Η τέχνη στην εκπαίδευση

Κάποτε υπήρχε μια μηλιά…Και αγάπησε ένα μικρό αγόρι.

Το αγόρι έρχονταν κάθε μέρα, μάζευε τα φύλλα της, τα έφτιαχνε στεφάνι κι έπαιζε το βασιλιά του δάσους. Σκαρφάλωνε στον κορμό της, κουνιόνταν στα φύλλα της κι έτρωγε μήλα. Έπαιζαν κρυφτό. Και όταν κουράζονταν, κοιμόνταν στην σκιά της.

Και το αγόρι αγάπησε το δέντρο… Πολύ. Και το δέντρο ήταν ευτυχισμένο. Μα ο καιρός περνούσε. Και το αγόρι μεγάλωνε. Το δέντρο ήταν συχνά μόνο του.

Τότε, μια μέρα ήρθε το αγόρι στο δέντρο και το δέντρο είπε,‘ Έλα, Αγόρι, έλα και σκαρφάλωσε στον κορμό μου, κουνήσου από τα κλαδιά μου, φάε από τα μήλα μου και γίνε ευτυχισμένος’. ‘Είμαι πολύ μεγάλος για σκαρφαλώματα και παιχνίδια’, είπε το αγόρι. ‘Θέλω να αγοράσω κάποια πράγματα και να διασκεδάσω. Θέλω μερικά χρήματα. Μπορείς να μου δώσεις μερικά χρήματα;’ ‘Λυπάμαι’, είπε η μηλιά, ‘αλλά δεν έχω καθόλου χρήματα. Έχω μόνο φύλλα και μήλα. Πάρε τα μήλα μου, Αγόρι, και πούλησέ τα στην πόλη. Τότε θα έχεις χρήματα και θα είσαι ευτυχισμένος’. Κι έτσι το αγόρι σκαρφάλωσε στο δέντρο και μάζεψε τα μήλα της και τα πήρε μακριά. Και το δέντρο ήταν ευτυχισμένο.

Μα το αγόρι έμεινε μακριά για πολύ καιρό…Και το δέντρο ήταν λυπημένο. Τότε, μια μέρα το αγόρι ήρθε πάλι και το δέντρο κούνησε τα κλαδιά του χαρούμενα και είπε, ‘Έλα, Αγόρι, σκαρφάλωσε στον κορμό μου, κουνήσου στα κλαδιά μου και γίνε ευτυχισμένος’. ‘Είμαι πολύ απασχολημένος για να σκαρφαλώνω σε δέντρα’, είπε το αγόρι. ‘Θέλω ένα σπίτι να με ζεσταίνει’, είπε. ‘Θέλω μια σύζυγο και παιδιά και χρειάζομαι ένα σπίτι. Μπορείς να μου δώσεις ένα σπίτι;’ ‘Δεν έχω καθόλου σπίτι’, είπε το δέντρο. ‘Το σπίτι μου είναι το δάσος, αλλά μπορείς να κόψεις τα κλαδιά μου και να χτίσεις ένα. Τότε θα είσαι ευτυχισμένος’.