Το παραμύθι αποτελεί συγκερασμό λόγιων και λαϊκών στοιχείων, χώρο ζύμωσης
καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων, πολιτισμικών στοιχείων και τεχνών. Αποτελεί ζωντανή διαδικασία με κοινωνική και πολιτισμική λειτουργία μέσα από τις πρακτικές της προφορικότητας και της αναπαράστασης. Φορέας συλλογικής συνείδησης και μνήμης, κόμβος συνάντησης της μαγείας και της επινόησης, καθρέφτης έκφρασης, νοοτροπίας συμπεριφορών και στάσεων (Καπλάνογλου, 2015: 40), υμνήθηκε για την παγκοσμιότητά του και την αφομοιωτική του δύναμη. Ως φαινόμενο, συνδέεται άμεσα με την ανάγκη αναπαραγωγής της πολιτισμικής κληρονομιάς και συμβάλλει στην καλλιέργεια
κοινωνικής κουλτούρας. Το παραμύθι ως κείμενο κατατάσσεται στον έντεχνο προφορικό πεζό λόγο και θεωρείται σταθμός στην ιστορία της εξέλιξης της δημώδους λογοτεχνίας, διότι αφομοιώνει παραδόσεις, μυθικά στοιχεία και τεχνικές συνεννόησης της κοινότητας, ενώ παράλληλα ψυχαγωγεί με την εξέλιξή του και τον τρόπο αφήγησής του.
