Αυτό το τραγούδι του Μικρούτσικου μου έφερε στο μυαλό η ανάγνωση των πρώτων σελίδων ενός άλλου βιβλίου που ανακάλυψα στα εγκαταλειμμένα σχολεία της περιοχής μου.

Το βιβλίο αναφέρεται σε μια προσπάθεια διδασκαλίας των μαθητών της Α’ Δημοτικού το 1951-52 με βάση την ολική μέθοδο ανάγνωσης και γραφής, μια μέθοδο που δεν εφαρμόζεται σήμερα και δεν γνωρίζω αν κάποτε είχε χρησιμοποιηθεί ευρέως στα Ελληνικά σχολεία.

Στις πρώτες του σελίδες διαβάζει κανείς για τα μέτρα που κρίθηκαν αναγκαία για την επίτευξη των στόχων, όπως η ομοιόμορφη εμφάνιση των μαθητών, η τήρηση ατομκού φακέλλου μαθητή, η γνώση της οικογενειακής του κατάστασης, η διάγνωση της σωματικής και ψυχικής του κατάστασης που πετυχαίνεται με σωματικές μετρήσεις και με τεστ δείκτη ευφυίας. Καθώς τα διάβαζα αυτά σκεφτόμουν πως, αν εφαρμοζόταν σήμερα τέτοια μέτρα στα σχολεία μας, σίγουρα θα υπήρχαν τεράστιες αντιδράσεις από παντού (άλλοι καιροί τότε). Βέβαια για τους προτεργάτες του εγχειρήματος (ένας επιθεωρητής και μια δασκάλα) κρίθηκε αναγκαία η όσο το δυνατόν καλύτερη γνώση της πρώτης ύλης της δουλειάς τους για την επιτυχία των στόχων τους.

Στο βιβλίο εκτός από κάποια θεωριτικά για την ολική μέθοδο και την αξίας της, αναφέρεται λεπτομερώς η πορεία της διδασκαλίας καθώς και γραπτά κείμενα μαθητών. Τα τελευταία μου προξένισαν μεγάλη εντύπωση, γιατί αν δεχτούμε ότι είναι αντιπροσωπευτικά της τάξης και όχι για την ωραιοποίηση της προσπάθειας, φανερώνουν ότι εκείνοι η μαθητές της Α’ δημοτικού το 1952 μπορούσαν να εκφράζονται γραπτώς καλύτερα από πολλούς μαθητές της Α’ γυμνασίου σήμερα.