[…] Στα έργα του Καζαντζάκη καθώς και στην ποίηση του Καβάφη (οι δυο τους είναι οι γνωστότεροι λογοτέχνες μας εκτός Ελλάδος) συμβαίνει το εξής: συνδυάζεται η αίσθηση της ελληνικής ταυτότητας […] με υπαρξιακά στοιχεία, που λειτουργούν με όρους διεθνισμού και διαχρονίας, ώστε να νιώθουμε ότι τα κείμενα έχουν να πουν πράγματα και για τη ζωή μας σήμερα, όπου και αν ζούμε, όποιαν εθνοτική ταυτότητα και αν έχουμε. Αυτό είναι το κομβικό σημείο ως προς το οποίο κρίνεται η ουσιώδης λογοτεχνική αξία. […]

Δημήτρης Κόκορης, “Η λογοτεχνική κορύφωση του Καζαντζάκη”, περ. Ο Πολίτης, τχ. 137 (2007), σ. 36 – 37: 37.