Οι Σταρήθρες σταμάτησαν να συνοδεύουν τον Βάρδο με τα κελαηδήματα τους.
Η φύση ησυχάζει στο μεγαλείο της ανησυχίας και του πανικού.
Τα σύννεφα κλαίνε μπροστά στην αδικία.
Ποιος θα με καθησυχάσει τώρα που εσύ έχεις φύγει παιδί μου;
Ένα τελευταίο ¨αντίο¨ που δεν ειπώθηκε ποτέ
είναι πλέον αιματοβαμμένο στις ράγες ενός τρένου…
Εύχομαι να βρεθείς σε έναν κόσμο καλύτερο απ’ αυτόν.
Είθε να αναπαυτεί η ψυχή σου…
Και από εδώ και στο εξής
η οιμωγή με κατακλύζει
Δάκρυα μαύρα που ποτέ δεν θα στεγνώνουν
Ούτε “Σ’ Αγαπώ” δεν πρόλαβα να πω παιδί μου
(Από το μαθητή της Γ Λυκείου ΓΕΛ ΛΕΡΟΥ Παναγιώτη Μπιζά)
