζύμου που καταλύει αυτή την πρώτη αντίδραση. Ετσι τελικά σταματά η  παραγωγή προσταγλανδινών και ο πόνος δεν “φτάνει” στον εγκέφαλο.
Από τη στιγμή που παίρνουμε μια ασπιρίνη, περνούν 20 λεπτά έως ότου εισέλθει στο αίμα.
Η τροφή εξάλλου επιβραδύνει την απορρόφησή της, ενώ τα υψηλότερα επίπεδα της ουσίας στο αίμα καταγράφονται περίπου 2 ώρες μετά.
Εχει αποδειχθεί ότι η ασπιρίνη εμποδίζει τη θρόμβωση του αίματος και έτσι μειώνει τον κίνδυνο για στεφανιαίες καρδιακές προσβολές και για εγκεφαλικές συμφορήσεις. Ερευνες έχουν αποδείξει ότι δόσεις ασπιρίνης περίπου 320 mg (χιλιοστά του γραμμαρίου) καθημερινά μειώνουν σημαντικά τον κίνδυνο αυτό.
Αν και η ασπιρίνη είναι από τα πιο ασφαλή αναλγητικά που υπάρχουν, μπορεί να προκαλέσει γαστρεντερικές διαταραχές και αλλεργικές αντιδράσεις και δεν πρέπει να χρησιμοποιείται από ανθρώπους που εγχειρίστηκαν πρόσφατα, γυναίκες που πρόκειται να γεννήσουν, καθώς και ασθενείς που πάσχουν από άσθμα.
Για το λόγο αυτό έχουν παρασκευαστεί διάφορα υποκατάστατά της. Τα πιο γνωστά είναι η ακεταμινοφαίνη και η παρακεταμόλη, που κυκλοφορεί με τα εμπορικά ονόματα Panadol και Depon.
Πάντως, μακροχρόνιες έρευνες έχουν αποδείξει ότι η απλή ασπιρίνη είναι συγκριτικά το ασφαλέστερο και πιο αποτελεσματικό αναλγητικό – και όχι μόνο.

 Ενα αντιβηχικό με ηρωίνη παρακαλώ !!!

 Λίγα χρόνια πριν την ασπιρίνη, το 1874, στα εργαστήρια της Bayer, η αντίδραση μεταξύ της μορφίνης και του οξικού ανυδρίτη είχε οδηγήσει σε ένα νέο προϊόν, στο οποίο δεν δόθηκε αρχικά σημασία. Το προϊόν αυτό ήταν η ηρωίνη, που το 1890 προτάθηκε ως υποκατάστατο της μορφίνης, επειδή η τελευταία προκαλούσε εθισμό. Λίγο αργότερα, στις αρχές του 20ου αιώνα, η ηρωίνη διαφημιζόταν ως ασφαλές αντιβηχικό, συνήθως στην ίδια διαφήμιση με την ασπιρίνη !
Γρήγορα όμως βρέθηκε ότι ο εθισμός στην ηρωίνη επερχόταν γρηγορότερα από ότι στη μορφίνη και θεραπευόταν πολύ πιο δύσκολα. Η απαγόρευση της χρήσης ηρωίνης ήρθε αμέσως μετά . . . .

Τι ερευνάς στην Οδοντόκρεμα?

Submitted by sis on Fri, 2007-06-15 13:27. Chemistry | Education | Greek | Issue 4 | Scientist profile

Μετάφραση Βαγγέλης Κολτσάκης

Η εικόνα δημοσιεύεται με την άδεια του iStockphoto.com

Η Linda Sellou, μια Γαλλίδα υποψήφια διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ στο Ηνωμένο Βασίλειο (Bristol University, UK) λέει στον Sai Pathmanathan (έναν δημοσιογράφο για την επιστήμη στην εκπαίδευση), τι νόμιζε για την επιστήμη όσο ήταν μαθήτρια στο σχολείο και που έχει φτάσει μέχρι τώρα… Πότε άρχισες να ενδιαφέρεσαι για την επιστήμη; Αυτό το ενδιαφέρον προκλήθηκε από κάποιο συγκεκριμένο γεγονός; Η Linda θυμάται: “Ήταν όταν πήγα για πρώτη φορά στην πόλη της επιστήμης [la cité de la science], στο Παρίσι. Ήμουν πολύ νέα (ακόμη στο δημοτικό σχολείο) αλλά θυμάμαι ότι γοητεύθηκα από τις αντιδράσεις, στις οποίες γινόταν αλλαγές χρωμάτων, και σκεφτόμουν ότι το υγρό άζωτο φαινόταν πολύ δροσερό! Από τότε, το ενδιαφέρον μου αυξήθηκε βαθμιαία ως το γυμνάσιο, όπου ανακάλυψα ότι το φαγητό και τα καλλυντικά είχαν σχέση με τη Χημεία!”

Τα περισσότερα κορίτσια αγαπούν το μέικαπ τους, αλλά πόσα θα έκαναν τη σύνδεση ανάμεσα στη χημεία και στα καλλύντικά, και πόσα νεαρά κορίτσια εμπνέονται έτσι ώστε να σπουδάσουν επιστήμη μετά το σχολείο; H Linda νιώθει πως είναι ένα πολύ τυχερό άτομο. Η σχολική επιστήμη όχι μόνο της επέτρεψε να ανακαλύψει τι είναι η επιστήμη, αλλά την έκανε περισσότερο προσβάσιμη και της έδειξε πως η επιστήμη εφαρμόζεται στην καθημερινή ζωή. Ήταν ακόμη πιο ενθουσιασμένη όταν έφτασε ο καιρός για πρακτική εργασία. Και χωρίς τη σχολική επιστήμη, η Linda δεν θα βρισκόταν εδώ που βρίσκεται σήμερα, απολαμβάνοντας την επιστημονική έρευνα.

“Η επιστήμη είναι παντού γύρω σου, θα ήθελα να μπορώ να καταλαβαίνω τι συμβαίνει στη ζωή μου!”

Όταν οι περισσότεροι από εμάς σκεφτόμαστε για καλλυντικά, στο μυαλό έρχονται σκιές ματιών, μάσκαρα και έντονο κόκκινο κραγιόν. Κανείς δεν σκέφτεται την οδοντόκρεμα. Αλλά υπάρχουν επιστήμονες που ερευνούν τις ιδιότητες και τα συστατικά της οδοντόκρεμας, και η Linda είναι ένας από αυτούς. Επί του παρόντος, ερευνά τη λειαντικότητα της οδοντόκρεμας: συγκεκριμένα, τη σκληρότητα σωματιδίων πυριτίου που περιέχονται στις οδοντόκρεμες. Μελετά τη δομή αυτών των σωματιδίων και πως αυτά τρίβουν την επιφάνεια των δοντιών. Για τους κατασκευαστές οδοντόκρεμας, είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουν όσο το δυνατό περισσότερες πληροφορίες για τα συστατικά της. Η οδοντόκρεμα λειτουργεί αφαιρώντας το στρώμα πρωτεϊνών που σχηματίζεται στην επιφάνεια των δοντιών μετά την έκθεσή τους σε σάλιο, καταπολεμώντας τη δημιουργία τερηδόνας. Για να αφαιρεθεί αυτό το στρώμα χρειάζεται μια λειαντική οδοντόκρεμα, αλλά όχι τόσο λειαντική που να φθείρει την οδοντίνη (στα όρια των ούλων).

Η Linda ξεκίνησε παρασκευάζοντας και χαρακτηρίζοντας μια βάση οδοντόκρεμας που αποτελούνταν από πυρίτιο, σορβιτόλη, πολυαιθυλενική γλυκόλη, θειϊκό νάτριο, καρβοξυμεθυλοκυτταρινικό νάτριο και νερό. Στις οδοντόκρεμες του εμπορίου προστίθενται επίσης αρωματικά και φθόριο. Η Linda ελέγχει in vitro την ικανότητα καθαρισμού και λείανσης της βάσης οδοντόκρεμας που παρασκεύασε, χρησιμοποιώντας μια μηχανή βουρτσίσματος με πλευρικές κινήσεις. Θα ήταν δυνατό να ελεγχθεί η οδοντόκρεμα χρησιμοποιώντας κομμάτια οδοντίνης από βγαλμένα αληθινά δόντια, αλλά η Linda βρήκε πρακτικότερο να χρησιμοποιήσει ένα μοντέλο από ακρυλικό γυαλί (Perspex), το οποίο έχει παρόμοιες φυσικές ιδιότητες με αυτές της οδοντίνης. Για τον έλεγχο της ικανότητας λείανσης, βουρτσίζει μια πλάκα Perspex για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα χρησιμοποιώντας την οδοντόκρεμα, και στη συνέχεια υπολογίζει το δείκτη λείανσης ποσοτικοποιώντας την ανακλαστικότητα της πλάκας Perspex πριν και μετά το βούρτσισμα. Για να μετρήσει το πόσο αποτελεσματική είναι η οδοντόκρεμα στο καθάρισμα των δοντιών, η Linda πραγματοποιεί παρόμοιους ελέγχους χρησιμοποιώντας βαμμένο υδροξυαπατίτη (κρυστάλλους απατίτη από ασβέστιο και φωσφορικό άλας [Ca10(PO4)6(OH)2]), το οποίο είναι το κύριο συστατικό της αδαμαντίνης. Συγκρίνοντας διαφορετικές βάσεις οδοντόκρεμας που περιέχουν διαφορετικούς τύπους σψματιδίων πυριτίου, η Linda μπορεί να βρεί τα ιδανικά συστατικά για οδοντόκρεμα. “Βασικά, το θέμα είναι να εξασφαλιστεί μέγιστος καθαρισμός των δοντιών και ελάχιστο γδάρσιμο. Το βρίσκω ενδιαφέρον, απλά επειδή άμεσα αγγίζει τον καθέναν – δυο φορές τη μέρα!”

Η Linda πάντα ήξερε ότι ήθελε να σπουδάσει χημεία. Μετά το απολυτήριο λυκείου (Baccalaureat), έδωσε εξετάσεις για να μπει στο Πανεπιστήμιο, στη σχολή «Ecole Nationale Supérieure de Chimie de Lille», για να σπουδάσει φυσικοχημεία. Στο τελευταίο έτος των σπουδών της, μετακινήθηκε στο University of Bristol, UK, με το πρόγραμμα ERASMUS. Το ερευνητικό της θέμα ήταν στα αρώματα με βάση στο Bristol Colloid Centre. Και όταν, στο τέλος της χρονιάς, το Bristol Colloid Centre πρότεινε στη Linda την εκπόνηση διδακτορικής διατριβής στην έρευνα οδοντόκρεμας, η Linda δεν δίστασε να αποδεχτεί την πρόταση.

Η Linda ήταν πολύ τυχερή στο πως ήρθαν τα πράγματα. Καταλαβαίνει ότι οι άλλοι μπορεί να μην είναι τόσο τυχεροί, αλλά τους συμβουλέύει να μη τα παρατάνε: “Επιμένετε σε αυτό που θέλετε να κάνετε και μην αποθαρρύνεστε από αυτά που σας λένε”. Η Linda συστήνει σε οποιονδήποτε που επιθυμεί να ακολουθήσει παρόμοια καριέρα ότι χρειάζεται να σκεφτεί για αρκετό χρόνο για το σε ποιο πεδίο θέλει να εξειδικευθεί και να επιλέξει το κατάλληλο σχολείο και τα κατάλληλα επιστημονικά πρότζεκτς. Φυσικά, είναι χρήσιμο να μιλάει κανείς και με σχετικούς ανθρώπους του πεδίου ενδιαφέροντος.

Linda Sellou Η εικόνα δημοσιεύεται με την άδεια του Tim Harrison

Η Linda πιστεύει ότι το υπόβαθρο, η κοινωνικοοικονομική κατάσταση και η εκπαίδευση δεν θα έπρεπε να εμποδίζουν κανέναν σπουδαστή να ακολουθήσει τα όνειρά του. «Προέρχομαι από τα προάστια του Παρισιού (‘banlieue’), όπου κατά παράδοση ζουν μετανάστες, με οικογένειες εξαιρετικά χαμηλού εισοδήματος. Αυτές οι περιοχές συχνά χαρακτηρίζονται ως ευαίσθητες και είναι οι περιοχές στις οποίες έγιναν οι γνωστές βίαιες ταραχές το 2005. Εξαιτίας της κατάστασης στην οποία μεγαλώνουν τα παιδιά, δεν γνωρίζουν πάντα τις προοπτικές που υπάρχουν στην εκπαίδευση ή αποθαρρύνονται πριν ακόμη ξεκινήσουν. Δυστυχώς, κάποιοι εκπαιδευτικοί υποεκτιμούν τις δυνατότητες των μαθητών αυτών των περιοχών και δεν πιστεύουν ότι αυτοί είναι ικανοί για παραπέρα σπουδές.

“Στο λύκειο, οι καθηγητές των μαθηματικών και της φυσικής μου είπαν ότι δεν είμαι αρκετά καλή ώστε να κάνω αίτηση για ‘classes préparatoires’ ή να γίνω ‘ingénieure’ στη χημεία [‘Classes préparatoires’ είναι προπαρασκευαστικές τάξεις τις οποίες παρακολουθεί ένας απόφοιτος του λυκείου πριν δώσει εξετάσεις για να εισαχθεί στο πανεπιστήμιο. ‘Ingénieur’ είναι ο πτυχιούχος πανεπιστημίου]. Η μόνη ενθάρρυνση που είχα ήταν από τον καθηγητή μου των Γαλλικών! Οι γονείς μου, ωστόσο, μου παρείχαν πολλή υποστήριξη, αν και δεν γνώριζαν απολύτως τίποτε σχετικά με την επιστήμη ή ακόμη για την ανώτατη εκπαίδευση. Η μητέρα μου είναι μια απλή νοικοκυρά και ο πατέρας μου ένας μπογιατζής. Μετανάστευσαν από την Αλγερία πριν από 40 χρόνια, αλλά πάντα μου έδιναν κουράγιο, αν και δεν καταλάβαιναν τι ακριβώς έκανα. Για να είμαι ειλικρινής, στην αρχή ήμουν λίγο μπερδεμένη με τα συγκρουόμενα μηνύματα, αλλά αποφάσισα να μην ακούσω τους καθηγητές και να δουλέψω ακόμη πιο σκληρά”

Σήμερα, η κατάσταση στα σχολεία στα προάστια του Παρισιού (‘banlieue’) απέχει πολύ από το να είναι τέλεια αλλά έχουν γίνει βελτιώσεις, όπως περισσότερη διδασκαλία και συμβουλευτική σε μόνιμη βάση στα σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Η Linda πιστεύει πως αυτό είναι το κλειδί, ειδικά αν δεν υπάρχει κανείς στο σπίτι που να μπορεί να βοηθήσει.

Αλλά η επιστήμη δεν είναι μόνο σκληρή δουλειά και εξετάσεις. Και δεν χρειάζεται να είσαι ηθοποιός του Χόλιγουντ για να κερδίσεις βραβεία. Τον προηγούμενο Οκτώβριο, η Linda κέρδισα ένα από τα τέσσερα βραβεία για τα poster στο 12th IACIS International Conference on Surface and Colloid Science που πραγματοποιήθηκε στο Πεκίνο. “Όντας ακόμη στο δεύτερο έτος του διδακτορικού μου, βρήκα πολύ ευχάριστη και καθησυχαστική την εκτίμηση και την αναγνώριση της δουλειάς μου. Μου δίνει μια πραγματική ώθηση για να δουλέψω ακόμη σκληρότερα και να κάνω περισσότερες ανακαλύψεις.”

Linda Sellou Η εικόνα δημοσιεύεται με την άδεια του Tim Harrison

Αλλά η Linda παραδέχεται ότι η εικόνα της επιστήμης θα μπορούσε να βελτιωθεί. “Μερικές φορές οι άνθρωποι πιστεύουν ότι η επιστήμη είναι βαρετή σκληρή δουλειά. Φαίνεται επίσης να έχει αποκρουστική εικόνα. Δεν ισχυρίζομαι ότι δεν είναι σκληρή δουλειά, φυσικά και εργαζόμαστε σκληρά. Αλλά η επιστήμη, ειδικά η χημεία, μπορεί να είναι πολύ διασκεδαστική και είναι προσιτή στον καθέναν. Τα πάντα εξαρτώνται από το πώς αυτή προσεγγίζεται. Οι δάσκαλοι, φυσικά, παίζουν κύριο ρόλο σε αυτό. Για παράδειγμα, οι τρεις μικρές μου αδελφές νομίζουν ότι η επιστήμη είναι πολύ δύσκολη, μόνο αριθμοί, τύποι και εξισώσεις, γιατί έτσι τους τα μαθαίνουν στο σχολείο. Αλλά όταν τους λέω ότι η χημεία είναι παντού γύρω μας, από τα ρούχα τους, τα είδη προσωπικής υγιεινής και τα φάρμακα ως τα αγαπημένα τους φαγητά, εκπλήσσονται. Με ρωτάνε γιατί δεν τους τα λένε αυτά στο σχολείο. Αν και οι εφαρμογές της επιστήμης είναι προφανείς στους καθηγητές, δεν είναι πάντα τόσο ξεκάθαρες στους μαθητές.”

“Όταν συστήνομαι στους ανθρώπους, τους λέω ότι κάνω διδακτορικό στη χημεία. Οι άνθρωποι σπάνια ρωτούν τι ερευνώ, επειδή νομίζουν ότι δεν θα καταλάβουν. Αλλά όταν τους λέω ότι η έρευνά μου είναι όλη γύρω από την οδοντόκρεμα, χαμογελούν ή ακόμη και γελούν, επειδή αυτό που ερευνώ είναι απλό, εφαρμοσμένο και γνωρίζουν τι είναι!”

Πολλοί επιστήμονες είναι πολύ επικοινωνιακοί και η Linda δεν αποτελεί εξαίρεση. Καθώς σπούδαζε για το πτυχίο της στη Γαλλία, δούλευε για την UIC, μια γαλλική ένωση χημικών βιομηχανιών. Η Linda επισκέπτονταν σχολεία με κάποιον από τη χημική βιομηχανία για να δώσουν ομιλίες γενικά για τη χημεία και για τις εφαρμογές της. Τώρα στο Μπρίστολ η Linda είναι μια ενεργή πρέσβειρα της επιστήμης και της μηχανικής, σε ένα δίκτυο που υποστηρίζεται από το SETNET^w1.

Αυτό το δίκτυο συνδέει σχολεία και μαθητές με οργανισμούς που εμπλέκονται στην επιστήμη, στην τεχνολογία, στη μηχανική και στα μαθηματικά (STEM), και εξασφαλίζει στους μαθητές σχετικές και ενδιαφέρουσες δραστηριότητες. Οι πρεσβευτές προέρχονται από διάφορες περιοχές του STEM από όλο το Ηνωμένο Βασίλειο, περιλαμβάνοντας εργοδότες, τεχνικούς εργαστηρίων, πανεπιστημιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές. Μοιράζονται τον ενθουσιασμό τους και το πάθος τους για τα θέματά τους, υποστηρίζοντας σχολικές δραστηριότητες και ελπίζοντας να εμπνεύσουν παιδιά από την πρωτοβάθμια και την δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Τα οφέλη του δικτύου είναι διάφορα, παρέχοντας επιπλέον υποστήριξη στους εκπαιδευτικούς, επιτρέποντάς τους να αναπτύξουν ποικίλες μεθόδους διδασκαλίας και μάθησης και αναβαθμίζοντας τις γνώσεις τους για τη σύγχρονη επιστήμη και την τεχνολογία, καθώς και για την ερευνητική μέθοδο. Στους μαθητές, οι πρεσβευτές φέρνουν μια διαφορετική προσέγγιση και προοπτική, συνήθως πιο προσβάσιμη και ενδιαφέρουσα, καθώς και προκλητική.

“Διασκεδάζω πάρα πολύ δουλεύοντας σαν πρέσβειρα της επιστήμης και της μηχανικής. Μαθαίνω και αναπτύσσω ικανότητες επικοινωνίας αλλά πάνω απ’ όλα νιώθω ωραία, μεταβιβάζοντας τις γνώσεις μου, βοηθώντας τους μαθητές να ανακαλύψουν καινούρια πράγματα, μοιραζόμενη τα ενδιαφέροντά μου με αυτούς και παρακολουθώντας τους να απολαμβάνουν την όλη εμπειρία. Οι μαθητές μπορούν να συσχετίσουν την επιστήμη με την καθημερινή τους ζωή και κινητοποιούνται και ενθουσιάζονται για να μάθουν περισσότερα και ευτυχώς τους έχω εμπνεύσει να κάνουν καριέρα στην επιστήμη.”

Λοιπόν, τι ακολουθεί στο μέλλον για τη Linda; Θα ήθελε να ανακαλύψει κι άλλα και να δημοσιεύσει την εργασία της. Αλλά, ακόμη σημαντικότερο, θα ήθελε να ταξιδεύει, κάτι που δεν είναι δύσκολο για έναν πανεπιστημιακό. “Ίσως στην Αυστραλία. Επιθυμώ πολύ να ανακαλύπτω άλλες κουλτούρες και επίσης ενδιαφέρομαι να μαθαίνω για άλλα πεδία, όπως η βιοχημεία. Στο μεταξύ, θα συνεχίσω να δουλεύω με σχολεία και ίσως θα αναπτύξω κάποιους συνδέσμους ανάμεσα σε Βρετανικά και Γαλλικά σχολεία και επιστήμονες.”

Αναφορές στο Web

w1 – δικτυακός τόπος SETNET