Η ατομική βόμβα των Γερμανών – του  Θ. Ψυρρή

Η ατομική βόμβα των Γερμανών – Θ. ΨυρρήH ATOMIKH BOMBA ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ   Θ. ΨυρρήΓια όλες τις μυστικές υπηρεσίες των Συμμάχων στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα-ερωτήματα ήταν το κατά πόσο κοντά βρισκόταν ο Χίτλερ στο να αποκτήσει πρώτος την ατομική βόμβα και το πώς θα αποτρεπόταν κάτι τέτοιο. Τελικά, ευτυχώς όμως για τους Συμμάχους αλλά και τον κόσμο ολόκληρο, η προσπάθειά τους ήταν από την αρχή σε λανθασμένο δρόμο.Του Θ. ΨυρρήΔεν πρέπει να αγνοούμε το γεγονός ότι η Γερμανία ήταν πρωτοπόρος στα χρόνια του Μεσοπολέμου στον τομέα της Πυρηνικής Φυσικής, μια επιστήμη ακόμα «στα σπάργανα», που είχε όμως γοητεύσει πολλούς ικανούς επιστήμονες της εποχής. Μεταξύ αυτών υπήρχαν και πολλοί διακεκριμένοι γερμανοί επιστήμονες που διεξήγαγαν όλο και περισσότερα πειράματα με ραδιενεργά υλικά. Το 1938, δύο κορυφαίοι φυσικοί, ο Ότο Χαν (Otto Hahn) και ο Φριτς Στράσμαν (Fritz Strassman) βομβαρδίζοντας άτομα ουρανίου με νετρόνια, στο Kaiser Wilthelm Institute of Chemistry του Βερολίνου, πέτυχαν τη διάσπαση των πυρήνων τους (σχάση) ανακαλύπτοντας ότι μ’ αυτό τον τρόπο απελευθερώνονταν τεράστια ποσά ενέργειας. Την εξήγηση έδωσαν ένα χρόνο αργότερα δύο αυστριακοί επιστήμονες η Λίζα Μάιτνερ (Lise Meitner) και ο Ότο Φρις (Otto Frisch), μελετώντας επίσης το φαινόμενο της διάσπασης των πυρήνων ουρανίου και διαπιστώνοντας ότι η διαδικασία ήταν ευκολότερη όταν χρησιμοποιούντο πυρήνες άλλων στοιχείων. Τις μελέτες ήρθε να συμπληρώσει ο Ιταλός Ενρίκο Φέρμι (Enrico Fermi) ανακαλύπτοντας την «αλυσιδωτή αντίδραση» του ουρανίου και τα τεράστια ποσά ενέργειας που απελευθέρωνε η διάσπαση των πυρήνων των ατόμων του. Πρώτη σκέψη των επιστημόνων ήταν το ότι ίσως βρίσκονταν μπροστά στην ανακάλυψη μιας νέας αστείρευτης πηγής ενέργειας. Μερικοί όμως πήγαν πιο πέρα. Αυτή η νέα δύναμη που μόλις τώρα προσπαθούσε να «προσδιορίσει» ο άνθρωπος, ίσως αποτελούσε τη βάση για ένα νέο όπλο, αμέτρητες φορές πιο ισχυρότερο από ό,τι μέχρι τότε. Κάπου εδώ αρχίζει και η δημιουργία της ατομικής βόμβας σε μια χώρα όπου τα πάντα λειτουργούσαν σαν προετοιμασία για πόλεμο. Τον Απρίλιο του 1939, δύο από τους μεγαλύτερους φυσικούς της Γερμανίας αλλά και όλου του κόσμου, ο καθηγητής Πολ Χάρτεκ (Paul Harteck) και ο βοηθός του δόκτωρας Βίλχεμ Γκροθ (Wilchelm Groth) στέλνουν μία επίσημη επιστολή-πρόκληση στο γερμανικό υπουργείο Αμύνης. Σ’ αυτό το γράμμα οι δυο επιστήμονες προκαλούσαν το ενδιαφέρον των στρατιωτικών «στις νεώτερες εξελίξεις στον τομέα της πυρηνικής φυσικής», και συνέχιζαν αναφέροντας ότι :«κατά την άποψή μας είναι δυνατόν να δημιουργήσουν ένα εκρηκτικό πολλές φορές ισχυρότερο από οτιδήποτε συμβατικό μέχρι σήμερα» και τονίζοντας ότι: «η χώρα που θα το πρωτοδημιουργήσει θα είχε ένα τεράστιο πλεονέκτημα απέναντι στις άλλες». Κάτι τέτοιο, όχι μόνο ενδιέφερε το Γ’ Ράιχ, αλλά θα γινόταν η κορωνίδα των τεχνολογικών προγραμμάτων της Γερμανίας. Οι Γερμανοί είχαν στη διάθεσή τους το απαιτούμενο επιστημονικό δυναμικό για την κατασκευή της Βόμβας και το καθεστώς ήταν πρόθυμο να τους υποστηρίξει. Το καθεστώς όμως ήταν εκείνο που με τις συνεχείς διώξεις των Εβραίων ανάγκασε πολλούς Εβραίους επιστήμονες σε φυγή. H Λίζα Μέιτνερ άφησε τη γενέτειρά της τη Βιέννη και κατέφυγε στην Κοπεγχάγη. Ήταν Εβραία. O Ενρίκο Φέρμι – κι αυτός Εβραίος – εγκατέλειψε την Ιταλία και το καθεστώς του Μουσολίνι, και πήγε στην Αμερική. Το ίδιο συνέβη και με τον Αλβέρτο Αϊνστάιν (Albert Einstein). O τελευταίος με μία πολυσυζητημένη επιστολή που έστειλε στον πρόεδρο Ρούσβελτ το 1939 οδήγησε την Αμερική στην ατομική εποχή, παρακινώντας τον για την ενασχόληση των Η.Π.Α. με την νέα επιστήμη. O Φέρμι όμως ήταν αυτός που στις 2 Δεκεμβρίου του 1942 οδήγησε τον κόσμο στην ατομική εποχή, όταν λειτούργησε ο πυρηνικός αντιδραστήρας που σχεδίασε, μέσα στο Ερευνητικό Κέντρο στο Σικάγο. Παρά την απώλεια αυτών των σημαντικών ερευνητών, αρκετοί και αξιόλογοι επιστήμονες εξακολουθούσαν να παραμένουν στη Γερμανία. Μετά την επιστολή των Χάρτεκ-Γκροθ η πυρηνική έρευνα στη Γερμανία έγινε στρατιωτικό πρόγραμμα, χρηματοδοτούμενο από το Υπουργείο Στρατιωτικών. Εκείνη την εποχή η Γερμανία είχε ένα πολύ μεγάλο προβάδισμα στην έρευνα, και το πιθανότερο για όλους τους ενασχολούμενους στον τομέα, ήταν το ότι θα αποκτούσε πρώτη το νέο υπερόπλο.H ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΞΕΚΙΝΑΤο καλοκαίρι του 1939 τοποθετείται επικεφαλής του γερμανικού πυρηνικού προγράμματος ο Δρ. Κουρ Ντίμπνερ (Kurt Diebner), ειδικός στα εκρηκτικά και ένας από τους λίγους φυσικούς του Στρατού με γνώσεις σε θέματα Πυρηνικής Φυσικής. Ταυτόχρονα αρχίζει και η στρατολόγηση πολλών επιστημόνων που άρχισαν να εργάζονται αδιάκοπα σε όλα τα διαθέσιμα ερευνητικά κέντρα της Γερμανίας. Για τη δημιουργία μιας ατομικής βόμβας είναι αναγκαίο φυσικά το ουράνιο. Το κυριότερο πρόβλημα που αρχικά χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν οι Γερμανοί ήταν ο διαχωρισμός του ισοτόπου 235 από το ουράνιο 238, αφού μόνο το πρώτο όταν ο πυρήνας του βληθεί από ένα νετρόνιο με τη σειρά του απελευθερώνει δύο. Το ουράνιο 235 όμως ήταν εξαιρετικά σπάνιο στη φύση. Από τα 1000 μέρη οξειδίου

Πηγή:  http://www.chemview.gr/