Πολύγωνο

Μάθαμε για το πολύγωνο, μετρήαμε τις γωνίςε , τις πλευρές του, μάθαμε που μπορούμε να δούμε ένα πολύγωνο. Διαβάσαμε και μια ιστορία σχετικά με το πολύγωνο.

Ο Πολύς το Πολύγωνο και το Μαγικό Ταξίδι της Ανακάλυψης

 

Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια πολύχρωμη χώρα γεμάτη σχήματα, ζούσε ο Πολύς το Πολύγωνο. Ο Πολύς ήταν ένα ιδιαίτερο σχήμα. Σε αντίθεση με τα τρίγωνα, που είχαν τρεις πλευρές, και τα τετράγωνα, που είχαν τέσσερις, εκείνος μπορούσε να έχει πέντε, έξι ή και περισσότερες πλευρές!

Παρόλο που ήταν χαρούμενος, συχνά σκεφτόταν: «Γιατί είμαι τόσο διαφορετικός; Γιατί δεν έχω πάντα τον ίδιο αριθμό πλευρών, όπως τα άλλα σχήματα;»

Η Απόφαση του Πολύ

Μια μέρα, ο Πολύς πήρε μια μεγάλη απόφαση. «Θα ταξιδέψω στον κόσμο των σχημάτων για να βρω τη θέση μου!» είπε ενθουσιασμένος.

Έτσι, ξεκίνησε το ταξίδι του. Πρώτη στάση: η Πλατεία των Τετραγώνων. Εκεί συνάντησε τον σοβαρό και σταθερό Στέλιο το Τετράγωνο.

«Γεια σου, Πολύ!» είπε ο Στέλιος. «Τι σε φέρνει εδώ;»
«Ψάχνω να βρω πού ανήκω. Νιώθω πως δεν μοιάζω με κανένα άλλο σχήμα.»

Ο Στέλιος χαμογέλασε. «Εγώ έχω τέσσερις ίσες πλευρές, γι’ αυτό είμαι πολύ σταθερός. Βοηθάω στο να φτιάχνονται σπίτια, κουτιά και πλακάκια. Εσύ έχεις πολλές πλευρές! Αυτό σημαίνει ότι μπορείς να ταιριάξεις σε πολλά διαφορετικά μέρη!»

Ο Πολύς προβληματίστηκε, αλλά δεν ήταν σίγουρος ακόμα.

Το Τρίγωνο και το Βουνό

Συνέχισε το ταξίδι του και έφτασε στο Λιβάδι των Τριγώνων, όπου ζούσε η Τριγωνία το Τρίγωνο.

«Γεια σου, Πολύ!» είπε η Τριγωνία. «Τι σε απασχολεί;»
«Ψάχνω να βρω ποια είναι η θέση μου στον κόσμο.»

Η Τριγωνία γέλασε. «Εγώ έχω τρεις πλευρές και είμαι πολύ δυνατή. Χωρίς εμένα, οι σκεπές των σπιτιών δε θα ήταν σταθερές! Ακόμα και τα βουνά έχουν τριγωνικό σχήμα!»

«Κι εγώ; Τι μπορώ να κάνω;» ρώτησε ο Πολύς.
«Εσύ μπορείς να κάνεις ακόμα περισσότερα! Οι χαρταετοί, οι κρύσταλλοι και τόσα άλλα πράγματα έχουν σχήμα πολυγώνου!» είπε η Τριγωνία.

Ο Πολύς χαμογέλασε, αλλά ήθελε να μάθει περισσότερα.

Ο Κύκλος και το Φεγγάρι

Περπατώντας πιο πέρα, βρήκε την Κύκλω την Κύκλο, που έπαιζε χαρούμενη με μια μεγάλη, πολύχρωμη μπάλα.

«Γεια σου, Πολύ! Τι κάνεις εδώ;»
«Προσπαθώ να βρω πού ανήκω. Εσύ φαίνεσαι τόσο χαρούμενη!»

Η Κύκλω γέλασε. «Εγώ δεν έχω γωνίες καθόλου! Μα χωρίς εμένα, δεν θα υπήρχαν ρόδες, μπάλες και φεγγάρια!»

«Άρα κάθε σχήμα έχει τον ρόλο του… Αλλά ποιος είναι ο δικός μου;» αναρωτήθηκε ο Πολύς.

Η Κύκλω του έδειξε τον ουρανό, όπου ένα μεγάλο αστέρι έλαμπε.

«Κοίτα! Ακόμα και τα αστέρια μοιάζουν με πολύγωνα! Είσαι παντού γύρω μας, απλά δεν το έχεις προσέξει ακόμα!»

Η Μεγάλη Ανακάλυψη

Καθώς συνέχιζε το ταξίδι του, ο Πολύς έφτασε σε μια παιδική χαρά. Εκεί, τα παιδιά έφτιαχναν πολύχρωμους χαρταετούς – και μάντεψε τι σχήμα είχαν!

«Μα… είναι πολύγωνα!» φώναξε με ενθουσιασμό.

«Φυσικά!» είπε η Τριγωνία, που είχε φτάσει μαζί του. «Χωρίς εσένα, οι χαρταετοί δε θα μπορούσαν να πετάξουν!»

Ξαφνικά, ο Πολύς ένιωσε ευτυχισμένος. Κατάλαβε πως δεν χρειαζόταν να μοιάζει με κανένα άλλο σχήμα. Ήταν μοναδικός και πολύτιμος, ακριβώς όπως ήταν!

Γύρισε πίσω στη Χώρα των Σχημάτων γεμάτος αυτοπεποίθηση. Τώρα ήξερε ότι κάθε σχήμα – είτε τρίγωνο, είτε τετράγωνο, είτε κύκλος – είχε τη δική του ομορφιά και σημασία.

Και έτσι, έζησε χαρούμενος για πάντα, βοηθώντας τον κόσμο με τις πολλές του πλευρές!

🎈 Τέλος! 🎈

Στη συνέχεια φτιάξαμε τα δικά μας πολύγωνα όπως τα φανταστήκαμε

 

IMG 20250210 104951    IMG 20250210 104955    IMG 20250210 104958    IMG 20250210 105003

 

 

 

Σπουργίτια

Στο νηπιαγωγείο μας μιλήσαμε για τα σπουργίτια. Μάθαμε πως επιβιώνουν το χειμώνα, τι τρώνε, πως συμπεριφέρονται, που μένουν.

Σπουργίτια

 

Στη συνέχεια διαβάσαμε το παραμύθι:

Το σπουργίτι και τα φτερά του της Λότη Πέτροβιτς- Ανδρουτσοπούλου

Η νεράιδα κάποιου δάσους έχασε μια φορά το μαγικό ραβδί της. Έψαξε, έψαξε, μα τίποτα! Το ραβδί πουθενά δε βρισκόταν. Κι η νεράιδα ήταν απαρηγόρητη, που δεν μπορούσε πια να κάνει μάγια. Ένα σπουργίτι όμως, καθώς πετούσε εδώ κι εκεί, είδε το ραβδί πεσμένο σ’ ένα χαντάκι. Πέταξε, λοιπόν, χαμηλά χαμηλά, το άρπαξε με το ράμφος του και το πήγε γρήγορα στη νεράιδα. Εκείνη, πολύ ευχαριστήθηκε που ξαναβρήκε τη δύναμή της τη μαγική και θέλησε να το ανταμείψει.

-Ζήτησέ μου, καλό σπουργίτι, κάτι που να επιθυμείς πολύ, του είπε, κι αμέσως θα γίνει.

Το σπουργίτι σκέφτηκε λίγο κι έπειτα φώναξε με λαχτάρα:

-Θα ήθελα να είχα χρυσά, ολόχρυσα φτερά!

Η νεράιδα το άγγιξε τότε με το ραβδί της, και μεμιάς τα φτερά του εξαφανίστηκαν και δυο καινούρια χρυσά, που άστραφταν και λαμποκοπούσαν, φύτρωσαν στη θέση τους!

Θαμπώθηκε από τη λάμψη τους το σπουργίτι! Δεν πίστευε στα μάτια του! Κι ετοιμάστηκε να τρέξει αμέσως, να τα δείξει σ’ όλα τα πουλιά και τα ζώα του δάσους.

-Μα, δυστυχία του!

Τα χρυσά φτερά ήταν τόσο βαριά, που δεν μπορούσε διόλου να φτερουγίσει! Ούτε να τα κουνήσει καλά καλά δε γινόταν. Άρχισε τότε να φωνάζει απελπισμένο τη νεράιδα. Κι εκείνη, καλή όπως ήταν, παρουσιάστηκε πάλι μπροστά του.

-Τι με θέλεις; ρώτησε.

-Καλή μου νεράιδα, κλαψούρισε το σπουργίτι, μετάνιωσα. Δεν τα θέλω τα χρυσά φτερά. Ωραία, βέβαια είναι, δε λέω, μα πολύ βαριά, και δεν μπορώ να πετάξω. Μήπως γίνεται να μου τα κάνεις βελουδένια;

-Μετά χαράς, αποκρίθηκε η νεράιδα.

Και στη στιγμή, τα χρυσά φτερά εξαφανίστηκαν και στη θέση τους φύτρωσαν δυο άλλα από παχύ παχύ βελούδο.

Τρελάθηκε από τη χαρά του το σπουργίτι! Τ’ ανοιγόκλεισε περήφανα, έκανε μια βόλτα, να τα δοκιμάσει, κι έπειτα έτρεξε στο δάσος, για να τα δουν και να τα θαυμάσουν όλα τα ζώα και τα πουλιά.

Όμως, ξαφνικά, χοντρές στάλες βροχής άρχισαν να πέφτουν. Και σε λίγο ξέσπασε μια μπόρα γερή. Το σπουργίτι δεν πρόφτασε να κρυφτεί… Και τα βελουδένια φτερά του έγιναν μούσκεμα!

Όταν σταμάτησε η βροχή και βγήκε ο ήλιος, βρεγμένο καθώς ήταν, στάθηκε σ’ ένα κλαράκι κι άπλωσε τα φτερά του, να τα στεγνώσει. Μα τι φτερά ήταν τούτα! Το βελούδο είχε χαλάσει, κι η γυαλάδα του είχε φύγει. Δεν ήταν τώρα παρά ένα άθλιο πανί.

Το σπουργίτι απελπισμένο άρχισε πάλι να φωνάζει τη νεράιδα. Κι εκείνη, που είχε χρυσή καρδιά, έτρεξε πρόθυμα κοντά του.

-Μετάνιωσα, νεράιδά μου! μουρμούρισε. Κοίταξε με τη βροχή πως κατάντησαν τα βελουδένια φτερά μου! Μήπως γίνεται να μου τα κάνεις μεταξένια; Το μετάξι, έχω ακούσει πως δε χαλάει από τη βροχή.

-Και βέβαια, αποκρίθηκε η νεράιδα.

Και στο λεπτό, το σπουργίτι απόκτησε δυο κατακόκκινα μεταξωτά φτερά.

-Α, μα τούτα τα θαυμάσια φτερά πρέπει να τα δει ο κόσμος όλος, φώναξε το πουλί.

Και πέταξε ψηλά, να πάει στην πόλη.

Είχε φτάσει κοντά στα πρώτα σπίτια, όταν το είδαν μερικά παιδιά που πήγαιναν σχολείο.

-Ένα πουλάκι με κόκκινα φτερά! φώναξαν απορημένα.

-Α, τι ωραίο!

-Και τι παράξενο που είναι! Θα πρέπει να είναι σπάνιο!

-Ελάτε να το πιάσουμε, να το βάλουμε σ’ ένα κλουβί!

Κι όλα μαζί άρχισαν να το κυνηγούν. Κάποιο μάλιστα έλεγε πως θα ήταν καλύτερα να το χτυπήσουν με σφεντόνα κι έπειτα να το βαλσαμώσουν!

Τρομάρα που την πήρε το καημένο το πουλί! Και τι τρεχάλα έκανε για να ξεφύγει! Πέταξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε και γύρισε στο δάσος. Στάθηκε λαχανιασμένο σ’ ένα κλαράκι, να ξανασάνει κι έπειτα –τι να κάνει;- φώναξε πάλι τη νεράιδα.

-Συγχώρα με, που όλο σε φωνάζω, καλή μου φίλη, της είπε σαν παρουσιάστηκε, μα πάλι το μετάνιωσα. Ωραία έγιναν τα φτερά μου, μα έτσι κατακόκκινα και γυαλιστερά καθώς είναι, με κάνουν να φαντάζω πολύ. Οι άνθρωποι νομίζουν πως είμαι πουλί σπάνιο! Με κυνηγούν και θέλουν να με πιάσουν!

-Αποφάσισε, λοιπόν, σαν τι φτερά θα ήθελες να έχεις επιτέλους! άρχισε να χάνει την υπομονή της η νεράιδα.

Το σπουργίτι στάθηκε κάμποσο σκεφτικό και στο τέλος είπε:

-Απ’ ό, τι βλέπω, τα δικά μου φτερά πρέπει να προτιμήσω, νεράιδά μου. Τι τα θέλω εγώ τα μεγαλεία! Με τα δικά μου πετώ μια χαρά! Είναι ελαφριά, γερά, η βροχή δεν τα καταστρέφει, κι οι άνθρωποι το βλέπουν πως είμαι σπουργίτι και μ’ αφήνουν να πετώ ελεύθερα. Δώσε μου, λοιπόν, πάλι τα δικά μου τα φτερά, και σου υπόσχομαι τίποτε πια να μην ξαναζητήσω.

Κι η νεράιδα η καλή έκανε το θέλημά του. Έτσι, το μικρό πουλί έμεινε με τα φτερά του. Και χαιρότανε πολύ, λεύτερα, το πέταγμά του.

Τέλος τραγουδήσαμε:

2ο Εργαστήριο Δεξιοτήτων

Τα Δάση

Στο 2ο εργαστήριο δεξιοτήτων μιλήσαμε για τα δάση, τη χρησιμότητα και συγκεκριμένα εστιάσαμε στα ελληνικά δάση. Μιήσαμε για τα δέντρα, τα ζώα και ότι άλλο μπορούμε να συναντήσουμε σε ένα δάσος. Χωριστήκαμε σε ομάδες και  ζωγραφίσαμε τα δάση όπως τα φανταζόμαστε στις τρεις εποχές: Φθινόπωρο, χειμώνας, άνοιξη.

IMG 20250116 120701      IMG 20250116 120907    IMG 20250116 121035

 

Τα δέντρα των ελληνικών δασών

Presentation1.pptx Δέντρα ελληνικών δασών

Χειμώνας

Χειμωνιάτικες κατασκευές, γάντια, κασκόλ για το κρύο!!!!

IMG 20250121 094449  IMG 20250121 094447

 

Στη συνέχεια είδαμε πίνακες ζωγραφικής , συζητήσαμε και παίξαμε!

 

Πίνακες ζωγραφικής – Copy

 

Πίνακες ζωγραφικής

 

Βασιλόπιτα

Στο σχολείο μας και φέτος όπως κάθε χρόνο φτιάξαμε τη βασιλόπιτα μαζί με τα παιδιά . Βάλαμε και ένα νόμισμα και το παιδάκι που το κέρδισε πήρε  ένα δωράκι. Αλλά και τα υπόλοιπα παιδάκια πήραν από ένα ημερολόγιο. Ήταν μια διασκεδαστική διαδικασία την οποία χάρηκαν όλα τα παιδιά.

 

IMG 20250117 095141    IMG 20250117 095734  IMG 20250117 100052  IMG 20250117 095734 1  IMG 20250117 095502  IMG 20250117 095813      IMG 20250117 095521    IMG 20250117 101149   IMG 20250117 101320   IMG 20250117 124501    IMG 20250117 125810

Ιανουάριος

Ο Ιανουάριος είναι ο πρώτος μήνας του ημερολογίου μας. Πήρε το όνομά του από τον ρωμαϊκό θεό Janus – Ιανό. Ο Ιανός  ήταν ο θεός της αρχής και του τέλους, της μετάβασης από μία κατάσταση σε άλλη. Τον Ιανό οι Ρωμαίοι τον παρίσταναν διπρόσωπο. Στις πύλες της Ρώμης το άγαλμά του κοίταζε με το ένα πρόσωπο την έξοδο και με το άλλο την είσοδο της πόλης. Κοίταζε, δηλαδή ταυτόχρονα προς τα πίσω και προς τα μπρος. Ο προσδιορισμός αυτός ισχύει τόσο για τον χώρο, όσο και για τον χρόνο. Επομένως ο Ιανός αντίκριζε, επίσης, ταυτόχρονα το παρελθόν και το μέλλον.-Η καθιέρωση του ως πρώτου μήνα του έτους έγινε το 450 π.Χ. από τους Ρωμαίους. Για τους αρχαίους Έλληνες η πρώτη του έτους ήταν η  21η Ιουνίου. Οι Βυζαντινοί ακολούθησαν τους Ρωμαίους στο ζήτημα του ημερολογίου και έτσι καθιέρωσαν τον Ιανουάριο ως πρώτο μήνα, πράγμα που διατηρήθηκε και στο Ιουλιανό ημερολόγιο και εξακολουθεί να ισχύει μέχρι σήμερα.Ο λαός μας έχει διάφορες ονομασίες για τον Ιανουάριο. Τον λένε Καλαντάρη (γιατί τραγουδούν τα κάλαντα), Μεγάλο και Τρανό και Μεγαλομηνά (γιατί έχει 31 ημέρες και οι νύχτες του είναι μεγάλες, όπως λέει και το τραγούδι «Νάταν οι μέρες του Μαγιού κι οι νύχτες του Γενάρη»), Κλαδευτή (επειδή αρχίζουν τα κλαδέματα στα αμπέλια), Μεσοχείμωνα (επειδή βρίσκεται στη μέση του χειμώνα), Παγωνιά (επειδή παγώνουν τα νερά), Γατόμηνα (για τους νυχτερινούς έρωτες των γάτων) και Γελαστό (για τις Αλκυονίδες ημέρες του). Οι κτηνοτρόφοι τον λένε παρετυμολογικά  Γεννάρη, επειδή στις ημέρες του γεννούσαν τα γιδοπρόβατα.

Πηγή:https://opaliouriotis.blogspot.com/2018/01/Ianoyarios-laografia.html

 

Παροιμία Ιανουαρίου

 

 

Χωρίς τίτλο 55

 

 

 

b3a4642917198aaf28c0145509667b52.jpg 1

 

 

 

Κάλαντα

Μία όμορφη δράση πραγματοποιήσαμε στο σχολείο μας παραμονή Χριστουγέννων. Οι μικροί μας μαθητές με τη συνοδεία εκπαιδευτικών και κάποιων γονέων βγήκαμε και είπαμε τα κάλαντα στο χωριό. Ήταν μια πραγματικά πολύ όμορφη εμπειρία την οποία απόλαυσαν μεγάλοι και μικροί.

 

IMG 20241223 111505      IMG 20241223 111507

Καραγκιόζης στο σχολείο μας

Προσφορά του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων για τους μικρούς μα μαθητές  εν όψη των Χριστουγέννων. Τα παιδιά διασκέδασαν πολύ και στο τέλος όπως πάντα και ένα γλυκό κέρασμα.

 

IMG 20241216 113917       IMG 20241216 113702           IMG 20241216 115445