Από όλα τα πλάσματα σε αυτόν τον όμορφο πλανήτη, λίγα μόνο έχουν επίγνωση της ύπαρξής τους. Έχουν κατανόηση του εαυτού τους, μπορούν να αναλύσουν τη σκέψη και να εξηγήσουν τις πράξεις και τα συναισθήματά τους.  Αυτά τα τελευταία, δηλαδή τα συναισθήματα, είναι ένα μυστήριο! Γιατί ένω μπορούμε να τα νοιώσουμε και να τα καθορίσουμε, δεν μπορούμε ούτε να τα σταματήσουμε, ούτε να τα ελέγξουμε! Αρκεί να σκεφτούμε σαν παράδειγμα πως νοιώθουμε όταν κάποιος μας λέει “Μη θυμώνεις!”. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν μπορούμε να ζητήσουμε από ένα παιδί να “σταματήσει να κλαίει” όταν αυτό είναι η πραγματική έκφραση του συναισθήματός του. Είναι σα να λέμε “μη νοιώθεις”, και όλοι γνωρίζουμε πως αυτό είναι αδύνατον σε κάθε περίπτωση μέσα στην ανθρώπινη ζωή.

Αυτό που μπορούμε να ζητήσουμε και να μάθουμε είναι να τα αναγνωρίζουμε, να τα εκφράζουμε, να τους δίνουμε σεβασμό και χρόνο να εξελιχθούν, αλλά και μέσα από την κατανόησή και την αποδοχή τους να αποκτήσουμε τη σιγουριά πως θα καταφέρουμε να ελέγξουμε τη συμπεριφορά μας την κατάλληλη στιγμή. Ακούγεται σύνθετο, και σίγουρα είναι μια μακρά και πολύπλοκη διαδικασία στη ζωή ενός ανθρώπου, αλλά από κάπου πρέπει να αρχίσουμε…

Εμείς στο σχολείο μας αρχίσαμε από ένα όμορφο παραμύθι που μιλά για την ανιδιοτελή προσφορά και κατ’ επέκταση, την αγάπη. Η πλούσια σε καρπούς μηλιά του παραμυθιού μας, δείχνει την αγάπη της για ένα μικρό αγόρι, που μεγαλώνει σιγά σιγά, δίνοντάς του συνεχώς κομμάτια του εαυτού της για να καλύψει τις ανάγκες του. Δεν του ζητά ποτέ τίποτα…Μπορείτε και εσείς να παρακολουθήσετε το παραμύθι παρακάτω.

Τα παιδιά κλήθηκαν αρχικά να αναγνωρίσουν και να καταγράψουν τα δώρα που προσέφερε η μηλιά. Τα κατάφεραν καλά.

Αφού λοιπόν ολοκλήρωσαν αυτή την εργασία, ήρθε η ώρα να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τη μηλιά. Εκείνη είχε στην καρδιά της το αγόρι. Εμείς άραγε τι έχουμε μέσα στην καρδιά μας; Το παρακάτω έργο των παιδιών θα απαντήσει αυτή την ερώτηση.

Αφού εκφράσαμε και αναλύσαμε τις παρακάτω επιλογές μας, προχωρήσαμε και στο επόμενο βήμα. Τι δώρα θα θέλαμε να δώσουμε σε εκείνους που αγαπάμε. Η γενναιόδωρη φαντασία των παιδιών μας κάνει να χαμογελάμε στην παρακάτω ζωγραφιά. Δείτε και εσείς.

Το να δίνουμε σε αυτούς που αγαπάμε είμαι όμορφο και ευγενές. Οι άνθρωποι όπως είναι όντα με πολυπρισματικές προσωπικότητες. Έτσι δε χαιρόμαστε μόνο να δίνουμε, αλλά συμβαίνει και το ακριβώς αντίθετο. Νοιώθουμε άβολα όταν πιστέψουμε ότι μας μας στερούν κάτι. Όταν για παράδειγμα στο παραμύθι με τα χελιδόνια, το μεγάλο χελιδονάκι απέκτησε μικρότερο αδερφάκι, άρχισε να νοιώθει πως έχανε δικά του πράγματα. Εκτός από τα παιχνίδια του, του ξεγλιστρούσε και κάτι πιο σημαντικό. Η προσοχή της μαμά και του μπαμπά… ή τουλάχιστον έτσι πίστευε εκείνο.

Τα παιδιά αναγνώρισαν το άβολο συναίσθημα της ζήλιας… Ανέλυσαν τη συμπεριφορά του χελιδονιού και μίλησαν για τις δικές τους εμπειρίες με τα αδερφάκια τους. Κάποια θέλησαν να ζωγραφίσουν και σκηνές από το παραμύθι, όπως παρακάτω.

Κάπως έτσι ανακαλύψαμε πως τα συναισθήματα μπορούν να είναι ευχάριστα, αλλά και δυσάρεστα. Σε καμία περίπτωση πάντως καλά και κακά… Όλα τα συναισθήματα μας είναι εκφράσεις του εαυτού μας και ως τέτοια τα αγαπάμε και τα σεβόμαστε.

Προχωρήσαμε έτσι σε ένα άλλο ζεύγος συναισθημάτων. Το πρώτο τμήμα του ζεύγους είναι η χαρά! Τι άλλο θα μπορούσε να είναι αφού το θέμα μας συνέπεσε με τη χαρωπή γιορτή των αποκριών; Διαβάσαμε λοιπόν μια όμορφη ιστορία απο το βιβλίο “Τα δάκρυα και το χαμόγελο του κλόουν” που μπορεί να θυμάστε απο εδώ.

Είπαμε ακόμα την αστεία λαϊκή ιστορία με το πάθημα του Μάρτη και τις 2 γυναίκες. Ορίστε μια εκδοχή της εδώ.

Εμείς σίγουρα γελάσαμε πολύ με την περιπέτειά του, με αποτέλεσμα να νοιώσουμε χαρά, αν και εκείνος μάλλον βλέπει τις 2 όψεις του νομίσματος τις οποίες εν τέλη αναγνωρίσαμε κι εμείς. Διαγνώσαμε πως μια ευχάριστη συγκυρία σε κάνει να νοιώθεις χαρά, αλλά μια δυσάρεστη έκπληξη σε κάνει να λυπάσαι.

Θελήσαμε να εκφράσουμε  κι εμείς τι μας κάνει χαρούμενους. Δείτε παρακάτω…

Και εδώ μια άλλη εκδοχή της έκφρασης της χαράς μας. Εδώ τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να περιγράψουν περισσότερα από ένα πράγματα που προωθούν το συναίσθημα της χαράς σε εκείνα.

Από εκεί και πέρα καταφέραμε να αναγνωρίσουμε το ζεύγος αυτό των συναισθημάτων σε όλες μας τις δραστηριότητες.

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα κατά του σχολικού εκφοβισμού ακούσαμε το τραγούδι «Υπάρχουν χέρια» που μας βοήθησε να συνειδητοποιήσουμε ότι τα χέρια μας, έχουν τη δύναμη να προσφέρουν απεριόριστη χαρά, ή να προκαλέσουν πόνο και λύπη. Η επιλογή είναι δική μας και αντικατοπτρίζει τι είδους άνθρωποι είμαστε. Ακούστε αυτό το τραγούδι παρακάτω.

Με αφορμή το Αστερόσπιτο, καταφέραμε να βάλουμε στο μικροσκόποιο το στενάχωρο συναίσθημα της λύπης. Πότε νοιώθουμε λύπη; Όταν στερούμαστε τα απαραίτητα, όπως τα παιδιά του βιβλίου μας. Τη στέγη, τη μουσική, την αγάπη των γονιών μας.

Τα παιδιά εξέφρασαν τι τα κάνει να λυπούνται με δημιουργίες σαν τις παρακάτω.

Τι μας κάνει τώρα λυπημένους; Αν μπορούσε ένα παντοδύναμο χέρι να αλλάξει αυτώ που μας στεναχωρεί, τι θα ζητούσαμε να αλλάξει; Τα παιδιά απάντησαν με τις ζωγραφιές τους και μερικά πας τις έστειλαν. Μπορείτε να τις δείτε και εσείς.

Πολλά πράγματα μας  κάνουν χαρούμενους… Πολλά πράγματα μας κάνουν λυπημένους… Παρακάτω θα δείτε την απόδωση ενός όμορφου ποιήματος από τα παιδιά που μιλά για τη Χαρά και την Λύπη μαζί.

Εμείς όμως έχουμε την ευθύνη της συμπεριφοράς και των πράξεών μας. Με το παραμύθι «Τα Ελληνάκια» είδαμε ότι όταν κάτι μας κάνει λυπημένους, ή μας προκαλεί κάποιο άλλο συναίσθημα που δεν μας αρέσει, έχουμε το δικαίωμα να προσπαθήσουμε να το αλλάξουμε, με τον κατάλληλο κάθε φορά τρόπο. Δείτε και εσείς το παραμύθι παρακάτω.