1/6/2020
Εδώ Νηπιαγωγός που διερευνώντας τηλεφωνικά ανακάλυψα πως το 40 % των μαθητών μας δεν είχε πρόσβαση στο διαδίκτυο.
Εδώ Νηπιαγωγός, που αν και ήμουν αόρατη, για πολύ καιρό από το αρμόδιο υπουργείο, κλήθηκα να εφαρμόσω ασύγχρονη εκπαίδευση στο ήμισυ ( και βάλε) του χρονικού διαστήματος των άλλων, ξεπερνώντας χιλιάδες προβληματισμούς αντιρρήσεις.
Εδώ Νηπιαγωγός που κατόρθωσε σε μικρό διάστημα να αυτοεπιμορφωθεί ανακαλύπτοντας προσφερόμενα ελεύθερα εργαλεία web2 ακολουθώντας σελίδες που στήθηκαν στα μέσα μαζικής επικοινωνίας από εκπαιδευτικούς. Μέλος σε αρκετές από αυτές «ξεκοκάλιζα» τις αναρτήσεις, διατηρούσα ηλεκτρονικό αρχείο αποθήκευσης αυτών, εφάρμοζα ή απέρριπτα πολλές από αυτές ως μη προσαρμόσιμες στη βαθμίδα εκπαίδευσης του Νηπιαγωγείου. Ναι περήφανη για τα διαδραστικά φύλλα εργασίας, τα ηλεκτρονικά παζλ και παιχνίδια που με πολλή κόπο και αγάπη δημιουργήθηκαν για τους μαθητές μας.
Εδώ Νηπιαγωγός που ένιωσε, για ακόμα μία φορά επιτυχώς, πως είμαι ο τελευταίος τροχός της αμάξης.
Εδώ Νηπιαγωγός που καλούμαι να δείξω ευελιξία στην εφαρμογή του εκπαιδευτικού προγράμματος ως προς τους χώρους υλοποίησης του ( εσωτερικούς και εξωτερικούς) εκμεταλλευόμενη στο μέγιστο τις δυνατότητες που δίνονται μέσα από το ΑΠΣ/ΔΕΠΣ.
Εδώ Νηπιαγωγός που καλείται να λειτουργήσει δημιουργώντας ένα νέο μοντέλο τάξης που το εμείς παραχωρεί τη θέση του στο εγώ, η συντροφικότητα παραχωρεί τη θέση της στην επιβαλλόμενη απόσταση του 1,5 μέτρου από το διπλανό, το διάλειμμα βαφτίζεται σε αποφυγή συγχρωτισμού των μαθητών.
Εδώ Νηπιαγωγός που ανακάλυψε μετά από 25 χρόνια υπηρεσίας ότι μέσα στην τάξη της είχε θρανία κι όχι τραπεζάκια που φιλοξενούσαν από 4 – 8 παιδάκια ( ενώ τώρα θα φιλοξενούν μέχρι 2) και που θα πρέπει να τοποθετηθούν με κοινό προσανατολισμό, ώστε να μειώνεται κατά το μέγιστο η έκθεση των μαθητών σε σταγονίδια από βήχα ή φτέρνισμα, καταστρέφοντας το παιχνίδι στα κέντρα ενδιαφέροντος.
Εδώ Νηπιαγωγός που της στερούν το δικαίωμα να βοηθά αγκαλιάζοντας με το χέρι της το χέρι του παιδιού βοηθώντας το με το ψαλίδι, το μαρκαδόρο, το πινέλο……που της απαγορεύουν το χάδι την αγκαλιά σε εκείνο που ένιωθε την ανάγκη του.
Εδώ Νηπιαγωγός που καλείται να εκπαιδεύσει διατηρώντας απόσταση 1,5 από το μαθητή στη μοναχικότητα, στην απομάκρυνση, στην απολύμανση των χεριών πλένοντας τουλάχιστον 3 φορές τα χέρια τους με σαπούνι και νερό και χρησιμοποιώντας απολυμαντικό κάθε φορά που θα επιθυμεί να ασχοληθεί σε άλλο κέντρο ενδιαφέροντος.
Εδώ Νηπιαγωγός που λυπάται διαβάζοντας την εγκύκλιο επαναλειτουργίας των σχολικών μονάδων Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης αντιλαμβανόμενη πως εικόνες του διαδικτύου με μαθητές σε χώρες του εξωτερικού, που κάνουν την καρδιά να σφίγγεται και να αναστενάζει, θα πάρουν σάρκα και οστά με την επάνοδο των παιδιών στα σχολεία το καλοκαίρι.
Εδώ Νηπιαγωγός που πλέον …………………………………………..
Αναστασία Τσαλκιτζή
19/6/2017
Η τηλεόραση επηρεάζει την καθημερινότητά μας.
Έκπληκτη έμεινα όταν οργανώνοντας ένα παιχνίδι στην τάξη άκουσα τους μικρούς μαθητές να λένε κα θα παίξουμε survivor; Αρχικά δεν έδωσα καμιά απάντηση στην ερώτησή τους και συνέχισα να οργανώνω το παιχνίδι. Τα παιδιά άρχισαν να ρωτούν ακόμα πιο επίμονα αν θα παίξουμε survivor. Τους ρώτησα: όλο το χρόνο δεν παίζουμε τέτοια παιχνίδια; Γιατί ξαφνικά τα παιχνίδια απέκτησαν αυτό το όνομα; Προσπέρασαν την ερώτησή μου και συνέχισαν τη συνομιλία μεταξύ τους. Εμείς θα είμαστε οι μαχητές και εμείς οι διάσημοι. Εγώ θα κάνω την ……………εγώ τον ……………………
Δεν θα προσποιηθώ πως εγώ δεν ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που παρακολουθούν το δημοφιλέστερο ,αυτή τη στιγμή, παιχνίδι της ελληνικής τηλεόρασης, survivor.
Αναρωτιέμαι όμως ποια είναι τα στοιχεία που διαθέτει για να έχει γίνει τόσο δημοφιλές. Μήπως το ότι υπάρχει ανταγωνισμός ανάμεσα σε δυο ομάδες, μήπως το ότι μπορούμε να παρακολουθούμε και να σχολιάζουμε χωρίς να μας βλέπουν τη ζωή κάποιων άλλων, μήπως το γεγονός ότι μπορώ να ταυτιστώ με κάποιους από τις ομάδες , μήπως τα καταπληκτικά παιχνίδια τα οποία παρουσιάζονται ή μήπως το γεγονός ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο πιο ενδιαφέρον στα κανάλια της ελληνικής τηλεόρασης;
Όχι παιδί μου δεν σε αφήνω να δεις survivor
Ένας ψυχίατρος αναλύει το survivor
Δύο τηλεοράσεις μέσα στο σπίτι και σε καμιά δεν μπορούσα να παρακολουθήσω κάποιες ελληνικές κωμωδίες που με ψυχαγωγούσαν και μου πρόσφεραν μία διέξοδο, έστω και για λίγο από τη σκληρή καθημερινότητα του καθενός μας.
Με ενοχλούσε το γεγονός ότι οι ομάδες αγωνίζονταν για ένα πιάτο φαγητό, με απωθούσε το γεγονός ότι τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και δικτύωσης ασχολιόντουσαν τόσο πολύ με την τηλεοπτική καθημερινότητα ανθρώπων γνωστών – άγνωστων και ότι ξαφνικά έπαψαν να έχουν υπόσταση η δική μας δύσκολη καθημερινότητα, ο δικός μας αγώνας για επιβίωση.
Επηρεάζουν άραγε τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και δικτύωσης τόσο πολύ την καθημερινότητά μας;
Αναστασία Τσαλκιτζή
23/1/2017
Πως φαντάζουν στα μάτια των νηπίων οι εκπαιδευτικοί;
Πάντα ακούμε από τους γονείς των μικρών μαθητών μας ότι τα παιδιά τους στο σπίτι λένε έτσι μας το είπε η κυρία μας ή η κυρία μας είπε αυτό ή από τότε που άκουσε το παιδί μου από εσάς ότι πρέπει να ζωγραφίζει και στο σπίτι δεν υπάρχει μέρα που να μην ασχολείται.
Κάτι άλλο που πάντα ακούμε από τους γονείς είναι ο συμπυκνωμένος επίλογος ,σε μία φράση, μετά από συζήτηση εκπαιδευτικού γονέα, παρόντος του μαθητή:”άκουσες τι είπε η δασκάλα σου”
Το πόσο και πως επηρεάζουμε με τον λεκτικό ή μη λεκτικό κώδικα επικοινωνίας τους μαθητές μας
ήταν κάτι που πάντα με προβλημάτιζε, γιατί κατέχοντας αυτή τη θέση σημαίνει ότι στα μάτια των παιδιών είμαι αυτή που γνωρίζω τα πάντα , αυτή που ποτέ δεν κάνει λάθη ……..Ένιωθα και νιώθω πως κουβαλώ ένα πολύ μεγάλο βάρος μιας και στα πλαίσια της ανθρώπινής μας υπόστασης θα κάνουμε και λάθη.
Θέλοντας να μην κουβαλώ αυτό το βάρος προσπαθούσα πάντα να νιώθει ο μαθητής πως η άποψη του είναι πάντα σεβαστή από μένα αλλά και πως μπορεί και πρέπει να υποστηρίζει με επιχειρήματα την άποψή του ακόμη κι αν αυτό σημαίνει διαφωνία με τον εκπαιδευτικό.
Φέτος παίζοντας ένα παιχνίδι με τα παιδιά της τάξης ρώτησα κάποιο παιδάκι: θέλεις να μου πεις γιατί θα έβαζες την καρτέλα σου στο φθινόπωρο κι όχι στην άνοιξη; Το παιδί με την ερώτηση μου αυτή «πάγωσε» και άρχισε να με κοιτά. Υπέθεσα πως δεν κατάλαβε την ερώτηση και την διατύπωσα για άλλη μια φορά: θέλεις να μου πεις γιατί θα έβαζες την καρτέλα σου στο φθινόπωρο κι όχι στην άνοιξη; Καμιά αντίδραση από το παιδί. Μόνο με κοιτά. Προσπαθώντας να το παροτρύνω να συνεχίσει του λέω: Δηλαδή αν σου έλεγα να βάλεις την καρτέλα σου στο χειμώνα θα την έβαζες; Με πολύ φυσικότητα απαντά: Ναι . Γιατί θα την έβαζες εκεί; Μα το είπες εσύ, απαντά. Δηλαδή μου λες πως επειδή είμαι η δασκάλα και είμαι μεγάλη έχω πάντα δίκιο; Ναι οι μεγάλοι ξέρουν το σωστό.
Ας αναρωτηθούμε λοιπόν σαν γονείς πόσες φορές έχουμε δηλώσει στο παιδί μας ότι είμαστε μεγάλοι και ξέρουμε. Ας αναρωτηθούμε ως γονείς πόσες φορές έχουμε πει στα παιδιά μας αν συμβεί κάτι στο σχολείο θα το πεις στη δασκάλα σου αυτή ξέρει τι πρέπει να γίνει. Πρέπει να την ακούς είναι μεγάλη.
Ας αναρωτηθούμε αν μεγαλώνουμε ένα παιδί βοηθώντας το να αναπτύξει κριτική σκέψη ή ένα παιδί που ακολουθεί πιστά όσα του υποδεικνύει, ως σωστά, ένας ενήλικας.
Τσαλκιτζή Αναστασία
24/10/2016
Φέτος με τη συνάδελφο αποφασίσαμε να δουλέψουμε το θέμα «28η Οκτωβρίου 1940» με ένα διαφορετικό τρόπο. Μέσα σ’ ένα κουτί παπουτσιών βάλαμε αποκόμματα εφημερίδων, εικόνες του ΄40, ένα γράμμα μέσα σ’ ένα φάκελο, σημαίες (ιταλική, ελληνική, γερμανική),σύμβολα ειρήνης, κάλτσες, στρατιωτική μπλούζα, τζόκει και μπερέ.
Παρουσίασα το θέμα λέγοντας ότι το κουτί αυτό μου το έφερε μια φίλη μου. Το βρήκε στην αποθήκη του σπιτιού της καθώς την τακτοποιούσε. Ανοίγοντας το δεν κατάλαβε γιατί όλα αυτά τα πράγματα ήταν συγκεντρωμένα μέσα στο κουτί. Της πρότεινα λοιπόν να το πάρω μαζί μου στο σχολείο και να ζητήσω τη βοήθεια των παιδιών. Τι λέτε θα τη βοηθήσουμε;
Τα παιδιά βλέποντας το κουτί είπαν:
Σίγουρα έχει παπούτσια.
Σε τέτοια κουτιά βάζουν παπούτσια.
Ανοίγοντας το κουτί τα παιδιά άρχισαν να λένε:
Α, έχει χαρτιά, φάκελο, σημαίες κάλτσες, στρατιωτική μπλούζα καπέλο και μπερέ.
Ξεκίνησαν να κοιτάζουν τα αποκόμματα των εφημερίδων.
Είναι κόμικς. Είμαι σίγουρος τέτοια είχαν και τα αδέρφια μου.
Ναι είναι μίκι μάους.
Τα παιδιά επικέντρωσαν το ενδιαφέρον τους στις γελοιογραφίες της εποχής. (δυσκολεύονταν όμως να αναγνωρίσουν ότι αυτά τα φύλλα με τις εικόνες και τις γελοιογραφίες ήταν εφημερίδες)
Για να τα βοηθήσω τα σύρραψα και άρχισα να τα ξεφυλλίζω. Τότε μόνο κάποιο παιδί είπε ότι τώρα του θύμιζε εφημερίδα.
Στη συνέχεια μελετήσαμε τις εικόνες. Παρατηρούν ότι υπάρχουν 2 στρατιώτες που ετοίμαζαν το φαγητό.
Πού νομίζετε ότι θα το μαγειρέψουν;
Αβίαστα απαντούν στην ηλεκτρική κουζίνα.
Λέτε πάνω στα βουνά να είχαν κουζίνα;
Όχι πως θα την κουβαλούσαν, δε θα είχαν ρεύμα.
Τότε με ποιο τρόπο θα μπορούσαν να μαγειρέψουν;
Θα έτριβαν δυο ξύλα με τα χέρια τους, θα άναβαν φωτιά και έτσι θα μαγείρευαν. Το έχω δει στην τηλεόραση.
Σε μια άλλη εικόνα υπάρχει ένας θάλαμος νοσοκομείου.
Τα παιδιά επεξεργάζονται την εικόνα και βομβαρδίζουν με τις ιδέες τους.
Εδώ οι μαμάδες βάζουν τα παιδιά τους για ύπνο.
Οι μπαμπάδες ετοιμάζουν το φαγητό.
Μάλλον γάλα ετοιμάζουν.
Κάποιοι θα σκεφτούν διαβάζοντας τις απαντήσεις τους, ότι τα παιδιά είναι “ανώριμα” ή ότι δεν έχουν γνώσεις. Εγώ με κόπο συγκρατώ τα γέλια μου και προσπαθώ να δω τον κόσμο με τα δικά τους μάτια και τις δικές τους εμπειρίες. Είναι φυσικό να μη γνωρίζουν τις εφημερίδες όταν πλέον όλοι μαθαίνουμε τα νέα από την τηλεόραση ή το διαδίκτυο. Είναι πολύ φυσικό να απαντούν ότι το φαγητό μαγειρεύεται στην ηλεκτρική κουζίνα όταν μόνο αυτό έχουν δει να κάνουν οι γονείς τους. Είναι φυσικό το θάλαμο του νοσοκομείου να τον θεωρούν δωμάτιο που έχει 3-4 κρεβάτια, τις νοσοκόμες για μαμάδες (αφού η στολή τους έμοιαζε με ποδιά για τις δουλειές του σπιτιού ) και τους άντρες γιατρούς για μπαμπάδες που ετοιμάζουν φαγητό – γάλα πάνω σ΄ ένα τραπέζι. Άλλη εικόνα έχουν τα παιδιά για τα νοσοκομεία τους γιατρούς τις νοσοκόμες.
Συνεχίσαμε με τη μελέτη του γράμματος.
Παιδιά τι νομίζετε πως περιέχει ο φάκελος;
Λογαριασμούς, ασφάλεια αυτοκινήτου. (αυτά μόνο καταφθάνουν στις μέρες μας)
Τα παιδιά μετάφερουν την εμπειρία τους. Αναλογιστείτε αν στο σπίτι σας καταφθάνει στις μέρες μας γράμμα. Το γράμμα αντικαταστάθηκε με το μήνυμα μέσω κινητού, το μήνυμα μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, αντικαταστάθηκε με το τηλεφώνημα ή την επικοινωνίας μέσω του skype, intagramme, facebook………….
Αυτοί οι διάλογοι με κάνουν να αγαπώ ακόμη περισσότερο το θαυμαστό κόσμο των μικρών μου μαθητών και να προσπαθώ καθημερινά να γνωρίζω το δικό τους κόσμο. Αυτός όμως ο μικρόκοσμος της κοινωνίας που αντικατοπτρίζει τόσο πολύ την κοινωνία των μεγάλων με κάνει να θλίβομαι κάποιες φορές. Θλίβομαι γιατί αυτοί οι λιλιπούτειοι μαθητές ποτέ δε θα περιμένουν με αγωνία τον ταχυδρόμο για να μάθουν τα νέα του φίλου τους, δε θα ξεφυλλίσουν με τα χέρια τους μία εφημερίδα δε θα δουν τα χέρια τους να αλλάζουν χρώμα από το μελάνι του χαρτιού, δε θα γνωρίσουν τη γοητευτική μυρωδιά του. Θλίβομαι γιατί η τηλεόραση, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, τα κινητά τηλέφωνα έγιναν πρωταγωνιστές στη ζωή τους.
Πολλοί βέβαια θα σκεφτείτε, όπως το σκέφτηκα κι εγώ, χάσμα γενεών. Άλλοι πάλι θα πείτε πρόοδος της τεχνολογίας, εξέλιξη της ανθρωπότητας. Ευλογία ή κατάρα η εξέλιξη της τεχνολογίας; Τα συμπεράσματα δικά σας.
Κυριακή Καραγεώργου