Η χθεσινή ηλιόλουστη μέρα παραχώρησε τη θέση της σε μια μέρα μουντή συννεφιασμένη που απειλεί σε κάθε της λεπτό να ξεσπάσει αφήνοντας τα δάκρυα της να τρέξουν απλώνοντας απ’ άκρη σ’ άκρη υδάτινο χάδι της κι εγώ το μόνο που σκέφτομαι είναι το γνωμικό του σοφού λαού “Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει”.

Η πόρτα ανοίγει και τα παιδιά χαμογελαστά φορώντας καλοκαιρινά καπέλα, ντυμένα ελαφρά κατεβαίνουν τις σκάλες και ρωτούν κυρία θα πάμε να πούμε τα κάλαντα; Μη θέλοντας να δω τα πρόσωπά τους να σκοτεινιάζουν αποφεύγω την απάντηση δίχως όμως να μπορώ να κρύψω το επιφώνημα αναστεναγμού που βγαίνει τόσο αυθόρμητα από τα βάθη της ψυχής μου. Κοιτώ μόνο τον συννεφιασμένο ουρανό και λέω: “θα δούμε τι θα αποφασίσει ο καιρός” Μα κυρία αφού δε βρέχει να πάμε, μας περιμένουν οι μαμάδες, οι γιαγιάδες, οι παππούδες μας.

Μπαίνουν στην τάξη κι αρχίζουν να τραγουδούν το Λάζαρο, (Κάλαντα) παίζουν και κοιτούν έξω από τα παράθυρα, κοιτώντας κι εμάς. Μαζί τους κοιτούμε κι εμείς ελπίζοντας πως οι αχτίδες του ήλιου θα κατορθώσουν να αποκαλύψουν το γαλανό ουρανό ή πως τα σύννεφα θα γίνουν άσπρα κάτασπρα σαν το βαμβάκι. Κι όταν ένα κομμάτι του γίνεται καταγάλανο δίνουμε την εντολή να ετοιμαστούν. Γρήγορα ετοιμάζονται και το τρένο ξεκινά.

Πρώτη μας στάση στο μπακάλικο του χωριού κι οι άνθρωποι μας καλοδέχονται απαντώντας θετικά στην ερώτηση: να τα πούμε; κι εκείνα ξεκινούν ενθουσιασμένα να τραγουδούν με όλη την ένταση που έχει η φωνή τους.

Το καλάθι αποκτά τα πρώτα του φιλέματα και το ταξίδι συνεχίζεται με επόμενη στάση στην καφετέρια του χωριού.

Ακούν χαμογελούν κερνούν κι εκείνα είναι τόσο χαρούμενα. Η φαρμακοποιός του χωριού συναντώντας μας στο δρόμο μας προσκαλεί και στο φαρμακείο. Βάζει στο καλάθι μας ένα διαφορετικό κέρασμα κι εμείς ξέρουμε πως αυτή τη φορά θα εμπλουτίσουμε με ένα ακόμα βιβλίο τη βιβλιοθήκη του σχολείου μας.

Αποχωρούμε έχοντας ευχηθεί και του χρόνου με υγεία κατευθυνόμενοι αυτή τη φορά στις γειτονιές του χωριού. Οι φωνές τους ξεσηκώνουν τη γειτονιά κι οι άνθρωποι βγαίνουν στα μπαλκόνια απολαμβάνοντας το ζωντάνεμα της παράδοσης από τα παιδιά.

Η γιαγιά ο παππούς κοιτούν απολαμβάνουν συγκινούνται; Ένα πάντως είναι σίγουρο πως οι μικρότεροι θεατές αυτής της παρέας παρακολουθούν με μάτια ορθάνοιχτα, κουνούν το μικρό τους χεράκι ακολουθώντας το ρυθμό της μελωδίας.

Και βέβαια δεν ξεχάσαμε το φούρνο της πλατείας που γεμίζουν το καλάθι μας με μοσχομυριστά κουλούρια και μπισκότα.

Κοιτάμε τον ουρανό περιμένοντας τη δική του απάντηση για το αν θα συνεχίσουμε το υπέροχο ταξίδι μας κι εκείνος σαν να κατάλαβε γίνεται ακόμα πιο γαλανός επιτρέποντας στον ήλιο να γλυκάνει την παγωμένη ατμόσφαιρα. Πόσο όμορφο να ανταμώνεις γονείς που είχες πριν 20 και χρόνια τα παιδιά τους και να σε προσκαλούν να τραγουδήσεις στο σπίτι τους.

Κι ομορφότερο ακόμα να ξέρεις πως όλοι μας περιμένουν μετά από τόσα χρόνια που δε βγήκαμε να τραγουδήσουμε, λόγω των επιβαλλόμενων μέτρων για την αντιμετώπιση της πανδημίας κι ακόμα ωραιότερο να ακούς τα παιδιά να ρωτούν: Θα πάμε και στη δική μου γιαγιά; Μένει εδώ κοντά.

Ανταλλαγές ευχών και αρμενίζουμε για γειτονιές γεμάτες πράσινο με απαραίτητη βέβαια τη στάση ξεκούρασης στην αυλή της γιαγιάς που καμαρώνει το εγγόνι που μεγάλωσε. Φιλεύει τα παιδιά μπισκότα, νερό, χυμό.

Κόβουμε δρόμο από την αυλή  εκείνου του σπιτιού που θα  μας οδηγήσει στις γειτονιές τις γεμάτες μ’ αρώματα της εποχής αναζητώντας το σπίτι μιας μαθήτριας. Μην όντας σίγουρη για το δρόμο τους ζητώ να περιμένουν λέγοντας πως θα τους πάρω τηλέφωνο μιας και ο δρόμος είναι ανηφορικός. Ναι η μαμά μας περιμένει και τα παιδάκια μας αν και κουρασμένα συνεχίζουν.

Μα η μαμά ζητά να περάσουμε κι από άλλο ένα σπίτι λέγοντας πως δεν είναι μακριά. Πως να χαλάσεις χατίρι. Βαδίζουμε νιώθοντας σε κάθε βήμα το κορμί να δυσανασχετεί. Φθάσαμε τραγουδάμε και αποχωρούμε έχοντας ευτυχώς αυξήσει πλέον τους ενήλικους της παρέας μας.

Τι παράξενο τράβηξε και ξανατραβά τα παιδιά θέλοντας να διασώσει τις δημιουργούμενες αναμνήσεις.
Δυο τελευταίες στάσεις και επιστρέφουμε στο σχολείο. Η κυρία Αντωνία, η προηγούμενη καθαρίστρια του σχολειού μας και το σπίτι του παπά του χωριού.

Νιώθεις την κούρασή τους μα ξέρεις πως μόλις φθάσουμε στο σχολείο εκείνα θα αρχίσουν και πάλι να πηδούν και να τρέχουν. Η λειτουργία των αποθεμάτων των δικών τους ” μπαταριών” τόσο διαφορετική από των ενηλίκων.
Κατάκοποι όλοι επιστρέφουμε στο σχολείο κι εκείνα το μόνο που ρωτούν στο Δημοτικό σε όλες τις τάξεις πότε θα πάμε. Ναι οι δικές τους μπαταρίες δεν άδειασαν οι δικές μας όμως χρειάζονται επειγόντως επαναλειτουργία μιας και είναι αδύνατον να μην επισκεφθείς παιδιά και συναδέλφους της επόμενης βαθμίδας εκπαίδευσης. Αφορά τις ομαλές μεταβάσεις των παιδιών σε διαφορετικά περιβάλλοντα, αφορά την ενδυνάμωση των αναμεταξύ μας σχέσεων, εκπαιδευτικών και παιδιών. Μα και θα μας δοθεί η ευκαιρία να δούμε όλα τα παιδιά που πέρασαν από τις δικές μας τάξεις, θα εκπλαγούμε με την αλλαγή τους, θα θυμηθούμε …………………
Φαγητό ξεκούραση ολιγόλεπτου διαλείμματος και ξεκινάμε για το νέο μας ταξίδι.
Πρώτη δημοτικού

Το ζεστό καλωσόρισμα της κας Ιωάννας μένει μετέωρο στη βιασύνη των παιδιών να τραγουδήσουν τα κάλαντα. Πόσο μεγάλωσαν άλλαξαν ωρίμασαν. Διστάζουν να τραγουδήσουν κι ας τα γνωρίζουν. Κοιτούν αμήχανα, χαμογελούν δειλά.

Β’ Τάξη

Τα παιδιά που δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν τη δίχρονη προσχολική αγωγή δια ζώσης. Η δεύτερη χρονιά τους στο νηπιαγωγείο με μάσκες, εκπαίδευση μέσω υπολογιστή και τις νηπιαγωγούς να προσπαθούν να μεταφέρουν στην οθόνη τα όσα συνέβαιναν στην τάξη. Μα πόσο περήφανες νιώσαμε όταν διαβάσαμε την υπέροχη σχολική τους εφημερίδα. Ήταν οι δικές τους σκέψεις αποτυπωμένες στο χαρτί με τη βοήθεια της κας Αγγελικής και βέβαια δεν ξεχάσαμε να τα επιβραβεύσουμε κι εκείνα να χαμογελούν νιώθοντας περήφανα. Μπράβο σας παιδιά διαβάσαμε υπέροχα άρθρα.

Μπορείτε κι εσείς να απολαύσετε τα άρθρα των υπέροχων δημοσιογράφων

Γ Τάξη

Εδώ η κα Μάρθα εκεί η κα Μάρθα πουθενά η κα Μάρθα, απούσα. Κοιτώ στο γραφείο πουθενά. Ρωτώ τα παιδιά της κι εκείνα απαντούν πως θα γυρίσει. Μα τα δικά μας παιδιά έχουν ξεκινήσουν να λαλούν κι εκείνη ακούγοντας επισπεύδει το βήμα της θέλοντας να απολαύσει έστω και λίγο το μοιρολόι του Λάζαρου. Μα εμείς χανόμαστε στη ματιά των παιδιών της Γ’ τάξης. Είναι η χρονιά που δοκιμάσαμε να χωρίσουμε σε νήπια και προνήπια είναι η χρονιά του πρώτου εγκλεισμού, είναι τα παιδιά που μας έχασαν τα χάσαμε ξαφνικά, είναι η χρονιά που μετά από παύση μηνών κοίταζαν στην οθόνη του υπολογιστή και ζητούσαν από τη μαμά να βάλει ξανά και ξανά το αναρτημένο βίντεο στη σελίδα του σχολείου.

Επόμενη στάση στην Δ τάξη. Δυσκολευόμαστε να αναγνωρίσουμε φατσούλες. Έχουν μεγαλώσει έχουν αλλάξει μα είναι όμως το ίδιο ευγενικά όλα τους. Η κα Μαρία ανοίγοντας την πόρτα διάπλατα τρέχει στο γραφείο για το φίλεμα των παιδιών λέγοντας περιμένετε γυρίζω σε ένα λεπτό. Τα παιδιά κοιτάζουν ολόγυρα χαιρετούν τους γνωστούς τους.
Ανεβαίνουμε τα σκαλιά και ο κος Τάσος με την κα Χριστίνα κοιτούν τα μικρά μας , τα καλωσορίζουν με το ζεστότερο χαμόγελό τους, τα ρωτούν κι εκείνα απαντούν. Ρωτάνε να τα πούμε; και στην καταφατική απάντηση ξεκινούν.

Στην έκτη τάξη με την κυρία των γαλλικών. Δε γνωρίζει εμάς δε γνωρίζει τα παιδιά και δεν την γνωρίζουμε κι εμείς, όμως το πλατύ της χαμόγελο η ζεστασιά των λόγων της μας κάνει να νιώσουμε τόσο ευπρόσδεκτοι. Έξι χρόνια πριν ήταν τόσο μικρά ! τώρα μικρά παλληκαράκια και υπέροχες δεσποινίδες.

Επιτέλους μία φορά θα τραγουδήσουμε το Λάζαρο και στην κα Ειρήνη. Τόσα χρόνια ποτέ τη συγκεκριμένη ημέρα δεν ήταν στο σχολείο. Έκπληξη για μας που ο κος Δημήτρης αν και δεν είχε μάθημα τη συγκεκριμένη ώρα φρόντισε να είναι στην τάξη και να μας καλωσορίσουν κι οι δυο μαζί.

Μα πόσο ευχάριστη η έκπληξη όταν η κα Ειρήνη άρχισε να τραγουδά ένα Λάζαρο διαφορετικό. Τα δικά μας παιδιά παρακολουθούν με προσοχή και τελειώνοντας το τραγούδι αποχαιρετούν με ευχές . Η μοναδικότητα του ταξιδιού μας στο τέλος της και εμείς πια έχοντας επιστρέψει στο Νηπιαγωγείο απολαμβάνουμε κάποιο από τα γλυκά φιλέματα όλων.

7/4/2023
Η κούραση ο πόνος της προηγούμενης μέρας χάθηκε τη στιγμή που οι γονείς που τραγουδήσαμε στα σπίτια τους μοιράστηκαν μαζί μας τα συναισθήματά τους, τις εντυπώσεις τους από την χθεσινή μας εξόρμηση ζητώντας πληροφορίες για το έθιμο αυτό, για το πως αποφασίσαμε να το αναβιώσουμε……. Γιατί εκείνο που ανακαλύψαμε στην πρώτη μας φορά ήταν πως το έθιμο είχε σβήσει στο πέρασμα του χρόνου

Σας ευχαριστούμε όλους και σας ευχόμαστε ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ.

Τελευταία εβδομάδα και ο χώρος του Νηπιαγωγείου γεμίζει με νότες μουσικής, ευωδιάζει με ήθη και έθιμα πασχαλινά. Ήθη και έθιμα πλεγμένα με ιστορίες. Έχοντας αφηγηθεί θαύματα του Χριστού, έχοντας διαβάσει την ιστορία με τη ζωή του Χριστού από το ψάρεμα των μαθητών μέχρι τη Σταύρωση του, η τελευταία εβδομάδα αφιερωμένη στην παράδοση της πατρίδας μας.
Βάψιμο αυγών, λαζαράκια, κάλαντα Λαζάρου, έξοδος στο χωριό για να τραγουδήσουμε σε γονείς και κατοίκους για να ετοιμαστούν για το Σάββατο του Λαζάρου, στολισμός του καλαθιού με αρώματα της άνοιξης.
Το τραπεζάκι γεμίζει με βραστά αυγά που περιμένουν να βαφτούν κατακόκκινα όπως η παπαρούνα, ξύδι και ζεστό νερό.
Πιαδιά γιατί νομίζετε ότι βάφουμε τα αυγά κόκκινα;
Κυρία για να μας θυμίζει το αίμα που έτρεξε από το κεφάλι του Χριστού όταν του φόρεσαν το αγκάθινο στεφάνι.
Μήπως μπορείτε να μας εξηγήσετε γιατί βάζουμε στην κόκκινη μπογιά ξύδι;
Κυρία μήπως γιατί όταν ο Χριστός δίψασε πάνω στο Σταυρό του έδωσαν να πιει ξύδι μαζί με εκείνο το πικρό που μας είπες;

Η μπογιά διαλυμένη σε ξύδι με νερό και τα παιδιά διαλέγουν αυγά τοποθετούν στην κουτάλα και με προσοχή βάζουν στη λεκάνη.

Κατακόκκινα λαμπερά περιμένουμε να στεγνώσουν

Έχοντας και τις μικρές μας αστοχίες μιας και ορισμένα έχουν τόσο θυμώσει που προσπαθούμε να τα βάψουμε που αποφασίζουν να παραμείνουν με το αρχικό τους χρώμα όση ώρα και να παρέμειναν στο χρωματιστό νερό.
Το έθιμο πλεγμένο με την ιστορία του γιατί συνηθίζεται να βάφουμε τα αυγά κόκκινα.
Οι αγαπημένες του μαθήτριες επισκέπτονται τον Τάφο του για να αλείψουν με αρώματα το Σώμα του. Φτάνοντας ψάχνουν μα δε βρίσκουν πουθενά το Σώμα του Κυρίου και ο άγγελος τους ρωτά ποιον ψάχνουν κι εκείνες του εξηγούν. Ο άγγελος τις ρωτά: μα γιατί ψάχνετε έναν ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς. Οι μαθήτριες τρέχοντας διαδίδουν το νέο της Ανάστασης του Κυρίου, μα κάποιος που κρατά ένα καλάθι με αυγά δεν το πιστεύει. Τα αυγά γίνονται από άσπρα κόκκινα όταν εκείνος λέει πως θα το πιστέψω μόνο αν τα αυγά στο καλάθι γίνουν κόκκινα.

Κάλαντα Λαζάρου και Λαζαράκια
Πλάθοντας τα Λαζαράκια σιγομουρμουρίζουν το σκοπό και το άψυχο ζυμάρι μεταμορφώνεται και αρωματίζεται με γαρύφαλλα.

(Ευχαριστούμε πολύ τον κύριο Κονανά, αρτοποιό του χωριού μας, για την ευγενική του προσφορά. Μας προσφέρει κάθε χρόνο το ζυμάρι αλλά μας ψήνει και τα Λαζαράκια ). Το πλάσιμο τελείωσε, τα λαζαράκια αναχώρησαν για ψήσιμο κι εμείς ξαναθυμόμαστε την ιστορία για το Λάζαρο τον αγαπημένο φίλο του Χριστού παρακολουθώντας μία μικρή ταινία στον υπολογιστή.

Τα λαζαράκια μας έτοιμα περιμένουν τους δημιουργούς τους. Κάθε παιδάκι διαλέγει ένα λαζαράκι και το τοποθετεί στην τσάντα του. Όταν οι γονείς καταφθάνουν για να τα παραλάβουν ανοίγουν την τσάντα τους και δείχνουν με περηφάνια το δικό τους δημιούργημα που σίγουρα θα μοιραστούν με τα αδέλφια τους και τους γονείς τους. Κάποια μην αντέχοντας υποκύπτουν στο άρωμα τους και δοκιμάζουν. Η έκφραση ικανοποίησης τόσο μεγάλη κι εμείς ξεχνάμε με μιας την κούραση της σημερινής μέρας.

Καλάθι του Λάζαρου
Ένας μικρός κήπος ζωντανεύει στην τάξη γεμίζοντάς τη με αρώματα. Πασχαλιές ( Γιατί άραγε να το λένε πασχαλιά; Μήπως γιατί κυρία ανθίζει τώρα που πλησιάζει το Πάσχα; απαντούν στο ερώτημα με ερώτηση περιμένοντας για την επιβεβαίωση της υπόθεσής τους και κάπου εδώ το άρωμα και το χρώμα της Πασχαλιάς πλέκεται με το μύθο γύρω από το όνομά της. Κουρασμένη η Παναγιά με τον Ιωσήφ κάθισαν κάτω από ένα δέντρο να ξεκουραστούν κι αποκοιμήθηκαν. Το δέντρο αυτό είχε μόνο φύλλα. Σαν είδε πως η Παναγιά κι ο Ιωσήφ αποκοιμήθηκαν τίναξε τα κλαδιά του και τα φύλλα έπεσαν σκεπάζοντας το κοιμισμένο ζευγάρι. Όταν ξύπνησαν και είδαν πως ήταν σκεπασμένη με φύλλα κοίταξαν το δέντρο που έστεκε από πάνω τους γυμνό. Η Παναγιά τότε το ευχαρίστησε και το ευλόγησε λέγοντας: να είναι πάντα μοσχοβολημένο και φορτωμένο με πανέμορφα άνθη.), φρέζες (μοιάζουν με χωνιά), κρίνοι ( α! αυτό έδωσε ο άγγελος στην Παναγιά μας όταν της είπε πως θα γεννήσει τον Ιησού), ζέρμπερες, τριαντάφυλλα, μαργαρίτες, παπαρούνες, γλιτσίνες (κυρία μοιάζουν με σταφύλια όπως κρέμονται), βιολέτες, γαρύφαλλα, σκυλάκια ( κυρία η μαμά μου μου είπε πως μοιάζουν με στόμα που ανοιγοκλείνει, μα εγώ δεν τα κατάφερα. Μπορείς να μας δείξεις πως γίνεται; Μαγεύονται στην κίνηση του λουλουδιού κάθε φορά που πιέζω πλάγια και μας ξαφνιάζουν τόσο ευχάριστα με τα όσα μοιράζονται μαζί μας) και τα αρώματά τους μεθυστικά, τα χρώματά τους μοναδικά και εμείς βρίσκουμε την ευκαιρία καθώς ξεκουραζόμαστε όλοι μαζί στην παρεούλα να παρατηρήσουμε τα έργα του μεγαλύτερου ζωγράφου όλων – τη φύση. Αισθανόμαστε την απαλότητα τους, μυρίζουμε την ευωδιά τους, παρατηρούμε το κομμάτι εκείνο που επισκέπτονται οι μέλισσες, εντοπίζουμε διαφορές στα κοτσάνια, στα φύλλα και στα πέταλα των λουλουδιών κι όλα τα παιδιά αναρωτιούνται τι θα τα κάνουμε τόσα λουλούδια.

Τους εξηγούμε πως αύριο που θα τραγουδήσουμε το Λάζαρο πρέπει να έχουμε μαζί μας ένα καλάθι στολισμένο για να βάζουν οι άνθρωποι μέσα τα κεράσματά τους. Τα λουλούδια γίνονται μπουκέτα και το καλάθι μας αρχίζει να μεταμορφώνεται γεμίζοντας χρώματα κι αρώματα.