Και ιδού πώς, ακόμη και αυτά τα χάδια της κοιλιάς, μας οδηγούν σε εκείνη την αδιάπτωτη μαγεία του Παπαδιαμάντη!
Και άλλα χάδια της κοιλιάς…
ΤΟΥ ΗΛΙΑ Χ. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Στο πρώτο διεθνές συνέδριο για τον Παπαδιαμάντη, που έγινε στη Σκιάθο στις 24 Σεπτεμβρίου 1991, παρουσίασα το θέμα: «Γκιουβέτσια και άλλα στον Παπαδιαμάντη». Αναφέρθηκα, τότε, αναλυτικά σε αυτό, το αγνοημένο (ή, και παρακατιανό) πλέον φαγητό, το γκιουβέτσι -φαγητό, που επανέρχεται συχνότατα στις σελίδες του Παπαδιαμάντη, και του οποίου ο διηγηματογράφος μας μάς δίνει την πλήρη και ακριβή ταυτότητα. Θεωρεί το γκιουβέτσι ως το φαγητό των μοναχικών και, κατ’ επέκτασιν, των ελεύθερων ατόμων: δεν αποτελεί έδεσμα της οικογενειακής εστίας, αλλά φαγητό της ταβέρνας, της ανδρικής παρέας, του πότη. Με αποκλειστικό αφηγηματικό άξονα το γκιουβέτσι, ο Παπαδιαμάντης γράφει ένα από τα κορυφαία του διηγήματα, καθόλου διάσημο, σχεδόν άγνωστο, το αριστουργηματικό «Ο Κακόμης».
